Ρωτώντας "που", εννοώ, "σε ποιο κόσμο", διότι θα μιλήσω σήμερα, για δύο διαφορετικούς κόσμους και όσο και αν δεν φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, η ανάρτηση αυτή αφορά τους νέους και τον επαγγελματικό προσανατολισμό και είναι επίκαιρη, καθώς σύντομα θα κληθούν να αποφασίσουν τι θα σπουδάσουν και τι καριέρα θα ακολουθήσουν !
Η ιδέα, για τους δύο αυτούς κόσμους, προϋπήρχε, αλλά ήρθε στην επιφάνεια, με ωραίο τρόπο, πρόπερσι το καλοκαίρι, στο ...καφενείο του χωριού.
Εκεί λοιπόν, ένας συνταξιούχος, τέως κρατικός λειτουργός, που υπήρξε δηλαδή μια ζωή κρατικοδίαιτος και θεωρεί ως καλύτερο, αν όχι μοναδικό (!) εργοδότη κάποιου, το Δημόσιο, ρώτησε έναν (μάχιμο) δικηγόρο, πότε θα βγει στην σύνταξη, όπως εκείνος, για να πάρει την απάντηση : "έχω συμπληρώσει τις προϋποθέσεις, αλλά γιατί να βγω σε σύνταξη, με 1000 ευρώ, όταν τώρα βγάζω 2000 ;".
Και όμως, αυτή η τόσο απλή απάντηση, στα αυτιά του τέως (αλλά και νυν) τρωκτικού, ήχησε ως κάτι πρωτόγνωρο, κάτι πρωτάκουστο, που μάλιστα έσπευσε να το "μοιραστεί", μετά και με άλλους (χαχα) !
Κατόπιν αυτού και επειδή όντως ζούμε μόνον μία φορά και η ζωή είναι (σχετικά) μικρή, ο κάθε νέος, οφείλει να αναρωτηθεί, σε ποιον από τους δύο αυτούς κόσμους, θέλει να ζήσει : σε εκείνον, όπου κάποιος άλλος, καθορίζει τις αποδοχές σου ή σε αυτόν, που τις καθορίζεις εσύ και δεν υπάρχουν περιορισμοί ;
Φυσικά, το επάγγελμα δεν αποτελεί ολόκληρη την ζωή κάποιου, είναι μία από τις πτυχές της, αλλά είναι σημαντική και θεωρώ πως το ζητούμενο, είναι, μέσω αυτού, να αφήσεις κάποιο αποτύπωμα, η δουλειά σου, να επηρεάζει (θετικά) και τις ζωές των άλλων.
Οπωσδήποτε, δεν μπορεί να γίνουν όλοι αφεντικά ή ελεύθεροι επαγγελματίες, πρέπει να υπάρχουν και οι μισθωτοί υπάλληλοι, που και για αυτούς, υπάρχουν δυνατότητες βελτίωσης-προαγωγής κλπ και σίγουρα ...το Δημόσιο, δεν προσφέρεται για "καριέρα", ανέλιξη και πρόοδο, μόνον ο ιδιωτικός τομέας !
Όπως έχουμε ξαναπεί, τα κρίσιμα μεγέθη, είναι δύο και αντιστρόφως ανάλογα : από τη μία "η ασφάλεια" (ενός μισθού) και από την άλλη, η ελευθερία, όσο μεγαλώνει το πρώτο, τόσο μικραίνει-συρρικνώνεται το δεύτερο και προσωπικά, έχω επιλέξει, την ελευθερία, παρά την ασφάλεια.
Επίσης, σε άλλη ανάρτηση, είχα αναφέρει, ότι το τέλος της "κρίσης" θα ερχόταν την ημέρα, που σε μία προκήρυξη θέσεων κρατικής αργομισθίας, θα εμφανίζονταν λιγότεροι υποψήφιοι, από τις θέσεις, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, δε γίνεται τίποτα.
Πολλοί νέοι, μάλιστα, επιλέγουν την "ασφάλεια" του Δημοσίου, μετά το μετανιώνουν, αλλά έχουν ήδη εγκλωβιστεί, όπως συμβαίνει με τους ένστολους και την απαγόρευση παραίτησης, πριν την συμπλήρωση κάποιων ελάχιστον χρόνων (που δεν είναι και λίγα) !
Γι' αυτό, καλό είναι επίσης, να δοκιμάζει κάποιος διάφορες θέσεις-δουλειές, ώστε να καταλάβει τι ακριβώς του ταιριάζει και με τι θα ήταν ΑΥΤΌΣ (και όχι οι άλλοι...) ευτυχισμένος και αφού καταλήξει να κλείσει τα αυτιά στις "σειρήνες" και να κάνει αυτό, που του αρέσει.
Για να μιλήσω τώρα και πιο προσωπικά : η ιδέα να στραφώ σε νομικά επαγγέλματα και να υπηρετήσω την ιδέα της Δικαιοσύνης, γεννήθηκε, μέσα μου, όταν, μικρός, με αδικούσε ο μεγαλύτερος αδερφός μου...
Ως ασκούμενος δικηγόρος, εργάστηκα και σαν έμμισθος και τότε κατάλαβα, ότι αυτό δεν είναι κάτι που μου ταιριάζει, δεν "τσίμπησα" το δόλωμα του (σίγουρου) μισθού, ώστε να απαρνηθώ την ελεύθερη και μάχιμη δικηγορία !
Επίσης, ενώ αρχικά πήγαινα, για τον δικαστικό κλάδο, στην πορεία, άλλαξα γνώμη και είπα ότι θα γίνω δικηγόρος και ελεύθερος επαγγελματίας, θεωρώντας ότι θα μπορώ έτσι να είμαι πιο χρήσιμος, σε όσους έχουν μπλεξίματα, με το Νόμο.
Στην όχι και τόσο εύκολη απόφαση αυτή, ειδικά όταν και οι γύρω σου, σε κατευθύνουν αλλού, έπαιξε ρόλο και μία γνωστή ατάκα, του "αμφιλεγόμενου" Ν. Καζαντζάκη, που έπεσε στα χέρια μου, "τυχαία", πριν δώσω Πανελλήνιες : καθώς απευθυνόμενος στον εγγονό του, ο παππούς του έδινε την λεβέντικη-Κρητικιά συμβουλή "Φτάσε όπου δεν μπορείς", δηλαδή προφανώς, μην κολλάς σε αυτό, που νομίζεις ότι μπορείς, ότι είναι τα όριά σου, αλλά ξεπέρασε τα και κάνε ό,τι εσύ ή οι άλλοι, νομίζουν ότι δεν μπορείς να καταφέρεις !
Η ιδέα, για τους δύο αυτούς κόσμους, προϋπήρχε, αλλά ήρθε στην επιφάνεια, με ωραίο τρόπο, πρόπερσι το καλοκαίρι, στο ...καφενείο του χωριού.
Εκεί λοιπόν, ένας συνταξιούχος, τέως κρατικός λειτουργός, που υπήρξε δηλαδή μια ζωή κρατικοδίαιτος και θεωρεί ως καλύτερο, αν όχι μοναδικό (!) εργοδότη κάποιου, το Δημόσιο, ρώτησε έναν (μάχιμο) δικηγόρο, πότε θα βγει στην σύνταξη, όπως εκείνος, για να πάρει την απάντηση : "έχω συμπληρώσει τις προϋποθέσεις, αλλά γιατί να βγω σε σύνταξη, με 1000 ευρώ, όταν τώρα βγάζω 2000 ;".
Και όμως, αυτή η τόσο απλή απάντηση, στα αυτιά του τέως (αλλά και νυν) τρωκτικού, ήχησε ως κάτι πρωτόγνωρο, κάτι πρωτάκουστο, που μάλιστα έσπευσε να το "μοιραστεί", μετά και με άλλους (χαχα) !
Κατόπιν αυτού και επειδή όντως ζούμε μόνον μία φορά και η ζωή είναι (σχετικά) μικρή, ο κάθε νέος, οφείλει να αναρωτηθεί, σε ποιον από τους δύο αυτούς κόσμους, θέλει να ζήσει : σε εκείνον, όπου κάποιος άλλος, καθορίζει τις αποδοχές σου ή σε αυτόν, που τις καθορίζεις εσύ και δεν υπάρχουν περιορισμοί ;
Φυσικά, το επάγγελμα δεν αποτελεί ολόκληρη την ζωή κάποιου, είναι μία από τις πτυχές της, αλλά είναι σημαντική και θεωρώ πως το ζητούμενο, είναι, μέσω αυτού, να αφήσεις κάποιο αποτύπωμα, η δουλειά σου, να επηρεάζει (θετικά) και τις ζωές των άλλων.
Οπωσδήποτε, δεν μπορεί να γίνουν όλοι αφεντικά ή ελεύθεροι επαγγελματίες, πρέπει να υπάρχουν και οι μισθωτοί υπάλληλοι, που και για αυτούς, υπάρχουν δυνατότητες βελτίωσης-προαγωγής κλπ και σίγουρα ...το Δημόσιο, δεν προσφέρεται για "καριέρα", ανέλιξη και πρόοδο, μόνον ο ιδιωτικός τομέας !
Όπως έχουμε ξαναπεί, τα κρίσιμα μεγέθη, είναι δύο και αντιστρόφως ανάλογα : από τη μία "η ασφάλεια" (ενός μισθού) και από την άλλη, η ελευθερία, όσο μεγαλώνει το πρώτο, τόσο μικραίνει-συρρικνώνεται το δεύτερο και προσωπικά, έχω επιλέξει, την ελευθερία, παρά την ασφάλεια.
Επίσης, σε άλλη ανάρτηση, είχα αναφέρει, ότι το τέλος της "κρίσης" θα ερχόταν την ημέρα, που σε μία προκήρυξη θέσεων κρατικής αργομισθίας, θα εμφανίζονταν λιγότεροι υποψήφιοι, από τις θέσεις, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, δε γίνεται τίποτα.
Πολλοί νέοι, μάλιστα, επιλέγουν την "ασφάλεια" του Δημοσίου, μετά το μετανιώνουν, αλλά έχουν ήδη εγκλωβιστεί, όπως συμβαίνει με τους ένστολους και την απαγόρευση παραίτησης, πριν την συμπλήρωση κάποιων ελάχιστον χρόνων (που δεν είναι και λίγα) !
Γι' αυτό, καλό είναι επίσης, να δοκιμάζει κάποιος διάφορες θέσεις-δουλειές, ώστε να καταλάβει τι ακριβώς του ταιριάζει και με τι θα ήταν ΑΥΤΌΣ (και όχι οι άλλοι...) ευτυχισμένος και αφού καταλήξει να κλείσει τα αυτιά στις "σειρήνες" και να κάνει αυτό, που του αρέσει.
Για να μιλήσω τώρα και πιο προσωπικά : η ιδέα να στραφώ σε νομικά επαγγέλματα και να υπηρετήσω την ιδέα της Δικαιοσύνης, γεννήθηκε, μέσα μου, όταν, μικρός, με αδικούσε ο μεγαλύτερος αδερφός μου...
Ως ασκούμενος δικηγόρος, εργάστηκα και σαν έμμισθος και τότε κατάλαβα, ότι αυτό δεν είναι κάτι που μου ταιριάζει, δεν "τσίμπησα" το δόλωμα του (σίγουρου) μισθού, ώστε να απαρνηθώ την ελεύθερη και μάχιμη δικηγορία !
Επίσης, ενώ αρχικά πήγαινα, για τον δικαστικό κλάδο, στην πορεία, άλλαξα γνώμη και είπα ότι θα γίνω δικηγόρος και ελεύθερος επαγγελματίας, θεωρώντας ότι θα μπορώ έτσι να είμαι πιο χρήσιμος, σε όσους έχουν μπλεξίματα, με το Νόμο.
Στην όχι και τόσο εύκολη απόφαση αυτή, ειδικά όταν και οι γύρω σου, σε κατευθύνουν αλλού, έπαιξε ρόλο και μία γνωστή ατάκα, του "αμφιλεγόμενου" Ν. Καζαντζάκη, που έπεσε στα χέρια μου, "τυχαία", πριν δώσω Πανελλήνιες : καθώς απευθυνόμενος στον εγγονό του, ο παππούς του έδινε την λεβέντικη-Κρητικιά συμβουλή "Φτάσε όπου δεν μπορείς", δηλαδή προφανώς, μην κολλάς σε αυτό, που νομίζεις ότι μπορείς, ότι είναι τα όριά σου, αλλά ξεπέρασε τα και κάνε ό,τι εσύ ή οι άλλοι, νομίζουν ότι δεν μπορείς να καταφέρεις !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.