Πρόσφατα, καναδυό εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδα, στα οποία γινόταν λόγος για κίνδυνο δήμευσης ακινήτων, από το Δημόσιο, θέλοντας προφανώς να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να πουλήσουν κανά φύλλο παραπάνω...
Το όλο ζήτημα έχει να κάνει με το Κτηματολόγιο, το οποίο, οι περισσότεροι, θεωρούν ως κάτι σωστό, που έπρεπε να γίνει, ωστόσο η μετάβαση από το σύστημα των υποθηκοφυλακείων, που ξέραμε ως τώρα, σε εκείνο, των κτηματολογικών γραφείων, έχει και ορισμένα παρατράγουδα.
Η ακανόνιστη, σταδιακή και αποσπασματική εφαρμογή της κτηματογράφησης, σε συνδυασμό με την έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης των πολιτών, καθώς και το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης, μπορεί να διαμένει στο εξωτερικό ή σε άλλη πόλη, έχει ως συνέπεια, πολλοί ιδιοκτήτες να μην δηλώνουν έγκαιρα τα ακίνητά τους, στο Κτηματολόγιο και αυτά να εμφανίζονται στα σχετικά βιβλία ως "αγνώστου ιδιοκτήτη" !
Αυτό είναι και το συνηθέστερο πρόβλημα, διότι υπάρχει και το λιγότερο σύνηθες, αλλά σοβαρότερο, να έχει δηλώσει άλλος το ακίνητό σου και να εμφανίζεται όχι ως αγνώστου ιδιοκτήτη, αλλά ως ιδιοκτησία τρίτου...
Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, υπάρχει τρόπος, μέσω της δικαστικής οδού, να διορθωθούν οι εγγραφές και να περάσει το ακίνητο στο όνομα του πραγματικού ιδιοκτήτη του.
Όταν δεν έχει δηλωθεί καθόλου, η αίτηση γίνεται στο Μονομελές Πρωτοδικείο και δικάζεται με την εκούσια δικαιοδοσία, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποδείξεις ότι το ακίνητο είναι δικό σου και πως το απέκτησες και μετά την έκδοση της απόφασης, γίνεται διόρθωση, από "αγνώστου ιδιοκτήτη" στο όνομά σου !
Στην άλλη, πιο σπάνια, περίπτωση, χρειάζεται να γίνει αγωγή, εναντίον εκείνου, που δήλωσε δικό σου ακίνητο, ως δικό του, εκεί δηλαδή υπάρχει αντιδικία, σε αντίθεση με την εκουσία, όπου δεν υπάρχει ουσιαστικά αντίδικος.
Αγωγή, όμως, χρειάζεται και εφόσον απορριφθεί η αίτησή σου, στην εκουσία, οπότε στρέφεσαι κατά του Ελληνικού Δημοσίου.
Οι προθεσμίες για τις δικαστικές αυτές ενέργειες, είναι επαρκείς, από δέκα έως δώδεκα έτη, από τη στιγμή, που οριστικοποιούνται και ανακοινώνονται επίσημα, οι αρχικές εγγραφές, στα κτηματολογικά βιβλία.
Από εκεί και μετά, η πρόβλεψη του Νόμου, ότι όσα ακίνητα φέρονται ως "αγνώστου ιδιοκτήτη", εάν δεν διορθωθεί έγκαιρα και δικαστικά η εγγραφή τους, περιέρχονται ή μάλλον καλύτερα, θεωρούνται ως ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου και μάλιστα με τρόπο αμάχητο (!), ήτοι δεν υπάρχει πλέον τρόπος αμφισβήτησης, είναι προδήλως ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ.
Διότι, ένα από τα πρώτα πράγματα, που μαθαίνει κανείς στη Νομική, από το πρώτο κιόλας έτος, είναι πως κανείς δεν στερείται την ακίνητη περιουσία του, παρά μόνον, για λόγους δημοσίου συμφέροντος και μόνον, εάν προηγουμένως έχει αποζημιωθεί πλήρως (απαλλοτρίωση).
Το όλο ζήτημα έχει να κάνει με το Κτηματολόγιο, το οποίο, οι περισσότεροι, θεωρούν ως κάτι σωστό, που έπρεπε να γίνει, ωστόσο η μετάβαση από το σύστημα των υποθηκοφυλακείων, που ξέραμε ως τώρα, σε εκείνο, των κτηματολογικών γραφείων, έχει και ορισμένα παρατράγουδα.
Η ακανόνιστη, σταδιακή και αποσπασματική εφαρμογή της κτηματογράφησης, σε συνδυασμό με την έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης των πολιτών, καθώς και το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης, μπορεί να διαμένει στο εξωτερικό ή σε άλλη πόλη, έχει ως συνέπεια, πολλοί ιδιοκτήτες να μην δηλώνουν έγκαιρα τα ακίνητά τους, στο Κτηματολόγιο και αυτά να εμφανίζονται στα σχετικά βιβλία ως "αγνώστου ιδιοκτήτη" !
Αυτό είναι και το συνηθέστερο πρόβλημα, διότι υπάρχει και το λιγότερο σύνηθες, αλλά σοβαρότερο, να έχει δηλώσει άλλος το ακίνητό σου και να εμφανίζεται όχι ως αγνώστου ιδιοκτήτη, αλλά ως ιδιοκτησία τρίτου...
Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, υπάρχει τρόπος, μέσω της δικαστικής οδού, να διορθωθούν οι εγγραφές και να περάσει το ακίνητο στο όνομα του πραγματικού ιδιοκτήτη του.
Όταν δεν έχει δηλωθεί καθόλου, η αίτηση γίνεται στο Μονομελές Πρωτοδικείο και δικάζεται με την εκούσια δικαιοδοσία, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποδείξεις ότι το ακίνητο είναι δικό σου και πως το απέκτησες και μετά την έκδοση της απόφασης, γίνεται διόρθωση, από "αγνώστου ιδιοκτήτη" στο όνομά σου !
Στην άλλη, πιο σπάνια, περίπτωση, χρειάζεται να γίνει αγωγή, εναντίον εκείνου, που δήλωσε δικό σου ακίνητο, ως δικό του, εκεί δηλαδή υπάρχει αντιδικία, σε αντίθεση με την εκουσία, όπου δεν υπάρχει ουσιαστικά αντίδικος.
Αγωγή, όμως, χρειάζεται και εφόσον απορριφθεί η αίτησή σου, στην εκουσία, οπότε στρέφεσαι κατά του Ελληνικού Δημοσίου.
Οι προθεσμίες για τις δικαστικές αυτές ενέργειες, είναι επαρκείς, από δέκα έως δώδεκα έτη, από τη στιγμή, που οριστικοποιούνται και ανακοινώνονται επίσημα, οι αρχικές εγγραφές, στα κτηματολογικά βιβλία.
Από εκεί και μετά, η πρόβλεψη του Νόμου, ότι όσα ακίνητα φέρονται ως "αγνώστου ιδιοκτήτη", εάν δεν διορθωθεί έγκαιρα και δικαστικά η εγγραφή τους, περιέρχονται ή μάλλον καλύτερα, θεωρούνται ως ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου και μάλιστα με τρόπο αμάχητο (!), ήτοι δεν υπάρχει πλέον τρόπος αμφισβήτησης, είναι προδήλως ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ.
Διότι, ένα από τα πρώτα πράγματα, που μαθαίνει κανείς στη Νομική, από το πρώτο κιόλας έτος, είναι πως κανείς δεν στερείται την ακίνητη περιουσία του, παρά μόνον, για λόγους δημοσίου συμφέροντος και μόνον, εάν προηγουμένως έχει αποζημιωθεί πλήρως (απαλλοτρίωση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.