Το ζήτημα αυτό, σχετίζεται με τα τοπικά όρια εφαρμογής των (ελληνικών) ποινικών Νόμων (Ποινικού Κώδικα και λοιπών ποινικών Νόμων) και ίσως καθίσταται ολοένα πιο επίκαιρο, λόγω του πρόσφατου κύματος μετανάστευσης, αλλά και της παγκοσμιοποίησης και της μεγάλης ανάπτυξης των αεροπορικών συγκοινωνιών.
Ξεκινώντας αντίστροφα, να πούμε ότι οι ποινικοί μας Νόμοι, εφαρμόζονται σε πράξεις, που τελούνται στην ελληνική επικράτεια, άσχετα από την ιθαγένεια του δράστη (Έλληνας ή αλλοδαπός).
Κάτι, που ίσως γνωρίζουν αρκετοί, είναι ότι ελληνικό έδαφος, θεωρούνται και τα ελληνικά πλοία ή αεροσκάφη, όπου και αν βρίσκονται (πράγμα σημαντικό, λόγω της κυριαρχικής μας θέσης, στην παγκόσμια ναυτιλία και της ανάπτυξης των αεροπορικών μεταφορών, όπως είπαμε), εκτός αν υπάρχει κάποιος κανόνας διεθνούς Δικαίου, που ορίζει ως εφαρμοστέο, τον αλλοδαπό Νόμο.
Σημαντικό επίσης, είναι, ότι, λόγω της μεγάλης ανάπτυξης του διαδικτύου και των επικοινωνιών, προστέθηκε διάταξη, σχετικά πρόσφατα, που ορίζει πως, όταν το έγκλημα τελείται μέσω διαδικτύου ή άλλων μέσων επικοινωνίας, τόπος τέλεσης είναι (και) η ελληνική επικράτεια, εφόσον παρέχεται πρόσβαση, στα συγκεκριμένα μέσα, εδώ, ανεξάρτητα, από που είναι εγκατεστημένα (έτσι π.χ ο παράνομος διαδικτυακός τζόγος, από άλλες, τρίτες, χώρες).
Για να έρθουμε τώρα, στο βασικό μας θέμα, τα εγκλήματα των Ελλήνων στο εξωτερικό (ή "στην αλλοδαπή", όπως λέει ο Νόμος), τιμωρούνται από τους δικούς μας ποινικούς Νόμους, εφόσον όμως, η πράξη είναι αξιόποινη και σύμφωνα με το Δίκαιο, της χώρας, όπου τελέστηκε.
Να διευκρινίσουμε, ότι, μιλάμε για πλημμελήματα και κακουργήματα, κατά βάση, διότι τα πταίσμα διώκονται, μόνον κατ' εξαίρεση, ενώ για τα πλημμελήματα, απαιτείται έγκληση του παθόντος ή αίτηση της κυβέρνησης της αλλοδαπής χώρας.
Οι ελληνικοί ποινικοί Νόμοι, εφαρμόζονται μάλιστα και σε αλλοδαπούς, που διαπράττουν, σε ξένη χώρα, έγκλημα, σε βάρος Έλληνα πολίτη, με τους ίδιους όρους.
Τώρα, το ζήτημα που ίσως "καίει" περισσότερο, είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ημεδαπός, διώχθηκε για έγκλημα σε αλλοδαπή χώρα, από τις Αρχές εκείνης, αν δηλαδή μπορεί να διωχθεί ΚΑΙ εδώ !
Η ποινική δίωξη, για πράξη που τελέστηκε στην αλλοδαπή, αποκλείεται, αν ο υπαίτιος δικάστηκε, εκεί και αθωώθηκε ή σε περίπτωση καταδίκης, εξέτισε την ποινή του ή αν χρειάζεται έγκληση για την δίωξη και δεν υποβλήθηκε (σύμφωνα με τον αλλοδαπό Νόμο) ή αν το αδίκημα ή η ποινή παραγράφηκαν (ή χαρίστηκε), πάντα σύμφωνα με τον αλλοδαπό Νόμο.
Η γενική αυτή διάταξη, ωστόσο, έχει και κάποιες εξαιρέσεις, ήτοι υπάρχουν αδικήματα-εγκλήματα, συγκεκριμένα-αναφερόμενα δηλαδή, στον ποινικό μας Κώδικα, για τα οποία, μπορεί να ασκηθεί δίωξη και να επιβληθεί ποινή, ακόμα και αν έχουν ήδη διωχθεί στην αλλοδαπή (ένα παράδειγμα, ο σεξοτουρισμός, με θύματα ανήλικους) !
Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν επιβληθεί ποινή, από ελληνικό Δικαστήριο, αφαιρείται η ποινή, που εκτίθηκε, ολικά ή μερικά, στην αλλοδαπή.
Τέλος, δίνεται η δυνατότητα, σε ελληνικό Δικαστήριο, να επιβάλλει παρεπόμενες ποινές ή μέτρα ασφαλείας, σε βάρος Ελλήνων, που καταδικάστηκαν ή και αθωώθηκαν, στην αλλοδαπή, εφόσον, εννοείται, προβλέπονται αυτά, από το δικό μας ποινικό Δίκαιο.
Ξεκινώντας αντίστροφα, να πούμε ότι οι ποινικοί μας Νόμοι, εφαρμόζονται σε πράξεις, που τελούνται στην ελληνική επικράτεια, άσχετα από την ιθαγένεια του δράστη (Έλληνας ή αλλοδαπός).
Κάτι, που ίσως γνωρίζουν αρκετοί, είναι ότι ελληνικό έδαφος, θεωρούνται και τα ελληνικά πλοία ή αεροσκάφη, όπου και αν βρίσκονται (πράγμα σημαντικό, λόγω της κυριαρχικής μας θέσης, στην παγκόσμια ναυτιλία και της ανάπτυξης των αεροπορικών μεταφορών, όπως είπαμε), εκτός αν υπάρχει κάποιος κανόνας διεθνούς Δικαίου, που ορίζει ως εφαρμοστέο, τον αλλοδαπό Νόμο.
Σημαντικό επίσης, είναι, ότι, λόγω της μεγάλης ανάπτυξης του διαδικτύου και των επικοινωνιών, προστέθηκε διάταξη, σχετικά πρόσφατα, που ορίζει πως, όταν το έγκλημα τελείται μέσω διαδικτύου ή άλλων μέσων επικοινωνίας, τόπος τέλεσης είναι (και) η ελληνική επικράτεια, εφόσον παρέχεται πρόσβαση, στα συγκεκριμένα μέσα, εδώ, ανεξάρτητα, από που είναι εγκατεστημένα (έτσι π.χ ο παράνομος διαδικτυακός τζόγος, από άλλες, τρίτες, χώρες).
Για να έρθουμε τώρα, στο βασικό μας θέμα, τα εγκλήματα των Ελλήνων στο εξωτερικό (ή "στην αλλοδαπή", όπως λέει ο Νόμος), τιμωρούνται από τους δικούς μας ποινικούς Νόμους, εφόσον όμως, η πράξη είναι αξιόποινη και σύμφωνα με το Δίκαιο, της χώρας, όπου τελέστηκε.
Να διευκρινίσουμε, ότι, μιλάμε για πλημμελήματα και κακουργήματα, κατά βάση, διότι τα πταίσμα διώκονται, μόνον κατ' εξαίρεση, ενώ για τα πλημμελήματα, απαιτείται έγκληση του παθόντος ή αίτηση της κυβέρνησης της αλλοδαπής χώρας.
Οι ελληνικοί ποινικοί Νόμοι, εφαρμόζονται μάλιστα και σε αλλοδαπούς, που διαπράττουν, σε ξένη χώρα, έγκλημα, σε βάρος Έλληνα πολίτη, με τους ίδιους όρους.
Τώρα, το ζήτημα που ίσως "καίει" περισσότερο, είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ημεδαπός, διώχθηκε για έγκλημα σε αλλοδαπή χώρα, από τις Αρχές εκείνης, αν δηλαδή μπορεί να διωχθεί ΚΑΙ εδώ !
Η ποινική δίωξη, για πράξη που τελέστηκε στην αλλοδαπή, αποκλείεται, αν ο υπαίτιος δικάστηκε, εκεί και αθωώθηκε ή σε περίπτωση καταδίκης, εξέτισε την ποινή του ή αν χρειάζεται έγκληση για την δίωξη και δεν υποβλήθηκε (σύμφωνα με τον αλλοδαπό Νόμο) ή αν το αδίκημα ή η ποινή παραγράφηκαν (ή χαρίστηκε), πάντα σύμφωνα με τον αλλοδαπό Νόμο.
Η γενική αυτή διάταξη, ωστόσο, έχει και κάποιες εξαιρέσεις, ήτοι υπάρχουν αδικήματα-εγκλήματα, συγκεκριμένα-αναφερόμενα δηλαδή, στον ποινικό μας Κώδικα, για τα οποία, μπορεί να ασκηθεί δίωξη και να επιβληθεί ποινή, ακόμα και αν έχουν ήδη διωχθεί στην αλλοδαπή (ένα παράδειγμα, ο σεξοτουρισμός, με θύματα ανήλικους) !
Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν επιβληθεί ποινή, από ελληνικό Δικαστήριο, αφαιρείται η ποινή, που εκτίθηκε, ολικά ή μερικά, στην αλλοδαπή.
Τέλος, δίνεται η δυνατότητα, σε ελληνικό Δικαστήριο, να επιβάλλει παρεπόμενες ποινές ή μέτρα ασφαλείας, σε βάρος Ελλήνων, που καταδικάστηκαν ή και αθωώθηκαν, στην αλλοδαπή, εφόσον, εννοείται, προβλέπονται αυτά, από το δικό μας ποινικό Δίκαιο.
Ανάμεσα στα αδικήματα, για τα οποία δύναται να ασκηθεί δίωξη και στην Ελλάδα, άσχετα, αν έχει ήδη υπάρξει καταδίκη, στην αλλοδαπή, είναι και το "παράνομο εμπόριο ναρκωτικών φαρμάκων" (κατά λέξη) ! Νομίζω ότι εδώ βρισκόμαστε (δικές μου σκέψεις, κάνω) σε μία ακόμα "προβληματική διατύπωση" : άραγε, ο Νομοθέτης, εννοεί, όντως ναρκωτικά φάρμακα (π.χ χάπια) ή ήθελε να συμπεριλάβει όλα τα ναρκωτικά ; Ίσως, στην εισηγητική έκθεση του Νόμου, να υπάρχει κάποια απάντηση, σε κάθε περίπτωση, όπως είναι διατυπωμένη η διάταξη, δεν μπορεί να συμπεριλάβει π.χ ηρωίνη ή κοκαΐνη, τα οποία δεν είναι "ναρκωτικά φάρμακα", αλλά ναρκωτικές ουσίες ή απλά "ναρκωτικά"...Επίσης, αν μιλάμε όντως, για "ναρκωτικά φάρμακα", η κάνναβη, η οποία χρησιμοποιείται ίσως κάπου, για ιατρικούς σκοπούς, περιλαμβάνεται σε αυτά ή όχι ;
ΑπάντησηΔιαγραφή