Η απόπειρα αυτοκτονίας ως εργατικό ατύχημα !

   Η σημαντικότερη νομική είδηση της ημέρας (και όχι μόνον), είναι ασφαλώς η απόφαση του Αρείου Πάγου, απόφαση-σταθμός ή απόφαση-βόμβα, όπως λένε και οι δημοσιογράφοι, με την οποία επικυρώθηκε εφετειακή απόφαση, που είχε κρίνει ως εργατικό ατύχημα, την απόπειρα αυτοκτονίας εργαζόμενης και της επιδίκασε αποζημίωση για ηθική βλάβη !
   Η σχετική "είδηση" πέρασε στα ψιλά ίσως, λόγω και της περίεργης (δεν υπαινίσσομαι κάτι, απλά το επισημαίνω) μέρας και ώρας, που δημοσιεύτηκε στα ΜΜΕ : βράδυ Κυριακής (χθες).
   Συγκεκριμένα λοιπόν, κρίθηκε ότι η εν λόγω εργαζόμενη έκοψε τις φλέβες τις, αποπειρώμενη να αυτοκτονήσει, εξ αιτίας της έντονης πίεσης από την εργοδοσία, να εργαστεί επιπλέον, πίεση μάλιστα που συνοδευόταν από απειλές και ύβρεις !!
    Της επιδικάστηκε μία -γενναία είναι η αλήθεια- αποζημίωση για ηθική βλάβη, ύψους 60.000 ευρώ, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, παρόλο που δεν ήταν και τόσο σοβαρή η βλάβη της υγείας της.
    Στο σημείο αυτό, να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε ότι τα ελληνικά Δικαστήρια είναι αρκούντως φιλεργατικά και αυτό είναι θετικό, απλά πρέπει να αυξήσουν κάπως τα επιδικαζόμενα ποσά ηθικής βλάβης, ειδικά σε υποθέσεις, όπου εναγόμενος είναι μεγάλη εταιρία, όπως π.χ ασφαλιστική επιχείρηση (γενικά μιλώντας και όχι απαραίτητα για εργατικές υποθέσεις).
     Τα σχόλια, που θα μπορούσε να κάνει κανείς επί της ως άνω απόφασης του Αρείου Πάγου, είναι βασικά δύο :
-Πρώτον, θα πρέπει επιτέλους οι εργοδότες να καταλάβουν ότι οι εργαζόμενοι είναι και αυτοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ και να μην τους αντιμετωπίζουν ως ζώα ή σκλάβους, εν έτει 2013 !
  Από την άλλη μεριά, πρέπει να καταλάβουν επίσης, ότι ένας εργαζόμενος που περνάνει π.χ 10 ώρες την ημέρα στο χώρο εργασίας του, ήτοι το σημαντικότερο χρονικό διάστημα μιας ημέρας, μοιραία και εύλογα, κάθετι που συμβαίνει στο χώρο εργασίας, ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ και την υπόλοιπη ζωή του, προσωπική και κοινωνική και γι' αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει ένα περιβάλλον εργασίας ήρεμο, σταθερό και ασφαλές και πάνω απ' όλα ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ.
   Η προσωπικότητα ενός εργαζομένου, μπορεί να προσβάλλεται με πολλούς τρόπους, όχι μόνον με την απαίτηση να εργάζεται επιπλέον (φυσικά χωρίς επιπλέον ..αμοιβή), όπως π.χ με την παρουσία καμερών "ασφαλείας" σε γραφεία, με την υπέρμετρη δέσμευση του εργαζόμενου, ακούω π.χ για περιπτώσεις, όπου απαγορεύονται τα διαλείμματα, όπου ...δεν κάνει να μιλάς με συναδέλφους στη δουλειά και άλλα γραφικά, λες και ο εργαζόμενος είναι δούλος-ρομπότ, που δεν πρέπει να σηκώνει κεφάλι επί 8 ώρες !!
    Οι απαιτήσεις αυτές μάλιστα, προβάλλονται συνήθως, από αφεντικά, που δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με τη νομιμότητα και την τάξη, για τα οποία δήθεν κόπτονται...
-Το δεύτερο σχόλιο έχει να κάνει, με τις προϋποθέσεις αποκατάστασης της ζημιάς εν γένει, είτε αυτή είναι υλική, είτε μη υλική (ηθική βλάβη), προϋποθέσεις στις οποίες έχουμε αναφερθεί και αλλού, αλλά "επανάληψη μήτηρ μαθήσεως".
    Για να υποχρεωθεί κάποιος σε αποκατάσταση ζημίας, θα πρέπει να αποδειχθεί ότι η συμπεριφορά του τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με την επέλευση της ζημίας, ότι υπάρχει δηλαδή σχέση αιτίου-αποτελέσματος, ότι η ζημιά δεν θα επέρχονταν χωρίς τη ζημιογόνο ενέργεια ή αντίστροφα ότι η ζημία είναι -αποκλειστικά- συνέπεια της ζημιογόνου ενέργειας του εναγόμενου.
     Αυτό είναι απαραίτητο, να διευκρινιστεί, προκειμένου να μην διευρυνθεί επικίνδυνα η έννοια του εργατικού ατυχήματος και της αποζημίωσης εν γένει (η εξεταζόμενη περίπτωση κινείται στα όρια), διότι πολλοί βλέπουν την αποζημίωση για ηθική βλάβη, ως αιτία εύκολου πλουτισμού !
     Στο συγκεκριμένο παράδειγμα λοιπόν, αν η εργαζόμενη είχε χωρίσει πρόσφατα από τον άντρα της ή είχε ψυχολογικά προβλήματα, η θέση της θα εξασθένιζε πολύ και ίσως να μην έπαιρνε ή να έπαιρνε μικρότερη αποζημίωση, διότι τότε η απόπειρα αυτοκτονίας, θα μπορούσε να αποδοθεί (και) σε άλλους λόγους.