Αυτό το οποίο δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε, μέσα από αυτό το blog, είναι η σημασία του να μην δικάζεσαι ερήμην, ωσεί παρών, διότι οι αρνητικές συνέπειες είναι πολλές και δυσάρεστες!
Ειδικά, όταν σου έρχεται κλήση για κακούργημα και ..την αγνοείς, είναι σαν να διαπράττεις ένα νέο, αυτοτελές, όπως λέμε, "έγκλημα" (μεταφορικά, εννοείται) σε βάρος του εαυτού σου.
Σε περίπτωση καταδίκης και ενώ μπορεί να είσαι αθώος (πραγματικά ή νομικά) ή να έχεις διαπράξει πλημμέλημα και όχι κακούργημα, δε δίνεται ποτέ σχεδόν, αναστέλλουσα δύναμη, στην έφεση, που μπορεί να ασκήσεις και έτσι είσαι αναγκασμένος να ζεις ως φυγάς-φυγόποινος, με το άγχος να συλληφθείς και να οδηγηθείς στη φυλακή (ακόμα και άδικα), έως ότου δικαστεί η έφεση ή η αυτοτελής πλέον, αίτηση αναστολής.
Η ερημοδικία και η έλλειψη αντι-Λόγου, απέναντι στην κατηγορία, οδηγεί σχεδόν πάντα, σε (περισσότερο ή λιγότερο) λανθασμένες αποφάσεις και στερεί από τον κατηγορούμενο, τη μία, από τις δύο ευκαιρίες να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψή του (η δεύτερη είναι το Εφετείο, όπου εκεί φυσικά δε νοείται ερημοδικία, διότι αν δεν εμφανιστείς, ο ίδιος ή ο δικηγόρος σου, η έφεση απορρίπτεται ως ανυποστήρικτη).
Ακόμα και αν η πρωτόδικη απόφαση, είναι καταδικαστική, κάτι μπορεί να κερδίσεις, πάνω στο οποίο να χτίσεις, για κάτι καλύτερο στο Εφετείο, όπου ισχύει η αρχή τη μη χειροτέρευσης της θέσης σου : από την έως τώρα εμπειρία μου, αρχίζω να πιστεύω ..στην "θεωρία του χάους" και στα Δικαστήρια, ότι δηλαδή μπορεί ενίοτε να πάρεις κάτι, που δε δικαιούσαι και αντίστροφα, τυχαία και μόνον.
Αν τώρα δεν εμφανίστηκες στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, καταδικάστηκες ερήμην και μετά άσκησες έφεση και αίτηση αναστολής εκτέλεσης της επιβληθείσας ποινής, παρατηρείται το εξής, ένα ακόμα, ελληνικό παράδοξο !
Οι δικαστικές μας Αρχές, όταν λάβουν ένδικο μέσο, κάποιου φυγόποινου (έφεση κατά απόφασης ή βουλεύματος, που διατάσσει σύλληψη και προσωρινή κράτηση), τι κάνουν ; Στέλνουν την Αστυνομία, στη διεύθυνση, που έχεις δηλώσει και σε ψάχνουν, για να σε συλλάβει, λένε στους οικείους σου "να περάσεις από το Τμήμα, να υπογράψεις ή να παραλάβεις κάτι" (λες και είσαι πρόβατο, που θα πάει στο στόμα του Λύκου, μόνο του).
Αντί να διώκουν και να συλλαμβάνουν, όσους εξακολουθούν να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις και τις Αρχές, διώκουν αυτούς, οι οποίοι αντιδρούν και προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους, έστω και καθυστερημένα, ενώ θα μπορούσαν ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να δείχνουν ανοχή σε αυτές τις περιπτώσεις, έως ότου ξεκαθαρίσει το τοπίο, με τις εφέσεις και τις αιτήσεις αναστολής !
Εξάλλου, η καθυστέρηση εκδίκασης των σχετικών ενστάσεων και ενδίκων μέσων, οφείλεται αποκλειστικά, σε κωλύματα και γραφειοκρατικά εμπόδια του συστήματος λειτουργίας των Δικαστηρίων, τα οποία φυσικά δεν προβλέπονται στο Νόμο, αλλά έχουν επιβληθεί υπηρεσιακά και συνεπώς αυθαίρετα...
Οι Εισαγγελείς και οι Δικαστές, που κόπτονται για τη νομιμότητα και σου κουνάνε το δάκτυλο, όταν (πραγματικά ή υποθετικά) παρανομείς, δίνουν μερικές φορές την εντύπωση, ότι πιστεύουν πως οι ίδιοι είναι υπεράνω του Νόμου και αυτό είναι επικίνδυνο και κυρίως μεγάλο ΛΑΘΟΣ !
Ειδικά, όταν σου έρχεται κλήση για κακούργημα και ..την αγνοείς, είναι σαν να διαπράττεις ένα νέο, αυτοτελές, όπως λέμε, "έγκλημα" (μεταφορικά, εννοείται) σε βάρος του εαυτού σου.
Σε περίπτωση καταδίκης και ενώ μπορεί να είσαι αθώος (πραγματικά ή νομικά) ή να έχεις διαπράξει πλημμέλημα και όχι κακούργημα, δε δίνεται ποτέ σχεδόν, αναστέλλουσα δύναμη, στην έφεση, που μπορεί να ασκήσεις και έτσι είσαι αναγκασμένος να ζεις ως φυγάς-φυγόποινος, με το άγχος να συλληφθείς και να οδηγηθείς στη φυλακή (ακόμα και άδικα), έως ότου δικαστεί η έφεση ή η αυτοτελής πλέον, αίτηση αναστολής.
Η ερημοδικία και η έλλειψη αντι-Λόγου, απέναντι στην κατηγορία, οδηγεί σχεδόν πάντα, σε (περισσότερο ή λιγότερο) λανθασμένες αποφάσεις και στερεί από τον κατηγορούμενο, τη μία, από τις δύο ευκαιρίες να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψή του (η δεύτερη είναι το Εφετείο, όπου εκεί φυσικά δε νοείται ερημοδικία, διότι αν δεν εμφανιστείς, ο ίδιος ή ο δικηγόρος σου, η έφεση απορρίπτεται ως ανυποστήρικτη).
Ακόμα και αν η πρωτόδικη απόφαση, είναι καταδικαστική, κάτι μπορεί να κερδίσεις, πάνω στο οποίο να χτίσεις, για κάτι καλύτερο στο Εφετείο, όπου ισχύει η αρχή τη μη χειροτέρευσης της θέσης σου : από την έως τώρα εμπειρία μου, αρχίζω να πιστεύω ..στην "θεωρία του χάους" και στα Δικαστήρια, ότι δηλαδή μπορεί ενίοτε να πάρεις κάτι, που δε δικαιούσαι και αντίστροφα, τυχαία και μόνον.
Αν τώρα δεν εμφανίστηκες στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, καταδικάστηκες ερήμην και μετά άσκησες έφεση και αίτηση αναστολής εκτέλεσης της επιβληθείσας ποινής, παρατηρείται το εξής, ένα ακόμα, ελληνικό παράδοξο !
Οι δικαστικές μας Αρχές, όταν λάβουν ένδικο μέσο, κάποιου φυγόποινου (έφεση κατά απόφασης ή βουλεύματος, που διατάσσει σύλληψη και προσωρινή κράτηση), τι κάνουν ; Στέλνουν την Αστυνομία, στη διεύθυνση, που έχεις δηλώσει και σε ψάχνουν, για να σε συλλάβει, λένε στους οικείους σου "να περάσεις από το Τμήμα, να υπογράψεις ή να παραλάβεις κάτι" (λες και είσαι πρόβατο, που θα πάει στο στόμα του Λύκου, μόνο του).
Αντί να διώκουν και να συλλαμβάνουν, όσους εξακολουθούν να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις και τις Αρχές, διώκουν αυτούς, οι οποίοι αντιδρούν και προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους, έστω και καθυστερημένα, ενώ θα μπορούσαν ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να δείχνουν ανοχή σε αυτές τις περιπτώσεις, έως ότου ξεκαθαρίσει το τοπίο, με τις εφέσεις και τις αιτήσεις αναστολής !
Εξάλλου, η καθυστέρηση εκδίκασης των σχετικών ενστάσεων και ενδίκων μέσων, οφείλεται αποκλειστικά, σε κωλύματα και γραφειοκρατικά εμπόδια του συστήματος λειτουργίας των Δικαστηρίων, τα οποία φυσικά δεν προβλέπονται στο Νόμο, αλλά έχουν επιβληθεί υπηρεσιακά και συνεπώς αυθαίρετα...
Οι Εισαγγελείς και οι Δικαστές, που κόπτονται για τη νομιμότητα και σου κουνάνε το δάκτυλο, όταν (πραγματικά ή υποθετικά) παρανομείς, δίνουν μερικές φορές την εντύπωση, ότι πιστεύουν πως οι ίδιοι είναι υπεράνω του Νόμου και αυτό είναι επικίνδυνο και κυρίως μεγάλο ΛΑΘΟΣ !
Ως προς την ουσία τώρα, των αιτήσεων αναστολής της ποινής, από το γράμμα και το πνεύμα των σχετικών διατάξεων, προκύπτει ότι ο ΚΑΝΟΝΑΣ είναι να δίνεται και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να μην δίνεται ! Ειδικά, στις περιπτώσεις, όπου η αρχική καταδίκη, ήταν ερήμην του κατηγορουμένου (ακόμα και αν αυτό, οφείλεται σε δική του ανοησία) και δεν υπήρξε αντίλογος, απέναντι στην κατηγορία. Όπως και στο αστικό Δίκαιο, η σχετική διαδικασία, έχει το χαρακτήρα των ασφαλιστικών μέτρων, όπου ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ είναι το κατά πόσον η έφεση ευσταθεί και έχει πιθανότητες ευδοκίμησης και όχι η τυχόν βλάβη, που θα υποστεί ο καταδικασθείς από την άμεση εκτέλεση ! Διότι, αν πιθανολογείται (και όχι απαραίτητα αποδεικνύεται) ότι στο Εφετείο θα αθωωθεί ή θα είναι εντελώς διαφορετική η ποινή, το να οδηγηθεί ένας αθώος στη φυλακή, είναι ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ, υπεραρκετός λόγος, για να δοθεί η αναστολή και δεν χρειάζεται να αποδειχθεί περαιτέρω βλάβη (από την στιγμή μάλιστα, που το σύστημα αποζημίωσης των αδίκως φυλακισθέντων χωλαίνει και σέρνεται) ! Η αναστολή θα πρέπει να δίνεται με εξαιρετική φειδώ (το γράφω έτσι, αντί "να μην δίνεται") σε περιπτώσεις επικίνδυνων κακοποιών, με βαρύ ποινικό παρελθόν και ροπή προς το έγκλημα...
ΑπάντησηΔιαγραφή