παροχή κοινωφελούς εργασίας αντί για πληρωμή ποινής

  Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και με αφορμή την χθεσινή "είδηση" ότι Δήμος στην Κρήτη προσέλαβε ..κλέφτη, σημειωτέα τα εξής : ο Νόμος όντως προβλέπει πλέον και στην Ελλάδα την έκτιση ποινής με παροχή κοινωφελούς εργασίας, μόνον στην περίπτωση όμως που ο καταδικασθείς δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να εξαγοράσει την ποινή του, έστω και με δόσεις.
  Το Δικαστήριο, ανάλογα με το ύψος της ποινής, καθορίζει και τις ώρες, που θα πρέπει να "εργαστεί" ο κατάδικος (ανώτατο όριο οι 720 ώρες), σε κρατικές υπηρεσίες, ΟΤΑ, ΝΠΔΔ, κοινωφελή ιδρύματα κλπ, χωρίς -εννοείται- αμοιβή.
   Αν τώρα, ο καταδικασθείς "εργαζόμενος" ...λουφάρει και τον πάρουν είδηση, οι συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες, αφού δίνεται η δυνατότητα στον εισαγγελέα να διατάξει ένα σωρό κυρώσεις εναντίον του, από απλή ..προειδοποίηση μέχρι εκτέλεση της αρχικής ποινής φυλάκισης !!
   (μεταξύ μας : δε νομίζω ότι θα "δώσει" κανείς το λουφαδόρο, για πολλούς λόγους) 

η μετατροπή της ποινής φυλάκισης σε χρηματική (εξαγορά ποινής) : τι ισχύει

  Μετά και το Νόμο 3904/ 2010, το τοπίο αναφορικά με τη μετροπή της ποινής σε χρήμα, διαμορφώνεται ως εξης : 1. Η ποινή φυλάκισης έως ένα (1) έτος μετατρέπεται οπωσδήποτε και υποχρεωτικά από το Δικαστήριο σε χρηματική ποινή ή πρόστιμο. 2. Η φυλάκιση από ένα έως δύο έτη, μετατρέπεται σε χρηματική, εκτός εάν ο δράστης είναι υπότροπος ή το Δικαστήριο κρίνει, με ειδική αιτιολογία, ότι απαιτείται να πάει στη φυλακή, για να μην τελέσει και άλλες αξιόποινες πράξεις. 3. Η ποινή φυλάκισης, που υπερβαίνει τα δύο (2) έτη, αλλά όχι τα τρία (3), μετατρέπεται σε χρηματική, εκτός εάν, το Δικαστήριο και πάλι κρίνει αιτιολογημένα, ότι απαιτείται η φυλάκιση, προκειμένου ο καταδικασθείς να μην τελέσει νέα αδικήματα (βλέπουμε εδώ ότι δεν υπάρχει η προϋπόθεση της υποτροπής, άρα άσχετα αν υπάρχει ή όχι !!). 4. Το ποσόν της μετατροπής ορίζεται για κάθε ημέρα φυλάκισης από τρία (3) έως εκατό (100) ευρώ. Σημαντικό : Το αν θα μετατραπεί π.χ σε 5 ή σε 10 ευρώ την ημέρα, δεν εξαρτάται από το πως ξύπνησε το πρωί ο Δικαστής, αλλά με βάση συγκεκριμένα και καθορισμένα κριτήρια, ήτοι : την προσωπική, οικογενειακή και οικονομική κατάσταση του δράστη, τι εισοδήματα και τι περιουσία έχει, τι υποχρεώσεις έχει κλπ. Επομένως, οφείλει ο καταδικασθείς (ή ο δικηγόρος του) να λάβει το λόγο πάνω στο θέμα αυτό και να προτείνει εκείνος το ποσόν το οποίο θα μπορέσει να καταβάλει, με βάση τις οικονομικές του δυνάμεις και σε κάθε περίπτωση να αντιλέξει εφόσον το ποσόν της μετατροπής είναι δυσβάστακτο.
  ΠΡΟΣΟΧΗ : στο σημείο αυτό να προσεχθεί ότι το ποσόν που καλείται να καταβάλει ο δράστης, στο ταμείο, έχει προσαυξήσεις, που οδηγούν πρακτικά στο διπλασιασμό του (!), έτσι π.χ αν κάποιος καταδικασθεί σε 2 μήνες φυλάκιση προς 5 ευρώ την ημέρα, δεν θα κληθεί να καταβάλει 2 Χ 30 Χ 5 = 300 ευρώ, αλλά σχεδόν τα διπλάσια, όταν "πάει ταμείο".
   ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΣΟΥ ΣΕ ΔΟΣΕΙΣ
  Μια σημαντική καινοτομία του νέου Νόμου, ο οποίος φαίνεται να προσαρμόσθηκε στα δεδομένα της οικονομικής στενότητας που διανύουμε, είναι η δυνατότητα που παρέχει στο δράστη και στο Δικαστήριο να καταβληθεί το ποσόν της μετατροπής σε δόσεις.
   Αν λοιπόν διαπιστωθεί (με στοιχεία) ότι υπάρχει αδυναμία άμεσης καταβολής του ποσού, το Δικαστήριο μπορεί να καθορίσει προθεσμία, από δύο έως τρία έτη, για την καταβολή του ποσού της μετατροπής σε δόσεις.
  Προφανώς και σε αυτή την περίπτωση οφείλει ο καταδικασθείς να επικαλεστεί και να αποδείξει (με έγγραφα ή μάρτυρες) την αδυναμία του και όχι να περιμένει από το Δικαστήριο "να μυρίσει τα νύχια του".
  
Υ.Γ : όλα τα παραπάνω ισχύουν φυσικά, εφόσον ο καταδικασθείς δεν συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις για να λάβει αναστολή της ποινής του, προϋποθέσεις στις οποίες θα αναφερθούμε λίαν συντόμως.
  

το σκάνδαλο με τα δάνεια των νέων δικηγόρων

  Το πρώην Ταμείο Νομικών και ήδη ταμείο ανεξάρτητα απασχολούμενων, χορηγούσε δάνεια σε νέους δικηγόρους (έως 7 έτη δικηγορίας), ύψους 4.402 ευρώ, για να αποκτήσουν επαγγελματική εγκατάσταση.
  Το Μάϊο του 2009 έκανα και εγώ αίτηση, για να λάβω το εν λόγω δάνειο, καθώς πληρούσα τις προϋποθέσεις, όπως και πολλοί άλλοι, υποθέτω, συνάδελφοι.
  Μετά από τραγικές παλινωδίες και καθυστερήσεις, έλαβα στα τέλη του 2010 (!!) μία πιο τραγική επιστολή, που με ενημέρωνε ότι το αίτημά μου απορρίφθηκε, με την "ανεπανάληπτη αιτιολογία" ότι τα δάνεια δεν θα δοθούν, επειδή ..όσοι είχαν πάρει στο παρελθόν χρωστάνε ακόμα !!!
  Προσοχή : τα χρήματα υπάρχουν (σας θυμίζει κάτι ;), αλλά δε δίνονται επειδή τα "πράσινα" και "γαλάζια" παιδιά πήραν δανεικά και ..αγύριστα.
   Ένας συνάδελφος μια μέρα, σε φιλική συζήτηση, που είχαμε, είπε χαριτολογώντας ότι : "εγώ έχω πάρει δύο (2) τέτοια δάνεια" ! Λεπτομέρεια : ο εν λόγω συνάδελφος έχει πατέρα δικηγόρο, ήτοι έτοιμο γραφείο και δε χρειαζόταν το(α) δάνειο(α)...
  Μετά απορούμε γιατί πτώχευσε το δύσμοιρο ετούτο Κράτος (κράτος, τρόπος του λέγειν).
  Την ερχόμενη εβδομάδα θα έχει στα χέρια του ο Εισαγγελέας τη μηνυτήρια αναφορά μου και κάτι μου λέει ότι η υπόθεση αυτή μπορεί σύντομα να ..ξεκολλήσει.
   Δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο με μηνύσεις μπορεί να επανέλθει η λογική σε τούτη τη χώρα και εφόσον φυσικά οι εισαγγελείς κάνουν (και αφεθούν να κάνουν) σωστά τη δουλειά τους, μπορεί να δούμε ένα καλύτερο μέλλον.
   Πάνω από όλα όμως, οφείλουμε εμείς ως πολίτες να αναλάβουμε δράση και πρωτοβουλίες, προκειμένου να σπάσουν τα αποστήματα και να μη διαιωνίζονται οι αδικίες και οι παρανομίες : το οφείλουμε όχι μόνον στους εαυτούς μας, αλλά σε όλους ! Η ανοχή ΕΙΝΑΙ συνενοχή

το δικαίωμα σιωπής του κατηγορούμενου

  Όλοι έχουμε ακούσει σε αμερικάνικες ταινίες, την κλασική πλέον ατάκα, που λένε οι αστυνομικοί τη στιγμή της σύλληψης : "you have the right to remain silent, anything you say..κλπ". Εξηγώντας λοιπόν τα δικαιώματά του στο συλλαμβανόμενο, πρώτο-πρώτο αναφέρουν το δικαίωμα σιωπής που έχει, προκειμένου να μην πει κάτι, που θα επιβαρύνει τη θέση του !
  Το δικαίωμα αυτό κατοχυρώνεται και στο δικό μας νομικό σύστημα και έχει δύο ειδικότερες εκφάνσεις : 1. το δικαίωμα να μην πει κανείς τίποτε και 2. το δικαίωμα να μην καταθέσει εκείνα τα περιστατικά, που επιβαρύνουν τη θέση του.
  Απορρέει από το βασικό αξίωμα-τεκμήριο αθωότητας, που σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος, έως ότου η κατηγορούσα Αρχή και όχι φυσικά ο ίδιος (!!!) αποδείξει την ενοχή του.
  Η θεσμοθέτηση αυτού του δικαιώματος έχει σημαντικές-πρακτικές-συνέπειες, όπως : 1. Εάν κάποιος κληθεί να καταθέσει ως μάρτυρας, στα πλαίσια προανάκρισης ή ΕΔΕ και εν συνεχεία αποκτήσει την ιδιότητα του κατηγορουμένου, η αρχική κατάθεσή του (ένορκη ή μη, αδιάφορο) απαγορεύεται να συμπεριληφθεί στη δικογραφία, πόσω μάλλον να γίνει χρήση της από το Δικαστήριο ! 2. Δεν είναι νόμιμη η αιτιολογία δικαστικής απόφασης, που καταδικάζει τον κατηγορούμενο, επειδή δεν ήταν "συνεργάσιμος" και δεν απάντησε σε ερωτήσεις των Δικαστών, οι οποίοι συνήγαγαν έτσι το συμπέρασμα ότι "έχει λερωμένη τη φωλιά του" και είναι ένοχος !! και 3. είναι άκυρη κάθε "κατάθεση", που δόθηκε από τον κατηγορούμενο, υπό καθεστώς βίας ή απειλής (σωματικής ή ψυχολογικής) βίας !
   Όταν κανείς λοιπόν είναι κατηγορούμενος και καλείται να απολογηθεί, καλό είναι να ζητά τη βοήθεια και τη συμπαράσταση δικηγόρου, προτού καταθέσει, όπως έχει δικαίωμα, προκειμένου να αποφασίσουν από κοινού τι πρέπει και τι δεν πρέπει να ειπωθεί, διότι ..μετά την απομάκρυνση από τον ανακριτή ή τον πταισματοδίκη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και πολύ πιο δύσκολα διορθώνεται !!

η απόφαση για την προφυλάκιση του ηγουμένου Εφραίμ

 ή αλλιώς, πως "ξεβρακώθηκε" ξανά το ελληνικό πολιτικό και δικαστικό σύστημα ! Η απόφαση για την προσωρινή κράτηση του ηγουμένου Εφραίμ και η πρωτοφανής σπουδή για την εκτέλεσή της, μέσα στο άβατο του Αγίου Όρους (έλεος !), καταδεικνύει, για πολλοστή φορά, ότι οι δικαστικές αποφάσεις στην Ελλάδα λαμβάνονται μάλλον με όρους σκοπιμότητας και όχι νομιμότητας.
  Το διαβόητο πλέον "σκάνδαλο του Βατοπαιδίου", που ..ανεδείχθη εξ αιτίας της κόντρας ενός καναλάρχη και επιχειρηματία με την προηγούμενη κυβέρνηση και έλαβε κολοσσιαίες διαστάσεις και ουσιαστικά οδήγησε στην πτώση της, έπρεπε, βλέπετε, να βρει το εξιλαστήριο θύμα του, αφού η έννοια της ποινικής ευθύνης πολιτικών προσώπων στην Ελλάδα, είναι ..ανέκδοτο !
   Οι έντονες αντιδράσεις της κοινής γνώμης για την απόφαση αυτή, όπως και το "κράξιμο" από τα αδέρφια μας, τους Ρώσους δεν μπορεί να είναι τυχαίες, διότι και νομικά να μην ξέρει κανείς, εντούτοις είναι σε θέση να καταλάβει πολύ καλά ποιος είναι δημόσιος κίνδυνος και πρέπει να βρίσκεται στη φυλακή και ποιος όχι : προφυλάκιση ταιριάζει στο δολοφόνο, στον έμπορο ναρκωτικών, στον παιδεραστή κλπ, που είναι προφανώς επικίνδυνοι για την κοινωνία μας και όχι σε έναν ηλικιωμένο γέροντα, που κατηγορείται για οικονομικής φύσεως αδικήματα !
   Θέλω λοιπόν να απευθυνθώ στους ¨Ελληνες δικαστές, οι οποίοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι δε δέχονται παρεμβάσεις στο έργο τους και δε δέχονται την κριτική : Εφαρμόστε επιτέλους το Νόμο και το Σύνταγμα ! Τιμήστε τον όρκο σας !
   Πόσοι δικαστές αλήθεια έχουν διαβάσει το Βίο και την Πολιτεία των Τερτσέτη και Πολυζωΐδη ; των μοναδικών ίσως δικαστών, που τα ονόματά τους κατέγραψε και μάλιστα με χρυσά γράμματα η Ιστορία ; Τι έκαναν εκείνοι και βγήκαν από την αφάνεια και την ανυποληψία και δόξασαν τους εαυτούς τους αλλά και την Πατρίδα τους ;
    Στους δύσκολους και άγριους καιρούς, που διανύουμε, όπου τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα καταπατώνται βάναυσα από τους δανειστές μας, αλλά και τους ανάξιους πολτικούς μας ταγούς, η δικαστική εξουσία είναι η μόνη στην οποία μπορούμε να "ακουμπήσουμε" και να στραφούμε, για να μπει επιτέλους ένας φραγμός στον ξεπεσμό της Ελλάδας και να μπορέσουμε ξανά να ορθοποδήσουμε.
    Κάποιος πρέπει να κάνει την "υπέρβαση", να αντισταθεί και να επιβάλει το σεβασμό στο Σύνταγμα και τους Νόμους και αυτός είναι, μοιραία, ο δικαστής και ο εισαγγελέας, ο οποίος, έχοντας ως υπόδειγμα τους ως άνω αείμνηστους συναδέλφους του, οφείλει να κλείνει τα αφτιά στις "σειρήνες" της εκτελεστικής εξουσίας και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και να ενεργεί μόνον κατά συνείδηση και κατά Νόμο και μάλιστα καθημερινά και σε όλες τις υποθέσεις και όχι μόνον σε αυτές που γίνονται πρωτοσέλιδα.


Υ.Γ : άσχετα από το "ατυχές" ή και παράνομο της προφυλάκισης του ηγουμένου Εφραίμ (μάλλον το δεύτερο, εφόσον δεν υπήρχαν οι νόμιμες προϋποθέσεις της προφυλάκισης), οφείλουμε, για να είμαστε δίκαιοι, να επισημάνουμε και την άλλη πλευρά, όπως έκαναν συμπατριώτες του, ιερωμένοι στην Κύπρο : ο Εφραίμ μπήκε σε "ξένα χωράφια", έμπλεξε με τα πίτουρα (λεφτά) και τον έφαγαν οι κότες (πολιτικοί), ωστόσο πιστεύω ότι από την περιπέτεια αυτή θα βγει δυνατότερος και σοφώτερος ! Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους διώκτες του...

μερικές σκέψεις για την ακάλυπτη επιταγή

  Η επιταγή, που ξεκίνησε ως ένα απλό μέσο πληρωμής, αντί μετρητών, εξελίχθηκε σε μέσο παροχής πίστωσης, με την ευρέως διαδεδομένη τακτική της έκδοσης μεταχρονολογημένων επιταγών και κατέληξε να αποτελεί αιτία για χιλιάδες Δίκες κάθε χρόνο, τόσο σε αστικό όσο και σε ποινικό επίπεδο.
  Η επιταγή που σφραγίζεται από την τράπεζα, λόγω έλλειψεις αντικρύσματος, η ακάλυπτη δηλαδή επιταγή, είναι αιτία τόσων πολλών δικαστικών διενέξεων, αφενός διότι χρησιμοποιείται ευρύτατα στις συναλλαγές και επειδή -ειδικά σήμερα- έχει αυξηθεί ο αριθμός των ακάλυπτων επιταγών και αφετέρου, επειδή η έκδοση ακάλυπτης επιταγής συνιστά (ακόμα !) ποινικό αδίκημα, ενώ αποτελεί και τίτλο για έκδοση διαταγής πληρωμής.
  Επειδή μάλιστα η επιταγή αλλάζει πολλά χέρια, έως ότου φτάσει στο γκισέ της τράπεζας, δημιουργείται μία σωρεία νομικών ζητημάτων, όσον αφορά το κύρος της, το πότε είναι πληρωτέα, τις σχέσεις μεταξύ των διαδοχικών ληπτών της κ.ο.κ, με συνέπεια να έχουν γραφτεί πλήθος νομικών συγγραμμάτων επ' αυτής και να έχει δημιουργηθεί ολόκληρος νομικός κλάδος με το "δίκαιο της επιταγής" !
   Έτσι εδώ, στα περιορισμένα αυτά πλαίσια, θα επισημάνουμε ακροθιγώς ορισμένα μόνον ζητήματα : καταρχάς, η επιταγή είναι πάντα πληρωτεά "ενόψει", που σημαίνει ότι μπορεί να εμφανιστεί προς πληρωμή, ακόμα και πριν την πλασματική ημερομηνία που αναγράφεται στην μεταχρονολογημένη τοιαύτη, σε κάθε περίπτωση πάντως μέσα σε 8 ημέρες από την αναγραφόμενη ως ημερομηνία έκδοσης. Αν εμφανιστεί αργότερα, δεν πρέπει να σφραγιστεί ως ακάλυπτη και δεν υπάρχει ούτε ποινικό αδίκημα, ούτε μπορεί να αποτελέσει τίτλο για έκδοση διαταγής πληρωμής !!
    π.χ εκδίδω σήμερα, 23.12.2011, επιταγή με αναγραφόμενη ημερομηνία έκδοσης 31.8.2012, η επιταγή αυτή είναι πληρωτέα, οποτεδήποτε, από τις 23.12.2011 έως 8.9.2012 (είναι άλλο το ζήτημα αν εμείς έχουμε συμφωνήσει να μην εμφανιστεί πριν τις 31.8.2012, οπότε μπορεί να δημιουργηθεί ευθύνη αποζημίωσης εναντίον εκείνου που κακόπιστα την εμφάνισε πρόωρα, αλλά η ευθύνη του εκδότη υπάρχει ακέραιη).
   Πέρα από την εμπρόθεσμη εμφάνισή της, σημασία έχει να υπάρχουν και όλα τα αναγακαία εκ του Νόμου στοιχεία της, για να είναι έγκυρη και φυσικά η γνήσια υπογραφή του εκδότη της, ενώ να σημειωθεί ότι δεν αναγκαίο η επιταγή να "σύρεται" σε λογαριασμό του ίδιου του εκδότη, αλλά και σε τρίτου.
   Για να στοιχειοθετηθεί το σχετικό ποινικό αδίκημα, απαιτείται έγκυρη επιταγή, εμπρόθεσμη εμφάνιση, μη πληρωμή και σφράγιση και υποκειμενικά γνώση (ήτοι, δόλος) ότι δεν υπάρχουν ή δεν θα υπάρχουν τα αντίστοιχα διαθέσιμα στο λογαριασμό.
   Ο κατηγορούμενος, για να αμυνθεί, οφείλει να προβάλει είτε ότι η επιταγή είναι άκυρη, είτε ότι δε φέρει την υπογραφή του, είτε ότι δεν εμφανίστηκε εμπρόθεσμα για πληρωμή, είτε, το σημαντικότερο, ότι δεν είχε δόλο, ως προς την ανυπαρξία διαθεσίμων.
    Το τελευταίο γίνεται δεκτό από τα Δικαστήρια, όταν π.χ ο εκδότης κηρύχθηκε σε πτώχευση και η επιταγή είχε εκδοθεί, μέσα στο χρόνο παύσης των πληρωμών, ενώ θα μπορούσε να γίνει δεκτό (αυτές είναι δικές μου ιδέες και εφόσον φυσικά μπορεί να αποδειχθεί !) σε κάθε περίπτωση, όπου υπήρχαν αρχικά τα κεφάλαια, αλλά δεν υπήρχαν κατά την εμφάνιση της επιταγής, από λόγους εξαιρετικούς και απρόβλεπτους, αν λ.χ ο εκδότης αρρώστησε αιφνιδίως και χρειάστηκε χρήματα, αν έπεσε θύμα απάτης, αν κάποιος συνδικαιούχος πήρε όλα τα χρήματα κ.ο.κ.
    Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
    

οι "μηνυτές-φαντάσματα" και η αντιμετώπισή τους

 Ένα αρκετά σύνηθες φαινόμενο στην καθημερινότητα των ποινικών Δικαστηρίων είναι και το εξής : ενώ ο κατηγορούμενος είναι παρών στη Δίκη του, λείπει ο μηνυτής, ο οποίος είναι συνήθως και ο βασικός και κύριος μάρτυρας.
  Στις περιπτώσεις αυτές, το Δικαστήριο ελέγχει καταρχάς αν έχει κλητευθεί ο μηνυτής νόμιμα, οπότε συνήθως αναβάλλει την εκδίκαση και αν μεν δεν έχει κλητευθεί ορθά ο μηνυτής, διατάσσει την εκ νέου κλήτευσή του, ενώ αν έχει ήδη κλητευθεί, διατάσσει πάλι την εκ νέου κλήτευσή του και ταυτόχρονα τον τιμωρεί για λιπομαρτυρία με πρόστιμο.
  Σε πολλές περιπτώσεις ωστόσο, ο μηνυτής δεν εμφανίζεται ποτέ, γεγονός που μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους, όπως π.χ ότι μετάνιωσε για τη μήνυση και έχει συγχωρέσει το δράστη, ή αδιαφορεί γενικά στις υποθέσεις του ή δεν ήθελε ποτέ πραγματικά να κάνει τη μήνυση και πιέστηκε από τρίτους ή τους αστυνομικούς κ.ο.κ.
  Αν λοιπόν ο μηνυτής και βασικός μάρτυρας κατηγορίας επιμένει να μην εμφανίζεται στο Δικαστήριο, το τελευταίο δεν μπορεί να αναβάλει επ' άπειρον, αλλά οφείλει αναγκαστικά να προχωρήσει στην εκδίκαση της υπόθεσης, για να μην ταλαιπωρείται και ο κατηγορούμενος από τη συνεχή εκκρεμότητα και τις αλλεπάλληλες επισκέψεις στα Δικαστήρια.
  Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται και το σημείο-κλειδί της παρούσης ανάλυσης : στις περιπτώσεις όπου η υπόθεση εκδικάζεται απόντος του μηνυτή, τα Δικαστήρια ..έχουν την τάση να διαβάζουν την κατάθεση που είχε δώσει εκείνος στην προανάκριση (αστυνομικό τμήμα, πταισματοδίκη κλπ), γεγονός που είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ.
   Ο Νόμος λέει ότι η κατάθεση απόντος μάρτυρα διαβάζεται μόνον, όταν βεβαιώνεται, ρητά και με στοιχεία, ότι η εμφάνισή του στο Δικαστήριο είναι αδύνατη, όπως π.χ όταν έχει αποβιώσει ή διαμένει πλέον στο εξωτερικό.
   Συνεπώς, εάν είστε κατηγορούμενοι και απουσιάζει ο μηνυτής σας ή άλλος μάρτυρας κατηγορίας, οφείλετε να αντιλέξετε στην ανάγνωση της κατάθεσής του (αν δεν έχετε δικηγόρο να το κάνει), εφόσον δεν προκύπτει αντικειμενική αδυναμία του να προσέλθει στο Δικαστήριο, γεγονός που έχει μεγάλη σημασία, διότι εάν είναι αυτή η κατάθεση το μόνο εις βάρος σας στοιχείο, θα οδηγηθείτε σε απαλλαγή, λόγω μη στοιχειοθέτησης της κατηγορίας !!
   Η λύση αυτή είναι απόρροια της αρχής της αμεσότητας και προφορικότητας της ποινικής Δίκης και είναι πολλαπλώς σωστή, διότι : αλλιώς είναι να καταθέτει κανείς στο σκοτεινό δωμάτιο της αστυνομίας, μπροστά σε έναν μόνο αστυνομικό, ο οποίος συχνά "γράφει τα δικά του" και όχι όσα λέει ο μάρτυρας και αλλιώς να καταθέτεις (ενόρκως ή μη) μπροστά στους Δικαστές, τον κατηγορούμενο, το ακροατήριο κλπ. Η φυσική παρουσία του μάρτυρα στο Δικαστήριο είναι αναγκαία εξάλλου για να φανεί αν τα όσα λέει εκεί συμφωνούν ή όχι με τα όσα είχε καταγγείλει προηγούμενα, να επισημανθούν δηλαδή τυχόν αντιφάσεις και να κλονιστεί η αξιοπιστία του.
   Αν πέσετε λοιπόν και εσείς σε περίπτωση "μηνυτή-φαντομά" ή "μάρτυρα-φαντομά", ζητήστε από το Δικαστήριο να τον "ξορκίσει" και να μείνει για πάντα α-θέατος και αν-ήκουστος, όπως πολύ ορθά προβλέπει ο κώδικας ποινικής δικονομίας.

η στάση του κατηγορούμενου στην ποινική Δίκη

 Η εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι από τη "στάση" του κατηγορουμένου στην ποινική Δίκη, είναι λίγο πολύ η εξής : κάθεται στο "εδώλιο" αμίλητος, συνήθως σκυθρωπός, χωρίς να κοιτάει τους Δικαστές στα μάτια και ανοίγει το στόμα του, μόνον όταν καλείται από τον/την πρόεδρο για να απολογηθεί, αναφορικά με την κατηγορία.
  Ωστόσο, η "στάση" αυτή δεν έχει καμμία σχέση και καμμία θέση στην ποινική Δίκη, η οποία είναι κατεξοχήν "ζωντανή" διαδικασία, ενεργητική και ευμετάβλητη, με ανατροπές και απαιτείται ενεργός συμμετοχή στα τεκταινόμενα και όχι παθητικότητα και παραίτηση.
  Ο Νομοθέτης έχει εξοπλίσει τον κατηγορούμενο με πλήθος δικαιωμάτων, τα οποία βέβαια τα ασκεί συνήθως ο δικηγόρος του, επειδή τα ξέρει καλύτερα.
  Όταν όμως ο κώδικας ποινικής δικονομίας  παρέχει δικαιώματα στον κατηγορούμενο κυριολεκτεί προφανώς και δεν αναφέρεται στα δικαιώματα (καλύτερα υποχρεώσεις) του ..δικηγόρου του.
  Έτσι λοιπόν, πως θα έπρεπε να είναι η στάση του κατηγορουμένου ; Οφείλει να ακούει προσεκτικά τους μάρτυρες κατηγορίας και τα υπόλοιπα στοιχεία εναντίον του και να συμμετέχει ενεργά στην αντίκρουσή τους, ζητώντας το λόγο και να υποβάλει ερωτήσεις στους μάρτυρες, να προβαίνει σε δηλώσεις αναφορικά με την αξιοπιστία τους και σε παρατηρήσεις, αναφορικά με τα λοιπά στοιχεία (π.χ ότι είναι ή δεν είναι γνήσια η υπογραφή του σε κάποιο έγγραφο, αν το έγγραφο είναι πλαστό ή όχι κ.ο.κ).
   Απλά θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του και να ζητά να του δοθεί ο λόγος (και να επιμένει !!), προκειμένου να προβεί σε δηλώσεις, παρατηρήσεις, επισημάνσεις κλπ. και θα πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για αναφαίρετο δικαίωμά του, το οποίο δεν μπορεί να αποκλειστεί από το Δικαστήριο και άσχετα αν έκανε ερωτήσεις κλπ. ο δικηγόρος του.
  Έχει ειπωθεί και αλλού ότι ο κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να μιλά πάντα τελευταίος για κάθε ζήτημα που προκύπτει στην πορεία της Δίκης και συνήθως η σειρά με την οποία δίνεται ο λόγος από τον/την πρόεδρο είναι : λοιποί Δικαστές, Εισαγγελέας, Πολιτική Αγωγή και τέλος η πλευρά του κατηγορουμένου.
   Η σιωπή και η παθητικότητα στην ποινική Δίκη δεν είναι καλοί σύμβουλοι και προϊωνίζουν άσχημα αποτελέσματα : κάποιος ο οποίος είναι αθώος, όχι μόνο δικαιούται, αλλά και υποχρεούται να κάνει χρήση των δικαιωμάτων του και να συμμετέχει πιο ενεργά στη Δίκη, προκειμένου να λάμψει η αλήθεια, να αντικρούσει τις κατηγορίες και να βρει το δίκιο του.
   Πάντα βέβαια χωρίς υπερβολές, με κόσμιο τρόπο και σεβασμό στους Δικαστές και τους λοιπούς παράγοντες της Δίκης, προκειμένου να μην παρεξηγηθεί και χάσει το δίκιο του, από επιπολαιότητα ή μη αναγκαίο θυμό (γιατί έως ένα σημείο, ακόμα και η παρεκτροπή δικαιολογείται, λόγω φόρτισης και ψυχολογικής πίεσης του κατηγορουμένου).

τι είναι η προσωρινή διαταγή

 Με αφορμή το χαράτσι της ΔΕΗ, δηλαδή ουσιαστικά της Εφορίας που "ενσωματώθηκε" στους λογαριασμούς του ρεύματος, έγινε πολύς λόγος στα μέσα ενημέρωσης για "αποφάσεις" που δικαίωσαν πολίτες και απαγόρευαν στη ΔΕΗ τη διακοπή του ρεύματος.
  Επρόκειτο ειδικότερα για προσωρινές διαταγές δικαστών : 1. Προσωρινή διαταγή μπορεί να εκδοθεί μόνον εφόσον έχει κατατεθεί αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, η οποία οδηγεί σε προσωρινή δικαστική προστασία, μιλάμε δηλαδή για το ..προσωρινό του προσωρινού (θεωρητικά τουλάχιστον).
2. Δεν πρόκειται για δικαστική απόφαση, διότι δεν λαμβάνεται με τις εγγυήσεις της δημοσιότητας και δεν δημοσιεύεται, όπως απαιτεί ο Νόμος για τις δικαστικές αποφάσεις. 3. Στην πράξη, εισέρχονται στο γραφείο του Δικαστή οι διάδικοι με τους δικηγόρους τους (με ή χωρίς μάρτυρες), επιδεικνύουν τα έγγραφά τους και ο/η Δικαστής, αφού ακούσει και τις δύο πλευρές (σχετικό και αυτό), παρέχει ή όχι την αιτούμενη προσωρινή διαταγή. 4. Η προσωρινή διαταγή ισχύει μέχρι τη συζήτηση της αίτησης των ασφαλιστικών μέτρων και εφόσον συζητηθεί, παρατείνεται έως και την έκδοση απόφασης. 5. Αν ληφθεί υπόψιν ότι η συζήτηση των ασφαλιστικών γίνεται ακόμα και μήνες μετά, ότι ισχύει ο "εθιμικός" κανόνας της μιας αναβολής και ότι οι αποφάσεις μπορεί να εκδοθούν έως και 8 μήνες μετά τη συζήτηση, επαληθεύεται το γνωμικό ότι "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" !
   Μπορεί δηλαδή κάποιος, εν προκειμένω, αν "πάρει" την προσωρινή δικαστική διαταγή, να έχει ρεύμα για τουλάχιστον ένα χρόνο, χωρίς να έχει στα χέρια του δικαστική απόφαση !!!
   Να σημειωθεί ότι δεν κατακρίνω το σύστημα αυτό, όπως ισχύει, μια απλή διαπίστωση κάνω της καθημερινής δικαστηριακής πραγματικότητας.
   Τέλος, "εννοείται" ότι, κατά της κρίσης του Δικαστή, αναφορικά με το αν απαιτείται ή όχι, η χορήγηση προσωρινής διαταγής, δεν χωρεί έφεση ή άλλο ένδικο μέσο...Προφανώς ο Νομοθέτης εμπιστεύεται ότι ο Δικαστής μπορεί μέσα σε 2 λεπτά να εξετάσει τα στοιχεία και να αποφασίσει ορθά τι πρέπει να πράξει.. .

ποινική καταδίκη : οι βασικές προϋποθέσεις

  Για να καταδικαστεί κάποιος από ένα ποινικό Δικαστήριο και να του επιβληθεί ποινή, θα πρέπει να συντρέχουν χοντρικά οι εξής συνθήκες :
1. Θα πρέπει η συμπεριφορά του, δηλαδή η/οι πράξη(εις) του (αφού δεν τιμωρείται η ..σκέψη), να περιγράφονται στον ποινικό Κώδικα ή σε άλλο Νόμο, ως ποινικό αδίκημα. Συνεπώς δεν είναι ποινικό αδίκημα οτιδήποτε μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ή οτιδήποτε μας ενοχλεί, αλλά μόνον οι συμπεριφορές που τυποποιούνται εκ των προτέρων, ως ποινικά αδικήματα, σε κάποιο Νόμο. Αν κάνουμε σε κάποιον μήνυση, για πράξη, η οποία δεν τυποποιείται στον Νόμο ως αξιόποινη, θα καταλήξει στα ..σκουπίδια π.χ αν μας τρακάρει κάποιος και υπάρξουν μόνον υλικές ζημιές και όχι τραυματισμός, δεν μπορούμε να του κάνουμε μήνυση (όσο και αν θα θέλαμε !), διότι στον ποινικό μας Κώδικα δεν προβλέπεται ως αδίκημα η φθορά ξένης ιδιοκτησίας από αμέλεια, παρά μόνον η φθορά με πρόθεση.
2. Σε δεύτερο επίπεδο και σε συνέχεια των παραπάνω, θα κριθεί εάν η περιγραφόμενη ως αξιόποινη συμπεριφορά του δράστη, έγινε από αυτόν εσκεμμένα (ενσυνείδητα) ή όχι, εάν δηλαδή υπάρχει δόλος ή αμέλεια, ανάλογα με την περίπτωση. Δεν αρκεί από μόνο του δηλαδή το γεγονός ότι η πράξη συνιστά έγκλημα, αλλά θα πρέπει ο δράστης να γνωρίζει ότι διαπράττει αδίκημα : π.χ δεν μπορεί να καταδικαστεί κάποιος για ψευδορκία, αν πει ένα ψέμμα, το οποίο όμως ελέχθη εκ παραδρομής και ενώ πίστευε ο ίδιος (εύλογα) ότι ισχύει ή να καταδικαστεί για έκδοση ακάλυπτης επιταγής, από τη στιγμή που πίστευε εύλογα ότι επαρκεί το υπόλοιπο του λογαριασμού του και ένας τρίτος, εν αγνοία του, του αδειάζει το λογαριασμό (είτε συνδικαιούχος είτε άλλος με απάτη κλπ). Όπου ο Νόμος απαιτεί ρητά και μόνον δόλο, δεν αρκεί για την καταδίκη η αμέλεια και πρέπει να αθωωθεί ο κατηγορούμενος.
3. Πέρα από τις δύο αυτές βασικές διακρίσεις και προϋποθέσεις, που αφορούν την αντικειμενική και υποκειμενική πλήρωση του εγκλήματος, το Δικαστήριο οφείλει να εξετάσει και ένα σωρό άλλες, προτού καταλήξει σε καταδικαστική κρίση, ήτοι εάν υπάρχει λόγος ή μη άρσης του αδίκου χαρακτήρα της πράξης  (π.χ άμυνα), εάν έχει παραγραφεί ή όχι το αδίκημα, εάν υπάρχει η απαιτούμενη έγκληση του θύματος, όπου αυτό απαιτείται και εάν ο δράστης είναι ή όχι ακαταλόγιστος (π.χ ψυχοπαθής).
   Συνεπώς, η ποινική ευθύνη δεν είναι πάντα τόσο απλή υπόθεση, αλλά εξετάζεται και κρίνεται σε πολλά επίπεδα, με συνέπεια και ο κατηγορούμενος να έχει αντίστοιχα πολλές γραμμές υπεράσπισης ! Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές αθωωτικές αποφάσεις "προκαλούν" την κοινή γνώμη, ενώ οι Δικαστές κάνουν απλά τη δουλειά τους και εφαρμόζουν τους Νόμους !!

εξώδικο Λουράντου σε Πάγκαλο

 Ο τίτλος της ανάρτησης θα μπορούσε να είναι και "σε δουλειά να βρισκόμαστε"...
 Σήμερα μάθαμε ότι ο πρόεδρος των Φαρμακοποιών απέστειλε στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Πάγκαλο εξώδικο, επειδή απεκάλεσε σε γαλλικό σταθμό τους έλληνες "αγανακτισμένους" ως κομμουνιστές, φασίστες και ηλίθιους ή μαλάκες (δε γνωρίζω ..γαλλικά), με το οποίο τον καλεί να διευκρινίσει σε ποιά κατηγορία τον εντάσσει (πάει γυρεύοντας :)), ώστε να ασκήσει τα "νόμιμα δικαιώματά του".
  Ο κ.Λουράντος, ο οποίος θεωρεί αυτονόητο (!) ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι συμμετείχε στις διαδηλώσεις των "αγανακτισμένων" (εγώ πάντως όχι), είτε θα πρέπει να είναι εξαιρετικά εύθικτος, είτε ψοφάει για δημοσιότητα (εξού και ο πιθανός τίτλος της ανάρτησης).
  Ο κ.Πάγκαλος, ο οποίος, κατά τ'άλλα είναι πανέξυπνος αφενός δεν νομίζω να απαντήσει στον κ.Λουράντο και αφετέρου εάν αναγκαζόταν να το κάνει, θα έλεγε πολύ απλά ότι δεν αναφερόμουν στον κ.Λουράντο, διότι οι "αγανακτισμένοι" είναι χιλιάδες, αλλά π.χ σε αυτούς που κάνουν επεισόδια ή σε αυτούς που έστησαν αντίσκηνα στο Σύνταγμα και έδιωξαν τους τουρίστες και πάει λέγοντας, ήτοι θα μπορούσε να ξεγλιστρήσει (παρά το βάρος του και τη δυσκινησία του) από το σχετικό σκόπελο με ευκολία, ώστε και να μην ανακαλέσει και να αποφύγει τη μήνυση.
   Έχω την εντύπωση ότι ..η ζωή θα συνεχιστεί και μετά από ετούτη την κόντρα, ωστόσο με την αφορμή αυτή να πούμε δυο λόγια για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΩΔΙΚΟ : πρόκειται για έγγραφο, που συντάσσει δικηγόρος και που επιδίδεται σε αυτόν στον οποίο απευθύνεται με δικαστικό επιμέλητή και ουσιαστικά είναι μία μορφή επίσημης και τυπικής προειδοποίησης του καθ' ού, προτού ο αποστολέας προχωρήσει σε άλλα ένδικα μέσα, δηλαδή αγωγές, μηνύσεις κλπ. Σκοπός του είναι να εκφοβιστεί ο παραλήπτης, ώστε να συνετιστεί και να δράσει με ορισμένο τρόπο, προτού η σχετική διαφορά αχθεί στα Δικαστήρια, γεγονός που συνεπάγεται έξοδα και ταλαιπωρία. Από την άποψη αυτή είναι ένα χρήσιμο νομικό εργαλείο, το οποίο δεν έχει πάντα αποτελέσματα, ωστόσο όταν χρησιμοποιείται με φειδώ και προσοχή (όχι δηλαδή όπως εν προκειμένω), μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην τελική δικαίωση του αποστολέα (π.χ επειδή μπορεί να θεωρηθεί αφετηρία καταβολής τόκων υπερημερίας και επειδή θα χρησιμοποιηθεί, ως αποδεικτικό μέσο, σε τυχόν μεταγενέστερη Δίκη).
    

η πολιτική αγωγή στην ποινική Δίκη

 Με αφορμή την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας, με την οποία δεν επετράπη στα θύματα-ζημιωθέντες της "Ασπίς Πρόνοια" να δηλώσουν παράσταση πολιτικής αγωγής στη Δίκη του Παύλου Ψωμιάδη, λεκτέα τα εξής : Ο λόγος της απαγόρευσης αυτής ήταν-προφανώς-η κρίση του Δικαστηρίου ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι άμεσα ζημιωθέντες από το φερόμενο ως έγκλημα, αλλά μόνον έμμεσα.
  Τα Δικαστήριά μας δέχονται σταθερά ότι δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής στην ποινική Δίκη δικαιούται να κάνει μόνον ο "αμέσως παθών" : π.χ στο έγκλημα της υπεξαίρεσης από Α.Ε, μόνον η ίδια η Α.Ε και όχι οι μέτοχοι κλπ., ενώ υπάρχουν αδικήματα στα οποία δε νοείται καν παράσταση πολιτικής αγωγής, διότι στρέφονται κατά του συνόλου π.χ περιβαλλοντικά εγκλήματα ρύπανσης.
  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ; Στα ποινικά Δικαστήρια κρίνεται καταρχήν και κατεξοχήν η ενοχή ή όχι για συγκεκριμένο έγκλημα και επιβάλλεται η δέουσα ποινή και μόνον κατ΄εξαίρεση κρίνονται οι αστικής φύσεως αξιώσεις του παθόντος (για αποζημίωση, ηθική βλάβη κλπ.) εναντίον του κατηγορουμένου, διότι αυτό αποτελεί έργο των αστικών-πολιτικών Δικαστηρίων.
   Με τη δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής στην ποινική Δίκη (στην αρχή αυτής πιο συγκεκριμένα), ωστόσο, το θύμα αποκτά την ιδιότητα του διαδίκου , με σημαντικότατες συνέπειες, όπως : μπορεί να ασκεί ένδικα μέσα (στα βουλεύματα για την παραπομπή ή μη του κατηγορουμένου σε Δίκη), ο πολιτικώς ενάγων καταθέτει ανωμοτί (χωρίς όρκο) και όχι ενόρκως, ως απλός μάρτυρας και το σημαντικότερο παρίσταται και συμμετέχει στη Δίκη ως ενεργός παράγων και όχι ως απλός θεατής και μάλιστα με δικηγόρο.
   Συνεπώς, αν έχουμε κάνει μία μήνυση και είμαστε άμεσα παθόντες από το έγκλημα, το οποίο είναι από εκείνα που επιδέχονται παράσταση πολιτικής αγωγής, συνίσταται ή μάλλον επιβάλλεται να εμφανιστούμε στη Δίκη με δικηγόρο και να δηλώσουμε παράσταση πολιτικής αγωγής.
   Διαφορετικά θα περιοριστούμε σε μία απλή μαρτυρική κατάθεση και εν συνεχεία θα είμαστε απλοί και ανήμποροι θεατές της Διαδικασίας, η οποία θα εξελίσσεται ερήμην μας, κατά τις ορέξεις των Δικαστών και της υπεράσπισης.
   Αντίθετα, ως πολιτικώς ενάγοντες μπορούμε, μέσω του δικηγόρου μας, να απευθύνουμε ερωτήσεις στους λοιπούς μάρτυρες, να σχολιάζουμε και να αντικρούσουμε την υπερασπιστική γραμμή (νομικούς ισχυρισμούς, ενστάσεις κλπ.) και τα αποδεικτικά μέσα του κατηγορουμένου και γενικά να συμμετέχουμε ενεργά και αποφασιστικά στην όλη διαδικασία, με απώτερο σκοπό την καταδίκη του κατηγορουμένου, όχι μόνο για να νοιώσουμε δικαιωμένοι, αλλά και για να ενδυναμώσουμε τις αστικής φύσεως αξιώσεις μας, με την καταδίκη, εφόσον το αστικό Δικαστήριο έπεται.
   Πολλοί οι οποίοι κάνουν μία μήνυση, νιώθοντας σίγουροι ότι ο κατηγορούμενος θα καταδικασθεί με μόνη τη μαρτυρία τους, θεωρούν περιττό να προσλάβουν δικηγόρο και να εμφανιστούν ως πολιτικώς ενάγοντες και συχνότατα βρίσκονται προ δυσάρεστων εκπλήξεων (!!), ακούγοντας τον κατηγορούμενο να κάνει "το άσπρο μαύρο", να εξετάζει ψευδομάρτυρες ή να παρουσιάζει χαλκευμένα έγγραφα, για να απαλλαγεί, χωρίς να μπορούν οι ίδιοι να αντιδράσουν !
   Το να φωνάξεις από το ακροατήριο ότι ο τάδε ή δείνα λέει ψέμματα ή ότι δεν είναι τα πράγματα όπως παρουσιάζονται, από τον κατηγορούμενο, θα οδηγήσει απλά τον/την Πρόεδρο να διατάξει το "όργανο" να σε απομακρύνει από την αίθουσα ( που μπορεί να είναι και καλύτερο, για να μην ακούς και ανεβάζεις πίεση :D ).

  Υ.Γ 1 όσον αφορά τώρα την αφορμή, για την παρούσα ανάλυση, το Δικαστήριο με βάση την ισχύουσα νομολογία και νομοθεσία, ορθά ενήργησε, ωστόσο, δικαιοπολιτικά, ίσως θα έπρεπε να διευρυνθεί κάπως ο κύκλος των δικαιούμενων σε παράσταση πολιτικής αγωγής, διότι η περιοριστική διάθεση του Νομοθέτη και των Δικαστηρίων οδηγεί μοιραία σε αδικίες, διότι μπορεί ο αμέσως παθών να είναι ένας αλλά οι εμμέσως παθόντες, όπως εδώ, να είναι εκατοντάδες ή χιλιάδες και να υφίστανται πολύ μεγαλύτερες συνέπειες από τον "αμέσως" παθόντα ή ο αμέσως παθών να αδιαφορεί, να ραθυμεί, να κωλυσιεργεί κ.ο.κ.
  Υ.Γ 2 : (λίγο άσχετο) σε άλλη θέση έχω εκφράσει την άποψη ότι ο Παύλος Ψωμιάδης θα απαλλαγεί στο τέλος (ή τουλάχιστον θα πέσει στα -πολύ- μαλακά). ίδωμεν