Ίσως έχω ξαναπεί την περίπτωση και αλλού : μία γυναίκα, διέπραξε κλοπή από κατάστημα και ήρθε στο γραφείο μου, λέγοντας ότι "έκανε μία βλακεία" και μου εξήγησε ότι επέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των κλοπιμαίων, την επόμενη κιόλας μέρα (όχι βέβαια στα χέρια του θύματος, "χέρι με χέρι", αλλά εμμέσως).
Εν συνεχεία, ανέλαβα το ρόλο του "ενδιάμεσου", μεταξύ δράστη και θύματος, με σκοπό να δούμε τι λείπει από τα πράγματα και πόσα χρήματα θέλει, για να αποζημιωθεί και για αυτά.
Αφού καταλήξαμε σε ένα αρκετά μεγάλο ποσόν, η γυναίκα κατάφερε και το συγκέντρωσε (δεν έχει σημασία πως), έβαλε τα χρήματα σε λογαριασμό μου και τα πέρασα στο λογαριασμό του θύματος, αφού πρώτα είχαμε υπογράψει ένα συμφωνητικό, που έλεγε ότι υπό τον όρο της καταβολής, το θύμα της κλοπής, δηλώνει ότι έχει αποζημιωθεί πλήρως και δεν έχει άλλη απαίτηση.
Από την αρχή η επιθυμία της, ήταν, να μην γίνουν γνωστά τα στοιχεία της, όχι μόνον για να μην συλληφθεί ή διωχθεί, αλλά και για να μην μαθευτεί στο περιβάλλον της, στην οικογένειά της κλπ.
Μέχρι σήμερα, που μιλάμε, τα στοιχεία της, παραμένουν άγνωστα, τόσο στο θύμα της κλοπής, όσο και στην Ανάκριση (θεωρήθηκε κακούργημα, λόγω αξίας, άνω των 120.000 ευρώ) και στο ιδιωτικό συμφωνητικό, φαίνεται πως ενεργώ, για λογαριασμό της κυρίας με αρχικά π.χ Α.Α...
Ένας (θαρραλέος ;) Εισαγγελέας, ζήτησε από Ανακριτή του Πειραιά, να με καλέσει ως μάρτυρα (σήμερα), για αυτή την υπόθεση ! Αρχικά, νόμιζα ότι έχει ...γίνει λάθος ή συνωνυμία, δεν μπορούσα να σκεφτώ ...σε ποια κλοπή, υπήρξα μάρτυρας και ...ένας φίλος, μου θύμισε την περίπτωση αυτή.
Το κρίσιμο ερώτημα, φυσικά, ήταν να τους πω, ποια είναι η "κυρία Α.Α" (χαχα) και αναρωτιέμαι, γιατί με ταλαιπώρησαν, ενώ, ως Δικαστές, γνωρίζουν καλά τους Νόμους, αλλά και το επαγγελματικό-δικηγορικό απόρρητο, που με δεσμεύει (βέβαια, μία βόλτα στον όμορφο και πιο ανθρώπινο, από την Αθήνα, Πειραιά, είναι καλοδεχούμενη, αν εξαιρέσεις το κυκλοφοριακό κομφούζιο και τα 5 ευρώ, που έδωσα σε parking, που, μεταξύ μας, φαντάζει ως η ιδανική επένδυση, για τον Πειραιά σήμερα).
Δεν κρύβω ότι, αρχικά αμφιταλαντεύτηκα, όχι φυσικά, για να "δώσω" την πελάτισσα, αλλά για το αν πρέπει να καταθέσω άλλα γεγονότα, αυτά, που ανέφερα στην αρχή (αν και μάλλον, είναι γνωστά, εφόσον ...με περίσσιο θράσος, είχα μπει στη "φωλιά του Λύκου", μέσα στη ΓΑΔΑ, για να καταθέσω στη δικογραφία το συμφωνητικό, εκεί όπου οι Αστυνομικοί, προφανώς, δεν γνωρίζουν τόσο καλά τι είναι και που στηρίζεται το "δικηγορικό απόρρητο").
Στην αρχική ανάγνωση του άρθρου 212 του ΚΠΔ, φαίνεται να υπάρχει ένα "παραθυράκι", ώστε να καταθέσει ο δικηγόρος, ως μάρτυρας, σε υπόθεση πελάτη του, αν το κρίνει ο ίδιος και η "συνείδησή του"...
Όμως, αν το ξαναδιαβάσει κανείς καλύτερα, βλέπει ότι η απαγόρευση, είναι απόλυτη, αφού στην τελευταία παράγραφο, λέει πως ο δικηγόρος, που δεν θα αναφέρει ότι κωλύεται να καταθέσει, λόγω επαγγελματικού απορρήτου, μπορεί να διωχθεί για ψευδορκία και λίγο πιο πάνω, πως η τυχόν συγκατάθεση του πελάτη ("πήγαινε να καταθέσεις") ΔΕΝ αίρει την απαγόρευση-κώλυμα κατάθεσης !
Διαβάζοντας δηλαδή το 212 ΚΠΔ, κατάλαβα, ότι και να ήθελα, θεωρητικά, δεν μπορώ και δεν επιτρέπεται να καταθέσω, ως μάρτυρας και να δώσω στοιχεία, από υπόθεση, που έχω χειριστεί, ως δικηγόρος (ακόμα και αν αυτά, είναι υπέρ του πελάτη, που λέει ο λόγος, χώρια ότι, αν καταθέσει δικηγόρος, είναι ΆΚΥΡΗ ή ακυρώσιμη και η όλη διαδικασία).
Θεωρώ, ότι ακόμα και αν ο Νομοθέτης, δεν είχε κάνει, από μόνος του, την στάθμιση των έννομων αγαθών, που συγκρούονται και δεν είχε αξιολογήσει ως υπέρτερη την ανάγκη τήρησης του επαγγελματικού-δικηγορικού απορρήτου, η Κοινή Λογική και η συνείδηση του κάθε δικηγόρου, θα υπαγόρευε να μην μετατραπεί σε κοινό "χαφιέ" της Αστυνομίας ή των διωκτικών Αρχών, που "δίνει στεγνά" τον ...πελάτη-εντολέα του, διότι, αλλιώς, δεν ξανά έμπαινε κανείς, μέσα σε δικηγορικό γραφείο (χαχα), αν κλονιζόταν η σχέση εμπιστοσύνης και εχεμύθειας, δηλαδή, μεταξύ δικηγόρων και (υπαρκτών ή υποψήφιων) πελατών !
Τέλος, να πω, ότι μου κάνει εντύπωση, γιατί η συγκεκριμένη δικογραφία, δεν έχει μπει ακόμα στο Αρχείο, από την στιγμή, που υπάρχει δήλωση του θύματος, περί ΠΛΉΡΟΥΣ ικανοποίησής του και γενικά πληρούνται όλοι οι όροι του άρθρου 384 & 1 του Ποινικού Κώδικα, για την εξάλειψη του αξιοποίνου, της κλοπής.
Εν συνεχεία, ανέλαβα το ρόλο του "ενδιάμεσου", μεταξύ δράστη και θύματος, με σκοπό να δούμε τι λείπει από τα πράγματα και πόσα χρήματα θέλει, για να αποζημιωθεί και για αυτά.
Αφού καταλήξαμε σε ένα αρκετά μεγάλο ποσόν, η γυναίκα κατάφερε και το συγκέντρωσε (δεν έχει σημασία πως), έβαλε τα χρήματα σε λογαριασμό μου και τα πέρασα στο λογαριασμό του θύματος, αφού πρώτα είχαμε υπογράψει ένα συμφωνητικό, που έλεγε ότι υπό τον όρο της καταβολής, το θύμα της κλοπής, δηλώνει ότι έχει αποζημιωθεί πλήρως και δεν έχει άλλη απαίτηση.
Από την αρχή η επιθυμία της, ήταν, να μην γίνουν γνωστά τα στοιχεία της, όχι μόνον για να μην συλληφθεί ή διωχθεί, αλλά και για να μην μαθευτεί στο περιβάλλον της, στην οικογένειά της κλπ.
Μέχρι σήμερα, που μιλάμε, τα στοιχεία της, παραμένουν άγνωστα, τόσο στο θύμα της κλοπής, όσο και στην Ανάκριση (θεωρήθηκε κακούργημα, λόγω αξίας, άνω των 120.000 ευρώ) και στο ιδιωτικό συμφωνητικό, φαίνεται πως ενεργώ, για λογαριασμό της κυρίας με αρχικά π.χ Α.Α...
Ένας (θαρραλέος ;) Εισαγγελέας, ζήτησε από Ανακριτή του Πειραιά, να με καλέσει ως μάρτυρα (σήμερα), για αυτή την υπόθεση ! Αρχικά, νόμιζα ότι έχει ...γίνει λάθος ή συνωνυμία, δεν μπορούσα να σκεφτώ ...σε ποια κλοπή, υπήρξα μάρτυρας και ...ένας φίλος, μου θύμισε την περίπτωση αυτή.
Το κρίσιμο ερώτημα, φυσικά, ήταν να τους πω, ποια είναι η "κυρία Α.Α" (χαχα) και αναρωτιέμαι, γιατί με ταλαιπώρησαν, ενώ, ως Δικαστές, γνωρίζουν καλά τους Νόμους, αλλά και το επαγγελματικό-δικηγορικό απόρρητο, που με δεσμεύει (βέβαια, μία βόλτα στον όμορφο και πιο ανθρώπινο, από την Αθήνα, Πειραιά, είναι καλοδεχούμενη, αν εξαιρέσεις το κυκλοφοριακό κομφούζιο και τα 5 ευρώ, που έδωσα σε parking, που, μεταξύ μας, φαντάζει ως η ιδανική επένδυση, για τον Πειραιά σήμερα).
Δεν κρύβω ότι, αρχικά αμφιταλαντεύτηκα, όχι φυσικά, για να "δώσω" την πελάτισσα, αλλά για το αν πρέπει να καταθέσω άλλα γεγονότα, αυτά, που ανέφερα στην αρχή (αν και μάλλον, είναι γνωστά, εφόσον ...με περίσσιο θράσος, είχα μπει στη "φωλιά του Λύκου", μέσα στη ΓΑΔΑ, για να καταθέσω στη δικογραφία το συμφωνητικό, εκεί όπου οι Αστυνομικοί, προφανώς, δεν γνωρίζουν τόσο καλά τι είναι και που στηρίζεται το "δικηγορικό απόρρητο").
Στην αρχική ανάγνωση του άρθρου 212 του ΚΠΔ, φαίνεται να υπάρχει ένα "παραθυράκι", ώστε να καταθέσει ο δικηγόρος, ως μάρτυρας, σε υπόθεση πελάτη του, αν το κρίνει ο ίδιος και η "συνείδησή του"...
Όμως, αν το ξαναδιαβάσει κανείς καλύτερα, βλέπει ότι η απαγόρευση, είναι απόλυτη, αφού στην τελευταία παράγραφο, λέει πως ο δικηγόρος, που δεν θα αναφέρει ότι κωλύεται να καταθέσει, λόγω επαγγελματικού απορρήτου, μπορεί να διωχθεί για ψευδορκία και λίγο πιο πάνω, πως η τυχόν συγκατάθεση του πελάτη ("πήγαινε να καταθέσεις") ΔΕΝ αίρει την απαγόρευση-κώλυμα κατάθεσης !
Διαβάζοντας δηλαδή το 212 ΚΠΔ, κατάλαβα, ότι και να ήθελα, θεωρητικά, δεν μπορώ και δεν επιτρέπεται να καταθέσω, ως μάρτυρας και να δώσω στοιχεία, από υπόθεση, που έχω χειριστεί, ως δικηγόρος (ακόμα και αν αυτά, είναι υπέρ του πελάτη, που λέει ο λόγος, χώρια ότι, αν καταθέσει δικηγόρος, είναι ΆΚΥΡΗ ή ακυρώσιμη και η όλη διαδικασία).
Θεωρώ, ότι ακόμα και αν ο Νομοθέτης, δεν είχε κάνει, από μόνος του, την στάθμιση των έννομων αγαθών, που συγκρούονται και δεν είχε αξιολογήσει ως υπέρτερη την ανάγκη τήρησης του επαγγελματικού-δικηγορικού απορρήτου, η Κοινή Λογική και η συνείδηση του κάθε δικηγόρου, θα υπαγόρευε να μην μετατραπεί σε κοινό "χαφιέ" της Αστυνομίας ή των διωκτικών Αρχών, που "δίνει στεγνά" τον ...πελάτη-εντολέα του, διότι, αλλιώς, δεν ξανά έμπαινε κανείς, μέσα σε δικηγορικό γραφείο (χαχα), αν κλονιζόταν η σχέση εμπιστοσύνης και εχεμύθειας, δηλαδή, μεταξύ δικηγόρων και (υπαρκτών ή υποψήφιων) πελατών !
Τέλος, να πω, ότι μου κάνει εντύπωση, γιατί η συγκεκριμένη δικογραφία, δεν έχει μπει ακόμα στο Αρχείο, από την στιγμή, που υπάρχει δήλωση του θύματος, περί ΠΛΉΡΟΥΣ ικανοποίησής του και γενικά πληρούνται όλοι οι όροι του άρθρου 384 & 1 του Ποινικού Κώδικα, για την εξάλειψη του αξιοποίνου, της κλοπής.
Εδώ θέλω να καταθέσω και την "εμπειρία", που είχα, όταν επισκέφθηκα (σε μία από τις πολύ σπάνιες αυτές περιπτώσεις) τον Δικηγορικό Σύλλογο, προκειμένου να πάρω κάποιες "κατευθύνσεις" και από εκεί, για το αν πρέπει να καταθέσω ως μάρτυρας και τι ! Ξεκίνησα, από ένα γραφείο, όπου μια κυρία, τρώγοντας την τυρόπιτα της, με παρέπεμψε σε άλλο όροφο, όπου εκεί όμως απουσίαζε ο άνθρωπος, που θα μου απαντούσε, υποτίθεται...Έτσι, πήγα μόνος μου, σε άλλο γραφείο, όπου αρχικά, μία κυρία και εν συνεχεία ένας άλλος κύριος, ούτε λίγο, ούτε πολύ, στο τέλος, άρχισαν να με μαλώνουν και να λένε ότι έχω μπλέξει, ότι πρέπει να "δώσω" την πελάτισσα και άλλα τέτοια "ωραία", που με έκαναν να φύγω, βιαστικά και σχεδόν βρίζοντας και να μην ξανακοιτάξω πίσω... Μία άλλη κυρία, που υποτίθεται θα μπορούσε να δώσει απάντηση, έλειπε με άδεια, είχε κάνει το τριήμερο της Πρωτομαγιάς τετραήμερο (τουλάχιστον)...Σημειωτέον, ότι όλοι αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες, είναι -τυπικά- συνάδελφοι, δικηγόροι και όχι υπάλληλοι διοικητικοί. Αφού λοιπόν, μετάνιωσα, για την απόφασή μου να πάω στον Σύλλογο και τον χρόνο, που έχασα εκεί, δίχως λόγο και αποτέλεσμα, αργότερα την ίδια μέρα, δέχτηκα εμαιλ, από αυτόν, που με καλούσε να ανανεώσω την ταυτότητά μου, ήτοι να πληρώσω την ετήσια συνδρομή ! Και ενώ άλλες εισφορές, όπως προς τον ΕΦΚΑ, συμψηφίζονται με όσα πληρώνεις, κάθε φορά, που κάνεις παράσταση σε Δικαστήριο και κόβεις γραμμάτιο, ΔΕΝ συμβαίνει το ίδιο, με τα ποσά, που παρακρατεί ο Δικηγορικός Σύλλογος, από το κάθε γραμμάτιο, ήτοι με απλά λόγια, ζητάνε λεφτά, που έχουμε ήδη πληρώσει (και με το παραπάνω) και ΤΌΣΑ ΧΡΌΝΙΑ κανένας δεν έχει αντιδράσει...
ΑπάντησηΔιαγραφή