Μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα !

   Πιο σωστό ίσως, θα ήταν να πούμε, μέχρι να μαλλιάσουν τα δάκτυλα ή τα πλήκτρα, γιατί εδώ γράφουμε, δε μιλάμε, ωστόσο η ουσία είναι η ίδια : αναφέρομαι στις Νο1 και Νο2 νομικές συμβουλές, που έδωσα, όταν ξεκινούσα το blog, επειδή ακριβώς, τις θεωρώ θεμελιώδεις !
  Η μία είναι ή θα έπρεπε να είναι σχεδόν αυτονόητη, ότι δηλαδή στο Δικαστήριο, φροντίζουμε να έχουμε νομικό συμπαραστάτη-δικηγόρο, δεν πάμε μόνοι μας (όπου αυτό επιτρέπεται, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι απαραίτητη-υποχρεωτική η παρουσία δικηγόρου), όσο απλή και αν θεωρούμε την υπόθεση (αυθαίρετα, εννοείται)...
  Οι εποχές βέβαια είναι δύσκολες και τα Μνημόνια, έχουν κάνει την προσφυγή στη Δικαιοσύνη και την παροχή νομικής βοήθειας, σχεδόν είδη πολυτελείας, κατά παράβαση του Συντάγματος, ωστόσο ο Θεσμός της Νομικής Βοήθειας, μπορεί να λύσει, εδώ, αρκετά (οικονομικά) προβλήματα !
  Περισσότερο όμως, ήθελα να σταθώ, στην άλλη, θεμελιώδη, συμβουλή, ότι δηλαδή, όταν έχουμε Δικαστήριο (ως μηνυόμενοι ή εναγόμενοι, βασικά), φροντίζουμε να είμαστε ΕΚΕΙ, να εκφράσουμε τις απόψεις μας, τον αντίλογο, αλλιώς τα αποτελέσματα, μπορεί να είναι πολύ άσχημα...
   Η ερημοδικία, όταν είναι συνειδητή επιλογή (και όχι αποτέλεσμα π.χ ανωτέρας βίας ή άλλων καταστάσεων), είναι βαθιά αυτοκαταστροφική, από τη στιγμή μάλιστα, που ο Νόμος, σε αυτές τις περιπτώσεις, ουσιαστικά, ευνοεί την άλλη πλευρά : αν δεν πας, σημαίνει ότι ο αντίδικός σου, έχει δίκιο !
   Επ' αυτού, έχω σοβαρές αντιρρήσεις-επιφυλάξεις, από τη στιγμή μάλιστα, που οι αρχαίοι μας πρόγονοι, συμβουλεύουν τους Δικαστές, να μην εκδίδουν απόφαση, προτού ακούσουν ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ πλευρές...
   Θεωρώ ότι θα έπρεπε ίσως, να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση, που να αποκλείει, όταν υπάρχει ερημοδικία, την κήρυξη της απόφασης, προσωρινά εκτελεστής, από τη στιγμή μάλιστα, που αυτή, δηλ. η ερημοδικία, μπορεί να οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες (όπως και στην περίπτωση, που ο εναγόμενος, εμφανίζεται στο Δικαστήριο, μόνον για να ζητήσει αναβολή, χωρίς να έχει plan B, αν απορριφθεί το αίτημά του), έτσι ώστε να δίνεται η β' ευκαιρία, μέσω άσκησης έφεσης και να μην δημιουργούνται καταστάσεις, δύσκολα επανορθώσιμες !
   Υπάρχουν αγωγές (έχω δει δηλαδή), που είναι πρόχειρα γραμμένες, στο γόνατο, με καραμπινάτες αοριστίες, με φοβερές ελλείψεις, με άλλα λόγια, που είναι για τα σκουπίδια και όμως, γίνονται δεκτές, εξ ολοκλήρου ενίοτε, επειδή ο εναγόμενος, δεν εμφανίστηκε, για να τις επισημάνει...
   Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορείς να δεις π.χ ακόμα και έλλειψη ενεργητικής και παθητικής νομιμοποίησης, που σημαίνει ότι η αγωγή, ασκείται από μη νομιμοποιούμενο, προς τούτο, πρόσωπο και απευθύνεται σε λάθος πρόσωπο (φυσικό ή νομικό, ήτοι εταιρία) και όμως, οι αγωγές αυτές γίνονται δεκτές, επειδή δεν υπάρχει ο Αντί-Λογος και επειδή οι δικαστές, τις αντιμετωπίζουν επιπόλαια, με το σκεπτικό, ότι αφού δεν ήρθε ο άλλος, να υποστηρίξει τις θέσεις του, άρα έτσι θα είναι !
    Πρέπει λοιπόν κανείς να εξαντλεί τα όποια περιθώρια άμυνας έχει (που πάντα υπάρχουν !) και όχι να φυγομαχεί : άλλωστε, για ποιο λόγο, γίνεται μία Δίκη και για ποιο λόγο, καλεί ο ενάγων, υποχρεωτικά, τον εναγόμενο, σε αυτήν, αν όχι, για να έρθει και να εκφράσει τις απόψεις, ενστάσεις και αντιρρήσεις του ;