σεισάχθεια με Νόμο

    Μετά και τις χθεσινές εξελίξεις, στο μέτωπο των νομισματικών ισοτιμιών, όσοι έλαβαν δάνεια σε ελβετικό φράγκο, βρίσκονται λογικά σε απόγνωση, αφού η ήδη δυσχερής θέση τους, επιβαρύνθηκε έτι περαιτέρω και ευλόγως θα αναρωτιούνται, αν θα ξεχρεώσουν ποτέ !
  Το πρόβλημα με τα δάνεια, σε ελβετικό φράγκο, ήταν ήδη γνωστό, έχει φυσικά νομικές προεκτάσεις και απασχολεί ήδη τα δικαστήρια, στα οποία έχουν προσφύγει απεγνωσμένοι δανειολήπτες, ζητώντας από εκείνα, να ρυθμίσουν την κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί, εξ αιτίας της σημαντικής ανόδου του ελβετικού φράγκου, έναντι του ευρώ.
  Το ζήτημα, έχει θιγεί εδώ, συνοπτικά, στα πλαίσια της ανάλυσης του άρθρου 388 του Αστικού Κώδικα, το οποίο κυρίως επικαλούνται οι δανειολήπτες, ορισμένοι ίσως να έχουν δικαιωθεί, αλλά σίγουρα δεν είναι απλό, ούτε και ξεκάθαρο (και άσχετα, αν κάποιοι επέλεξαν αυτά τα δάνεια, σκεπτόμενοι "πονηρά" ή έπεσαν θύματα των τραπεζιτών, αν δηλαδή είδαν το τυράκι και όχι τη φάκα).
   Μετά, από τη χθεσινή ωστόσο εξέλιξη, τα επιχειρήματα των (ελληνικών) τραπεζών, θεωρώ ότι έχουν εξασθενήσει σημαντικά (για να μην πω, εξαφανιστεί), διότι από κανένα Νόμο, δε μπορεί να γίνει ανεκτή μία αύξηση, κατά 25%, στο οφειλόμενο ποσόν, εν μία νυκτί !
   Είναι προφανές, ότι πλέον, η ζυγαριά της Δικαιοσύνης, γέρνει υπέρ των δανειοληπτών, ανθρώπινα πρώτα και μετά νομικά, εφόσον δεν μπορεί ο άνθρωπος, να γίνεται παιχνιδάκι, στις όποιες διαθέσεις κερδοσκόπων ή τραπεζιτών, Ελβετών ή μη, οι νομισματικές ισοτιμίες, να καθορίζουν, σε τέτοιο βαθμό, τις ζωές ανθρώπων του μόχθου..
    Το πρόβλημα, πρέπει να λυθεί, πρώτον, με παρέμβαση των ίδιων των ελληνικών τραπεζών, δεύτερον, με δικαστικές προσφυγές και τρίτον, το μεγάλο ερώτημα, είναι, κατά πόσον, μπορεί να γίνει αυτό και με νομοθετική ρύθμιση !
    Φυσικά, δεν είναι μόνο οι δανειολήπτες, σε ελβετικό φράγκο, που χρωστούν στην Ελλάδα, το πρόβλημα της υπερχρέωσης, είναι γενικό, έχει λάβει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος και αφορά σε χρέη τραπεζικά, αλλά και έναντι της εφορίας, των ασφαλιστικών ταμείων κλπ
    Πέρα από τις ρυθμίσεις χρεών, που έγιναν με μεγάλη καθυστέρηση και είναι σε εξέλιξη (με τις όχι και καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις), έχει ανοίξει η κουβέντα και για τη λεγόμενη σεισάχθεια, κυρίως από την πλευρά του συριζα (ή ορισμένων συνιστωσών του), τη διαγραφή δηλαδή με Νόμο, χρεών ιδιωτών, πράγμα, που ιστορικά, έχει επαναληφθεί, δεν είναι κάτι πρωτάκουστο.
     Καθαρά νομικά, το ζήτημα, έχει (ή θα έχει) να κάνει, με το κατά πόσον ένας τέτοιος Νόμος, θα είναι συνταγματικός, εφόσον είναι μάλλον βέβαιο, ότι οι τράπεζες κλπ, θα προσφύγουν εναντίον του κύρους του !
     Προσωπικά, με τις λιγοστές μου γνώσεις, θεωρώ ότι ο Νόμος θα κριθεί, σύμφωνος με το Σύνταγμα, επειδή το τελευταίο, όπως γνωρίζουν και οι φοιτητές της Νομικής, προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία, μόνον ως εμπράγματο δικαίωμα και όχι ως ενοχικό...
     Αυτό σημαίνει ότι το Κράτος, δεν μπορεί να σου πάρει το σπίτι ή το αυτοκίνητο κλπ, ό,τι δηλαδή κατέχεις, με τίτλους ιδιοκτησίας-κυριότητας, μπορεί ωστόσο, να σου "πάρει", να διαγράψει τυχόν απαιτήσεις, που έχεις (όπως είναι οι απαιτήσεις των τραπεζών, για τόκους ή των ασφαλιστικών ταμείων, για εισφορές) !
      Όσον αφορά το κεφάλαιο, οι τράπεζες θα μπορούσαν να ισχυριστούν, ότι θέλουμε τουλάχιστον να επιστραφεί αυτό, εφόσον επί αυτού, είχαμε την κυριότητα, ωστόσο, ούτε αυτό είναι ακριβές, εφόσον τα λεφτά, που δανείζουν οι τράπεζες, κατά κανόνα, ανήκουν στους ...καταθέτες και όχι στις ίδιες, οπότε το ζήτημα περιπλέκεται περισσότερο.
      Σίγουρα, εφόσον επιλεγεί μία ρύθμιση, τύπου "σεισάχθειας", θα πρέπει να γίνει με προσεκτικούς όρους και προϋποθέσεις, ώστε να μην προσκρούει, σε τυχόν άλλες συνταγματικές διατάξεις ή Αρχές, όπως η αρχή της αναλογικότητας.
      Εξάλλου, τα βασικά εμπόδια, σε μία τέτοια λύση, δεν είναι νομικά, αλλά ..οικονομικά, ποιος θα καλύψει-χρεωθεί το "κενό", από τυχόν μαζικές διαγραφές χρεών ιδιωτών, ενώ θα είναι τουλάχιστον υποκριτικό, να τίθενται ζητήματα συνταγματικότητας, όταν το Σύνταγμα, στα χρόνια των Μνημονίων, έχει γίνει κυριολεκτικά κουρελόχαρτο, χωρίς καμία αξία και δεσμευτική ισχύ, όταν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώνται, στην προσπάθεια του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους, να μαζέψει έσοδα, με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο και κυρίως, από τους πιο αδύναμους και όχι από εκείνους, που πρέπει !