Η περίπτωση της Δ.Ε.Η

     Προχθές, η ΔΕΗ ανακοίνωσε τα οικονομικά αποτελέσματα του έτους 2015 και συγκεκριμένα, ζημιές ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ (!) και αναμφίβολα, πρόκειται για "κατόρθωμα", που θα έπρεπε να διδάσκεται ίσως, στα Οικονομικά Πανεπιστήμια, ως παράδειγμα, προς αποφυγή.
   Η ΔΕΗ, αποτελεί, μία από τις ελάχιστες βαριές βιομηχανίες της χώρας, που πουλάει ένα τόσο πολύτιμο, για όλους, αγαθό και ουσιαστικά πρόκειται για μονοπώλιο (το οποίο όμως έχει ήδη αρχίσει να ραγίζει, από ιδιωτικές εταιρίες, που όχι μόνον πουλάνε ρεύμα, αλλά και παράγουν οι ίδιες), επομένως θα περίμενε κανείς, να είναι (σημαντικά) κερδοφόρα.
  Η επίσημη αιτία των ζημιών, είναι τα ανεξόφλητα χρέη των καταναλωτών, τα γνωστά φέσια, ωστόσο το θέμα, δεν είναι τόσο απλό, πρέπει να δούμε ποιοι και γιατί χρωστούν.
  Καταρχάς, να εξετάσουμε, αν οι τιμές πώλησης, είναι καλές ή υψηλές, γεγονός για το οποίο έχουν διαμαρτυρηθεί πλειστάκις, πολλές ιδιωτικές βιομηχανίες, διότι αυτό αυξάνει το κόστος τους και μειώνει την ανταγωνιστικότητά τους, διεθνώς, με αρνητικές συνέπειες, για όλη την εθνική Οικονομία, την ανεργία κλπ.
   Έπειτα, να δούμε, αν αυτοί, που χρωστάνε, έχουν πραγματική αδυναμία ή είναι μπαταχτσήδες, λαμόγια και αν υπάρχει όντως πρόβλημα, να προσαρμοστούν οι τιμές, στα νέα δεδομένα, της κρίσης.
   Μεγάλη πληγή, από ότι λέγεται, είναι και οι ρευματοκλοπές, τα πειραγμένα ρολόγια κλπ, αφού εν έτει 2016, η επιχείρηση δεν διαθέτει ακόμα, σύγχρονους και αυτόματους μετρητές της κατανάλωσης και στέλνει κάθε τόσο υπάλληλο "να μετρήσει τα ρολόγια"...
   Μην ξεχνάμε ότι η ΔΕΗ, παραδοσιακά, λόγω ακριβώς της σημασίας του αγαθού, που πουλάει και το οποίο είναι απαραίτητο, σε κάθε σπίτι, έγινε δεξαμενή είσπραξης, κάθε είδους χαρατσιού, που επιβαλλόταν εκάστοτε, όπως τα δημοτικά τέλη, τα τέλη της κρατικής τηλεόρασης και τώρα ο ΕΝΦΙΑ, που έχει οδηγήσει στο φαινόμενο οι άσχετες χρεώσεις να είναι πολύ μεγαλύτερες, από αυτή, κάθε' αυτή την αξία του ρεύματος.
   Για να πουλήσει φθηνά, όμως, η οποιαδήποτε επιχείρηση, θα πρέπει να έχει και μειωμένο κόστος παραγωγής και εδώ παρατηρούμε το στοιχείο των οικονομικών καταστάσεων, που σχολιάστηκε, περισσότερο, από κάθε άλλο : το μισθολογικό κόστος.
     Η ετήσια δαπάνη της ΔΕΗ, λοιπόν, μόνον για μισθούς, ανέρχεται σε 1 δισ. ευρώ, ενώ οι εργαζόμενοι-μισθοδοτούμενοι (καλύτερα) από αυτήν, αντιστοιχούν στον πληθυσμό μίας μικρής πόλης, όπως η όμορφη Νάουσα της Ημαθίας (αν βάλουμε και τις οικογένειές τους, καταλαβαίνουμε για τι μεγέθη μιλάμε).
     Αν κάνει κάποιος τις πράξεις, το μέσο κόστος, ανά εργαζόμενο, ανέρχεται σε 4.000 ευρώ, την ίδια στιγμή, που ο βασικός μισθός, στον ιδιωτικό τομέα, είναι κάτω από 600 (και μιλάμε για το έκτο έτος της κρίσης-χρεοκοπίας, οπότε καταλαβαίνει κανείς, τι γινόταν παλιότερα) !
     Στο νούμερο αυτό, έχω την αίσθηση, ότι δεν περιλαμβάνεται το κόστος, για τις αμοιβές "εξωτερικών συνεργατών", ενώ εντύπωση προκαλεί, αν μη τι άλλο, ότι με τόσους εργαζόμενους, προσλαμβάνει, κάθε τόσο και συμβασιούχους...
     Είναι σαφές, ότι η ΔΕΗ, αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο και τελευταίο οχυρό του ελληνικού σοβιετικού καθεστώτος, το συχνότερο μέσο βολέματος "ημετέρων" (μαζί με τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ), έναν φορέα, με κομματικά διοριζόμενη Διοίκηση, που δεν λειτουργεί και τόσο ως επιχείρηση, ούτε ωφελεί το "κοινό", όπως ευαγγελίζεται, παρά κυρίως όσους την "αρμέγουν".
     Όπως είπαμε, οι πελάτες της, έχουν αρχίσει ήδη να φυλλοροούν, ζούμε μία κατάσταση αντίστοιχη, με εκείνη της απελευθέρωσης της αγοράς των τηλεφωνικών και τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών και αν δεν αρχίσει να προσαρμόζεται, θα έχει μεγαλύτερα προβλήματα, στο μέλλον.
     Είναι γνωστό (τουλάχιστον, αλλού), ότι το Κράτος, ως επιχειρηματίας, απέτυχε παντού και ότι οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι η γρηγορότερη και ασφαλέστερη οδός, για την έξοδο, από τα Μνημόνια.
     Η διαπλοκή κράτους-κυβέρνησης-κόμματος με τις δεκο (συν τους συνδικαλιστές), ουσιαστικά πνίγει, κάθε δυνατότητα αύξησης των επιδόσεων, προς όφελος της Οικονομίας, είναι δε χαρακτηριστικό ότι τα μεγαλύτερα χρέη, προς τη ΔΕΗ, έχουν άλλοι φορείς της σοβιετίας, αφού κανένας δεν θα ήθελε να δυσαρεστήσει αυτόν, που τον διόρισε, ζητώντας ...τα οφειλόμενα.