Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να χάνει κάποιος τη δουλειά του, είτε στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, ωστόσο πιο δυσάρεστο είναι να χάνεται το μέτρο και η λογική.
Οι 450 απολυμένοι του ΙΚΑ, μπορεί να έχουν χίλια δίκια, μπορεί να είναι θύματα λάθους ή συνωμοσίας ή του γνωστού παραλογισμού του ελληνικού "Κράτους", να δούλευαν όντως και να μην ξύνονταν, σίγουρα δεν απολύθηκαν ως ανεπαρκείς και σίγουρα υπάρχουν στο Δημόσιο, μεγαλύτερα κοπρόσκυλα, που θα έπρεπε να είχαν φύγει, προ πολλού !
Το ζητούμενο εδώ όμως είναι άλλο : Οι άνθρωποι αυτοί, που (κακώς) απολύθηκαν, στήνουν αντίσκηνα και φέρετρα στους δρόμους και η εύλογη απορία μου, είναι γιατί αυτά τα κάνουν μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι ?
Το 1.000.000 (και βάλε) ανθρώπων, που έχασαν τις δουλειές τους τα τελευταία 3 χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα, γιατί δεν ακούστηκαν ποτέ και πουθενά ? Γιατί δε βγήκαν στους δρόμους ή στα κανάλια, με δάκρυα στα μάτια ??
Αυτό που θέλω να επισημάνω, είναι η διαφορά αντίληψης, η διαφορά νοοτροπίας, μεταξύ αυτών των 2 κατηγοριών ανθρώπων, πως αντιμετωπίζει η καθεμία τη συμφορά, που τους βρήκε και τι κάνει, για να το ξεπεράσει.
Μία άλλη, γνωστή πλέον, κουτοπονηριά των Δ.Υ, είναι, πως όταν απειλείται η θέση τους ή νομίζουν ότι απειλείται (π.χ όταν ακούγεται για ιδιωτικοποίηση), το βασικό τους επιχείρημα αποτελεί ο δήθεν καημός τους, για την υπηρεσία (πως θα λειτουργήσει) ή για τον κόσμο (πως θα εξυπηρετείται), για τέτοιο αλτρουϊσμό μιλάμε (χαχα) !
Η συντριπτική πλειοψηφία των απολυμένων, του ιδιωτικού τομέα, αφού στο δημόσιο δεν έχουν γίνει ακόμα (κανονικές, με κατάργηση οργανικών θέσεων) απολύσεις, παίρνει το χαρτί της απόλυσης, πάει στον ΟΑΕΔ και προσπαθεί να βρει νέα δουλειά ή να επιβιώσει, με όποιο τρόπο μπορεί, ούτε στις τηλεοράσεις βγαίνουν, ούτε παρακαλάνε τον πρώην εργοδότη, να τους ξαναπάρει στη δουλειά...
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το περιβόητο πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", όπου κάθε έξι μήνες, τελειώνουν τα κονδύλια, οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται, ότι είναι απλήρωτοι, τα λεφτά τελικά βρίσκονται και φτου και από την αρχή και αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι (οι ίδιοι οι εργαζόμενοι) ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΑΡΕΘΕΙ τα ίδια και τα ίδια ? Γιατί δεν ψάχνουν για άλλη δουλειά ή τελοσπάντων να πουν ως εδώ, κουράστηκα, αφού το Κράτος δεν θέλει να βοηθήσει τους ηλικιωμένους, ας κόψει το λαιμό του ο καθένας, να πάρει αποκλειστική (από τη Χ.Α, έτσι ? μην ξεχνιόμαστε, χαχα).
Γιατί όταν απειλείται μια θέση εργασίας στο Δημόσιο, ΟΛΟΙ κόβονται να βρουν λύση και να μην απολυθεί κανένας ? Τι σόϊ επιλεκτική ευαισθησία είναι αυτή ?
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε, ότι σε ένα Κράτος, με πληθυσμό 10.000.000, όπου εργάζονται περίπου 4 εκατομμύρια (και πολλά λέω), ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχουν 1.000.000 και πλέον δημόσιοι υπάλληλοι, πως να το κάνουμε, είναι απλή αριθμητική !
Όσο το θέμα απολύσεων στο Δημόσιο είναι ταμπού, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να υπάρξει ουσιαστική οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη, απλά ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ομελέτα, ΧΩΡΙΣ να σπάσεις τα αυγά ! Όσο κάθεσαι και τα κοιτάς, αντί να τα σπάσεις και να τα χτυπήσεις, θα μένεις νηστικός μια ζωή...
Οι 450 απολυμένοι του ΙΚΑ, μπορεί να έχουν χίλια δίκια, μπορεί να είναι θύματα λάθους ή συνωμοσίας ή του γνωστού παραλογισμού του ελληνικού "Κράτους", να δούλευαν όντως και να μην ξύνονταν, σίγουρα δεν απολύθηκαν ως ανεπαρκείς και σίγουρα υπάρχουν στο Δημόσιο, μεγαλύτερα κοπρόσκυλα, που θα έπρεπε να είχαν φύγει, προ πολλού !
Το ζητούμενο εδώ όμως είναι άλλο : Οι άνθρωποι αυτοί, που (κακώς) απολύθηκαν, στήνουν αντίσκηνα και φέρετρα στους δρόμους και η εύλογη απορία μου, είναι γιατί αυτά τα κάνουν μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι ?
Το 1.000.000 (και βάλε) ανθρώπων, που έχασαν τις δουλειές τους τα τελευταία 3 χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα, γιατί δεν ακούστηκαν ποτέ και πουθενά ? Γιατί δε βγήκαν στους δρόμους ή στα κανάλια, με δάκρυα στα μάτια ??
Αυτό που θέλω να επισημάνω, είναι η διαφορά αντίληψης, η διαφορά νοοτροπίας, μεταξύ αυτών των 2 κατηγοριών ανθρώπων, πως αντιμετωπίζει η καθεμία τη συμφορά, που τους βρήκε και τι κάνει, για να το ξεπεράσει.
Μία άλλη, γνωστή πλέον, κουτοπονηριά των Δ.Υ, είναι, πως όταν απειλείται η θέση τους ή νομίζουν ότι απειλείται (π.χ όταν ακούγεται για ιδιωτικοποίηση), το βασικό τους επιχείρημα αποτελεί ο δήθεν καημός τους, για την υπηρεσία (πως θα λειτουργήσει) ή για τον κόσμο (πως θα εξυπηρετείται), για τέτοιο αλτρουϊσμό μιλάμε (χαχα) !
Η συντριπτική πλειοψηφία των απολυμένων, του ιδιωτικού τομέα, αφού στο δημόσιο δεν έχουν γίνει ακόμα (κανονικές, με κατάργηση οργανικών θέσεων) απολύσεις, παίρνει το χαρτί της απόλυσης, πάει στον ΟΑΕΔ και προσπαθεί να βρει νέα δουλειά ή να επιβιώσει, με όποιο τρόπο μπορεί, ούτε στις τηλεοράσεις βγαίνουν, ούτε παρακαλάνε τον πρώην εργοδότη, να τους ξαναπάρει στη δουλειά...
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το περιβόητο πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", όπου κάθε έξι μήνες, τελειώνουν τα κονδύλια, οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται, ότι είναι απλήρωτοι, τα λεφτά τελικά βρίσκονται και φτου και από την αρχή και αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι (οι ίδιοι οι εργαζόμενοι) ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΑΡΕΘΕΙ τα ίδια και τα ίδια ? Γιατί δεν ψάχνουν για άλλη δουλειά ή τελοσπάντων να πουν ως εδώ, κουράστηκα, αφού το Κράτος δεν θέλει να βοηθήσει τους ηλικιωμένους, ας κόψει το λαιμό του ο καθένας, να πάρει αποκλειστική (από τη Χ.Α, έτσι ? μην ξεχνιόμαστε, χαχα).
Γιατί όταν απειλείται μια θέση εργασίας στο Δημόσιο, ΟΛΟΙ κόβονται να βρουν λύση και να μην απολυθεί κανένας ? Τι σόϊ επιλεκτική ευαισθησία είναι αυτή ?
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε, ότι σε ένα Κράτος, με πληθυσμό 10.000.000, όπου εργάζονται περίπου 4 εκατομμύρια (και πολλά λέω), ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχουν 1.000.000 και πλέον δημόσιοι υπάλληλοι, πως να το κάνουμε, είναι απλή αριθμητική !
Όσο το θέμα απολύσεων στο Δημόσιο είναι ταμπού, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να υπάρξει ουσιαστική οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη, απλά ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ομελέτα, ΧΩΡΙΣ να σπάσεις τα αυγά ! Όσο κάθεσαι και τα κοιτάς, αντί να τα σπάσεις και να τα χτυπήσεις, θα μένεις νηστικός μια ζωή...
επειδή φοβάμαι ότι κάποιοι παρανόησαν ή δεν διάβασαν σωστά το παραπάνω κείμενο, να το ξαναπώ με 2 λόγια : πρώτος, είπα ότι αυτοί οι άνθρωποι απολύθηκαν ΑΔΙΚΑ, έπεσαν και αυτοί θύματα του παραλογισμού της δημόσιας διοίκησης, όπως τόσος και τόσος κόσμος ! Από εκεί και μετά, αυτό που δεν μου άρεσε, ήταν ο τρόπος αντίδρασής τους : αν είναι παράνομη η απόλυση, πας στα Δικαστήρια και περιμένεις (αρκετά) για να δικαιωθείς, δε στήνεις αντίσκηνα, ούτε βγάζεις φέρετρα, ούτε παρακαλάς αυτούς που σου φέρθηκαν τόσο άθλια..
ΑπάντησηΔιαγραφή