όπως οι ζητιάνοι..!

     Την περασμένη εβδομάδα, έμαθα, μου είπαν δηλαδή, δεν το είδα, προσωπικά, ότι κάποιος, που συμμετείχε στο "κοινό" τηλεοπτικής εκπομπής, συνταξιούχος δεκο, έκανε παράπονα δημόσια, γιατί θα κοπεί η σύνταξή του, από τα 2500, στα 2000 ευρώ...
  Κάτι τέτοια περιστατικά, σε κάνουν να τσιμπιέσαι να δεις, αν είσαι ζωντανός, αν αυτά όντως συμβαίνουν ή είναι εφιάλτης και να αναρωτιέσαι, πραγματικά, ΤΙ έχουν αυτοί οι άνθρωποι (ο χαρακτηρισμός "άνθρωπος" γίνεται, για να συνεννοούμαστε, διότι η λέξη προέρχεται, από το "άνω θρώσκω", ήτοι κοιτάω ψηλά, ενώ αυτοί δεν βλέπουν καν δίπλα τους...) μέσα στα κεφάλια τους !
  Εδώ μιλάμε για θράσος, για αχαριστία, για παντελή έλλειψη επαφής με τον κόσμο και την πραγματικότητα (θα μπορούσε να βρω χίλιους δύο άλλους αρνητικούς χαρακτηρισμούς και πάλι δεν θα ήταν αρκετοί) και απορώ επίσης, πως δεν τον "λίντσαραν", τυχόν άνεργοι, που βρίσκονταν στο πλατό ή εργαζόμενοι, με 600 ευρώ μεικτά...
   Το να είσαι τρωκτικό και δημόσιο-κοπρόσκυλο, είναι ασφαλώς επιλογή σου, το κάνεις συνειδητά, από εκεί και μετά, όμως, πρέπει να αντιληφθείς, ορισμένα, βασικά πράγματα, της κοινής λογικής : όπως όλοι οι εργοδότες, έτσι και το ελληνικό Δημόσιο (στενό, μαζί με τους χιλιάδες άλλους φορείς του), πτωχεύουν (όπως αποδείχθηκε το 2010) και τα οικονομικά του, μεταβάλλονται, όπως όλων, σήμερα μπορεί να σου δίνει τόσα, αύριο τόσα κ.ο.κ.
   Το να κλαίγεσαι, επειδή ο υπερχρεωμένος και χρεοκοπημένος εργοδότης (χρηματοδότης, ίσως είναι πιο ακριβής όρος) σου, δεν μπορεί πλέον ...να δανείζεται, για να σε πληρώνει υπερβολικά και εις βάρος των άλλων, όπως στο παρελθόν, δεν έχει νόημα !
   Αν τα τρώκτικα έμεναν στο κλάμα, δεν θα υπήρχε θέμα ή πρόβλημα, το κακό ξεκινάει, από τη στιγμή, που αρχίζουν και διεκδικούν δικαστικά, την αποκατάσταση των υπέρογκων και παράλογων, αμοιβών και λοιπών προκλητικών προνομίων τους, όταν πιστεύουν ότι ο κατάλληλος, για να τους πληρώνει, είναι κάποιος δικ(χ)αστής και όχι ο εκάστοτε Υπουργός Οικονομικών, με βάση τις πραγματικές συνθήκες και πόσα έχει μέσα το ταμείο.
    Οι δικ(χ)αστές, τις περισσότερες φορές, όντες ίδιοι και αυτοί, στην ίδια κατηγορία, όσων περιμένουν να πέσει το χρήμα, από τον Ουρανό, τους δικαιώνουν, με συνέπεια, η ...επόμενη σφαλιάρα (από την Πραγματικότητα και την Πολιτική), να είναι ακόμα πιο δυνατή, μέχρι να αντιληφθούν, όλοι τους, ότι η δημοσιονομική πολιτική δεν ασκείται, από τα Δικαστήρια, ότι τα πραγματικά προβλήματα, δε λύνονται εκεί, αλλά μόνον τα νομικά (και αυτά, κατά το δοκούν, εν μέρει και όπως λάχει, τις περισσότερες φορές) !
    Χαρακτηριστική, είναι η περίπτωση, που ίσως είχα ξανά αναφέρει ενός εκπαιδευτικού, που πήγε το Δημόσιο, στα Δικαστήρια, γιατί πήρε 37 χιλιάρικα εφάπαξ π.χ και όχι 50, ..όπως περίμενε, στράφηκε δηλαδή εναντίον ενός εργοδότη, που κάποτε του πλήρωνε 14 μισθούς, για 8 μήνες εργασίας...
     Εξίσου χαρακτηριστική, είναι και η αναφορά, πολλών συνταξιούχων, στα χρήματα, που λαμβάνουν, κάθε μήνα, ως "μισθός" και όχι ως σύνταξη, διότι ποτέ δεν έμαθαν τι σημαίνει μισθός, ότι για να τον πάρεις, πρέπει να κάνεις και εσύ κάτι, για αυτούς, πλέον, είναι το ίδιο πράγμα, μισθός και σύνταξη, κάθεσαι και πληρώνεσαι !
    Από ψυχολογικής απόψεως, τα άτομα αυτά, όπως λέει και ο τίτλος, συμπεριφέρονται ΑΚΡΙΒΏΣ, όπως οι ζητιάνοι, όπως έχω παρατηρήσει, τόσο από κανονικούς ζητιάνους, όσο και από αυτούς, που καθαρίζουν τζάμια, στα φανάρια : όσο τους δίνεις, ζητάνε ολοένα και περισσότερα, ενώ, αν κάποια στιγμή, δεν δώσεις ή δώσεις λιγότερα, σου επιτίθενται, ξεχνώντας όλα όσα τους έχεις προσφέρει στο παρελθόν και θεωρώντας-υπολαμβάνοντας λανθασμένα ότι είχες εξαρχής υποχρέωση (!) να δίνεις...