ο εκφυλισμός των δικαστηρίων

     Θα μιλήσω σήμερα, για δύο εκφάνσεις αυτού του εκφυλισμού, σίγουρα θα υπάρχουν περισσότερες : η πρώτη, για την οποία είχα ξαναγράψει σχετικά πρόσφατα, έχει να κάνει με το πώς βγαίνουν οι δικαστικές αποφάσεις, με την ...αντιστροφή της δικαστικής (και της κοινής) λογικής, με το ότι οι αποφάσεις εκδίδονται ανάποδα (ειδικά του ΣτΕ και των διοικητικών δικαστηρίων, αλλά και γενικότερα) !

  Τι σημαίνει αυτό ; Ο κλασικός δικανικός συλλογισμός, περιλαμβάνει τις εφαρμοστέες διατάξεις Νόμων, μετά τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης και στο τέλος γίνεται η υπαγωγή (ή μη) των πραγματικών περιστατικών, στον εφαρμοστέο κανόνα.

   Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, παρατηρούμε ολοένα και πιο συχνά, να συμβαίνει το εξής : πρώτα αποφασίζουν οι (ανεξάρτητοι, να μην ξεχνιόμαστε, χαχα) δικ(χ)αστές μας, τι είδους απόφαση θέλουν να βγάλουν ΚΑΙ ΜΕΤΆ βρίσκουν την αιτιολογία (περισσότερο με δικαιολογία, βέβαια μοιάζει), που είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.

  Πιο πρόσφατο "κρούσμα" η απόφαση του ΣτΕ που "δικαίωσε" σύμφωνα με τους δημοσιογράφους τη μητέρα της Μυρτώς, που κακοποιήθηκε από Πακιστανό, στην Πάρο, έτσι παρουσιάστηκε η "είδηση", δεν έγινε καμία αναφορά, σε λεπτομέρειες της απόφασης...

    Η απόφαση του ΣτΕ βέβαια, απλά αναίρεσε την απόφαση του διοικητικού Εφετείου, που είχε πει ΌΧΙ στο αίτημα αποζημίωσης, κατά του ελληνικού Δημοσίου, οπότε δεν έχει υπάρξει ακόμα "δικαίωση", απλά θα δικαστεί εκ νέου, στο Εφετείο.

    Αυτό που δεν είπε κανένας, είναι ΠΟΥ στηρίζει το αίτημα αποζημίωσης, η εν λόγω κυρία (όλοι συμπάσχουμε με το δράμα της κόρης της και το δικό της, αλλά εδώ μιλάμε νομικά) και έγινε δεκτό αυτό από το ΣτΕ και ελπίζω να κάθεστε : στο ότι ο πακιστανός βρισκόταν στην Ελλάδα παράνομα επί χρόνια, στο νησί και οι Αρχές ...δεν τον απέλασαν, ως όφειλαν !

    Γιαυτό είπα εξαρχής, αν θες να δικαιώσεις έναν διάδικο, είτε από συμπόνοια, είτε επειδή κάνει παράπονα δημοσίως σε εφημερίδες και κανάλια (αυτό ειδικά έχει μεγάλα ποσοστά επιτυχίας), το να βρεις μια δικαιολόγηση της απόφασης, είναι πολύ εύκολο, απλά εξευτελίζεις το ρόλο σου, ως δικαστής και ουσιαστικά ...παραβαίνεις το καθήκον σου, διότι η δουλειά σου, δεν είναι να μοιράζεις λεφτά, κατά το δοκούν, αλλά να εφαρμόζεις το Νόμο ! (εκτός αν κάνω λάθος, χαχα)

     Το κρίσιμο μέγεθος στη δίκη αυτή της Μυρτώς, είναι το κατά πόσον συντρέχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της μη απέλασης και του εγκλήματος που έγινε και θεωρώ πως είναι τόσο ασαφής, τόσο μακρινή, τόσο χαμένη στην ομίχλη, που ...δεν την βλέπω, όπως την είδαν οι δικαστές του ΣτΕ !

   Αποφάσεις σαν αυτή, ανοίγουν επικίνδυνες κερκόπορτες και μπορεί να φτάσουμε (δηλαδή να καταντήσουμε) μια μέρα, να λέμε ότι ευθύνεται σε αποζημίωση το Δημόσιο, επειδή πριν ενεργήσει, δεν συμβουλεύτηκε κάποιον, για τις θέσεις των άστρων και αν ήταν ευνοϊκές (για ΤΈΤΟΙΑ κατάντια, μιλάμε)...

     Από τους εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς, που βρίσκονται παράνομα στην χώρα μας, πόσοι εξ αυτών έχουν εγκληματίσει και να μας πουν και αν υπάρχει τρόπος πρόβλεψης για το ποιος θα εγκληματίσει !

    Αν ο Πακιστανός είχε άδεια παραμονής και εργασίας, είναι σίγουρο ότι θα έβρισκαν άλλο τρόπο αιτιολόγησης, θα έλεγαν π.χ ότι δεν υπήρχε αστυνομικός στην παραλία, λες και μπορεί να βρίσκεται ένας αστυνομικός σε κάθε παραλία της Ελλάδας, γιαυτό λέμε, ότι αν έχεις βγάλει ...απόφαση εκ των προτέρων, εξευτελίζοντας την έννοια της "δίκης", τότε βρίσκεις και τρόπο να την δικαιολογήσεις.

     Ο δεύτερος εκφυλισμός των δικαστηρίων, για τον οποίο ήθελα να μιλήσω σήμερα, έχει να κάνει με το ότι έχουν μετατραπεί ουσιαστικά σε εισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους, κάτι σαν "άτυπες Δ.Ο.Υ", που με τις "ευλογίες" του Κράτους και τους παρανοϊκούς Νόμους αυτού, προσπαθούν να γεμίσουν τα άδεια και τρύπια δημόσια ταμεία.

     Η βουλή, η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση της χώρας, θεσπίζει χρηματικές ποινές "τρελές", ειδικά όπου "μυρίζεται" χρήμα, όπως π.χ σε υποθέσεις διακίνησης ναρκωτικών και σου λέει, αφού οι ναρκέμποροι κονομάνε, ας βγάλουμε και εμείς κάτι από αυτούς, με τις χρηματικές ποινές, ουσιαστικά δηλαδή, θέλουν να πάρουν μερίδιο, από τα "μαύρα" αυτά λεφτά, αποδεικνύοντας αυτό που είπαμε, ότι είναι η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση και αν δεν πληρώσεις ποσοστό-προμήθεια σε αυτήν, θα έχεις πρόβλημα...

  Αλλά, ας μην πάμε τόσο μακριά, ακόμα και σε ένα μονομελές Πλημ/κείο, αν καταδικαστείς με αναστολή, σε μία μικρή ποινή, σε παίρνει ο μπάτσος από το χεράκι και σε πάει στο ...δημόσιο ταμείο, για να πληρώσεις ...τα έξοδα ! Ποια έξοδα ;; οι δικαστές και οι δικαστικοί κλητήρες, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, που πληρώνονται, από τον καταδικασμένο ; ΓΙΑΤΊ να τους ξαναπληρώσει ; (χαχα, γελάμε, αλλά είναι για κλάματα, η κατάσταση την βενεζουέλα των βαλκανίων) !!

     Τέλος, σε μία υπόθεση οικονομικού εγκλήματος π.χ, όπου κάποιος έχει υπεξαιρέσει 40 χιλιάρικα, το δικαστήριο, μετά από αναγνώριση ελαφρυντικών (για να χρυσώσει το χάπι), επιβάλλει ...ποινή εξαγοράσιμη, που αν κάνεις τις πράξεις, βγαίνει το ποσόν ...κοντά στα 40 χιλιάρικα, δηλαδή το κράτος-νταβατζής σου λέει, δε με νοιάζει αν θα δώσεις αυτά τα λεφτά στο θύμα, για να το αποζημιώσεις, αρκεί να τα δώσεις σε μένα, για να μην πας φυλακή...ΚΑΜΊΑ ΣΩΤΗΡΊΑ....

     

οι μπακαλόγατοι (νέα επεισόδια)

     Η αυλαία στην (πρωτοβάθμια) Δίκη του ηθοποιού Λιγνάδη, έπεσε χθες και σήμερα όλοι σχολιάζουν την απόφαση, μιλώντας, κατά βάση, για "ντροπή", για "μαύρη ημέρα" της δικαιοσύνης και άλλα παρόμοια, σχόλια που προέρχονται φυσικά από ανθρώπους, που δεν έχουν σχέση με τη νομική επιστήμη.

   Πρόσφατα, είχα γράψει ότι δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν ο Φιλιππίδης (κυρίως) και ο Λιγνάδης (δευτερευόντως) αθωωθούν και ως προς τον δεύτερο έπεσα μέσα, κατά τα 2/5, αφού η Πρόεδρος και μία (τακτική) δικαστής είπαν "αθώος", ενώ οι 4 ένορκοι και η άλλη τακτική δικαστής, είπαν "ένοχος" !

  Αν θα μπορούσε να βγει κάτι θετικό, από αυτή την ανορθόδοξη και μπακαλίστικη απόφαση, που δίχασε την κοινή γνώμη, θεωρώ πλέον πως είναι αυτό : να ανοίξει η συζήτηση, αν τελικά έχουμε ανάγκη τα μικτά ορκωτά δικαστήρια και τους λαϊκούς δικαστές ή αν πρέπει να καταργηθούν (προσωπικά κλίνω προς την κατάργηση τους)...

   Ειλικρινά, δεν βλέπω πλέον το λόγο, να δικάζουν άνθρωποι δίχως νομικές γνώσεις, όταν τα θέματα, τα κρίσιμα μεγέθη, είναι νομικά και δεν αντιμετωπίζονται αλλιώς !

   Συνήθως, στα μικτά ορκωτά, βλέπαμε να αθωώνεται κάποιος με τις ψήφους των ενόρκων (4-3), χθες είχαμε το μάλλον σπάνιο φαινόμενο, να καταδικάζεται κάποιος με αυτές...

  Όταν έγινε γνωστό ότι το δικαστήριο "είναι σε διάσκεψη" επί 4 ώρες, για να βγάλει απόφαση και ενώ είχε προηγηθεί μία μακρά ακροαματική διαδικασία, κατάλαβα αμέσως ότι λαμβάνει χώρα κάποιο "μασάζ", ότι υπάρχει διχογνωμία και οι μεν προσπαθούν να πείσουν τους δε και να τους φέρουν στην άποψη τους και ότι η απόφαση δεν θα είναι ομόφωνη !

    Να ανοίξω και μια παρένθεση και να πω ότι ούτε αυτή η Δίκη έγινε με όρους "δίκαιης δίκης", όπως θα έπρεπε, από το (μικρό) μέγεθος της αίθουσας, μέχρι τη συγκέντρωση "αλληλέγγυων" απ' έξω και την παρουσία (!) βουλευτών (αλήθεια, ΤΙ δουλειά έχουν οι βουλευτές στα δικαστήρια ; τι σόι "διάκριση των εξουσιών" είναι αυτή ; χαχα).

  Επίσης, να πούμε ή να υπενθυμίσουμε στα ναυάγια του τουίτερ και των άλλων αντισόσιαλ, ότι ο Λιγνάδης δεν κατηγορήθηκε ως "παιδεραστής", η κατηγορία ήταν "βιασμός", δεν πήγε με παιδιά, με την έννοια του Ποινικού Κώδικα (άλλο η ανηλικότητα του αστικού δικαίου, που ορίζεται στα 18 και κάτω).

    Διότι πλέον, αν πας με πρόσωπο που έχει κλείσει τα 15, δεν είναι καν ποινικό αδίκημα, ενώ παλιότερα πήγαινες φυλακή και αυτό συνέβη με τις ...ψήφους όσων "έκραζαν" χθες ότι αποφυλακίζεται ο "παιδεραστής" !

   Από την στιγμή, που η απόφαση είπε "ένοχος" κατά πλειοψηφία και μετά, άρχισαν "τα ωραία", χάθηκε (κυριολεκτικά όμως) η μπάλα, επικράτησε απόλυτα η μπακαλίστικη "λογική" (εξού και ο τίτλος) και συγκεκριμένα : για τον ένα βιασμό είπαν τελικά το ελάχιστο (5 έτη) και για τον άλλο 10 έτη και εδώ εύλογα γέμισε απορίες ο κόσμος, πως δηλαδή ο ένας αξιολογείται έτσι και ο άλλος αλλιώς (10 ίσως έβαλαν εκεί όπου χρησιμοποιήθηκε η μεταλλική ράβδος...).

    Ο εισαγγελέας, που αν και δεν ξέρω αν ήταν σωστή η πρόταση του περί ενοχής, αν μη τι άλλο έμεινε συνεπής ως το τέλος στην άποψη του και δεν άλλαζε γνώμη, κάθε μισή ώρα, όπως οι δικαστές, τακτικοί και λαϊκοί...

     Επίσης, όταν πρότεινε 12 έτη για κάθε πράξη, κάποιοι άμπαλοι δημοσιογράφοι έγραψαν ότι πρότεινε 12+12 = 24 έτη, δεν ήξεραν οι καημένοι πώς βγαίνει η συνολική ποινή, σε περίπτωση συρροής !

   Το ελαφρυντικό του προτέρου σύννομου βίου, μάλλον ορθώς δεν δόθηκε, παρά το λευκό ποινικό μητρώο του κατηγορούμενου, διότι αφενός δεν αρκεί μόνον αυτό και αφετέρου γιατί το "έκαψε" μόνος του ο Λιγνάδης, στην απολογία του, όταν είπε ότι έχει "κάψες" και "δροσίζεται" πηδώντας νεαρά αγόρια...

   Σίγουρα, η πιο αμφιλεγόμενη κρίση του Δικαστηρίου, ήταν να δοθεί ανασταλτική δύναμη στην έφεση, υπό όρους, αν και με 12 έτη ποινής, ούτως ή άλλως θα έμενε λίγο ακόμα στην φυλακή ο Λιγνάδης και θα αποφυλακίζονταν, ίσως και πριν το Εφετείο !

    Προσωπικά τη βρίσκω λάθος και απορώ πως βγαίνουν κάποιοι και λένε ότι ...βασίζεται στο Νόμο, διότι είναι τέτοια η φύση της καταδίκης ("βιασμός" και μάλιστα κατά συρροή) που το να λέμε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να το ξανακάνει, είναι οξύμωρο και αντιφατικό...

   Το μόνον που μένει πλέον, το μόνον που δεν έχουμε δει ακόμα, είναι να δοθεί αναστολή και σε ανθρωποκτονία από πρόθεση !!

  Είναι σαφές ότι για τη χθεσινή ό,τι να ναι και αλλοπρόσαλλη απόφαση, φταίει η διχογνωμία που επικράτησε ως προς την ενοχή (και ξαναλέω ότι χρειάζεται να ξαναδούμε, αν πρέπει να υπάρχουν λαϊκοί δικαστές-ένορκοι, που να δικάζουν) και ουσιαστικά, με την τελική κρίση, είναι σαν "να πέρασε της Προέδρου", που είχε πει "αθώος" και αφού δεν επικράτησε η γνώμη της, τον "αθώωσε" εκ πλαγίου, με την αναστολή, θεωρώντας ότι θα έμενε άδικα (και άλλο) στη φυλακή...

    Έχω ξαναγράψει ότι αυτό που έγινε χθες και το ζούμε συχνά στα Δικαστήρια, ομοιάζει με τη "θεωρία του χάους", όπου όλα είναι στον αέρα, τίποτα σίγουρο και μπορεί να μην πάρεις αυτό που δικαιούσαι (αθώωση), αλλά να σου δώσουν κάτι που ΔΕΝ δικαιούσαι (αναστολή) και κάνει και εμάς τους δικηγόρους να αναρωτιόμαστε, αν τελικά χρειαζόμαστε σε μία Δίκη και τι ρόλο παίζουμε, όταν οι αποφάσεις βασίζονται στο τι θα κατεβάσει η γκλάβα των δικαστών ΕΚΕΊΝΗ τη στιγμή !!

     Αν έπρεπε, κλείνοντας, να κάνω ένα πολιτικό σχόλιο (αφού έχει πάρει πολιτική ή μάλλον κομματική, που είναι χειρότερο, τροπή η υπόθεση), θα έλεγα πως αν μείνει ως το τέλος της τετραετίας η χειρότερη και πιο ά(χ)ριστη κυβέρνηση όλων των εποχών, η κυβέρνηση (τρόπος του λέγειν) μιζοκούλη, ΔΕΝ θα μείνει τίποτα όρθιο...

μια λανθασμένη απόφαση

    Πρόσφατα εκδόθηκε από το Μ.Ο.Ε Θεσ/νικης μια απόφαση, φοβάμαι, εσφαλμένη, που αγγίζει τα όρια της δικαστικής πλάνης : αναφέρομαι στην καταδίκη με την εσχάτη των ποινών, ειδικευόμενου ιατρού, όπως και πρωτόδικα, για ανθρωποκτονία από πρόθεση !

  Δεν θα σταθώ στο ότι δεν του αναγνωρίστηκε κάποιο ελαφρυντικό, ώστε να "σπάσει" τα ισόβια, στο Εφετείο (αν και αυτό συμβαίνει σχεδόν πάγια, ειδικά όταν ...ο κατηγορούμενος είναι Δ.Υ), αλλά στην καταδίκη, αυτή καθ' εαυτή, διότι εκεί έγκειται και η Αδικία (για μένα, όπως έχω ξαναπεί, είναι "δώρον άδωρον", να πάρω ελαφρυντικό, όταν πιστεύω ότι είμαι αθώος ή δεν στέκει η κατηγορία)...

   Υπενθυμίζω την υπόθεση, από τα στοιχεία της δικογραφίας που είχαν διαρρεύσει : ο γιατρός αυτός, γνώρισε το θύμα, μία παντρεμένη μεσίτρια, αν δεν απατώμαι, από τα αντισόσιαλ, εκεί άρχισαν να μιλάνε και εκείνη του εκμυστηρεύθηκε ότι αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας και ο κατηγορούμενος ...προθυμοποιήθηκε να την βοηθήσει-χειρουργήσει.

  Εικάζω, χωρίς να είμαι σίγουρος φυσικά, ότι σκοπός του, ήταν να έρθουν πιο κοντά και εφόσον την βοηθούσε με το πρόβλημα, να πετύχαινε ...να της κάνει έρωτα, για να το πούμε κομψά, ίσως επειδή θα ένιωθε και εκείνη κάποια "υποχρέωση" απέναντι του, εκτός αν είναι τόσο καλός άνθρωπος και ήθελε απλά να βοηθήσει και όχι να ...πηδήξει (δεν το λέω ειρωνικά) !

  Όντας ειδικευόμενος σε δημόσιο νοσοκομείο, ωστόσο, δεν ακολούθησε την ορθόδοξη οδό, αλλά της έκλεισε ραντεβού σε άκυρη ώρα, αφού έστησε, μόνος του, πρώτα ένα πρόχειρο χειρουργείο, σαν αυτά που στήνονται στους πολέμους (με τη διαφορά ότι τα δεύτερα είναι ακόμα καλύτερα), δηλαδή χρησιμοποίησε το δημόσιο νοσοκομείο, ως "μαγαζάκι" του...(ενδεικτικό και αυτό της σήψης του ΕΣΥ).

  Βέβαια, δεν καταδικάστηκε για αυτό (τυπικά, γιατί ουσιαστικά ...ίσως αυτό να έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο, ότι καταχράστηκε τη θέση του, στο δημόσιο σύστημα υγείας), αλλά επειδή κάτι πήγε στραβά στο χειρουργείο (πιθανόν με την αναισθητοποίηση του θύματος), η γυναίκα δεν ξυπνούσε και αυτός πανικοβλήθηκε, πίστεψε ότι την σκότωσε και εν συνεχεία πέταξε το σώμα της, σε μια απόμερη τοποθεσία της Χαλκιδικής !

  Προσωπικά, δεν έχω κανένα λόγο, να μην πιστέψω τις δύο μόνον προτάσεις που είπε απολογούμενος : ότι ήταν ιατρικό λάθος και ότι δεν είχε σκοπό να την σκοτώσει, άρα για μένα, θα έπρεπε να καταδικαστεί για το πλημμέλημα της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας και όχι για φόνο.

     Η (διπλή, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό) καταδίκη του για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, με δόλο δηλαδή (έστω και ενδεχόμενο, όπως είπαν τα δικαστήρια), στα μάτια μου, φαντάζει κάπως "τρελή", διότι ΛΕΊΠΕΙ αυτό που στα χωριά της Αμερικής, ονομάζεται "μότιβ", δηλαδή το κίνητρο, ο γιατρός δεν είχε ΚΑΝΈΝΑ λόγο να σκοτώσει μια γυναίκα, με την οποία ήλπιζε να συνάψει ερωτική σχέση (αν αυτός ήταν ο σκοπός του) !

  Όλα έγιναν, επειδή έκανε το χειρουργείο "στη ζούλα" και ίσως υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του, ως ειδικευόμενος ακόμα, αλλά πρόθεση δεν είχε, ούτε θα μπορούσε να έχει, να σκοτώσει μία γυναίκα σχεδόν άγνωστη, χωρίς προηγούμενα κλπ.

  Βέβαια, εκτός από αυτό που πήγε στραβά στο χειρουργείο, υπάρχουν και τα όσα ακολούθησαν και δεν θυμάμαι τώρα, αν όταν πετάχτηκε το θύμα, ήταν ακόμα ζωντανή ή όχι, διότι αν ήταν ζωντανή, θα μπορούσε να αναβαθμιστεί η κατηγορία σε κακουργηματική έκθεση (5 έως 10 έτη, η ποινή της), αλλά ΜΈΧΡΙ εκεί, σε καμία περίπτωση, ανθρωποκτονία με δόλο !

    Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να ισχυριστεί ο γιατρός, όμως (μάλλον εύλογα), ότι πανικοβλήθηκε και νόμιζε ότι είναι νεκρή, δεν κατάλαβε πάνω στη σύγχυση του ότι αναπνέει ίσως ακόμα, οπότε δεν θα μπορούσε να καταδικαστεί ούτε για θανατηφόρα έκθεση, διότι και εκεί απαιτείται δόλος (έστω και ενδεχόμενος), άρα και από αυτή την οδό, καταλήγουμε στην ανθρωποκτονία εξ αμελείας (όσο βαριάς θέλετε, αλλά αμέλειας).

    Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει αίτηση Αναίρεσης της απόφασης και η Δίκη θα ξαναγίνει, με λίγο μεγαλύτερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα, από όλους τους παράγοντες !

  Κλείνοντας, ήθελα να κάνω ένα γενικότερο σχόλιο, διότι φαίνεται (από μία σειρά αποφάσεων) ότι τα (ποινικά, αφού αυτά δημοσιοποιούνται, κατά κανόνα) δικαστήρια της Θεσ/νικης, μάλλον "ρετάρουν" και ίσως χρειάζεται κάποιο "ρεκτιφιέ", από τους αρμοδίους, διότι δε μιλάμε για κανένα χωριό, αλλά για τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας...

   

χρειάζεται όπλο για να σκοτώσεις ;

      Με αφορμή την υπόθεση του Δημήτρη από Μαραθώνα, που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου, σε ένα σκοτεινό στενό της Ραφήνας, θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε, επάνω σε κάποια νομικά ζητήματα, που ανακύπτουν σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

  Να ξεκαθαρίσω πως όσα θα πω δεν αφορούν την συγκεκριμένη υπόθεση, που εκκρεμεί ακόμα, όσο γράφονται αυτά, στην Ανάκριση, εδώ ας κάνουν οι Αρχές τη δουλειά τους, όπως νομίζουν και με τα στοιχεία που έχουν, οι παρατηρήσεις και οι (σκόρπιες, ακόμα) σκέψεις μου, έχουν να κάνουν γενικότερα, με τη Νομολογία και τη Νομοθεσία.

  Σε αυτές τις υποθέσεις, όπου οι δράστες σκοτώνουν με γυμνά χέρια (δε μιλάμε για χρήση σιδερογροθιάς, που είναι όπλο και βάση Νόμου), πάγια τα Δικαστήρια, όπως είδαμε πρόσφατα και στην περίπτωση του Μπακαρί στη Ζάκυνθο, ενώ η κατηγορία εξαρχής είναι ανθρωποκτονία με πρόθεση, μετατρέπεται σχεδόν πάντα, σε θανατηφόρα σωματική βλάβη και οι δράστες πέφτουν στα μαλακά και ίσως αυτό το "παραμύθι" πρέπει να τελειώνει !

  Από τα ισόβια δηλαδή με τα οποία απειλείται η ανθρωποκτονία, πάμε σε ένα πλαίσιο ποινής 5-10 ετών κάθειρξης (5-15, αν ο υπαίτιος επιδίωκε βαριά σωματική βλάβη, λέει), με το (μάλλον) έωλο σκεπτικό ότι ο δράστης επεδίωκε σωματική βλάβη και όχι τον θάνατο, που επήλθε τελικά...

  Φοβάμαι ότι πλέον γίνεται κατάχρηση της διάταξης αυτής και θα πρότεινα ακόμα και την κατάργηση της : για μένα, αυτό, το μόνον που μετράει, είναι το αποτέλεσμα, εφόσον δηλαδή έχουμε θάνατο-απώλεια ζωής, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, είτε ως ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, είτε ως ανθρωποκτονία εξ αμελείας, ο θάνατος του θύματος θα πρέπει να φύγει από τα εγκλήματα σωματικής βλάβης, αφού είναι κάτι άλλο και οριστικό και πολύ φυσικά βαρύτερο !

  Η διάταξη της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, θεσπίστηκε για κάποιες (υπαρκτές) περιπτώσεις, όπου όντως ο δράστης δεν επεδίωξε τον θάνατο του θύματος, όπως όταν με ένα απλό σπρώξιμο, το θύμα παραπατάει, χάνει την ισορροπία του και χτυπάει σε ένα αντικείμενο ή κάτω το κεφάλι του και μένει στον τόπο.

   Σε αυτές τις περιπτώσεις, το δύσκολο και το λεπτό έργο των δικαστηρίων, είναι ότι πρέπει να ερμηνεύσουν το υποκειμενικό στοιχείο, δηλαδή το τι επεδίωκε ο δράστης : σωματική βλάβη (και τι είδους) ή θάνατο ;

  Προφανώς, αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί, εξετάζοντας αν ο δράστης χρησιμοποίησε όπλο ή όχι, αλλά πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν πολλά στοιχεία και κυρίως ο αριθμός και η ένταση των χτυπημάτων.

     Γιατί δηλαδή να μην αντιμετωπίζονται ως δολοφόνοι (ειδικά όταν πολλοί χτυπούν έναν) αυτοί που κλωτσούν το θύμα στο κεφάλι, ακόμα και όταν έχει "εξουδετερωθεί" και πέσει στο έδαφος ή ακόμα και έχει χάσει τις αισθήσεις του ; (!)

   Τι διαφορά έχει αυτός που μαχαιρώνει, με αυτόν που πολτοποιεί το κεφάλι του θύματος με τηγάνι ή με σκουπόξυλο, δηλαδή με αντικείμενα που δεν θεωρούνται όπλα ;

    Και φυσικά και με γυμνά χέρια, μπορείς να σκοτώσεις, όχι μόνον αν έχεις εκπαιδευτεί και ξέρεις που να χτυπήσεις, αλλά και όταν τα χτυπήματα είναι πολλά και μεγάλης έντασης και εξάλλου, ο δόλος της ανθρωποκτονίας μπορεί να μην υπάρχει εξαρχής, αλλά να είναι επιγενόμενος, δηλαδή η απόφαση να ληφθεί στη διάρκεια της συμπλοκής, όταν ο δράστης "φορτώνει", επειδή δέχεται και αυτός χτύπημα από το θύμα κλπ.

  Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι χρειάζεται προσοχή από τα δικαστήρια και το συμπέρασμα για τον ανθρωποκτόνο δόλο ή μη του κατηγορούμενου, να μην βγαίνει από το αν χρησιμοποίησε όπλο, κατά την έννοια του Νόμου ή όχι, ισχύει δηλαδή αυτό και αντίστροφα : μπορεί κάποιος να πυροβολήσει το θύμα στα πόδια, ακριβώς για να μην σκοτώσει, αλλά να πετύχει, χωρίς να το επιδίωξε, αρτηρία και το θύμα να καταλήξει από αιμορραγία...

     Όπως είπα και παραπάνω, τείνω να καταλήξω στην άποψη, ότι το 311 ΠΚ ίσως πρέπει να καταργηθεί (αφού δεν εφαρμόζεται στενά, μόνον εκεί όπου όντως υπήρξε αμέλεια ως προς τον θάνατο) και όλες οι περιπτώσεις, όπου υπάρχει νεκρός, να κρίνονται ως ανθρωποκτονίες, είτε με δόλο (άμεσο ή και ενδεχόμενο), είτε από αμέλεια !