Στα ειδησεογραφικά sites διαβάσαμε πρόσφατα για την περίπτωση ενός άνδρα στην Πάτρα, ο οποίος έδειρε τη σύζυγό του "εν μέση οδώ", αλλά τελικά, παρότι επενέβη η Αστυνομία, δεν συνελήφθη, διότι το θύμα ..δεν είχε τα απαιτούμενα 100 ευρώ για να υποβάλει μήνυση (έγκληση για την ακρίβεια) !!
Φαίνεται έτσι και με τραγικό τρόπο ότι στο "βωμό" του Μνημονίου και στην ανάγκη του Κράτους να βρει χρήματα, θυσιάζονται τα πάντα, ακόμα και το Σύνταγμα..
Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός-νομικός, για να καταλάβει ότι η αύξηση του παραβόλου της μήνυσης σε ένα βράδυ από 10 σε 100 ευρώ (1000%), εν μέσω μάλιστα μεγάλης οικονομικής κρίσης, παραβιάζει το μισό σχεδόν ελληνικό Σύνταγμα και περιορίζει αυθαίρετα και παράνομα το δικαιώμα δικαστικής προστασίας στους οικονομικά ισχυρούς.
Η "δικαιολογία" της ..ρύθμισης, ότι δηλαδή θα σταματήσουν κάποιοι να υποβάλλουν μηνύσεις "για ψύλλου πήδημα" και ότι θα το σκέφτονται έτσι περισσότερο, δεν μπορεί φυσικά να γίνει αποδεκτή, σε ένα δημοκρατικό Κράτος Δικαίου, διότι ο στόχος που επιδιώκει δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει μία τόσο βάναυση επέμβαση σε συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών (αρχή της αναλογικότητας).
Ο στόχος που επιδιώκεται, εκτός του ότι είναι προσχηματικός (πρόκειται για καθαρά εισπρακτικό μέτρο), θα μπορούσε να επιτευχθεί με άλλα, ηπιότερα μέσα και όχι με μέσα που αποκλείουν τους οικονομικά αδύναμους από τη δικαστική προστασία, για να επιβεβαιωθεί ξανά το "όπου φτωχός και η μοίρα του".
Στο κάτω-κάτω, είναι νομίζω χίλιες φορές προτιμότερο να υποβάλλονται έστω και αβάσιμες ή και ψευδείς μηνύσεις, παρά να μην μπορούν οι οικονομικά αδύναμοι να βρουν το δίκιο τους και να προστατεύσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους !
θα μπορούσε να προβλεφθεί π.χ ότι ο μηνυτής, σε περίπτωση που η μήνυση αποδειχθεί, κατά την εξέτασή της, ως προδήλως αβάσιμη και ψευδής, θα καταβάλει όχι 100, αλλά 1000 ευρώ στο Κράτος.
Με τον τρόπο αυτό και θα μπορεί ο καθένας να προστατεύεται και οι ψευδομηνυτές θα τιμωρούνται τρόπον τινά και το Κράτος θα μαζεύει έσοδα.
Συνεπώς, είναι ανάγκη να αποσυρθεί το συντομότερο αυτή η παράνομη, αντισυνταγματική και παράλογη ρύμθιση και να διασφαλισθεί το δικαίωμα του καθενός στη δικαστική προστασία, χωρίς α-νόητους περιορισμούς.
Φαίνεται έτσι και με τραγικό τρόπο ότι στο "βωμό" του Μνημονίου και στην ανάγκη του Κράτους να βρει χρήματα, θυσιάζονται τα πάντα, ακόμα και το Σύνταγμα..
Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός-νομικός, για να καταλάβει ότι η αύξηση του παραβόλου της μήνυσης σε ένα βράδυ από 10 σε 100 ευρώ (1000%), εν μέσω μάλιστα μεγάλης οικονομικής κρίσης, παραβιάζει το μισό σχεδόν ελληνικό Σύνταγμα και περιορίζει αυθαίρετα και παράνομα το δικαιώμα δικαστικής προστασίας στους οικονομικά ισχυρούς.
Η "δικαιολογία" της ..ρύθμισης, ότι δηλαδή θα σταματήσουν κάποιοι να υποβάλλουν μηνύσεις "για ψύλλου πήδημα" και ότι θα το σκέφτονται έτσι περισσότερο, δεν μπορεί φυσικά να γίνει αποδεκτή, σε ένα δημοκρατικό Κράτος Δικαίου, διότι ο στόχος που επιδιώκει δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει μία τόσο βάναυση επέμβαση σε συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών (αρχή της αναλογικότητας).
Ο στόχος που επιδιώκεται, εκτός του ότι είναι προσχηματικός (πρόκειται για καθαρά εισπρακτικό μέτρο), θα μπορούσε να επιτευχθεί με άλλα, ηπιότερα μέσα και όχι με μέσα που αποκλείουν τους οικονομικά αδύναμους από τη δικαστική προστασία, για να επιβεβαιωθεί ξανά το "όπου φτωχός και η μοίρα του".
Στο κάτω-κάτω, είναι νομίζω χίλιες φορές προτιμότερο να υποβάλλονται έστω και αβάσιμες ή και ψευδείς μηνύσεις, παρά να μην μπορούν οι οικονομικά αδύναμοι να βρουν το δίκιο τους και να προστατεύσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους !
θα μπορούσε να προβλεφθεί π.χ ότι ο μηνυτής, σε περίπτωση που η μήνυση αποδειχθεί, κατά την εξέτασή της, ως προδήλως αβάσιμη και ψευδής, θα καταβάλει όχι 100, αλλά 1000 ευρώ στο Κράτος.
Με τον τρόπο αυτό και θα μπορεί ο καθένας να προστατεύεται και οι ψευδομηνυτές θα τιμωρούνται τρόπον τινά και το Κράτος θα μαζεύει έσοδα.
Συνεπώς, είναι ανάγκη να αποσυρθεί το συντομότερο αυτή η παράνομη, αντισυνταγματική και παράλογη ρύμθιση και να διασφαλισθεί το δικαίωμα του καθενός στη δικαστική προστασία, χωρίς α-νόητους περιορισμούς.