συνέπειες της πτώχευσης σε ποινικές υποθέσεις (για χρέη)

      Για τα ζητήματα αυτά, έχω αναφερθεί και στο παρελθόν, εν μέρει τουλάχιστον (κυρίως στις υποθέσεις των ακάλυπτων επιταγών), αλλά μέσα από την καθημερινή τριβή με πραγματικές υποθέσεις, μου γεννιούνται διαρκώς νέοι προβληματισμοί.
  Να ξανά τονίσω πως είναι ελάχιστες οι ποινικές υποθέσεις, στις οποίες δεν υπάρχουν περιθώρια υπερασπιστικών επιχειρημάτων...
  Επειδή φοβάμαι πως οι δικαστές, δικάζουν σχεδόν μηχανικά, με τρόπο "φασόν" και όχι νομικά (σε υποθέσεις, υποτίθεται "απλές", όπως είναι οι σχετικές με χρέη), εναπόκειται στο δικηγόρο να σκεφτεί, ενστάσεις και άλλα μέσα υπεράσπισης, ακόμα και καινοφανή, δηλαδή τέτοια, που δεν έχουν ξανά προταθεί στο παρελθόν !
  Φυσικά, ειδικά στις καινοφανείς ενστάσεις, που έρχονται σε σύγκρουση με την "κατεστημένη νοοτροπία", το πιθανότερο είναι να μπαίνουν από το ένα αυτί των δικαστών και να βγαίνουν, από το άλλο, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προβάλλονται, διότι μακροπρόθεσμα, θα αναγκαστούν και εκείνοι να προβληματιστούν, κάποια στιγμή και ίσως έτσι αλλάξει, κάποτε και η σχετική Νομολογία (προς το ορθότερο).
  Μία από τις σημαντικότερες και πολλές συνέπειες μιας πτώχευσης (σημ. : εννοείται με δικαστική απόφαση), είναι, σύμφωνα με τον σχετικό Κώδικα και η αναστολή των ατομικών καταδιωκτικών μέτρων, ότι δηλαδή ο πιστωτής δεν μπορεί να στραφεί ατομικά, κατά του "πτωχού", αλλά οφείλει να συμμετέχει στις σχετικές διαδικασίες συλλογικής ικανοποίησης.
   Η απορία, που μου γεννήθηκε, εντεύθεν, είναι, αν στα "καταδιωκτικά μέτρα" αυτά, περιλαμβάνονται ΚΑΙ οι μηνύσεις ή όχι, δηλαδή μόνον διαταγές πληρωμής, αγωγές κλπ, ήτοι αστικής φύσεως ένδικα μέσα και όχι ποινικά !
  Από μία σύντομη, σχετικά, έρευνα, δεν βρήκα ούτε Νομολογία, ούτε Θεωρία, πάνω σε αυτό το ερώτημα (επιφυλάσσομαι να επανέλθω, στο μέλλον, με σχόλιο, από κάτω, αν βρω κάτι).
  Ωστόσο, η προσωπική μου (πάντα) άποψη, είναι πως στη γενική αυτή διάταξη του Πτωχευτικού Κώδικα, μπορούν και πρέπει να περιληφθούν ΚΑΙ οι μηνύσεις (κυρίως από Δ.Ο.Υ και Ταμεία, για χρέη).
   Οι μηνύσεις και οι μηνυτήριες αναφορές, ναι μεν δεν αποσκοπούν άμεσα στην είσπραξη κάποιου ποσού, αλλά στην ποινική τιμωρία του "δράστη", δηλαδή οφειλέτη, ωστόσο, στην πράξη, χρησιμοποιούνται κατά κόρον, ως μέσα πίεσης (αντί για αστικά μέτρα είσπραξης, αγωγές, κατασχέσεις κλπ).
  Από την στιγμή, που ο κατηγορούμενος, μπορεί να αποφύγει την ποινή, μόνον ΑΝ ΠΛΗΡΏΣΕΙ το χρέος, πριν την ποινική Δίκη, ουσιαστικά, η μήνυση κατατείνει στο ίδιο αποτέλεσμα, ήτοι στην είσπραξη της απαίτησης, πράγμα, που απαγορεύεται αν η μήνυση έγινε, ΜΕΤ'Α τη δημοσίευση της πτωχευτικής απόφασης !
  Συνεπώς, θεωρώ, ότι αν τυχόν υπάρχουν περιπτώσεις, όπου το Δημόσιο υπέβαλε τη μήνυση, μετά την δημοσίευση της απόφασης πτώχευσης, αυτή (δηλαδή η μήνυση) θα πρέπει να απορρίπτεται και η ποινική δίωξη θα πρέπει να παύει, ως απαράδεκτη, λόγω παραβίασης της Αρχής της αναστολής των ατομικών καταδιωκτικών μέτρων.
  Εξάλλου και αυτό είναι επίσης σημαντικό επιχείρημα, υπέρ της άποψης αυτής, ο "πτωχός" (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) μετά την απόφαση της πτώχευσης ΧΆΝΕΙ τον έλεγχο και τη διαχείριση της περιουσίας του και παράλληλα απαγορεύεται να πληρώσει ο ίδιος επιλεκτικά το οποιοδήποτε χρέος του (στην προκειμένη περίπτωση την οφειλή, για να μην τιμωρηθεί ποινικά), ακόμα και αν έχει τη δυνατότητα, "τα χέρια του είναι δεμένα" και βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση, από τον οποιονδήποτε τρίτο, που έχει την ευχέρεια πληρωμής και εντεύθεν απαλλαγής (ή μείωσης) της ποινικής ευθύνης !