λάθε βιώσας ; ευχαριστώ, δεν θα πάρω

   Αυτά τα έχω ξανά γράψει, αλλά μιας και είναι στην επικαιρότητα και πάλι τα ζητήματα των συμβασιούχων, τα επαναλαμβάνω.
 Πριν δώδεκα χρόνια περίπου, είχα κάνει σύμβαση με δημόσιο φορέα, με απόδειξη παροχής υπηρεσιών, εννοείται και με μικτές αποδοχές 1000 ευρώ, το μήνα, που κράτησε έναν χρόνο και κάτι (μετά από μία ανανέωση, αν θυμάμαι).
 Το αντικείμενο της ενασχόλησής μου, είχε να κάνει με τα ακίνητα, που χρησιμοποιούσε ο φορέας, έλεγχο και τακτοποίηση των τίτλων ιδιοκτησίας κλπ, ήταν σαν σύμβαση έργου, θα λέγαμε.
  Λόγω της φύσεως του αντικειμένου, αλλά και επειδή εμείς οι δικηγόροι δεν υπαγόμαστε σε καθεστώς εξαρτημένης εργασίας, ωράρια, κάρτες κλπ, πήγαινα -κυριολεκτικά- για όσο και όποτε ήθελα, στο υποτυπώδες γραφείο, που μου είχαν παραχωρήσει.
  Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι δεν έκανα, αυτό για το οποίο είχα "προσληφθεί" και επίσης, όποτε μου ζητούσε κάτι, η προϊσταμένη του τμήματος, το έφερα εις πέρας.
  Από την έρευνά μου, είχα αντιληφθεί ότι ουσιαστικά, σχεδόν όλα τα ακίνητα, που χρησιμοποιούσε ο φορέας, για 100 και πλέον έτη, ενίοτε, ήταν "στον αέρα", χωρίς ξεκάθαρους τίτλους : έτσι π.χ ενώ ένα ακίνητο, είχε παραχωρηθεί, από ιδιώτη, με διαθήκη, δεν είχε γίνει ποτέ αποδοχή κληρονομιάς και μεταγραφή αυτής, στο Υποθηκοφυλακείο !
   Όλα αυτά, τα είχα αναφέρει φυσικά, με εκθέσεις μου, γραπτές, στους αρμοδίους, αλλά και προφορικά, στο ανώτατο επίπεδο, στον διοικητικό προϊστάμενο του φορέα, αλλά ...μέναμε εκεί, στο τι πρέπει να γίνει, στο Δημόσιο υπάρχει ένα θέμα, με ...τη δράση, μένει συνήθως στις διαπιστώσεις, στις συσκέψεις κλπ.
   Για να πάρω τώρα, την επιταγή, στα τέλη του μήνα, έπρεπε να πάρω υπογραφή, από κάποιον, ο οποίος μου έλεγαν ότι "έχει δουλειά" και τον έβρισκα στο κυλικείο, να πίνει καφέ ή ούζο (αυτή ήταν η "δουλειά", που είχε δηλαδή).
   Χρόνια μετά την αποχώρησή μου, μια κυρία, δεν θυμάμαι αν ήταν συνάδελφος ή υπάλληλος, είχε εντυπωσιαστεί ίσως, από την τελική έκθεση, που είχα συντάξει και με είχε πάρει τηλέφωνο (χωρίς να ξέρει και η ίδια, γιατί)...
   Βέβαια, η πρώτη μου επαφή, με το "τι εστί Δημόσιο", ήταν, στην περίοδο της άσκησης, που είχα απασχοληθεί, για ένα διάστημα, σε νομική υπηρεσία, κρατικής ουσιαστικά, τράπεζας : στο τμήμα ήταν ένας άντρας δικηγόρος και πέντε γυναίκες και ο πρώτος έβγαζε την δεκαπλάσια δουλειά, από όσο οι άλλες μαζί...
  Από τότε λοιπόν, είχα καταλάβει, ότι το να μπω στο Δημόσιο, ως δικηγόρος, είναι κάτι που ΔΕΝ με αφορά, κάτι που δεν θέλω και δεν θα έκανα ποτέ, πράγμα που επιβεβαιώθηκε αργότερα, όταν ...υπήρχε "άκρη" να μπω, ως μόνιμος πλέον, σε άλλο δημόσιο φορέα και δεν κατέθεσα καν τα δικαιολογητικά !
   Έτσι, όταν έληξε η σύμβασή μου, με τον φορέα, για τον οποίο μίλησα εξαρχής, δεν έκατσα να παρακαλέσω κανέναν, δεν φίλησα κατουρημένες ποδιές, για να παραμείνω, απλά έφυγα και δεν ξανά κοίταξα πίσω.
   Διότι αφενός, δεν θέλω να είμαι χαραμοφάης, δηλαδή να πληρώνομαι και μάλιστα από το δημόσιο-κοινό ταμείο, χωρίς να κάνω (ή να μπορώ να κάνω, μάλλον) τίποτα και αφετέρου, θέλω η εργασία μου και οι υπηρεσίες μου, να έχουν θετικό και πρακτικό αντίκτυπο, στις ζωές των πελατών.
   Η Αλήθεια είναι αυτή : αν μπεις σε περιβάλλον αργομισθίας, θα γίνεις και εσύ αργόμισθος και να θέλεις να δουλέψεις, δεν θα μπορείς και η ζωή είναι μία και σχετικά μικρή, για να φτάσεις στα γεράματα και κοιτώντας πίσω, να αναρωτηθείς "τι έκανα στην ζωή μου" και να μην υπάρχει απάντηση, μόνον ένα κενό, να περάσεις μια ολόκληρη Ζωή, κατά το Επικούρειο "λάθε βιώσας" !