Η απολογία του κατηγορουμένου, είναι η πιο ιερή στιγμή στην Ποινική διαδικασία, είτε γίνεται προδικαστικά (ενώπιον Ανακριτή), είτε στο Δικαστήριο και πρέπει να γίνεται σεβαστή από όλους και με ορθό τρόπο !
Αυτό είναι υπενθύμιση, κυρίως, προς τους εκπροσώπους της δικαστικής εξουσίας, διότι, στην πράξη, παρουσιάζονται φαινόμενα απαράδεκτα, όπως να μην δίνεται καν η δυνατότητα, στον κατηγορούμενο, να υπερασπιστεί τον εαυτό του...Στην απολογία, δεν χωράνε ζητήματα χρόνου, "συντομεύετε" κλπ, ο κατηγορούμενος δεν πρέπει να διακόπτεται (εκτός αν ξεφεύγει -πολύ- από το ζητούμενο) και οι όποιες ερωτήσεις να γίνονται ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, διευκρινιστικά, όχι από την αρχή, πριν προλάβει να εκθέσει τα επιχειρήματά του, διότι έτσι μπορεί να χάσει και τον ειρμό της σκέψης του, να ξεχάσει σημαντικά πράγματα κ.ο.κ
Πρέπει να τονιστεί, επίσης, ότι η απολογία, είναι μία κατεξοχήν προφορική διαδικασία, όσο καλό και αν είναι ένα απολογητικό υπόμνημα, θα πρέπει αυτό να μπορεί να υποστηριχθεί, από τον κατηγορούμενο, να είναι σε θέση να απαντήσει σε ερωτήσεις της Ανάκρισης, με τρόπο πειστικό και σίγουρα όχι αντιφατικό, με όσα λέει "το χαρτί" !
Η προφορικότητα της διαδικασίας, είναι μάλλον καλοδεχούμενη και επιβεβλημένη, για να σχηματίσει ο Δικαστής, ιδίαν αντίληψη, για το ποιόν του κατηγορουμένου, αν π.χ ο απολογούμενος είναι τελείως αμόρφωτος και χαμηλής νοητικής στάθμης (στα ..όρια της καθυστέρησης) και δεν υπάρχει φυσικά επίσημη σφραγίδα γιατρού, μόνον η προσωπική επαφή και ο διάλογος, μπορεί να το αποκαλύψει και όχι το κείμενο της απολογίας...
Εδώ λοιπόν, κρύβεται, ίσως η μεγαλύτερη παγίδα της Ανάκρισης, η δυνατότητα ή ικανότητα πρόβλεψης, πιθανών ερωτήσεων, εκ των προτέρων και η προετοιμασία, για πειστικές απαντήσεις, σε αυτές, πράγμα που σίγουρα ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να πετύχει στο 100%, εκτός αν είναι ..προφήτης.
Ανοίγω εδώ μία παρένθεση, για να πω, ότι, από την εμπειρία μου, έχω παρατηρήσει ανθρώπους, οι οποίοι είναι αρκετά εύστροφοι και έχουν την ικανότητα, να μην αιφνιδιάζονται, από απρόσμενες (λίγο ή πολύ) ερωτήσεις και να δίνουν αρκετά πειστικές απαντήσεις, να απαντούν, αυτό, που θέλει να ακούσει ο άλλος ή μάλλον να αποφεύγουν τις πεπονόφλουδες ! (πρόκειται σίγουρα για μορφή "ταλέντου")
Αφορμή, για τα γραφόμενα, αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, το φύλλο Κυριακάτικης εφημερίδας, που δημοσίευσε στοιχεία από την (υποτίθεται μυστική) ανάκριση, σε βάρος του ήδη προφυλακισθέντος επιχειρηματία Θωμά Λιακουνάκου (της Euromedica και όχι μόνον).
Στην offshore εταιρία, μέσω της οποίας, φέρεται να δόθηκε η "μίζα", φαίνεται ως μέτοχος ή νόμιμος εκπρόσωπος (και) ένας αλλοδαπός δικηγόρος και ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε τίποτα, ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος, για την διαχείριση (παρόλο που και ο ίδιος σχετιζόταν, εμφανιζόταν ως "δικαιούχος" στα τραπεζικά έγγραφα της εταιρίας).
Στην ερώτηση όμως, πόσο καλά γνωρίζει, τον εν λόγω δικηγόρο, απάντησε σχεδόν καθόλου, ότι τον έχει δει ελάχιστες φορές, σε διάστημα αρκετών ετών, γεγονός φυσικά, που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ότι δηλαδή αναθέτεις σε έναν σχεδόν ..άγνωστο, να διαχειρίζεται τα εκατομμύριά σου ή συνεταιρίζεσαι και κάνεις εταιρίες με σχεδόν άγνωστα, προς εσένα, πρόσωπα !
Εξάλλου, όλοι "οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ", γνωρίζουν ότι στις offshore εταιρίες, δεν εμφανίζεται ποτέ, σχεδόν, ο πραγματικός μέτοχος, αλλά μπαίνει κάποιος "αχυράνθρωπος" (δικηγόρος κλπ), λίγοι γνωρίζουν την Αλήθεια, μεταξύ των οποίων οι τράπεζες, που έδωσαν και τα σχετικά στοιχεία.
Συνοψίζοντας, πρέπει να τονιστεί πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει ο απολογούμενος, το περιεχόμενο του γραπτού υπομνήματος, ώστε σε πιθανή ερώτηση, να μην απαντήσει "άλλα αντί άλλων", πράγμα όχι πάντα εύκολο, ειδικά, όταν η ανάκριση διεξάγεται κάτω από πιεστικές-σύντομες προθεσμίες και ο κατηγορούμενος, είναι κρατούμενος !
Την ίδια γνώση, φυσικά, πρέπει να έχουν ΚΑΙ οι τυχόν μάρτυρες, που θα κληθούν να επιβεβαιώσουν τους πραγματικούς ισχυρισμούς της απολογίας...
Πάντως και οι δικαστές, οφείλουν να δείχνουν μία σχετική "ευελιξία" σε τυχόν επουσιώδεις αντιφάσεις, που οφείλονται σε (όχι ηθελημένη) ασυνεννοησία και είναι ανθρώπινο, ως ένα βαθμό, να παρατηρούνται, να εστιάζουν δηλαδή στην ουσία του ισχυρισμού και στο αν αυτός επιβεβαιώνεται , σε συνδυασμό βέβαια και με τα λοιπά στοιχεία και όχι τόσο, στον τρόπο, με τον οποίο επιβεβαιώνεται !
Αυτό είναι υπενθύμιση, κυρίως, προς τους εκπροσώπους της δικαστικής εξουσίας, διότι, στην πράξη, παρουσιάζονται φαινόμενα απαράδεκτα, όπως να μην δίνεται καν η δυνατότητα, στον κατηγορούμενο, να υπερασπιστεί τον εαυτό του...Στην απολογία, δεν χωράνε ζητήματα χρόνου, "συντομεύετε" κλπ, ο κατηγορούμενος δεν πρέπει να διακόπτεται (εκτός αν ξεφεύγει -πολύ- από το ζητούμενο) και οι όποιες ερωτήσεις να γίνονται ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, διευκρινιστικά, όχι από την αρχή, πριν προλάβει να εκθέσει τα επιχειρήματά του, διότι έτσι μπορεί να χάσει και τον ειρμό της σκέψης του, να ξεχάσει σημαντικά πράγματα κ.ο.κ
Πρέπει να τονιστεί, επίσης, ότι η απολογία, είναι μία κατεξοχήν προφορική διαδικασία, όσο καλό και αν είναι ένα απολογητικό υπόμνημα, θα πρέπει αυτό να μπορεί να υποστηριχθεί, από τον κατηγορούμενο, να είναι σε θέση να απαντήσει σε ερωτήσεις της Ανάκρισης, με τρόπο πειστικό και σίγουρα όχι αντιφατικό, με όσα λέει "το χαρτί" !
Η προφορικότητα της διαδικασίας, είναι μάλλον καλοδεχούμενη και επιβεβλημένη, για να σχηματίσει ο Δικαστής, ιδίαν αντίληψη, για το ποιόν του κατηγορουμένου, αν π.χ ο απολογούμενος είναι τελείως αμόρφωτος και χαμηλής νοητικής στάθμης (στα ..όρια της καθυστέρησης) και δεν υπάρχει φυσικά επίσημη σφραγίδα γιατρού, μόνον η προσωπική επαφή και ο διάλογος, μπορεί να το αποκαλύψει και όχι το κείμενο της απολογίας...
Εδώ λοιπόν, κρύβεται, ίσως η μεγαλύτερη παγίδα της Ανάκρισης, η δυνατότητα ή ικανότητα πρόβλεψης, πιθανών ερωτήσεων, εκ των προτέρων και η προετοιμασία, για πειστικές απαντήσεις, σε αυτές, πράγμα που σίγουρα ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να πετύχει στο 100%, εκτός αν είναι ..προφήτης.
Ανοίγω εδώ μία παρένθεση, για να πω, ότι, από την εμπειρία μου, έχω παρατηρήσει ανθρώπους, οι οποίοι είναι αρκετά εύστροφοι και έχουν την ικανότητα, να μην αιφνιδιάζονται, από απρόσμενες (λίγο ή πολύ) ερωτήσεις και να δίνουν αρκετά πειστικές απαντήσεις, να απαντούν, αυτό, που θέλει να ακούσει ο άλλος ή μάλλον να αποφεύγουν τις πεπονόφλουδες ! (πρόκειται σίγουρα για μορφή "ταλέντου")
Αφορμή, για τα γραφόμενα, αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, το φύλλο Κυριακάτικης εφημερίδας, που δημοσίευσε στοιχεία από την (υποτίθεται μυστική) ανάκριση, σε βάρος του ήδη προφυλακισθέντος επιχειρηματία Θωμά Λιακουνάκου (της Euromedica και όχι μόνον).
Στην offshore εταιρία, μέσω της οποίας, φέρεται να δόθηκε η "μίζα", φαίνεται ως μέτοχος ή νόμιμος εκπρόσωπος (και) ένας αλλοδαπός δικηγόρος και ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε τίποτα, ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος, για την διαχείριση (παρόλο που και ο ίδιος σχετιζόταν, εμφανιζόταν ως "δικαιούχος" στα τραπεζικά έγγραφα της εταιρίας).
Στην ερώτηση όμως, πόσο καλά γνωρίζει, τον εν λόγω δικηγόρο, απάντησε σχεδόν καθόλου, ότι τον έχει δει ελάχιστες φορές, σε διάστημα αρκετών ετών, γεγονός φυσικά, που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ότι δηλαδή αναθέτεις σε έναν σχεδόν ..άγνωστο, να διαχειρίζεται τα εκατομμύριά σου ή συνεταιρίζεσαι και κάνεις εταιρίες με σχεδόν άγνωστα, προς εσένα, πρόσωπα !
Εξάλλου, όλοι "οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ", γνωρίζουν ότι στις offshore εταιρίες, δεν εμφανίζεται ποτέ, σχεδόν, ο πραγματικός μέτοχος, αλλά μπαίνει κάποιος "αχυράνθρωπος" (δικηγόρος κλπ), λίγοι γνωρίζουν την Αλήθεια, μεταξύ των οποίων οι τράπεζες, που έδωσαν και τα σχετικά στοιχεία.
Συνοψίζοντας, πρέπει να τονιστεί πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει ο απολογούμενος, το περιεχόμενο του γραπτού υπομνήματος, ώστε σε πιθανή ερώτηση, να μην απαντήσει "άλλα αντί άλλων", πράγμα όχι πάντα εύκολο, ειδικά, όταν η ανάκριση διεξάγεται κάτω από πιεστικές-σύντομες προθεσμίες και ο κατηγορούμενος, είναι κρατούμενος !
Την ίδια γνώση, φυσικά, πρέπει να έχουν ΚΑΙ οι τυχόν μάρτυρες, που θα κληθούν να επιβεβαιώσουν τους πραγματικούς ισχυρισμούς της απολογίας...
Πάντως και οι δικαστές, οφείλουν να δείχνουν μία σχετική "ευελιξία" σε τυχόν επουσιώδεις αντιφάσεις, που οφείλονται σε (όχι ηθελημένη) ασυνεννοησία και είναι ανθρώπινο, ως ένα βαθμό, να παρατηρούνται, να εστιάζουν δηλαδή στην ουσία του ισχυρισμού και στο αν αυτός επιβεβαιώνεται , σε συνδυασμό βέβαια και με τα λοιπά στοιχεία και όχι τόσο, στον τρόπο, με τον οποίο επιβεβαιώνεται !
Όταν, κατά καιρούς, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους, που επιλέγουν να απολογηθούν, ακόμα και σε Ανακριτές, δηλαδή σε κακουργήματα, κατά βάση, χωρίς βοήθεια δικηγόρου, παγώνει το αίμα μου και μένω άφωνος, χωρίς λόγια ! Μιλάμε για ανεπίτρεπτη άγνοια κινδύνου και επιπολαιότητα (αν και τα κίνητρα διαφέρουν, σε κάθε περίπτωση), από άτομα, που δεν ξέρουν καν, για ποιο πράγμα κατηγορούνται και ΤΙ πρέπει να απολογηθούν και παράλληλα αγνοούν ότι υπάρχει ακόμα και το ενδεχόμενο προφυλάκισης ("χωρίς Δίκη" ; αναρωτιούνται)...Αρκετοί μάλιστα, επιλέγουν να λαμβάνουν νομικές συμβουλές και υποδείξεις, από τους δικαστικούς γραμματείς, ήτοι από Δ.Υ, χωρίς απαραίτητα νομικές γνώσεις, που κάνουν μία τυποποιημένη εργασία και το τελευταίο πράγμα, που τους ενδιαφέρει, είναι οι νομικές υποθέσεις και τα μπλεξίματα των ..άλλων !
ΑπάντησηΔιαγραφή