Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Νόμος Κατσέλη : οι 2 μικρές παγίδες

  Ο διαβόητος πλέον νόμος 3869/10, που έγινε γνωστός ως "Νόμος Κατσέλη" (από το όνομα της υπουργού Λούκας Κατσέλη, που τον εμπνεύστηκε) και οδηγεί στη σωτηρία χιλιάδες υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα (και όχι "νοικοκυριά", όπως λέγεται) είναι συνεχώς στην επικαιρότητα, ειδικά κάθε φορά που τα Ειρηνοδικεία κάνουν δεκτές τις σχετικές αιτήσεις και "κουρεύουν" (..με την ψιλή) τα χρέη.
   Ο Νόμος αυτός παρέχει πραγματικά μία αληθινή διέξοδο σε όσους πνίγονται από τα χρέη και δεν μπορούν-αντικειμενικά-να τα εξυπηρετήσουν (δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το ποιος φταίει, ο δανειολήπτης που δανειζόταν απερίσκεπτα και αλόγιστα ή οι τράπεζες που έδιναν δάνεια σε όλους αφειδώς).
   Η διαδικασία είναι λίγο-πολύ γνωστή : πρώτα γίνεται μία αίτηση εξωδικαστικού συμβιβασμού, η οποία απορρίπτεται κατά 99,9% και εν συνεχεία προσφυγή στο αρμόδιο Ειρηνοδικείο, το οποίο εξετάζει αφενός το ύψος των συνολικών οφειλών και αφετέρου την περιουσία και τα εισοδήματα του αιτούντος, προκειμένου να καταλήξει στο τι μπορεί να δίνει και για πόσο.
   Τα σημεία, που πρέπει να προσέξει κάποιος για να τύχει της ευνοϊκής μεταχείρισης του Νόμου Κατσέλη είναι δύο : 1. οφείλει να είναι ειλικρινής στην αίτησή του, αναφορικά με τα περιουσιακά του στοιχεία και τα πραγματικά του εισοδήματα, διότι αν διαπιστωθεί ότι απέκρυψε περιουσία ή εισόδημα, η ρύθμιση ανατρέπεται !! Ο Νόμος μιλάει για δόλο ή βαρειά αμέλεια, αλλά ποιο δικαστήριο θα δεχθεί ότι η απόκρυψη έγινε από ..ελαφρά αμέλεια ; Εδώ λοιπόν η ειλικρίνεια επιβάλλεται και είναι από τις περιπτώσεις όπου έχει ουσιαστικά και θετικά αποτελέσματα. 2. οφείλει, μετά τη ρύθμιση, να είναι συνεπής σε αυτήν και να καταβάλει τις δόσεις που ορίστηκαν από το Ειρηνοδικείο (αυτονόητο ;), διότι αν καθυστερήσει τις δόσεις, πάλι ανατρέπεται η ευνοϊκή ρύθμιση (αυτό λέγεται και αυτοκτονία).
   Αν κάποιος επομένως είναι ειλικρινής (πριν) και τηρήσει το διατακτικό της απόφασης (μετά), θα βγει πολλαπλά κερδισμένος και ανακουφισμένος, ενώ όποιος πάει να το παίξει "πονηρός", θα διαπιστώσει ότι οι τράπεζες δεν είναι και τόσο κορόιδα τελικά.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

έφεση : γιατί δεν πρέπει να μας τρομάζει

  Επί των εφέσεων ισχύει η γενική αρχή της μη χειροτέρευσης της θέσης του κατηγορουμένου-εκκαλούντος, που σημαίνει, όπως γίνεται κατανοητό, ότι η δευτεροβάθμια απόφαση δεν μπορεί να είναι χειρότερη από την πρωτόδικη, για τον κατηγορούμενο (στα ποινικά) και γενικά τον εκκαλούντα (σε αστικές διαφορές).
  Η αρχή αυτή θεσπίστηκε προφανώς για να κάμψει τους όποιους ενδοιασμούς του ηττηθέντος διαδίκου, ο οποίος θα αποτρεπόταν από την άσκηση έφεσης, με το φόβο ότι στο Εφετείο, μπορεί να γίνονταν τα πράγματα χειρότερα για αυτόν.
  Η έννοια της χειροτέρευσης μάλιστα είναι ευρεία και δεν καταλαμβάνει μόνον την περίπτωση του ύψους της ποινής, π.χ απαγορεύεται το Εφετείο να επιβάλει φυλάκιση 5 μηνών, όταν το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε επιβάλει ποινή 4 μηνών κ.ο.κ, αλλά χειρότερη και συνεπώς άκυρη είναι η απόφαση του Εφετείου και όταν π.χ πρωτόδικα είχε δοθεί αναστολή και αυτό (δηλ. το Εφετείο) μετατρέπει την ποινή σε χρηματική, όταν αυξάνει το ποσόν της μετατροπής ή επιβάλει και χρηματική ποινή, όταν πρωτόδικα δεν είχε επιβληθεί τέτοια ποινή και πάει λέγοντας.
   Αντίστοιχα, στα αστικά Δικαστήρια ισχύει η ίδια αρχή, με την έννοια π.χ ότι αν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο μας είχε υποχρεώσει να πληρώσουμε 10.000 ευρώ ως αποζημίωση, το Εφετείο, αν κάνουμε έφεση, δεν μπορεί να αυξήσει το ποσόν αυτό, εκτός εάν κάνει έφεση και ο αντίδικος, οπότε δεν ισχύει η γενική αυτή αρχή.
   

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

τι δουλειά κάνει ο Άρειος Πάγος

 Οι περισσότερες δικαστικές υποθέσεις κρίνονται σε δύο στάδια : στο πρωτοδικείο και στο εφετείο (εφόσον ο ηττηθείς ασκήσει έφεση εννοείται).
  Η απόφαση του Εφετείου μπορεί να προσβληθεί με αναίρεση στον Άρειο Πάγο, ο οποίος όμως δεν εισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης, αλλά ελέγχει μόνον αν η απόφαση του Εφετείου είναι νομικά ορθή και αν έχει τηρηθεί η νόμιμη διαδικασία.
  Αναίρεση επιτρέπεται για συγκεκριμένους και περιορισμένους λόγους, οι σημαντικότεροι των οποίων είναι : φυσικά η ορθή ή μη εφαρμογή των κρίσιμων νομικών κανόνων, όπως και η ορθή ή μη ερμηνεία τους, η ύπαρξη ή μη επαρκούς και νόμιμης αιτιολόγησης της απόφασης, η λήψη ή μη υπόψιν όλων των αποδεικτικών μέσων που προσκομίστηκαν κ.α.
  Δεν ανήκει στην αρμοδιότητα του Αρείου Πάγου να ελέγξει την ουσιαστική κρίση του Εφετείου, σχετικά με το τι αποδείχτηκε ή όχι, αν δηλαδή με βάση τα αποδεικτικά μέσα που προσκόμισαν οι διάδικοι, κατέληξε σε ορθή ή μη κρίση.
   Αν η αναίρεση γίνει δεκτή, η υπόθεση παραπέμπεται να ξαναδικαστεί στο Εφετείο, από άλλους δικαστές αυτή τη φορά και γιαυτό έχει επικρατήσει να αποκαλείται ο Άρειος Πάγος ως "ακυρωτικό" δικαστήριο.
   Συνεπώς, δεν είναι ακριβές το συχνά αναφερόμενο ότι ο τάδε ή ο δείνα "δικαιώθηκε" στον Άρειο Πάγο, διότι η ουσιαστική δικαίωση έρχεται μόνον από τα δικαστήρια της ουσίας (Πρωτοδικεία και Εφετεία).
   Τέλος, να αναφέρουμε ότι, στατιστικά, περίπου 8 στις 10 αιτήσεις αναίρεσης απορρίπτονται από τον Άρειο Πάγο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει νόημα η προσφυγή μας σε εκείνον, διότι αποτελεί το μόνο τρόπο να ξαναδικαστεί η υπόθεσή μας και να ελπίζουμε σε μία σωστότερη και δικαιότερη κρίση.
   Επειδή η αίτηση αναίρεσης είναι μία λεπτή νομική διεργασία, αφού μερικές φορές καταλήγει κυριολεκτικά σε "παιχνίδι με τις λέξεις", είναι σημαντικό να συντάσσεται με μεγάλη προσοχή και παρατηρητικότητα, ώστε να αναδεικνύονται "κρυμμένα" σφάλματα της εφετειακής απόφασης και να αυξάνονται οι πιθανότητες δικαίωσης (να, το 'πα και γω !) από τον Άρειο Πάγο.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

σχετικά με τις αναβολές των Δικαστηρίων

  Η λέξη "αναβολή" είναι ίσως η πιο συνηθισμένη στην καθημερινότητα ενός δικηγόρου, ο οποίος ασχολείται με δικαστικές διενέξεις και κινείται στο χώρο των κάθε είδους Δικαστηρίων.
  Η σημαντικότερη αιτία της απελπιστικά αργής απονομής Δικαιοσύνης και της συσσώρευσης των αδίκαστων υποθέσεων είναι ασφαλώς ο "θεσμός" των αναβολών, οι περισσότερες των οποίων είναι προσχηματικές και ταλαιπωρούν δικηγόρους, διαδίκους, μάρτυρες, δικαστές κλπ.
  Παρά το αυστηρό νομικό πλαίσιο, που δεν επιτρέπει τις πολλές και εύκολες αναβολές, η δικαστηριακή πραγματικότητα διαμορφώνεται περίπου ως εξής : 1. Στις αστικές διενέξεις, ισχύει ο "εθιμικός" κανόνας ότι δίδεται σχεδόν πάντα μία αναβολή και ποτέ δεύτερη, συνήθως με αίτημα του εναγομένου. Στις εν λόγω υποθέσεις, η καθυστέρηση εκδίκασης δεν ευνοεί και τόσο τον εναγόμενο, διότι συσσωρεύονται οι τόκοι υπερημερίας και το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι π.χ να αποβιώσει ο ενάγων και να μη συνεχίσουν τη Δίκη οι κληρονόμοι του ή να επέλθει κάποιος συμφέρων συμβιβασμός. 2. Στις ποινικές υποθέσεις, όπου εκεί ο κατηγορούμενος έχει ουσιαστικό όφελος από τις αναβολές, διότι πλησιάζει περισσότερο στην πολυπόθητη παραγραφή του αδικήματός του(όσο πλησιάζει βέβαια, τόσο απομακρύνεται ..η διάθεση των δικαστών να αναβάλλουν την υπόθεση), δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος κανόνας και οι αναβολές δίνονται συνήθως για τους εξής λόγους : ασθένεια ή κώλυμα εμφάνισης κατηγορουμένου, ασθένεια ή κώλυμα συνηγόρου, απουσία ουσιώδους μάρτυρα, μη νόμιμη κλήτευση κατηγορουμένου ή μάρτυρα και παρέλευση ωραρίου. Το τελευταίο σημαίνει ότι αν η ώρα πάει 3:00 μ.μ και δεν έχει εκδικαστεί η υπόθεση, αναβάλλεται σε νέα δικάσιμο, επειδή σχολάει ο/η γραμματέας... .
   Ο θεσμός των αναβολών είναι οπωσδήποτε χρήσιμος, διότι υπάρχουν πράγματι περιπτώσεις, όπου η αναβολή είναι επιβεβλημένη και αναγκαία, όπως η αποχή των δικηγόρων, η έλλειψη του αναγκαίου χρόνου προετοιμασίας, η ασθένεια ή το πραγματικό κώλυμα διαδίκου ή συνηγόρου κ.ο.κ, αλλά δυστυχώς στην πράξη γίνεται κατάχρηση των αναβολών : μία τέτοια περίπτωση είναι όταν μου κάνεις εσύ αγωγή και λίγο πριν εκδικαστεί καταθέτω εγώ αγωγή εναντίον σου, με βασικό στόχο να αναβληθεί η εκδίκαση της πρώτης, προκειμένου να συνεκδικαστούν ..μετά από χρόνια.
    Το μόνο σίγουρο είναι ότι, εάν είστε διάδικος σε αστική και κυρίως σε ποινική Δίκη, οφείλετε να οπλιστείτε με μεγάλη υπομονή και να είστε προετοιμασμένοι για πολλές και όχι μία επισκέψεις στα Δικαστήρια, το οποίο μεταφράζεται σε ταλαιπωρία, χαμένες εργατοώρες, έξοδα κλπ., ειδικά για τους διαδίκους που διαμένουν σε άλλη πόλη από εκεί, όπου διεξάγεται η Δίκη.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

το περιβόητο πλέον άρθρο 99

 του Πτωχευτικού μας Κώδικα, βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα, ελέω οικονομικής κρίσης και ολοένα αυξάνονται οι επιχειρήσεις, που κάνουν χρήση του, προκειμένου να έχουν μία "δεύτερη ευκαιρία", πριν την πτώχευση.
  Θα λέγαμε ότι η θέσπισή του υπήρξε σχεδόν προφητική, λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη κρίση και ήρθε ως "μάννα εξ ουρανού", για όσες επιχειρήσεις έχουν μεγάλα χρέη και αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στην εξυπηρέτησή τους.
  Να πούμε εξαρχής ότι η σχετική ρύθμιση δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως θετική και καλοδεχούμενη, όχι μόνον επειδή όλοι δικαιούνται μία δεύτερης ευκαιρίας, αλλά και επειδή το πτωχευτικό μας Δίκαιο δεν πρέπει να οδηγεί στον αφανισμό των επιχειρήσεων, αλλά να δίνει και τη δυνατότητα της εξυγίανσής τους, προς όφελος όλων, εργαζομένων, πιστωτών και μετόχων.
  Άλλωστε τα οικονομικά προβλήματα μίας επιχείρησης δεν είναι αποτέλεσμα πάντοτε κακών χειρισμών από τη διοίκηση, αλλά μπορεί να οφείλονται και σε εντελώς αστάθμητους παράγοντες, σε τυχαία γεγονότα, σε "κανόνια" πελατών κ.ο.κ.
   Το εν λόγω άρθρο, σε γενικές γραμμές, προβλέπει ότι μία επιχείρηση, που αντιμετωπίζει αδυναμία διαχείρισης των οφειλών της προς προμηθευτές, τράπεζες, Δημόσιο κ.α, υποβάλλει αίτηση στο Πρωτοδικείο, προκειμένου να υπάρξει συνδιαλλαγή με τους πιστωτές και τελικά συμφωνία ρύθμισης των χρεών και εξυγίανσης.
   Οι σχετικές διαπραγματεύσεις γίνονται με τη βοήθεια μεσολαβητή, που διορίζει το Δικαστήριο και εφόσον υπάρξει συμφωνία της πλειοψηφίας των πιστωτών, καταρτίζεται συμφωνία ρύθμισης των οφειλών και εξυγίανσης της επιχείρησης.
    Η συμφωνία μπορεί να προβλέπει μείωση κάποιων απαιτήσεων ή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή αλλαγή επιτοκίων ή κεφαλαιοποίηση χρεών κλπ., ώστε να μπορέσουν να ικανοποιηθούν, ει δυνατόν, σε βάθος χρόνου, όλοι οι πιστωτές.
    Η ισχύς της συμφωνίας εξαρτάται από την επικύρωσή της ή μη από το αρμόδιο Δικαστήριο και εφόσον αυτό γίνει, πλέον είναι δεσμευτική για όλους, ακόμα και για όσους δεν συνέπραξαν και οι σημαντικότερες συνέπειες είναι : 1. ότι η εταιρία θα μπορεί πλέον να εκδίδει επιταγές, εφόσον αυτό είχε απαγορευτεί και 2. ότι αίρεται το αξιόποινο για όσες ακάλυπτες επιταγές είχαν εκδοθεί έως τότε, καθώς και για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο.
    Η λέξη "κλειδί", για να συμβούν όλα αυτά, είναι η λέξη βιωσιμότητα, θα πρέπει να κριθεί δηλ. από το Δικαστήριο ότι η επιχείρηση έχει μέλλον και δεν είναι "τελειωμένη", βάσει κριτηρίων, όπως ο κύκλος εργασιών, οι προοπτικές του κλάδου, ο αριθμός του προσωπικού κ.α.
    Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι τα Δικαστήρια οφείλουν να κάνουν δεκτές τις αιτήσεις επικύρωσης, όχι επειδή οι Δικαστές δεν έχουν εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις, αλλά γιατί έτσι "πετάνε το μπαλάκι" στον επιχειρηματία, ο οποίος και οφείλει να αποδείξει, στην πράξη, ότι η επιχείρησή του είναι βιώσιμη και να αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος, που οδήγησαν στη συσσώρευση των χρεών.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

τα παράνομα αποδεικτικά μέσα

και η δυνατότητα "αξιοποίησής" τους από τα ποινικά Δικαστήρια.
Καταρχάς, όταν μιλάμε για παράνομα αποδεικτικά μέσα, ενδεικτικά να αναφέρουμε : μαγνητοφωνήσεις χωρίς την άδεια και εν αγνοία του συνομιλητή, βιντεοσκοπήσεις χωρίς την συναίνεση του προσώπου, καταθέσεις κατόπιν άσκησης σωματικής ή ψυχολογικής βίας κ.α
 Σε κάθε περίπτωση που ένα αποδεικτικό στοιχείο έχει κτηθεί παράνομα, ανακύπτει το ζήτημα του κατά πόσον μπορεί να γίνει χρήση του ενώπιον των Δικαστηρίων και εδώ θα πρέπει να διακρίνουμε δύο περιπτώσεις :
  1. Σε περίπτωση που το παράνομο αποδεικτικό μέσο, πρόκειται να χρησιμοποιηθεί εναντίον του κατηγορουμένου, ο ΚΑΝΟΝΑΣ είναι ότι απαγορεύεται η χρησιμοποίησή του και είναι εντελώς άκυρη η διαδικασία, αν γίνει χρήση του. Η μόνη εξαίρεση που γίνεται δεκτή, είναι όταν πρόκειται για ιδιαίτερα σοβαρό κακούργημα, το οποίο επισύρει ισόβια κάθειρξη, οπότε ο κανόνας "χαλαρώνει" ενόψει της ανάγκης της κοινωνίας να τιμωρηθεί ένα ειδεχθές έγκλημα και να μην κυκλοφορεί ελεύθερος ένας επικίνδυνος εγκληματίας.
  2. Σε περίπτωση τώρα που το παράνομο αποδεικτικό μέσο, πρόκειται να χρησιμοποιηθεί υπέρ του κατηγορουμένου, ο ΚΑΝΟΝΑΣ είναι και πρέπει να είναι ότι η χρησιμοποίησή του επιτρέπεται, προκειμένου να μην καταδικασθεί ένας αθώος άνθρωπος, ειδικά αν αυτό είναι και το μοναδικό μέσο που έχει για να αποδείξει την αθωότητά του π.χ παράνομα υποκλαπείσα τηλεφωνική συνομιλία, από όπου προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει διαπράξει το αδίκημα.
  Μόνον εφόσον το Δικαστήριο έχει πεισθεί από άλλα αποδεικτικά μέσα, ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος, δύναται να μη δεχθεί το παράνομα κτηθέν αποδεικτικό στοιχείο, με σκοπό να διαφυλαχθούν π.χ τα προσωπικά τυχόν δεδομένα των εμπλεκόμενων προσώπων.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

δικαστική αυθαιρεσία άνευ προηγουμένου !!

 Στην έως τώρα καριέρα μου, έχω δει διάφορα "περίεργα" και "παράξενα" στο χώρο των Δικαστηρίων, αλλά αυτό που βίωσα σήμερα, ξεπερνά και τη φαντασία μου και μετά από αυτό, πέθανε μέσα μου κάθε ..ρομαντική άποψη (όση είχε απομείνει δηλαδή) περί (ανθρώπινης) Δικαιοσύνης !
  Σήμερα λοιπόν, σε ποινικό τριμελές Δικαστήριο, που δίκαζε σε δεύτερο βαθμό (δε δίνω άλλα στοιχεία, για να μην εκθέσω τους Δικαστές, διότι αυτό που έκαναν επισύρει ..τουλάχιστον απόλυση), απουσίαζε σε κάποια υπόθεση ο κατηγορούμενος-εκκαλών, αυτός δηλαδή που είχε ασκήσει την έφεση στην πρωτόδικη, καταδικαστική, απόφαση.
  Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Νόμος ορίζει ρητά ότι η έφεση απορρίπτεται, επειδή δεν εμφανίστηκε ο καταδικασθείς πρωτόδικα, για να την υποστηρίξει (και αυτό είναι το λογικό και το σωστό).
  Στην προκειμένη υπόθεση λοιπόν, της οποίας είχα την ατυχία να είμαι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας, κατηγορούμενος-εκκαλών ήταν αστυνομικός και απουσίαζε : τι λέτε ότι έκανε ο Πρόεδρος ;
  Ούτε λίγο ούτε πολύ, έδωσε εντολή στον αστυνομικό-φρουρό, να βρει το τηλέφωνό του και να τον πάρει, για να έρθει (εντός 3 ωρών μάλιστα) στο Δικαστήριο !!!!!
  Καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε ; αν ήμασταν κατηγορούμενοι-εκκαλούντες εγώ και εσείς και απουσιάζαμε, η έφεσή μας θα πήγαινε στα σκουπίδια, κανένας φυσικά δεν θα μας έπαιρνε τηλέφωνο, για να μας το "θυμίσει".
   Οι δικαστές βέβαια είναι πρόσωπα που δικαιούνται και μερικές φορές ..απαιτούν εκτίμηση, αλλά με ενέργειες όπως αυτή, καταρρακώνουν οι ίδιοι το κύρος τους, προκαλούν και εκτίθενται ανεπανόρθωτα !
   Δεν ξέρω αν γνώριζαν ή αν είχαν κάποια σχέση με το συγκεκριμένο κατηγορούμενο, ωστόσο αυτό που ξέρω είναι ότι αν κάποιος περιφρονεί τους Νόμους και τα Δικαστήρια, με το να μην εμφανίζεται όταν πρέπει και να μην συμμορφώνεται με τους κανόνες, θα πρέπει να αποδοκιμάζεται από την έννομη τάξη και τους εκφραστές της και όχι να επιβραβεύεται.
  Η ανομία και η ατιμωρησία είναι που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάντια, ώστε να καταλήξει περίγελος όλου του πλανήτη.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

ένα ..φάουλ της εισαγγελικής έδρας !

  και μάλιστα σκληρό και λίαν επικίνδυνο, έλαβε χώρα σε Δικαστήριο στα Χανιά της Κρήτης, όπου ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε ισόβια για καλλιέργεια χασίς.
   Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, η εισαγγελέας όχι μόνον απαγόρευσε σε μάρτυρα υπεράσπισης να καταθέσει υπέρ του κατηγορουμένου, αλλά τον απείλησε και με σύλληψη για παράβαση καθήκοντος (!!), διότι ήταν λέει αστυνομικός και έπρεπε (άκουσον άκουσον !) να είχε άδεια από την υπηρεσία του ..για να καταθέσει στην εν λόγω Δίκη.
   Η ενέργεια αυτή της Εισαγγελέως υπήρξε εντελώς αυθαίρετη, παράνομη και δεν έχει καμία λογική, πόσω μάλλον νομική, εξήγηση.
   Η εισαγγελική έδρα υποτίθεται ότι είναι εκεί, για να διασφαλίζεται μία Δίκαιη Δίκη και να περιφρουρούνται τα δικαιώματα των διαδίκων και όχι για να καταστρατηγούνται !
   Ο κατηγορούμενος, το κεντρικό και ιερό πρόσωπο της ποινικής Δίκης, ειδικά σε τόσο σοβαρά αδικήματα, όπου κινδυνεύει με ισόβια στέρηση της ελευθερίας του, έχει συγκεκριμένα και κατοχυρωμένα δικαιώματα, τα οποία δεν μπορεί να επαφίενται στην "κρίση" του εκάστοτε εισαγγελέως.
   Ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματά του, είναι και το να καλεί προς υπεράσπισή του, μάρτυρες, τους οποίους δεν υποχρεούται να γνωστοποιήσει εκ των προτέρων και μάλιστα σε αριθμό τουλάχιστον ίσο με τους μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι είναι γνωστοί εκ των προτέρων.
   ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει ως προς τα πρόσωπα, που ο κατηγορούμενος επικαλείται, για να αποδείξει την αθωότητα ή τους άλλους ισχυρισμούς του (π.χ τον πρόεδρο των ΗΠΑ, για να μην πω το ..Θεό και θεωρηθεί βλασφημία).
   Περιορισμός υπάρχει και πρέπει να υπάρχει μόνον ως προς τα πρόσωπα, που καλούνται να καταθέσουν εναντίον του κατηγορουμένου (π.χ απαγορεύεται να καταθέσει ως μάρτυρας ανακριτικός υπάλληλος στην ίδια υπόθεση).
   Ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε λοιπόν, ο Άρειος Πάγος να βγάλει την αναγκαία ..κόκκινη κάρτα, τόσο στην εισαγγελέα, όσο και στο Δικαστήριο, που δέχτηκε τις υποδείξεις της και η Δίκη να επαναληφθεί, ορθά και δίκαια, σύμφωνα με τους θεσπισμένους από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις, κανόνες.
 

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

συλλήψεις επιχειρηματιών για μη απόδοση Φ.Π.Α

 Οι ειδήσεις για συλλήψεις επιχειρηματιών (μέχρι στιγμής, Mrs Fena στη Θεσσαλονίκη και τώρα κρεατέμπορος στην Πελοπόννησο), λόγω μη απόδοσης Φ.Π.Α, εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, οι οποίες καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις στα δελτία ειδήσεων (βλέπετε πάντοτε χαιρόμαστε όταν συλλαμβάνεται ο "κακός" και κυρίως κάποιος άλλος και όχι εμείς) εγείρουν ορισμένα σοβαρά ερωτήματα και προβληματισμούς :
1. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό το Κράτος να διώκει και να συλλαμβάνει κάποιον για χρέος π.χ 150.000 ευρώ, όταν το ίδιο οφείλει από επιστροφές ΦΠΑ μερικά ..δις ευρώ (χώρια τα φέσια από μη πληρωμή εκτελεσθέντων έργων και προμηθειών) !
2. Γιατί όποιος χρωστά στο Κράτος να διαπράττει (και) ποινικό αδίκημα και να μην συνιστά έγκλημα και η μη πλρωμή συμβατικών χρεών μεταξύ ιδιωτών ;
3. Πόσο νόμιμη και συνταγματική μπορεί να είναι η πρόβλεψη του σχετικού Νόμου ότι τα εν λόγω εγκλήματα είναι αυτόφωρα για χρονικό διάστημα ..ετών ; Όλα πρέπει να έχουν κάποια όρια, το ίδιο και το αυτόφωρο, δεν μπορεί να υπάρχει η σχετική εκκρεμότητα εσαεί.
4. Τι εξυπηρετεί αλήθεια η σύλληψη, πέραν του πρόσκαιρου εντυπωσιασμού και γιατί δεν είναι αρκετή η απευθείας κλήση του οφειλέτη σε Δίκη ;
5. Τι θα κερδίσει το Κράτος από τη σύλληψη ή τη φυλάκιση ενός επιχειρηματία, ο οποίος αντιμετωπίζει εύλογα οικονομικές δυσχέρειες, ειδικά στη σημερινή εποχή της Κρίσης ; Αν μπει στη φυλακή, τι θα συμβεί με την επιχείρηση ; ποιος θα τη διαχειρίζεται ; (εκτός αν σκοπός μας είναι η εξόντωση και το κλείσιμό της).
    Είναι επομένως καιρός, ο Νομοθέτης να επαναπροσδιορίσει ορισμένα πράγματα, όχι μόνον για λόγους ισότητας, αλλά και επειδή το σύστημα αυτό έχει αποτύχει και δεν αποδίδει καρπούς.
   Τα πινάκια των Δικαστηρίων βρίθουν με υποθέσεις μη καταβολής χρεών προς Δημόσιο, Ταμεία, κλπ., με συνέπεια την καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης σε άλλες (πιο σοβαρές) υποθέσεις.
   Το ίδιο το Κράτος έρχεται εκ των υστέρων και θεσπίζει Νόμους που απαλλάσσουν τους οφειλέτες ή ρυθμίζουν δήθεν τα χρέη, στην ουσία δηλαδή αυτοαναιρείται.
   Οι ποινές εξάλλου που επιβάλλονται είναι, μετά τη μετατροπή τους σε χρήμα, μηδαμινές μπροστά στο πραγματικό χρέος και έτσι "συμφέρει" κάποιος να πληρώσει την ποινή και όχι το χρέος !!
    Η μόνη λύση είναι να καταργηθούν επιτέλους τα σχετικά ποινικά αδικήματα, ώστε να αποσυμφορηθούν και τα Δικαστήρια και η είσπραξη των οφειλομένων να επιδιώκεται αποκλειστικά με τα άλλα μέσα που παρέχει ο Νόμος (κατασχέσεις κλπ).

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

μία ενδιαφέρουσα ποινική υπόθεση

 Διαβάζουμε ότι ένας άντρας στο Περιστέρι, υπό την απειλή όπλου, κατέβασε έναν οδηγό από το όχημά του και έφυγε με αυτό, ενώ, λίγο αργότερα, το όχημα βρέθηκε και το ερώτημα που προκύπτει είναι φυσικά : τι έγκλημα(τα) διέπραξε ο εν λόγω "κύριος" ; πως μπορεί να αξιολογηθεί ποινικά η συμπεριφορά του ;
  Έχουμε κλοπή ; ληστεία ; ή κάτι άλλο ; Η υπόθεση παρουσιάζει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον, από τη στιγμή μάλιστα, που ο δράστης εγκατέλειψε το όχημα, πράγμα που σημαίνει προφανώς ότι δεν είχε πρόθεση να το ιδιοποιηθεί, στοιχείο αναγκαίο για την κλοπή και τη ληστεία.
   Στον ποινικό Κώδικα, υπάρχει ένα ιδιαίτερο άρθρο (374Α), με τίτλο : "Κλοπή χρήσης", που λέει ότι όποιος αφαιρεί από την κατοχή άλλου μεταφορικό μέσο, με αποκλειστικό σκοπό να το χρησιμοποιήσει για μικρό χρονικό διάστημα, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 2 ετών και νομίζω ότι κάπου εδώ βρίσκεται η απάντηση στο αρχικό ερώτημα.
   Πρόκειται για ήπιο σχετικά αδίκημα και διώκεται μόνον κατόπιν έγκλησης του θύματος. Βέβαια, το εν λόγω άρθρο θέλει να καλύψει τις συνήθεις περιπτώσεις, όπου το όχημα "πέφτει σε ξένα χέρια", με διάρρηξη κλπ και όχι με άσκηση βίας, όπως εν προκειμένω.
  Για αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι εκτός από αυτό το αδίκημα, έχουμε και ένα άλλο, αυτό της παράνομης βίας (330 ΠΚ), που συρρέει αληθινά, δηλ. αν συλληφθεί ο τύπος, θα κατηγορηθεί για 2 και όχι 1 αδικήματα, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ..."ληστεία χρήσης".
   Αν υποθέσουμε λοιπόν, ότι ο τύπος ήθελε να βγει για καφέ με το γκομενάκι, αλλά δεν είχε αυτοκίνητο, θα πέσει μάλλον στα μαλακά.
  
Υ.Γ. κουίζ : σε ποιά περίπτωση θα μπορούσε να αθωωθεί ; αν επικαλείτο (και αποδείκνυε φυσικά) κατάσταση ανάγκης ! ότι δηλαδή χρειαζόταν το όχημα επειγόντως για να πάει π.χ ο ίδιος ή άλλος στο νοσοκομείο, για να γεννήσει η γυναίκα του κ.ο.κ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως και στις ταινίες που οι μπάτσοι, για να καταδιώξουν τους κακοποιούς, σταματούν τον πρώτο τυχόντα και του παίρνουν το όχημα, το άδικο της πράξης αίρεται φυσικά, εφόσον βέβαια δεν υπάρχει εναλλακτική, διότι αν κλέψεις όχημα για να πας στο νοσοκομείο, μπορεί ο Δικαστής εύλογα να ρωτήσει : γιατί δεν ..πήρες ταξί ;;