η κρίση ως κρησάρα

      Η κρησάρα, χρησιμοποιείται στα χωριά, για να κοσκινίζεται το αλεύρι και όχι μόνον, είναι εργαλείο με μικρές τρύπες, με επιθυμητή διάμετρο, ώστε να περνάει από αυτήν, μόνον ό,τι έχουμε επιλέξει και ό,τι δεν χωράει, να μένει εκτός.
  Κάπως έτσι λειτουργεί και η κρίση, σε όλα τα επίπεδα, κάνει ένα αναγκαίο, συχνά, ξεκαθάρισμα, όπου τα περιττά μένουν εκτός και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι καλό.
   Βέβαια, σε μια χώρα, που καταστρεφόταν συστηματικά και συνεχώς, από το 1981 έως σήμερα, το κοσκίνισμα, είναι, λογικά, μια αργή και χρονοβόρα διαδικασία, εξ ού και ο λόγος, που η Ελλάδα αργεί να βγει από κρίσεις και μνημόνια, σε αντίθεση με άλλες χώρες.
   Έχουν γίνει αρκετά ξεκαθαρίσματα, τα τελευταία χρόνια, μετά την χρεοκοπία του 2010, ωστόσο είναι πάρα πολλά ακόμα, αυτά που μένει να γίνουν, ώστε το αλεύρι να είναι καθαρό και έτοιμο προς χρήση.
    Συντεχνίες και κατεστημένα συμφέροντα, αρνούνται να ξεβολευτούν και να μπουν στην κρησάρα : χαρακτηριστικό εδώ παράδειγμα, για μένα, είναι οι φαρμακοποιοί, που αντιδρούν στο αναγκαίο άνοιγμα του επαγγέλματός τους.
    Ένα θετικό της κρίσης, είναι πως αλλάζει, αργά, αλλά σταδιακά και η Νομολογία των δικαστηρίων μας, σε αρκετά θέματα, προς πιο λογικές και υπεύθυνες επιλογές.
    Έτσι π.χ έστω και κατόπιν εορτής, το ΣτΕ πρόσφατα κήρυξε παράνομη την συνεχιζόμενη επί μακρόν, αποχή των δικηγόρων, η οποία, όπως είχα ήδη αναφέρει, είχε χάσει κάθε νομιμοποίηση, εφόσον δεν ήταν αποτέλεσμα συλλογικής-δημοκρατικής απόφασης.
    Για εμάς, σε αντίθεση ίσως με αυτούς, που αποφάσιζαν με ευκολία τόσα χρόνια τις αποχές, η δικηγορία είναι μέσο βιοπορισμού και όχι χόμπι ή δημόσιες σχέσεις και το να μην σε αφήνουν να δουλέψεις, είναι καταστροφικό.
    Παράλληλα, θεωρώ, ότι με την κρίση, το τέλος των μερισμάτων του Συλλόγου κλπ, θα έχει αρχίσει να γίνεται και το αναγκαίο ξεκαθάρισμα στο μητρώο των δικηγόρων, ώστε να παραμείνουν, μόνον όσοι ασκούν πραγματικά δικηγορικές πράξεις και δεν περιμένουν το μέρισμα ή ...τις εκλογές, για ένα έξτρα εισόδημα.
    Οι αποφάσεις των δικαστηρίων, επίσης, τείνουν να γίνουν πιο προσεκτικές, σε ό,τι αφορά τη δημόσια περιουσία και το δημόσιο συμφέρον, στον περιορισμό μη αναγκαίων δαπανών και της σπατάλης, εν γένει, στον σεβασμό στα χρήματα του φορολογούμενου, ό,τι δεν γινόταν δηλαδή στα προηγούμενα χρόνια, της επίπλαστης ευδαιμονίας των δανεικών.
    Για την κρίση, γενικά, ισχύει απόλυτα το "ουδέν κακό αμιγές καλού", αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτό, που ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια, ήταν το "καλό" και αυτό, που ζούμε τώρα, το "κακό"...
      Σε κάθε περίπτωση, από μία πιο φιλοσοφική άποψη, χρήσιμη και διδακτική είναι εδώ, μία Κινέζικη παροιμία-ιστορία : σε κάποιο χωριό, κάποιος είχε ένα πολύ όμορφο άλογο.
    Μια μέρα το άλογο, λύθηκε και εξαφανίστηκε, οπότε οι χωρικοί συλλυπούνταν τον ιδιοκτήτη, λέγοντας "είσαι άτυχος" και εκείνος απαντούσε "ίσως".
    Μετά από μέρες, το άλογο επέστρεψε, αλλά όχι μόνο του, μαζί με ένα άλλο, ωραίο, αλλά πιο άγριο άλογο, οπότε οι χωρικοί τώρα, του έλεγαν "είσαι τυχερός" και εκείνος απαντούσε πάλι "ίσως".
    Κάποια στιγμή, ο γιος του ιδιοκτήτη του αλόγου, στην προσπάθειά του, να εξημερώσει κάπως το άγριο άλογο, έπεσε και έσπασε τα πόδια του, οπότε οι χωρικοί και πάλι τον συλλυπούνταν και έλεγαν "είσαι άτυχος" και αυτός και πάλι απαντούσε "ίσως".
    Μετά από λίγο, ξέσπασε πόλεμος και κηρύχθηκε επιστράτευση, αλλά ο γιος του ιδιοκτήτη δεν πήγε, επειδή είχε τραυματιστεί, από την πτώση.
     Είναι φανερό, πως κάτι, που σήμερα, φαντάζει ως αρνητικό, μπορεί στο μέλλον να αποδειχθεί θετικό και αντίστροφα, αυτό προφανώς είναι και το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας αυτής.