Ανάκληση διορισμού και αξιώσεις απολυμένων

    Είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά, που επανέρχομαι σε αυτό το θέμα, καθώς, αφενός αφορά πολλές περιπτώσεις και αφετέρου, όσο το "σκαλίζει" κανείς, τόσο ανακαλύπτει νέες πτυχές και νομικές προεκτάσεις (Ποινικού και Διοικητικού Δικαίου), που δεν είχε φανταστεί, προηγουμένως !
  Από τη στιγμή, που το Κράτος, ξαφνικά και μετά από πάρα πολλά χρόνια, αποφάσισε να ελέγξει τα δικαιολογητικά πρόσληψης των Δ.Υ, από τη μία εκπλήσσει το μέγεθος και η έκταση της παρανομίας (το τι δηλαδή μπορεί να κάνει ο μέσος Έλληνας, για να διοριστεί στο Δημόσιο) και από την άλλη, οδηγηθήκαμε, μοιραία, σε άδικα και ανεπιεική αποτελέσματα.
  Όταν κάποιος, έχει διανύσει μία ολόκληρη ζωή, σχεδόν, με ευδόκιμη και σωστή υπηρεσία (και μάλιστα σε "μάχιμες" συχνά θέσεις, όπως τα σωφρονιστικά καταστήματα), δεν είναι και το πλέον ορθό και λογικό, να ανακαλείς τον διορισμό του, μετά από δεκαετίες και ίσως, λίγο πριν βγει στη σύνταξη...
   Σήμερα, εξετάζουμε το θέμα, καθαρά, από τη διοικητική του πλευρά (όχι την ποινική, όπου έχει γίνει διεξοδική ανάλυση επ' αυτού) και το τι επιλογές έχει, ο απολυόμενος, με αυτό τον τρόπο, Δημόσιος Υπάλληλος !
   Είναι πλέον γνωστό, στους περισσότερους (όχι όμως σε όλους, ούτε καν σε ..συναδέλφους), ότι αν ο υπάλληλος, θέλει να παραμείνει στην Υπηρεσία του, το ενδεδειγμένο, ένδικο βοήθημα, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι η αίτηση ακύρωσης, της απόφασης ανάκλησης του διορισμού, στο αρμόδιο Διοικητικό Εφετείο.
   Αν η δικάσιμος, είναι πολύ μακρινή, υπάρχει η ευχέρεια να ασκηθεί, μετά και αίτηση αναστολής εκτέλεσης της εν λόγω απόφασης, για πιο άμεσα αποτελέσματα...
   Γενικά μιλώντας, η αίτηση ακύρωσης, θα κριθεί σε δύο στάδια : πρώτον, στο κατά πόσον ασκήθηκε έγκαιρα και δεύτερον, στο αν υπάρχουν βάσιμοι λόγοι ακύρωσης !
   Ως προς το πρώτο, ναι μεν η προθεσμία, για τις αιτήσεις ακύρωσης, είναι 60 μέρες, γενικά, ωστόσο το ζητούμενο, είναι ΠΟΤΕ ξεκινάει να μετράει το 60ήμερο, γεγονός, που εγείρει νομικά ζητήματα, καθόλου αμελητέα και μόνο ξεκάθαρο δεν είναι...
    Η σπουδή της Διοίκησης, σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά και η νομική άγνοια, εν πολλοίς, των αρμοδίων οργάνων, αφήνουν πολλά "κενά", τα οποία, μπορεί να εκμεταλλευτεί, υπέρ του, ο απολυθείς υπάλληλος, όχι μόνον, στο ζήτημα του εμπροθέσμου της αίτησης ακύρωσης, αλλά ακόμα και να ζητήσει-διεκδικήσει κάποια χρήματα, ανεξάρτητα μάλιστα, από το αν τελικά, θα επανέλθει ή όχι !!
    Πρόκειται για σκέψεις-ιδέες, που μου γεννήθηκαν, πολύ πρόσφατα, με αφορμή την εξέταση κάποιων περιπτώσεων και τις οποίες, φυσικά και για ευνόητους λόγους, δεν προτίθεμαι να μοιραστώ ..δημόσια.
    Φαντάζομαι ότι, για να μην έχει μαθευτεί, κάτι σχετικά, ότι δεν έχουν ωριμάσει αυτές οι ιδέες ακόμα, στη νομική κοινότητα, χωρίς και πάλι να μπορώ, εννοείται, να είμαι και σίγουρος.
    Όποιος ενδιαφέρεται, να τις μάθει, προφανώς, θα πρέπει να επικοινωνήσει μαζί μου (είτε ο ίδιος, είτε ο δικηγόρος του, αν έχει άλλο δικηγόρο), ιδιαιτέρως και όχι αζημίως, γιατί πρέπει πάντα, να υπάρχει αμοιβαίο όφελος, όχι να κερδίζει μόνον ο ένας !
    Μπορεί το Διοικητικό Δίκαιο, να μην είναι το φόρτε μου, με την έννοια της μη συστηματικής ενασχόλησης με αυτό, αλλά σίγουρα δεν είμαι άσχετος και οι απόψεις μου, είναι επιστημονικά θεμελιωμένες, με επιχειρήματα και όχι στον αέρα...(σε αντίθεση με κάποιους άλλους, που παραμυθιάζουν τον κόσμο, από άγνοια, ότι αν αθωωθεί στο Ποινικό, θα επανέλθει, αυτόματα, στη θέση του).
    Τέλος, επειδή, σχεδόν στερεότυπα, οι ενδιαφερόμενοι, ρωτάνε πάντα, αν υπάρχει ελπίδα και αν υπάρχουν άλλες παρόμοιες αποφάσεις : ως προς το δεύτερο, όχι, δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα, κάποια Νομολογία, ενώ ως, προς το πρώτο, η απάντηση, δεν μπορεί να είναι "ναι" ή "όχι", μονολεκτικά !
     Αφενός, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις, όπου η ελπίδα έχει πεθάνει, από την άλλη όμως, πάντα θα υπάρχουν επιφυλάξεις ένα "ναι μεν, αλλά", ποτέ δεν μπορεί να είσαι 100% σίγουρος (τα νομικά δεν είναι μαθηματικά, όπου 1+1=2), όμως αν δεν είσαι εσύ σίγουρος, για το δίκιο σου και αποφασισμένος να προχωρήσεις, γιατί να είναι ο δικηγόρος σου ; Και αν δεν εμπιστευτείς την τύχη σου, στα χέρια του, δεν θα μάθεις και ποτέ, αν είχε(ς) δίκιο...