δικαίωση εν μέρει

    Η κύρια αποστολή του παρόντος ιστολογίου, είναι η διάχυση της νομικής γνώσης, στους μη νομικούς, μέσα από την εκλαϊκευμένη, όσο το δυνατόν, παρουσίαση βασικών νομικών εννοιών και όρων.
 Βέβαια, πολλές αναλύσεις, επειδή βασίζονται κυρίως, στη Νομολογία και όχι στη θεωρία, φαντάζομαι ότι αφορούν και ίσως διευκολύνουν περισσότερο, τους νομικούς της πράξης.
 Δεν ξέρω βέβαια, ακριβώς σε ποιο βαθμό, έχει επιτύχει την αποστολή του, λόγω και περιορισμένης ανατροφοδότησης, από τους αναγνώστες (σε όλα αυτά τα χρόνια της ύπαρξής του, θυμάμαι μόνον μία περίπτωση, μίας κυρίας, από τη Λάρισα, που με ευχαρίστησε τηλεφωνικά και δεν το λέω ...σαν παράπονο).
 Από εκεί και μετά, επειδή προέρχεται και από έναν νομικό της πράξης-μαχόμενο δικηγόρο, προσπαθεί να θίγει και τα "κακώς κείμενα" (που μόνον λίγα δεν είναι) της δικηγορικής καθημερινότητας και του τρόπου λειτουργίας (ή μη λειτουργίας) της Δικαιοσύνης.
 Θεωρώ δηλαδή ότι παράλληλα, συμβάλλει και στο δημόσιο νομικό Διάλογο, μέσα από τον οποίο, μπορεί να υπάρξει περαιτέρω προβληματισμός και ίσως διόρθωση λανθασμένων πρακτικών, ακόμα και μεταστροφές της Νομολογίας, εφόσον κάποιες απόψεις μου, υιοθετούνται από συναδέλφους και προβάλλονται έτι περαιτέρω (δεν ξέρω, αν διαβάζεται και από Δικαστές).
  Έτσι, π.χ σε ανύποπτο χρόνο, είχα εκφράσει τη γνώμη, ότι το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης, θα έπρεπε να ελέγχεται, αναιρετικά, από τον Άρειο Πάγο, ο οποίος, μέχρι τότε, αρνούνταν, λέγοντας ότι αυτό, κρίνεται, κυριαρχικά και διαπαντός, από το Δικαστήριο της ουσίας !
   Ήδη, με βάση και χθεσινά ρεπορτάζ, φαίνεται πως παγιώνεται πλέον η άποψη εκείνη, στον Άρειο Πάγο, που δέχεται τον αναιρετικό έλεγχο, της κρίσης του Εφετείου, για το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης και αισθάνομαι κάπως δικαιωμένος...
   Από την στιγμή, που ο ίδιος ο Νόμος, θέτει τα κριτήρια, με τα οποία υπολογίζεται "το εύλογον" της χρηματικής ικανοποίησης, δεν θα μπορούσε η δικανική κρίση αυτή, να μην υπόκειται σε έλεγχο, αναφορικά, με το αν και κατά πόσον, υπολογίστηκε σωστά, αν δηλαδή εφαρμόστηκαν ορθά, οι σχετικές νομικές διατάξεις !
   Από εκεί και μετά, σύμφωνα με όσα διέρρευσαν από τα δικαστικά ρεπορτάζ, έχω κάποιες επιφυλάξεις, για τη μία, από τις δύο περιπτώσεις και εξ ού, μίλησα για "εν μέρει" δικαίωση, στον τίτλο...
   Και οι δύο υποθέσεις, αφορούσαν αποζημίωση, λόγω ψυχικής οδύνης, από θανατηφόρα τροχαία και στη μεν μία, είχαν επιδικαστεί πολύ μικρά ποσά, στη δε δεύτερη, κρίθηκε, ότι οι αποζημιώσεις ήταν υψηλές.
   Ως προς τη δεύτερη λοιπόν, προσωπικά, ΔΕΝ θεωρώ, όπως ο Άρειος Πάγος, ότι ποσά, της τάξης των 30 ή 50 χιλιάδων ευρώ, είναι ...υπερβολικά, για ΘΆΝΑΤΟ συγγενούς, έστω και αν υπάρχει, όπως εδώ, συνυπαιτιότητα !
   Τέλος, από την πρόσφατη εμπειρία, προκύπτει μία αναντιστοιχία, ανάμεσα στα Αστικά και τα Διοικητικά Δικαστήρια, στο κομμάτι αυτό, όταν τα δεύτερα, δικάζουν περιπτώσεις αστικής ευθύνης του Δημοσίου (π.χ θάνατος, από ιατρική αμέλεια) και επιδικάζουν αποζημιώσεις εξαψήφιες και με πολλά μηδενικά (500 και 600 χιλιάδες, συνολικά).
   Και μπορεί το Δημόσιο (έστω και υπό καθεστώς Μνημονίων...) να μπορεί να δώσει αυτά τα ποσά, αλλά δε νομίζω, αντίστοιχα, ότι και μία ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία, να ...δυσκολεύεται να καταβάλλει 30 και 50 χιλιάρικα, σε περίπτωση θανατηφόρου τροχαίου, οπότε ίσως χρήζει επανεκτίμησης, από τον Άρειο Πάγο, το τι θεωρείται υπερβολικό, σε αυτές τις περιπτώσεις.