Η σχέση της πτώχευσης, με τα οικονομικά εγκλήματα !

    Να ξεκαθαρίσω εξαρχής, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι μιλώντας για οικονομικά εγκλήματα (αδικήματα ίσως, είναι πιο σωστός όρος, εν προκειμένω), δεν εννοώ, κακουργήματα μεγάλης ηθικής απαξίας, όπως απάτη, υπεξαίρεση κλπ, αλλά εκείνα τα πλημμελήματα, που συνδέονται με την πτώχευση, ήτοι την αδυναμία πληρωμής οικονομικών υποχρεώσεων.
  Πρόκειται για τα κλασικά αδικήματα, που συνδέονται, με την "πτώση" μιας επιχείρησης, είτε αυτή είναι ατομική (φυσικό πρόσωπο), είτε νομικό πρόσωπο (εταιρία, οπότε διώκεται ο νόμιμος-καταστατικός εκπρόσωπος) : ακάλυπτη επιταγή, μη καταβολή οφειλών, προς εργαζόμενους και χρέη, προς το Δημόσιο (ασφαλιστικά ταμεία και εφορία) !
 Ανεξάρτητα, από το κατά πόσον, ορθά ή όχι, ο νομοθέτης εξακολουθεί να ποινικοποιεί κάτι τόσο φυσιολογικό, όπως τα χρέη (που μπορούν να δημιουργηθούν, για χιλιάδες λόγους, τις περισσότερες φορές, μη ελεγχόμενους, από τον οφειλέτη), παραθέτω εδώ κάποιες σκέψεις, για τις επιπτώσεις, που έχει η κήρυξη πτώχευσης, σε αυτές τις Δίκες (μιλάμε πάντα, για την "επίσημη" κήρυξη της πτώχευσης, που γίνεται με δικαστική απόφαση και συγκεκριμένη διαδικασία).
  Φοβάμαι, όπως έχω ξαναπεί, ότι οι σχετικές Δίκες, αντιμετωπίζονται, από τους δικαστές, με μία μάλλον μπακαλίστικη προσέγγιση (χρωστάς ; ένοχος και η ποινή ανάλογη, με την οφειλή), ενώ η θέση σε καθεστώς πτώχευσης του οφειλέτη, δεν αντιμετωπίζεται, όπως θα έπρεπε (στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν λαμβάνεται καν υπόψη, μάλλον) !
   Τα σχετικά ζητήματα, ρυθμίζονται με διάσπαρτες διατάξεις, του Εμπορικού Νόμου και του Πτωχευτικού Κώδικα, οι οποίες δεν αναδεικνύονται, όσο και όπως θα έπρεπε, από τα Δικαστήρια (αλλά και τους δικηγόρους, που είναι και η δουλειά τους αυτή)..
    Η πτώχευση, έχει πολλές συνέπειες, αλλά αυτές, που μας ενδιαφέρουν, εν προκειμένω, οι κρίσιμες, είναι : πρώτον, η αναστολή των ατομικών διώξεων, ότι οι πιστωτές δεν μπορούν πλέον, να στραφούν εναντίον του "πτωχού" μεμονωμένα, παρά μόνον, μέσω του συνδίκου και μίας συλλογικής διαδικασίας και δεύτερον, το γεγονός, ότι ο "πτωχός", χάνει τον έλεγχος της περιουσίας του και δεν επιτρέπεται καν, να πληρώνει ο ίδιος, επιλεκτικά ή μη, τα χρέη του, τα οποία εξοφλούνται μόνον, από τον σύνδικο και τη ρευστοποίηση της περιουσίας !
    Έτσι, κάποιος που έχει κηρυχθεί σε κατάσταση πτώχευσης, ακόμα και αν θέλει, νομικά ΔΕΝ μπορεί να πληρώσει επιταγές, εργαζόμενους, εφορίες κλπ, όσο διαρκεί το στάδιο αυτό και αν το κάνει, θα έχει αστικές και ποινικές ευθύνες.
    Ενώ λοιπόν, ο μόνος βέβαιος τρόπος, να απαλλαγεί, από τις αντίστοιχες κατηγορίες, είναι να πληρώσει, ουσιαστικά βρίσκεται, όχι μόνον σε ηθικό, αλλά και σε νομικό δίλημμα-κώλυμα, που δεν του επιτρέπει να το κάνει και εντούτοις, τα Δικαστήρια αγνοούν, αυτή την πραγματικότητα και δέχονται σταθερά, ότι οι ποινικές ευθύνες, είναι αυτοτελείς και ανεξάρτητες (αντιμετωπίζοντας την πτώχευση, ως ένα ..απλό ελαφρυντικό, στο ζήτημα της ποινής) !
   Από μία σύντομη έρευνα, εντόπισα μόνον δύο αποφάσεις, του Μονομελούς Πλημ/κείου Κερκύρας, τους σωτηρίου έτους 2005 (όταν λεφτά ακόμα υπήρχαν), που επεσήμαναν τα νομικά ζητήματα, που δημιουργεί η πτώχευση και οδηγήθηκαν, σε απαλλακτικές κρίσεις (οι Επτανήσιοι, πάντα αναλυτικοί και πρωτοπόροι).
   Εδώ πρέπει να γίνει η εξής διευκρίνιση : με την κήρυξη της πτώχευσης, ορίζεται ο λεγόμενος "χρόνος παύσης πληρωμών", μία συγκεκριμένη ημερομηνία (με αρκετή δόση αυθαιρεσίας, βέβαια), από την οποία, θεωρείται ότι υπάρχει και επίσημα-νομικά η πτώχευση και η οποία ορίζεται αναδρομικά, σε χρόνο προγενέστερο της δικασίμου.
   Αν λοιπόν, η επιταγή "έσκασε" μετά την ημέρα παύσης πληρωμών (ως μεταχρονολογημένη, εννοείται), τότε κανονικά, ο κατηγορούμενος, θα πρέπει να αθωώνεται, ελλείψει δόλου και επειδή, εκ του Νόμου, δεν μπορεί να πληρώσει, ακόμα και αν θέλει !
   Αν τώρα, οι επιταγές και τα λοιπά χρέη, είναι προγενέστερα, του χρόνου παύσης πληρωμών, θα πρέπει να δούμε, κατά πόσον καταλαμβάνονται από την απαγόρευση των ατομικών καταδιωκτικών μέσων : φαντάζομαι, ότι ο Νόμος αναφέρεται, σε αστικής φύσεως μέτρα (αγωγές, διαταγές πληρωμής κλπ) και όχι σε μηνύσεις και ποινικές ευθύνες, χωρίς πάντως, να είναι ξεκάθαρο.
   Το σίγουρο όμως είναι, ότι η αναστολή αυτή, των αστικών διώξεων, θα έπρεπε να συμπαρασύρει σε αναστολή και τις ποινικές Δίκες, για τον απλούστατο λόγο, ότι μπορεί από τη ρευστοποίηση της πτωχευτικής περιουσίας (αφού ο ίδιος ο πτωχός ΔΕΝ επιτρέπεται καν να πληρώσει), να ικανοποιηθούν όλοι ή ορισμένοι μηνυτές και επομένως, να φαίνεται, εκ των υστέρων, ότι άδικα καταδικάστηκε !
    Έτσι, το σωστό και το λογικό, θα ήταν, οι ποινικές Δίκες του πτωχού, να αναστέλλονται (χωρίς να τρέχει, εννοείται, η παραγραφή), έως ότου, περαιωθούν οι εργασίες της πτώχευσης και διανεμηθεί το όποιο ποσόν, στους πιστωτές και να συνεχίζουν τις Δίκες, μόνον όσοι δεν ικανοποιήθηκαν και στο βαθμό, που δεν ικανοποιήθηκαν.
   Ακόμα όμως και αν δεν γίνουν δεκτές, οι παρούσες προτάσεις-ιδέες μου, για συνολική αναστολή της ποινικής διαδικασίας, είναι, νομίζω, σαφές, ότι θα πρέπει να απορρίπτεται η δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής, η οποία καλύπτεται, δίχως άλλο, από την αναστολή των ατομικών καταδιωκτικών μέσων, είναι παράνομη, δηλαδή, εφόσον έχει αστική φύση και ζητάει ένα, έστω και μικρό, χρηματικό ποσόν, παρακάμπτοντας τη συλλογική διαδικασία ικανοποίησης !