ένοχος λόγω βλακείας λοιπόν ?

   Συνήθως λέμε το αντίθετο, αθώος λόγω βλακείας, ωστόσο η περίπτωση Παπακωνσταντίνου, απέδειξε ότι, ακόμα και αν σε θεωρούν χαζό, την παραπομπή δε τη γλιτώνεις !
   Από τα ελάχιστα, που παρακολούθησα στη Βουλή (θεωρώ ότι πρέπει να είναι κανείς διεστραμμένος, για να του αρέσει αυτό που βλέπει ή ακούει στο Κοινοβούλιο, πλέον), το βασικό υπερασπιστικό επιχείρημα του Ποπάϋ, ήταν ότι θα ήταν βλακώδες εκ μέρους του, να διαγράψει τα ονόματα των συγγενών του από τη λίστα, διότι έτσι οι υποψίες θα έπεφταν -μοιραία- πάνω του.
   Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, εφόσον το νομοθετικό "σώμα" δεν πείστηκε από την "απολογία" του και τον παραπέμπει, καταλήγουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι οι υπόλοιποι βουλευτές τον θεώρησαν τόσο βλάκα, που τελικά το έκανε !
   Εδώ που τα λέμε, δεν τους κατηγορώ, διότι από τη στιγμή που λείπουν μόνον τα ονόματα των συγγενών του, είναι φυσιολογικό να πέσουν οι υποψίες πάνω του, διότι μόνον αυτός είχε λόγο και συμφέρον να τα διαγράψει...
    Η άλλη -η δική του εκδοχή- ότι πρόκειται για σκευωρία, ότι κάποιος ..πολύ κακός άνθρωπος, που δεν τον χωνεύει, τα έσβησε, για να τον εμπλέξει, είναι πολύ καλή, για να είναι αληθινή.
    Το κυριότερο δεν αρκεί να έχεις δίκιο ή να προβάλλεις υπερασπιστικούς ισχυρισμούς, όταν δεν έχεις και τα μέσα, να τους αποδείξεις, με το να μιλάς γενικά και αόριστα, χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία ή έστω ενδείξεις, για σκευωρίες, δεν πείθεις κανέναν.
    Είχα διαβάσει ότι ο Παπακωνσταντίνου, είχε προσλάβει μεγαλοδικηγόρο, χωρίς να κατονομάζεται και υποθέτω ότι τον είχε προετοιμάσει εκείνος, για το τι θα πει στη Βουλή, αλλά χωρίς να θέλω να προσβάλω το συνάδελφο, δεν τα κατάφερε και πολύ καλά.
    Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αφενός η παραπομπή του, ήταν ουσιαστικά προαποφασισμένη, για εκτόνωση της λαϊκής οργής και αφετέρου, ότι τα στοιχεία εις βάρος του, ήταν τόσα, που δύσκολα θα την απέφευγε, ακόμα και με το καλύτερο δικηγόρο του κόσμου !
    Αφού τέλειωσε λοιπόν το γλυκό παραμύθι της παραπομπής και οι θεατρινισμοί, εκατέρωθεν (μόλις νιώθουν ότι ο κόσμος τους παρακολουθεί, από την τηλεόραση, οι βουλευτές και κυρίως οι αρχηγοί, κάτι παθαίνουν, αισθάνονται σαν σταρ του κινηματογράφου), τώρα θα ξεκινήσει η πικρή αναζήτηση, για το αν τα αδικήματα του πρώην υπουργού, μπορούν να διωχθούν, με βάση το Νόμο περί μη ευθύνης Υπουργών ή όχι !
    Άσχετα, αν ο Ποπάϋ υποστήριξε ότι δεν τον νοιάζουν οι παραγραφές και ότι θέλει να καθαρίσει το όνομά του, η πραγματικότητα είναι ότι ΕΚΕΙ ποντάρει, εκεί ελπίζει, η παραγραφή είναι το μόνο που του επιτρέπει να κοιμάται τα βράδυα ήσυχος (..και οι 14 αστυνομικοί που τον φυλάνε, τρομάρα του).
    Εκεί που θέλω να σταθώ, όμως και άσχετα αν και αυτή η παραπομπή αποδειχτεί ένα ακόμα μεγάλο φιάσκο, λόγω μη ευθύνης υπουργών στην Ελλάδα, είναι στην εικόνα του :
    Τουλάχιστον θλιβερή και γελοία, ήταν η εικόνα του πρώην "τσάρου", να μπαινοβγαίνει στη Βουλή, σχεδόν τρέχοντας, με κατεβασμένο ελαφρά το κεφάλι και κοιτάζοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που βρίσκονται κατά κανόνα οι κάμερες, στην είσοδο.
     Η εικόνα αυτή, όχι μόνον δεν προδίδει άνθρωπο, που πιστεύει ότι είναι αθώος (μάλλον το αντίθετο), αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι : Ήμαρτον, Θεέ μου, σε ποιους ανθρώπους, εμπιστευτήκαμε (ή εμπιστευτήκανε) τις τύχες της χώρας, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο ? Τι αμαρτίες πληρώνουμε ? Πως κλήθηκε αυτός ο άνθρωπος να διαχειριστεί ένα τόσο σημαντικό υπουργείο, να πάρει αποφάσεις, με συνέπειες σε εκατομμύρια ανθρώπους ?
    Το πλέον τραγικό όμως ξέρετε -καλά- ποιο είναι : η αίσθηση ότι και οι τωρινοί δεν είναι καλύτεροι...