Δημοσίευση διαθήκης

     Διαθήκη ή διάταξη τελευταίας βούλησης, ονομάζεται το έγγραφο, με το οποίο ο κληρονομούμενος, ορίζει ο ίδιος τον/τους κληρονόμους του, σε περίπτωση θανάτου του, εφόσον δηλαδή δεν επιθυμεί η κληρονομική διαδοχή, να γίνει, σύμφωνα και με τη σειρά, που ορίζει ο ίδιος ο Νόμος (με την επιφύλαξη πάντα, της λεγόμενης νόμιμης μοίρας, που δεν μπορεί να αποκλειστεί, με τη διαθήκη) !
  Τα είδη διαθηκών, είναι βασικά τρία : η ιδιόγραφη, που είναι ίσως η συνηθέστερη, η μυστική και η δημόσια, από τις οποίες οι δύο τελευταίες περιλαμβάνουν εμπλοκή συμβολαιογράφου και τριών μαρτύρων (ή δύο συμβολαιογράφων και ενός μάρτυρα).
    Η δημόσια διαθήκη, ουσιαστικά συντάσσεται ενώπιον του συμβολαιογράφου και των μαρτύρων, που σημαίνει ότι οι μάρτυρες λαμβάνουν γνώση του περιεχομένου της, αλλά ..ορκίζονται ότι θα τηρήσουν τη μυστικότητα, ενώ η μυστική απλά κατατίθεται στο συμβολαιογράφο, χωρίς να γνωρίζει κάποιος τρίτος το περιεχόμενό της.
    Και τα τρία είδη διαθηκών, ακόμα και η λεγόμενη "δημόσια", μετά το θάνατο του κληρονομούμενου, πρέπει να δημοσιευτούν, για να αποκτήσουν νομική υπόσταση και να επέλθουν οι νόμιμες συνέπειες (π.χ προκειμένου να συνταχθεί η πράξη αποδοχής, για τυχόν ακίνητα) !

    Για να γίνει η δημοσίευση πλέον, πρέπει αυτός, που την κατέχει ή και τρίτος, να προσκομίσει το πρωτότυπό της, στον αρμόδιο Ειρηνοδίκη, ήτοι εκεί όπου κατοικούσε ο θανών ή είχε τη διαμονή του ή στην Αθήνα, εφόσον δεν είχε, ούτε κατοικία, ούτε διαμονή κάπου.

    Ρητά πάντως ορίζεται, ότι δημοσίευση μπορούν να κάνουν και οι ελληνικές προξενικές Αρχές, στο εξωτερικό !

    Για να αποκτήσει μεγαλύτερο κύρος η διαθήκη, συνηθίζεται να ζητείται να "κηρυχθεί ως κυρία" (να βεβαιωθεί δηλαδή ότι είναι γνήσια, ισχυρή και μοναδική), πάλι από τον αρμόδιο Ειρηνοδίκη (όχι όμως και από τα προξενεία), πράγμα που απαιτεί να "πιθανολογηθεί" η γνησιότητα του γραφικού χαρακτήρα και της υπογραφής του διαθέτη (από κάποιον μάρτυρα, προφανώς).

    Αν όμως στη διαθήκη, κατονομάζεται ως κληρονόμος πρόσωπο, που δεν είναι σύζυγος ή συγγενής έστω και τέταρτου βαθμού, με τον κληρονομούμενο, τότε αυτεπάγγελτα διατάσσεται η διενέργεια γραφολογικής πραγματογνωμοσύνης, προκειμένου να αποδειχθεί η γνησιότητα.

    Σημαντικό επίσης είναι, ότι, αν ο κάτοχος της διαθήκης, κωλυσιεργεί ως προς τη δημοσίευσή της, όποιος έχει έννομο συμφέρον, μπορεί να ζητήσει από το Ειρηνοδικείο, να υποχρεωθεί να την καταθέσει, με απειλή μάλιστα και χρηματικών ποινών, από 1000 έως 2500 ευρώ (με βάση το νέο ΚΠολΔ), ενώ αν πιθανολογείται ότι κάποιος κατέχει τη διαθήκη, μπορεί να υποχρεωθεί να δώσει βεβαιωτικό όρκο (για το αν ισχύει αυτό ή όχι).

    Τέλος, να πούμε, ότι μερικές φορές και σε κάποιες συναλλαγές, δεν αρκεί η δημοσίευση της διαθήκης, αλλά θα πρέπει ο κληρονόμος, να εφοδιαστεί και με σχετικό πιστοποιητικό, για το κληρονομικό του δικαίωμα, με το γνωστό δηλαδή ως "κληρονομητήριο".