Όταν το τεκμήριο αθωότητας, ανατρέπεται ..από το δικαστή !

    Έως τώρα, γνωρίζαμε ότι το τεκμήριο αθωότητας, μία μεγάλη κατάκτηση του νομικού και όχι μόνον πολιτισμού μας, λεηλατείται και καταπατείται, από τα ΜΜΕ, από τηλε-δίκες και τηλε-εισαγγελείς, από έντυπα κλπ μέσα, με τα οποία μεταφέρεται η γλώσσα (που χωρίς να έχει, τσακίζει κόκκαλα) !
  Ποτέ δεν φανταζόμασταν (..φαντάζομαι), ότι εκείνοι, που υποτίθεται ότι δουλειά τους είναι, να το διαφυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού, δηλαδή οι δικαστές, θα συνεργούσαν ή θα πρωτοστατούσαν, στην ανατροπή του και όμως συνέβη και αυτό...
  Σύμφωνα με την είδηση, που διαδίδεται από χθες, το ΣτΕ, έκρινε συνταγματική (!) τη διάταξη, που ορίζει ότι ο δημόσιος υπάλληλος, τίθεται σε αυτοδίκαιη αργία, με την κίνηση και μόνον, εις βάρος του πειθαρχικής δίωξης, πριν δηλαδή καν προλάβει να ασκήσει το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της απολογίας του (που επίσης κατοχυρώνεται συνταγματικά) !
   Τη σχετική διάταξη την είχα στηλιτεύσει και παλιότερα, μόλις κυκλοφόρησε ότι πρόκειται να θεσμοθετηθεί, αφού το τεκμήριο της αθωότητας και το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης, εφαρμόζονται, όχι μόνον στο ποινικό, αλλά και στο πειθαρχικό Δίκαιο.
   Τα ..επιχειρήματα των δικαστών, ότι δηλαδή έτσι διασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία της υπηρεσίας και επομένως άλλοι λόγοι δημόσιου συμφέροντος, επιβάλλουν την άμεση και αυτοδίκαιη αργία, δεν αξίζουν καν σχολιασμού και είναι ομολογουμένως λυπηρά, αφού τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το νομικό έγκλημα, κάποιος να στιγματίζεται και να χάνει τη δουλειά του, κατόπιν οιασδήποτε φύσεως και σκοπιμότητας καταγγελίας και πριν προλάβει να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά του, υπεράσπισης !
    Η απόφαση αυτή, απόφαση σκοπιμότητας και όχι νομιμότητας, έρχεται να προστεθεί στον ατέλειωτο κατάλογο, με τα παράλογα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και είναι προφανής συνέπεια, αφενός της ανάγκης για απολύσεις και αφετέρου του τρόπου της (μη) λειτουργίας των πειθαρχικών οργάνων, που κάνουν μήνες ή και χρόνια, να συνεδριάσουν και να αποφασίσουν...
    Το θέμα δεν μπορεί να λυθεί δικαστικά, παρά μόνον νομοθετικά, διότι το δημόσιο συμφέρον και της εκάστοτε υπηρεσίας, επιβάλλει οι σχετικές υποθέσεις να εκδικάζονται και να τελειώνουν, το συντομότερο δυνατόν !
    Επειδή κάθε τόσο, ακούμε στις ειδήσεις, για περιπτώσεις υπαλλήλων (ακόμα και αστυνομικών..) με ακραία παραβατικές συμπεριφορές, όπως φόνους, ληστείες, βιασμούς, εκβιασμούς, μαστροπείες, ξέπλυμα χρήματος, εμπόριο ναρκωτικών, απάτες-πλαστογραφίες κ.ο.κ, δεν μπορεί αυτούς, να τους πληρώνει ο φορολογούμενος (σχεδόν το σύνολο των αποδοχών τους), επί μήνες και χρόνια, επειδή το πειθαρχικό συμβούλιο δεν συγκροτείται και δεν αποφασίζει την οριστική απόλυσή τους...
    Αλλά και σε πιο ελαφρές περιπτώσεις, όπως στις χιλιάδες εκείνες, όπου ο υπάλληλος, παράνομα, ασκεί και άλλη δραστηριότητα, στον ιδιωτικό τομέα, είτε αυτόνομα, είτε με παρένθετα πρόσωπα, το δημόσιο συμφέρον επιβάλλει να απολύονται άμεσα και όχι να μπαίνουν σε αργία και να παίρνουν το 75% των αποδοχών τους, χωρίς να πατάνε καν στην υπηρεσία !
    Η γρήγορη εκκαθάριση των σχετικών υποθέσεων, ωφελεί τόσο τα δημόσια ταμεία, όσο και την εργασιακή τάξη και ειρήνη, στην εκάστοτε υπηρεσία, η αναγκαία ταχύτητα όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να φτάνουμε στο σημείο να καταργούνται θεμελιώδη δικαιώματα, όπως έκανε η σχολιαζόμενη δικαστική απόφαση...
     Τι είναι προτιμότερο ; Να καλείται σε απολογία ο υπάλληλος και εφόσον τα εις βάρος του στοιχεία είναι επαρκή, να απολύεται και να μην αμείβεται καθόλου ή να μην καλείται, να μπαίνει σε αργία και να παίρνει το 75% του μισθού, επί χρόνια, χωρίς να παρέχει υπηρεσίες ; Ψιλά γράμματα, που θα έλεγε και ένας υπουργός ή δικαστής !