Τον όρο "μεταρρυθμίσες" τον ακούμε πολύ συχνά, στα χρόνια των Μνημονίων και σύμφωνα, τόσο με τους ξένους-δανειστές, όσο και με τους δικούς μας, πλέον, πολιτικούς, αναγνωρίζεται η αξία τους, για την έξοδο από το φαύλο κύκλο της ύφεσης, ως σχεδόν "μονόδρομος".
Για να μην ήμαστε άδικοι και μηδενιστές, δεν θα πω ότι δεν έχουν γίνει στην χώρα μας μεταρρυθμίσεις, από την χρεοκοπία του 2010 έως σήμερα, έχουν γίνει αρκετά, ωστόσο επικεντρώνονται μόνον στο δημοσιονομικό πεδίο, ήτοι στον περιορισμό της απίστευτης και εγκληματικής, κρατικής σπατάλης, στα προηγούμενα χρόνια και ιδίως, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και μετά.
Παρά την σημαντική περιστολή τους, όμως, οι, πάσης φύσης, κρατικές δαπάνες, εξακολουθούν, μετά από έξι χρόνια Μνημονίων, να κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη, ήτοι σε 100 δις ευρώ, ετησίως (!) και απορροφούν σαν βδέλλα, το αίμα, δηλαδή την ρευστότητα της ιδιωτικής Οικονομίας, γεγονός εξίσου εγκληματικό, τόσο για εμάς, όσο και για τους δανειστές, που το επιτρέπουν...
Ωστόσο, ακόμα και αν περικοπούν έτι περαιτέρω, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, σε μια χρεοκοπημένη χώρα, ούτε αυτό θα είναι αρκετό, αν δεν αλλάξει το "παραγωγικό μοντέλο" !
Η έκφραση "παραγωγικό μοντέλο", που ακούμε συχνά, είναι στην χώρα μας, σχήμα οξύμωρο, ένας ευφημισμός, δεν θα πω, όπως κάποιοι πάλι μηδενιστές, ότι "δεν παράγουμε τίποτα", αλλά σίγουρα, δεν παράγουμε όσα θα έπρεπε και μπορούμε.
Σύμφωνα, με πρόσφατη έρευνα, στην Ελλάδα, πάνω από 70% της Οικονομίας, αφορά σε παροχή υπηρεσιών (!), η πρωτογενής και δευτερογενής παραγωγή, είναι σε πολύ χαμηλά ποσοστά και αυτό ίσως εξηγεί και γιατί είμαστε η μόνη χώρα, που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δίχτυα των Μνημονίων, όπως οι άλλες...
Αν δε, προσθέσεις σε όλα αυτά, ότι 1 στους 3 Έλληνες, είναι είτε συνταξιούχος, είτε Δ.Υ, ήτοι ζει από τα έτοιμα, τότε καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά ασθενεί η Οικονομία μας (ως συνέπεια αυτής της κοινωνικής ανωμαλίας, που δημιούργησαν εθνοπροδότες πολιτικοί, από το 1981 έως σήμερα).
Συνεπώς, τα όποια μέτρα λαμβάνονται, έως σήμερα, χτυπούν μάλλον τα συμπτώματα, παρά την ρίζα της ασθένειας, η Οικονομία μπορεί να ανακάμψει, μόνον με αύξηση της αληθινής παραγωγικότητας και όχι με παροχή υπηρεσιών (ιδίως δημόσιων).
Το πως μπορεί να γίνει αυτό, με ποια μέσα και σε ποιους τομείς, το έχουν αναφέρει, σε όλη αυτή τη διάρκεια των μνημονίων, πολλοί, εκτός από εμένα, αλλά κανένας πολιτικός δε νοιάζεται για την επανεκκίνηση και ανασυγκρότηση μιας -πραγματικά- παραγωγικής Οικονομίας (το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση, όραμα και κίνητρα και θα μπορούσαμε να παράγουμε ακόμα και αυτοκίνητα και αεροπλάνα) !
Αντί αυτού, βλέπουμε π.χ την κυβέρνηση να θυμάται μετά από 18 χρόνια, να διορίσει μερικούς ακόμα (επιτυχόντες τότε σε διαγωνισμό), στο Δημόσιο, δηλαδή σε υπηρεσίες αμφίβολης αξίας και χαμηλής παραγωγικότητας...
Αυτό, που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια, οι αριστερές μπούρδες, από όλες τις κυβερνήσεις (μετά το 1981, δεν υπήρξε δεξιά κυβέρνηση, με εξαίρεση το 1990-1993), ότι δηλαδή σπρώξε χρήμα (δανεικό), για να κινηθεί η αγορά, η ανακύκλωση δανεικού χρήματος, για να παίρνουν κάποιοι ακριβά σπίτια ή ...παντελόνια με 500 ευρώ, οδήγησαν στο να τρώει η Οικονομία τις σάρκες της, να υπέρ-χρεωθεί και να γίνουμε ρεζίλι, διεθνώς.
Το ζήτημα πλέον της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, είναι ζήτημα εθνικό και όχι απλά οικονομικό, αφενός λόγω της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό (αφού δεν υπάρχει μέλλον) και αφετέρου λόγω του βασικότερου προβλήματος, ήτοι του δημογραφικού, της γήρανσης του πληθυσμού και της σταδιακής μείωσης του, αντί για αύξησης, σύμφωνα και με σημερινά δημοσιεύματα !
Πέρα από τις ευθύνες του Κράτους, για αυτό, οφείλει, ωστόσο και ο καθένας, που σήμερα είναι άνεργος, να δραστηριοποιηθεί, προς την κατεύθυνση της παραγωγής (αγροτικής και όχι μόνον), να αφήσει τον κλάδο τυχόν υπηρεσιών, στον οποίο πιθανόν ανήκε και να βελτιώσει έτσι τις συνθήκες της ζωής του, το εισόδημά του και έτσι θα αυξηθεί, μοιραία και το ΑΕΠ, η "πίτα", ιδίως μέσω εξαγωγικού προσανατολισμού, αφού η εσωτερική αγορά, είναι περιορισμένη.
Για να μην ήμαστε άδικοι και μηδενιστές, δεν θα πω ότι δεν έχουν γίνει στην χώρα μας μεταρρυθμίσεις, από την χρεοκοπία του 2010 έως σήμερα, έχουν γίνει αρκετά, ωστόσο επικεντρώνονται μόνον στο δημοσιονομικό πεδίο, ήτοι στον περιορισμό της απίστευτης και εγκληματικής, κρατικής σπατάλης, στα προηγούμενα χρόνια και ιδίως, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και μετά.
Παρά την σημαντική περιστολή τους, όμως, οι, πάσης φύσης, κρατικές δαπάνες, εξακολουθούν, μετά από έξι χρόνια Μνημονίων, να κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη, ήτοι σε 100 δις ευρώ, ετησίως (!) και απορροφούν σαν βδέλλα, το αίμα, δηλαδή την ρευστότητα της ιδιωτικής Οικονομίας, γεγονός εξίσου εγκληματικό, τόσο για εμάς, όσο και για τους δανειστές, που το επιτρέπουν...
Ωστόσο, ακόμα και αν περικοπούν έτι περαιτέρω, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, σε μια χρεοκοπημένη χώρα, ούτε αυτό θα είναι αρκετό, αν δεν αλλάξει το "παραγωγικό μοντέλο" !
Η έκφραση "παραγωγικό μοντέλο", που ακούμε συχνά, είναι στην χώρα μας, σχήμα οξύμωρο, ένας ευφημισμός, δεν θα πω, όπως κάποιοι πάλι μηδενιστές, ότι "δεν παράγουμε τίποτα", αλλά σίγουρα, δεν παράγουμε όσα θα έπρεπε και μπορούμε.
Σύμφωνα, με πρόσφατη έρευνα, στην Ελλάδα, πάνω από 70% της Οικονομίας, αφορά σε παροχή υπηρεσιών (!), η πρωτογενής και δευτερογενής παραγωγή, είναι σε πολύ χαμηλά ποσοστά και αυτό ίσως εξηγεί και γιατί είμαστε η μόνη χώρα, που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δίχτυα των Μνημονίων, όπως οι άλλες...
Αν δε, προσθέσεις σε όλα αυτά, ότι 1 στους 3 Έλληνες, είναι είτε συνταξιούχος, είτε Δ.Υ, ήτοι ζει από τα έτοιμα, τότε καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά ασθενεί η Οικονομία μας (ως συνέπεια αυτής της κοινωνικής ανωμαλίας, που δημιούργησαν εθνοπροδότες πολιτικοί, από το 1981 έως σήμερα).
Συνεπώς, τα όποια μέτρα λαμβάνονται, έως σήμερα, χτυπούν μάλλον τα συμπτώματα, παρά την ρίζα της ασθένειας, η Οικονομία μπορεί να ανακάμψει, μόνον με αύξηση της αληθινής παραγωγικότητας και όχι με παροχή υπηρεσιών (ιδίως δημόσιων).
Το πως μπορεί να γίνει αυτό, με ποια μέσα και σε ποιους τομείς, το έχουν αναφέρει, σε όλη αυτή τη διάρκεια των μνημονίων, πολλοί, εκτός από εμένα, αλλά κανένας πολιτικός δε νοιάζεται για την επανεκκίνηση και ανασυγκρότηση μιας -πραγματικά- παραγωγικής Οικονομίας (το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση, όραμα και κίνητρα και θα μπορούσαμε να παράγουμε ακόμα και αυτοκίνητα και αεροπλάνα) !
Αντί αυτού, βλέπουμε π.χ την κυβέρνηση να θυμάται μετά από 18 χρόνια, να διορίσει μερικούς ακόμα (επιτυχόντες τότε σε διαγωνισμό), στο Δημόσιο, δηλαδή σε υπηρεσίες αμφίβολης αξίας και χαμηλής παραγωγικότητας...
Αυτό, που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια, οι αριστερές μπούρδες, από όλες τις κυβερνήσεις (μετά το 1981, δεν υπήρξε δεξιά κυβέρνηση, με εξαίρεση το 1990-1993), ότι δηλαδή σπρώξε χρήμα (δανεικό), για να κινηθεί η αγορά, η ανακύκλωση δανεικού χρήματος, για να παίρνουν κάποιοι ακριβά σπίτια ή ...παντελόνια με 500 ευρώ, οδήγησαν στο να τρώει η Οικονομία τις σάρκες της, να υπέρ-χρεωθεί και να γίνουμε ρεζίλι, διεθνώς.
Το ζήτημα πλέον της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, είναι ζήτημα εθνικό και όχι απλά οικονομικό, αφενός λόγω της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό (αφού δεν υπάρχει μέλλον) και αφετέρου λόγω του βασικότερου προβλήματος, ήτοι του δημογραφικού, της γήρανσης του πληθυσμού και της σταδιακής μείωσης του, αντί για αύξησης, σύμφωνα και με σημερινά δημοσιεύματα !
Πέρα από τις ευθύνες του Κράτους, για αυτό, οφείλει, ωστόσο και ο καθένας, που σήμερα είναι άνεργος, να δραστηριοποιηθεί, προς την κατεύθυνση της παραγωγής (αγροτικής και όχι μόνον), να αφήσει τον κλάδο τυχόν υπηρεσιών, στον οποίο πιθανόν ανήκε και να βελτιώσει έτσι τις συνθήκες της ζωής του, το εισόδημά του και έτσι θα αυξηθεί, μοιραία και το ΑΕΠ, η "πίτα", ιδίως μέσω εξαγωγικού προσανατολισμού, αφού η εσωτερική αγορά, είναι περιορισμένη.
Επίσης, αυτό το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει και το έχουν επισημάνει σχεδόν όλοι, είναι και τούτο : δεν μπορεί οι μισθοί, συντάξεις, αμοιβές κλπ, να οδηγούνται σε βουλγαροποίηση ή κινεζοποίηση (έστω και αν καλώς ή αναπόφευκτα) και όλες οι άλλες αξίες και τιμές, να παραμένουν στα ύψη, από τις τιμές των αγαθών μέχρι τα ενοίκια, τα τιμολόγια των δεκο, τα τραπεζικά επιτόκια και όλα τα συναφή έξοδα ! Τόσα χρόνια Μνημονίων και καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να επιβάλλει, νομοθετικά, πλαφόν σε αυτές τις τιμές, ώστε να μην κλείνουν επιχειρήσεις, να μην υποφέρουν τα νοικοκυριά και να μπορεί και ο κόσμος να είναι πιο συνεπείς στις υποχρεώσεις του, απέναντι στο Κράτος...Αντί αυτού, βλέπουμε τα πάντα να ακριβαίνουν ή να πέφτουν οι τιμές τους ελάχιστα, φόροι και εισφορές σε δυσθεώρητα ύψη, με συνέπεια να μην υπάρχει ρευστότητα, να διοχετευτεί σε επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή