δικαστικές προθεσμίες και άλλα δαιμόνια...

   Ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες των διαδίκων και κυρίως των δικηγόρων, είναι το χάσιμο κάποιας προθεσμίας, για την εκτέλεση μίας διαδικαστικής πράξης (αγωγής, έφεσης κλπ), διότι σε αυτή την περίπτωση, το δικαστήριο απορρίπτει την πράξη, ως εκπρόθεσμη-απαράδεκτη και δεν μπαίνει στην ουσία της υπόθεσης (όπου ο διάδικος μπορεί να έχει δίκιο) !
  Οι δικαστικές προθεσμίες, δεν είναι ενιαίες, αλλά διάσπαρτες, σε διαφορετικές διατάξεις κάθε φορά, με συνέπεια το πρόβλημα να επιδεινώνεται έτι περαιτέρω...
  Όπως έχουμε ξαναπεί, όσον αφορά την προθεσμία της έφεσης, υπάρχει μία αδικαιολόγητη, κατ΄ εμέ, διάκριση : στις μεν αστικές αποφάσεις, η προθεσμία είναι, κατά κανόνα, 30 μέρες, από την επίδοση, ενώ στις ποινικές (και στα βουλεύματα) μόλις 10 !
  Η διάκριση αυτή, δε βλέπω πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, αν είναι σύννομη-συνταγματική και απορώ πως δεν έχει βρεθεί ακόμα δικαστής ή δικαστήριο (με επίγνωση του ρόλου και της αποστολής τους), να την κρίνει αντισυνταγματική και παραβιάζουσα την αρχή της ισότητας (και όχι μόνον πιθανώς), ώστε να υπάρξει επιτέλους εξίσωση-εξομοίωση (προς τα πάνω φυσικά, όχι προς τα κάτω, στις 30 μέρες)...
   Ο κατηγορούμενος-καταδικασθείς, θα πρέπει να έχει επαρκή χρόνο, να έρθει σε επαφή με δικηγόρο, να συνεννοηθεί μαζί του, να οργανώσει την άμυνά του κλπ, πράγμα, που δεν διασφαλίζεται με μία προθεσμία μόλις 10 ημερών, ειδικά αν σκεφτούμε, ότι η απόφαση μπορεί π.χ να έχει εκδοθεί από δικαστήριο της Αθήνας, προ μηνών ή ετών και ο κατηγορούμενος, να μένει στην άλλη άκρη της Ελλάδας !
   Από εκεί και μετά, ως προς το χάσιμο μιας προθεσμίας, ισχύει ο γενικός κανόνας, ότι "κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα", που σημαίνει ότι αν γίνει εκπρόθεσμα κάποια ενέργεια, λόγω ανωτέρας βίας (ασθένεια κλπ) ή γιατί δεν υπήρξε πραγματική γνώση, εκ μέρους του ενδιαφερόμενου-διαδίκου, το δικαστήριο οφείλει να την κάνει δεκτή, ως παραδεκτή και εμπρόθεσμη.
   Γενικά, τα δικαστήρια δείχνουν κάποια κατανόηση, ειδικά σε περιπτώσεις, όπου η επίδοση έχει γίνει ως "αγνώστου διαμονής", διότι εκεί είναι μάλλον βέβαιο, ότι δεν έχει λάβει πραγματική γνώση ο κατηγορούμενος-διάδικος, ωστόσο πρέπει να γίνουν πιο διαλλακτικά και σε άλλες περιπτώσεις και με τη Νομολογία τους, να επιτύχουν επιτέλους την εξίσωση, των προθεσμιών, στις 30 μέρες (αν θέλουν να αποδείξουν τουλάχιστον ότι δεν είναι δειλοί και άτολμοι, όπως αφήνουν να φανεί) !
    Επίσης, κάθε φορά, που ανακύπτει ζήτημα εμπροθέσμου ή μη και υποστηρίζονται περισσότερες από μία ερμηνείες, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο (και δυστυχώς δεν είναι..), ότι θα επιλέγεται η λύση εκείνη, που οδηγεί στο παραδεκτό του ενδίκου μέσου κλπ και όχι η "εύκολη" λύση, της απόρριψης για τυπικούς λόγους, που μειώνει και το φόρτο εργασίας των δικαστών..
   Οι δικαστές οφείλουν να μπαίνουν στην ουσία και να αποδίδουν Δίκαιο και όχι να στέκονται σε ερμηνείες, εις βάρος της εγκυρότητας των ενδίκων μέσων και βοηθημάτων, παρά μόνον σε ακραίες περιπτώσεις, όπου είναι πρόδηλη η αδιαφορία ή η αμέλεια του διαδίκου, να κινηθεί γρήγορα και εντός εύλογου, σε κάθε περίπτωση, χρονικού διαστήματος !