Οι γιατροί και τα νοσοκομεία, είναι, δυστυχώς και λόγω της φύσεως της εργασίας τους, εκτεθειμένοι, περισσότερο ίσως από όλους, σε αγωγές ηθικής βλάβης και μηνύσεις, επειδή τα -ανθρώπινα- λάθη τους, έχουν σημαντικές και συχνά ολέθριες-μοιραίες συνέπειες !
Η ιατρική ευθύνη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ειδικότερη έκφανση της ευθύνης, που έχει οποιοσδήποτε ζημιώσει άλλον, παράνομα και υπαίτια, να τον αποζημιώσει.
Στα πλαίσια αυτής της σύντομης παρουσίασης, θα σταθούμε στα εξής σημεία :
-Η ευθύνη του ιατρού, μπορεί να συνίσταται σε α) μη έγκαιρη ή λανθασμένη διάγνωση ή καθόλου διάγνωση ("φύγε, είσαι καλά" και μετά ο ασθενής ..πεθαίνει) β) λανθασμένη μέθοδο θεραπείας (σε μέσα, φάρμακα κλπ) γ) παραπομπή του περιστατικού σε ιατρό ή νοσοκομείο, που δεν έχει τις γνώσεις και τα μέσα, για να το αντιμετωπίσει και δ) ευθύνη από μη παρακολούθηση της πορείας του ασθενούς, μη παροχή συμβουλών τι να κάνει και τι να αποφεύγει κλπ.
-Μαζί με το θεράποντα ιατρό, (συν)ευθύνεται και η ιδιωτική κλινική (ο ιδιοκτήτης, φυσικό ή νομικό πρόσωπο), με βάση την αρχή της πρόστησης και παρόλο που κανένας ιατρός δεν δέχεται εντολές άνωθεν, για το πως να κάνει τη δουλειά του, η Νομολογία μας δέχεται ευθύνη της κλινικής, με το σκεπτικό, ότι αφού κερδίζει από την εργασία του, θα πρέπει να υποστεί και τη ζημία ! Για τα δημόσια Νοσοκομεία, ούτως ή άλλως, δεν τίθεται θέμα, η ευθύνη ανήκει στο Δημόσιο, το οποίο και ενάγεται. Ποινικές ευθύνες έχει βέβαια, κατά 99%, μόνον ο θεράπων ιατρός (μπορεί να είναι και περισσότεροι, με άλλες ειδικότητες).
-Στο ποινικό σκέλος, οι κατηγορίες αφορούν φυσικά, ανθρωποκτονία από αμέλεια, αν προκληθεί θάνατος ή σωματικές βλάβες από αμέλεια, με τις διακρίσεις, που έχουμε δει.
-Στις σχετικές Δίκες, οι μάρτυρες είναι συνήθως και λογικά, ιατροί, διότι μόνον αυτοί έχουν τις ειδικές γνώσεις και μπορούν να κρίνουν αν υπήρξε λάθος ή όχι και να διαφωτίσουν το Δικαστήριο, το οποίο μπορεί να ζητήσει και πραγματογνωμοσύνη.
-Τα ύψη των αποζημιώσεων φυσικά κυμαίνονται, ανάλογα με το βαθμό της βλάβης στην υγεία του ασθενούς και τα τελευταία χρόνια, τα Δικαστήριά μας έχουν αυξήσει τα ποσά σημαντικά : π.χ σε περιπτώσεις ακρωτηριασμών ή μόνιμης αναπηρίας, τα ποσά ανήλθαν σε 400 με 450 χιλιάδες ευρώ !
-Η ευθύνη του γιατρού κρίνεται, όσο το δυνατόν, πιο αντικειμενικά, με την έννοια τι θα έκανε σε ανάλογη περίπτωση, ο μέσος συνετός ιατρός, με βάση τις Αρχές και τους κανόνες της επιστήμης του.
-Τέλος, είναι προφανές ότι θα πρέπει να αποδειχτεί στο Δικαστήριο, η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ πράξης ή παράλειψης του γιατρού και βλάβης του ασθενούς, ότι δηλαδή η βλάβη επήλθε αποκλειστικά ως συνέπεια της ιατρικής αμέλειας και όχι από άλλους λόγους και εκεί επικεντρώνεται και η υπεράσπιση σε ανάλογες περιπτώσεις.
Η ιατρική ευθύνη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ειδικότερη έκφανση της ευθύνης, που έχει οποιοσδήποτε ζημιώσει άλλον, παράνομα και υπαίτια, να τον αποζημιώσει.
Στα πλαίσια αυτής της σύντομης παρουσίασης, θα σταθούμε στα εξής σημεία :
-Η ευθύνη του ιατρού, μπορεί να συνίσταται σε α) μη έγκαιρη ή λανθασμένη διάγνωση ή καθόλου διάγνωση ("φύγε, είσαι καλά" και μετά ο ασθενής ..πεθαίνει) β) λανθασμένη μέθοδο θεραπείας (σε μέσα, φάρμακα κλπ) γ) παραπομπή του περιστατικού σε ιατρό ή νοσοκομείο, που δεν έχει τις γνώσεις και τα μέσα, για να το αντιμετωπίσει και δ) ευθύνη από μη παρακολούθηση της πορείας του ασθενούς, μη παροχή συμβουλών τι να κάνει και τι να αποφεύγει κλπ.
-Μαζί με το θεράποντα ιατρό, (συν)ευθύνεται και η ιδιωτική κλινική (ο ιδιοκτήτης, φυσικό ή νομικό πρόσωπο), με βάση την αρχή της πρόστησης και παρόλο που κανένας ιατρός δεν δέχεται εντολές άνωθεν, για το πως να κάνει τη δουλειά του, η Νομολογία μας δέχεται ευθύνη της κλινικής, με το σκεπτικό, ότι αφού κερδίζει από την εργασία του, θα πρέπει να υποστεί και τη ζημία ! Για τα δημόσια Νοσοκομεία, ούτως ή άλλως, δεν τίθεται θέμα, η ευθύνη ανήκει στο Δημόσιο, το οποίο και ενάγεται. Ποινικές ευθύνες έχει βέβαια, κατά 99%, μόνον ο θεράπων ιατρός (μπορεί να είναι και περισσότεροι, με άλλες ειδικότητες).
-Στο ποινικό σκέλος, οι κατηγορίες αφορούν φυσικά, ανθρωποκτονία από αμέλεια, αν προκληθεί θάνατος ή σωματικές βλάβες από αμέλεια, με τις διακρίσεις, που έχουμε δει.
-Στις σχετικές Δίκες, οι μάρτυρες είναι συνήθως και λογικά, ιατροί, διότι μόνον αυτοί έχουν τις ειδικές γνώσεις και μπορούν να κρίνουν αν υπήρξε λάθος ή όχι και να διαφωτίσουν το Δικαστήριο, το οποίο μπορεί να ζητήσει και πραγματογνωμοσύνη.
-Τα ύψη των αποζημιώσεων φυσικά κυμαίνονται, ανάλογα με το βαθμό της βλάβης στην υγεία του ασθενούς και τα τελευταία χρόνια, τα Δικαστήριά μας έχουν αυξήσει τα ποσά σημαντικά : π.χ σε περιπτώσεις ακρωτηριασμών ή μόνιμης αναπηρίας, τα ποσά ανήλθαν σε 400 με 450 χιλιάδες ευρώ !
-Η ευθύνη του γιατρού κρίνεται, όσο το δυνατόν, πιο αντικειμενικά, με την έννοια τι θα έκανε σε ανάλογη περίπτωση, ο μέσος συνετός ιατρός, με βάση τις Αρχές και τους κανόνες της επιστήμης του.
-Τέλος, είναι προφανές ότι θα πρέπει να αποδειχτεί στο Δικαστήριο, η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ πράξης ή παράλειψης του γιατρού και βλάβης του ασθενούς, ότι δηλαδή η βλάβη επήλθε αποκλειστικά ως συνέπεια της ιατρικής αμέλειας και όχι από άλλους λόγους και εκεί επικεντρώνεται και η υπεράσπιση σε ανάλογες περιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.