Υποθέτω ότι το αδίκημα της ακάλυπτης επιταγής, θεωρείται ένα από τα πιο "απλά", από τους νομικούς (δικαστές-δικηγόρους) και δικάζεται, σχεδόν μηχανικά : εξέδωσες επιταγή, που δεν πληρώθηκε-καταδικάζεσαι-εκτός αν την πληρώσεις αργότερα και αθωωθείς !
Αυτό, θεωρητικά, γιατί στην πράξη, προκύπτουν σημαντικά νομικά ζητήματα, που είτε δεν έχουν απαντηθεί ποτέ, είτε δεν έχουν απαντηθεί σωστά, από εκείνους, που -υποτίθεται τουλάχιστον- εφαρμόζουν και ερμηνεύουν τους Νόμους (Δικαστήρια)...
Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο εν λόγω αδίκημα, έχω "αφιερώσει" ουκ ολίγες αναρτήσεις, περισσότερες ίσως και από άλλα, πιο "πολύπλοκα", θεωρούμενα, εγκλήματα, ενώ μην ξεχνάμε ότι εδώ υπάρχει ολόκληρος κλάδος Δικαίου, το "Δίκαιο των Αξιογράφων" (επιταγή, γραμμάτιο, συναλλαγματική, βασικά), όμως, στο παρόν, μιλάμε μόνον για το ποινικό σκέλος και όχι το αστικό-εμπορικό.
Σύμφωνα λοιπόν, με το σχετικό άρθρο του Νόμου περί Επιταγής, το έγκλημα πραγματώνεται ΜΟΝΟΝ όταν η επιταγή, δεν πληρωθεί, λόγω έλλειψης διαθέσιμων κεφαλαίων, στην Τράπεζα, εκ μέρους του εκδότη αυτής, ο οποίος και διώκεται.
Στην πράξη, ωστόσο, μία επιταγή, δύναται να μην πληρωθεί τελικά και για άλλους λόγους, με κυριότερο, την ανάκλησή της, από τον εκδότη, με σχετική ειδοποίηση της πληρώτριας τράπεζας.
Επ' αυτού, η Νομολογία μας, απαντά, ότι η ανάκληση επιταγής, πραγματώνει το σχετικό έγκλημα, ήτοι και πάλι έχουμε έκδοση ..ακάλυπτης επιταγής (παρόλο που δεν θα μάθει ποτέ και κανείς, αν υπήρχαν ή όχι τα αντίστοιχα κεφάλαια), εκτός αν η ανάκληση έγινε, για σπουδαίο λόγο και αυτό αποδεικνύεται.
Ο σπουδαίος λόγος, προκύπτει από την υποκείμενη σχέση, την αιτία δηλαδή έκδοσης της επιταγής, ως μέσου πληρωμής : π.χ μου εκτελεί ο εργολάβος ένα έργο, που του αναθέτω, του δίνω μία εξάμηνη επιταγή, κατά την παράδοση, ωστόσο αργότερα ανακαλύπτω κατασκευαστικά λάθη και ατέλειες και ανακαλώ την επιταγή, έως ότου τα διορθώσει.
Το θέμα, είναι, όμως, γιατί να απαιτείται και να αποδεικνύεται ο λόγος ανάκλησης, από ΠΟΥ προκύπτει αυτό και ΠΟΥ βασίζεται αυτή η αυθαίρετη ερμηνεία της Νομολογίας ;
Από τη στιγμή, που το γράμμα του Νόμου, μιλάει για "έλλειψη διαθεσίμων" ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ άλλη περίπτωση μη πληρωμής της επιταγής ΔΕΝ εμπίπτει και δεν μπορεί να εμπίπτει, στο αδίκημα αυτό, της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής !
Συνεπώς, θεωρώ, ότι ..τα Δικαστήρια αυθαιρετούν και παρανομούν, όσα χρόνια δέχονται ως τετελεσμένα εγκλήματα, περιπτώσεις μη πληρωμής επιταγών, για άλλους λόγους.
Ο σχετικός λόγος, της μη πληρωμής, αποδεικνύεται ΜΟΝΟΝ από το σώμα της, από την σχετική σφραγίδα-βεβαίωση της πληρώτριας τράπεζας, μόνον σε αυτό, μπορεί να βασιστεί ο Δικαστής και να εκδίδει απαλλακτική Κρίση, κάθε φορά, που δεν αναφέρεται "έλλειψη διαθέσιμων κεφαλαίων" ή "μη επαρκές υπόλοιπο" !
Προσωπική μου γνώμη, λοιπόν, είναι ότι ο κατηγορούμενος πρέπει να αθωώνεται, όταν έχει ανακαλέσει την επιταγή, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, ακόμα και επειδή, ξέρει ότι δεν έχει κεφάλαια και για να αποφύγει την ποινική ευθύνη.
Ξέρω ότι έτσι, υπάρχει ο αντίλογος, πως κανείς δεν θα δέχεται επιταγές, αν φοβάται ότι μπορεί να ανακληθεί, ωστόσο δεν είναι αυτό σοβαρό επιχείρημα, για να ...παρακαμφθεί το γράμμα του Νόμου (στα ποινικά δεν χωράνε αναλογικές ερμηνείες, υπενθυμίζω), ο ρόλος του Δικαστή, είναι να εφαρμόζει το Νόμο, όχι να τον κάνει λάστιχο ή να φτιάχνει δικούς του Νόμους, για να πετύχει οποιοδήποτε (υπαρκτό ή φανταστικό) στόχο, όπως η ασφάλεια των συναλλαγών.
Το να ανακληθεί μία επιταγή, που δεν πρόκειται να καλυφθεί, στη λήξη της και να γλιτώσει ο εκδότης την ποινική ευθύνη, είναι "πταίσμα", μπροστά στο να νομοθετεί ο ..Δικαστής, να κάνει λάστιχο το τσιμέντο (ποινικό Νόμο) και να ζούμε, εν γένει, σε "Κράτος Δικαστών", φαντάζομαι ότι θα συμφωνούμε, ότι η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη και η Δημοκρατία, είναι πιο σημαντικές, από δικαστικά τεχνάσματα, για να μην τυχόν και αθωωθεί κάποιος (που ..δεν είναι ένοχος, με βάση το γράμμα του Νόμου) !
Αυτό, θεωρητικά, γιατί στην πράξη, προκύπτουν σημαντικά νομικά ζητήματα, που είτε δεν έχουν απαντηθεί ποτέ, είτε δεν έχουν απαντηθεί σωστά, από εκείνους, που -υποτίθεται τουλάχιστον- εφαρμόζουν και ερμηνεύουν τους Νόμους (Δικαστήρια)...
Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο εν λόγω αδίκημα, έχω "αφιερώσει" ουκ ολίγες αναρτήσεις, περισσότερες ίσως και από άλλα, πιο "πολύπλοκα", θεωρούμενα, εγκλήματα, ενώ μην ξεχνάμε ότι εδώ υπάρχει ολόκληρος κλάδος Δικαίου, το "Δίκαιο των Αξιογράφων" (επιταγή, γραμμάτιο, συναλλαγματική, βασικά), όμως, στο παρόν, μιλάμε μόνον για το ποινικό σκέλος και όχι το αστικό-εμπορικό.
Σύμφωνα λοιπόν, με το σχετικό άρθρο του Νόμου περί Επιταγής, το έγκλημα πραγματώνεται ΜΟΝΟΝ όταν η επιταγή, δεν πληρωθεί, λόγω έλλειψης διαθέσιμων κεφαλαίων, στην Τράπεζα, εκ μέρους του εκδότη αυτής, ο οποίος και διώκεται.
Στην πράξη, ωστόσο, μία επιταγή, δύναται να μην πληρωθεί τελικά και για άλλους λόγους, με κυριότερο, την ανάκλησή της, από τον εκδότη, με σχετική ειδοποίηση της πληρώτριας τράπεζας.
Επ' αυτού, η Νομολογία μας, απαντά, ότι η ανάκληση επιταγής, πραγματώνει το σχετικό έγκλημα, ήτοι και πάλι έχουμε έκδοση ..ακάλυπτης επιταγής (παρόλο που δεν θα μάθει ποτέ και κανείς, αν υπήρχαν ή όχι τα αντίστοιχα κεφάλαια), εκτός αν η ανάκληση έγινε, για σπουδαίο λόγο και αυτό αποδεικνύεται.
Ο σπουδαίος λόγος, προκύπτει από την υποκείμενη σχέση, την αιτία δηλαδή έκδοσης της επιταγής, ως μέσου πληρωμής : π.χ μου εκτελεί ο εργολάβος ένα έργο, που του αναθέτω, του δίνω μία εξάμηνη επιταγή, κατά την παράδοση, ωστόσο αργότερα ανακαλύπτω κατασκευαστικά λάθη και ατέλειες και ανακαλώ την επιταγή, έως ότου τα διορθώσει.
Το θέμα, είναι, όμως, γιατί να απαιτείται και να αποδεικνύεται ο λόγος ανάκλησης, από ΠΟΥ προκύπτει αυτό και ΠΟΥ βασίζεται αυτή η αυθαίρετη ερμηνεία της Νομολογίας ;
Από τη στιγμή, που το γράμμα του Νόμου, μιλάει για "έλλειψη διαθεσίμων" ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ άλλη περίπτωση μη πληρωμής της επιταγής ΔΕΝ εμπίπτει και δεν μπορεί να εμπίπτει, στο αδίκημα αυτό, της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής !
Συνεπώς, θεωρώ, ότι ..τα Δικαστήρια αυθαιρετούν και παρανομούν, όσα χρόνια δέχονται ως τετελεσμένα εγκλήματα, περιπτώσεις μη πληρωμής επιταγών, για άλλους λόγους.
Ο σχετικός λόγος, της μη πληρωμής, αποδεικνύεται ΜΟΝΟΝ από το σώμα της, από την σχετική σφραγίδα-βεβαίωση της πληρώτριας τράπεζας, μόνον σε αυτό, μπορεί να βασιστεί ο Δικαστής και να εκδίδει απαλλακτική Κρίση, κάθε φορά, που δεν αναφέρεται "έλλειψη διαθέσιμων κεφαλαίων" ή "μη επαρκές υπόλοιπο" !
Προσωπική μου γνώμη, λοιπόν, είναι ότι ο κατηγορούμενος πρέπει να αθωώνεται, όταν έχει ανακαλέσει την επιταγή, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, ακόμα και επειδή, ξέρει ότι δεν έχει κεφάλαια και για να αποφύγει την ποινική ευθύνη.
Ξέρω ότι έτσι, υπάρχει ο αντίλογος, πως κανείς δεν θα δέχεται επιταγές, αν φοβάται ότι μπορεί να ανακληθεί, ωστόσο δεν είναι αυτό σοβαρό επιχείρημα, για να ...παρακαμφθεί το γράμμα του Νόμου (στα ποινικά δεν χωράνε αναλογικές ερμηνείες, υπενθυμίζω), ο ρόλος του Δικαστή, είναι να εφαρμόζει το Νόμο, όχι να τον κάνει λάστιχο ή να φτιάχνει δικούς του Νόμους, για να πετύχει οποιοδήποτε (υπαρκτό ή φανταστικό) στόχο, όπως η ασφάλεια των συναλλαγών.
Το να ανακληθεί μία επιταγή, που δεν πρόκειται να καλυφθεί, στη λήξη της και να γλιτώσει ο εκδότης την ποινική ευθύνη, είναι "πταίσμα", μπροστά στο να νομοθετεί ο ..Δικαστής, να κάνει λάστιχο το τσιμέντο (ποινικό Νόμο) και να ζούμε, εν γένει, σε "Κράτος Δικαστών", φαντάζομαι ότι θα συμφωνούμε, ότι η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη και η Δημοκρατία, είναι πιο σημαντικές, από δικαστικά τεχνάσματα, για να μην τυχόν και αθωωθεί κάποιος (που ..δεν είναι ένοχος, με βάση το γράμμα του Νόμου) !
Αυτό γράφτηκε, με αφορμή σημερινή υπόθεση δύο ακάλυπτων επιταγών, η μία από τις οποίες, δεν είχε πληρωθεί λόγω "λήξης της νομιμοποίησης του εκδότη" (σίγουρα πιο σπάνια περίπτωση, από την ανάκληση) ! Όταν προέβαλα τον σχετικό ισχυρισμό, το Δικαστήριο, προσπάθησε να καλύψει την αμηχανία του, με χαμόγελα κλπ, ενδεικτικά του γεγονότος, ότι τελικά, οι ίδιοι οι Δικαστές υποβαθμίζουν την σοβαρότητα μιας (ποινικής) Δίκης... Ουσιαστικά ζητήθηκε από εμένα (εμάς) να εξηγήσω τι σημαίνει αυτό, αντί (!) για την τράπεζα, που το έγραψε, πάνω στο σώμα της επιταγής και επιχειρήθηκε να ριχτεί η ευθύνη για αυτό, στον εκδότη, λες και έχει καμία σημασία ή λες και μπορεί να απολογείται αυτός, για πράξεις άλλων (τραπεζών). Όπως είπα και παραπάνω, από την στιγμή, που ΔΕΝ βεβαιώνεται στο σώμα της επιταγής, η έλλειψη διαθέσιμων κεφαλαίων, για να καλυφθεί, αλλά η πληρωμή δε γίνεται, για άλλους λόγους, ΜΟΝΟΝ εικασίες μπορούν να γίνουν, για το αν υπήρχαν ή όχι, τα κεφάλαια και ως γνωστόν, η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ είναι πάντα υπέρ του κατηγορούμενου !
ΑπάντησηΔιαγραφή