αντίσταση κατά της "Αρχής" : ορισμοί και ποινές

     Ένα αδίκημα, το οποίο ίσως σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα (ή σε "αναρχικούς"), δημιουργεί άσχημους συνειρμούς, είναι και το έγκλημα της αντίστασης, το οποίο ορίζεται ως εξής : "όποιος μεταχειρίζεται βία ή απειλή βίας για να εξαναγκάσει κάποια αρχή ή υπάλληλο να ενεργήσουν πράξη που ανάγεται στα καθήκοντά τους ή να παραλείψουν νόμιμη πράξη, καθώς και όποιος βιαιοπραγεί κατά υπαλλήλου ή προσώπου που έχει προσληφθεί ή άλλου υπαλλήλου που έχει προστρέξει για να τον υποστηρίξει ενώ διαρκεί η νόμιμη ενέργειά του, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους (ήτοι από 1 έως 5 χρόνια).
    Έχω υπογραμμίσει τις φράσεις "νόμιμη πράξη" και "νόμιμη ενέργεια", διότι είναι ουσιώδεις και είναι προφανές από τον ορισμό, ότι για να έχουμε αντίσταση, θα πρέπει η ενέργεια του υπαλλήλου να είναι νόμιμη και να ανάγεται στα καθήκοντά του και να μην τα υπερβαίνει.
    Ο υπάλληλος π.χ του ΙΚΑ, που ζητάει από τον επιχειρηματία τα λογιστικά του βιβλία και όχι τις καταστάσεις του προσωπικού, βρίσκεται εκτός των καθηκόντων του και δικαίως μπορεί να τον πετάξει έξω κακήν-κακώς (ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ανάλογες περιπτώσεις).
     Σε κάθε περίπτωση, είναι κρίσιμο να διαπιστωθεί εάν το όργανο ενεργεί, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις και εντός της τοπικής και υλικής αρμοδιότητάς του, θα πρέπει λογικά να φέρει διακριτικά ή ταυτότητα και να δηλώνει την ιδιότητά του και βάσει ποιας εντολής ενεργεί, ώστε τυχόν αντίσταση εναντίον του να είναι παράνομη και ελεγκτέα.
    Έτσι π.χ όταν σε σταματάνε για έλεγχο άνδρες, με πολιτικά, που δηλώνουν ότι είναι "της Ασφάλειας", θα πρέπει προφανώς να το αποδεικνύουν, ειδάλλως θεωρώ ότι δεν είναι ..αυτονόητο να υπακούσει κανείς.
    Στην πράξη, η σημαντικότερη και συνηθέστερη μορφή εμφάνισης της αντίστασης έχει να κάνει με την αποτροπή εκτέλεσης της νόμιμης πράξης, παρά με τον εξαναγκασμό σε (νόμιμη) ενέργεια : η πιο διαδεδομένη μορφή αντίστασης είναι όταν ο δράστης προσπαθεί να αποφύγει τη (νόμιμη) σύλληψή του από τα Αστυνομικά όργανα.
    Η βία μπορεί να είναι σωματική ή και ψυχολογική και με την άσκησή της, το έγκλημα θεωρείται τετελεσμένο, δεν απαιτείται επιπλέον δηλαδή να απετράπη τελικά η νόμιμη ενέργεια του οργάνου.
    Μορφές σωματικής βίας ή απειλής βίας, είναι όταν ο δράστης απωθεί ή χτυπά με γροθιές, κλωτσιές κλπ. τον αστυνομικό ή τον ελεγκτή δημόσιας υπηρεσίας κ.ο.κ ή απειλεί με όπλο, μαχαίρι, πυροβολεί εναντίον τους ή στον αέρα κλπ, ενώ μορφή ψυχολογικής βίας, μπορεί να είναι η απειλή ότι θα αυτοκτονήσει, εάν προχωρήσει ο υπάλληλος στην ενέργειά του.
    Η έννοια του υπαλλήλου είναι κάπως ευρεία και μπορεί κάποιος να μην είναι υπάλληλος γενικά, αλλά μόνον για την εκτέλεση συγκεκριμένου έργου, όπως π.χ ο δικαστικός επιμελητής, όταν πάει να εκτελέσει μία απόφαση για κατάσχεση ή έξωση, έχει την ιδιότητα του υπαλλήλου και αν βιαιοπραγήσει κανείς εναντίον του ή τον απειλήσει, προκειμένου να μην ολοκληρώσει το έργο του, διαπράττει αντίσταση.
    Σύμφωνα με τα παραπάνω όμως, αν έρθει ο επιμελητής μέσα στον Αύγουστο, τότε μπορείς να αντισταθείς, διότι η εκτέλεση από 1 έως 31 Αυγούστου απαγορεύεται !
    Ο Νόμος προβλέπει και διακεκριμένες μορφές αντίστασης, όπου το κατώτερο όριο της ποινής ανεβαίνει στα 2 έτη και είναι όταν ο δράστης οπλοφορεί ή φέρει άλλα αντικείμενα που μπορεί να προκαλέσουν σωματικές βλάβες, αν έχει καλυμμένα ή αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του (κουκούλες, κράνη) ή αν η αντίσταση διαπράττεται από περισσότερους.
    Το τελικό συμπέρασμα, που βγαίνει, ότι είναι καλύτερο να παραμένει κανείς ψύχραιμος και νηφάλιος, ακόμα και όταν θεωρεί άδικο τον έλεγχο ή την σύλληψή του, διότι η αντίσταση αποτελεί αυτοτελές και ξεχωριστό αδίκημα και θα είναι -αν μη τι άλλο- άδικο, για τον ίδιο, να αθωωθεί για το αδίκημα, για το οποίο συλλαμβάνεται και να ..καταδικαστεί για αντίσταση !
    Εξάλλου, οι αστυνομικοί και λοιποί υπάλληλοι, κάνουν -τις περισσότερες φορές- απλά τη δουλειά τους και είναι κρίμα και για αυτούς να τρώνε ξύλο, να τραυματίζονται ή να σακατεύονται, κάνοντάς την.
     Πάντως, αν κάποιος αντισταθεί-αμυνθεί, θεωρώντας ότι ο υπάλληλος δεν ενεργεί νόμιμα, αυτός ο ισχυρισμός, ονομάζεται "ισχυρισμός νομικής πλάνης" και εναπόκειται στο Δικαστήριο να κρίνει αν αυτή η πλάνη υπήρξε δικαιολογημένη ή όχι (συγγνωστή, όπως λέγεται νομικά).