δεσποινίς, ετών 43...

   Προχθές, οι πολιτικοί μας, όπως κάθε χρόνο, γιόρτασαν τα γενέθλια της μεγαλοκοπέλας, της "δημοκρατίας" ΤΟΥΣ, που έκλεισε (κάθε άλλο παρά αισίως) τα 43...
 Και πως να μην την γλεντήσουν, άλλωστε, εφόσον, χωρίς αυτήν, δεν θα είχαν ούτε μαντήλι να κλάψουν, ενώ τώρα έχουν αποκτήσει, χάρη σε αυτήν και στο όνομά της, μεγάλες περιουσίες !
  Αν θέλαμε να αναφέρουμε, ενδεικτικά και μόνον, ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά, της "δημοκρατίας", που γιόρτασαν κάποιοι (ελάχιστοι) προχθές, αυτά θα ήταν : αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, ρουσφέτι, μίζα, πελατειακές σχέσεις, διαπλοκή, διαφθορά, έλλειψη δικαιοσύνης, απροθυμία εφαρμογής των Νόμων και ατιμωρησία, διάλυση οικογένειας και του παραγωγικού ιστού, τεράστια αδικία και διαχωρισμός των πολιτών, σε α΄και β΄ κατηγορίας, επικράτηση συντεχνιών και συνδικαλιστών, σε βάρος του συνόλου και πολλά ακόμα, παρόμοια ή και χειρότερα...
   Ενόψει των ανωτέρω, είναι προφανές, ότι και η λέξη "δημοκρατία" στην χώρα μας, είναι γράμμα κενό, ένα κουφάρι, μια ωραία λέξη, δίχως αντίκρυσμα, όπως και άλλες βαρύγδουπες έννοιες, που χρησιμοποιούν, όταν μιλάνε, οι πολιτικοί μας.
   Κάποια χάπατα, όταν ακούνε αυτά, απαντούν μηχανικά, ότι επί 43 χρόνια, δεν έτρωγαν μόνον οι πολιτικοί, αλλά και ο λαός, ότι εμείς τους ψηφίζαμε, ότι αυτοί μας αξίζουν και άλλα τέτοια ΤΡΑΓΙΚΆ...
    Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι δεν θα είχαμε χρεοκοπήσει, αν ο "πάγκαλος" δεν καλούσε και άλλους στο φαγοπότι, να φάνε μαζί δηλαδή (έστω και όχι το ίδιο).
    Ωστόσο, είναι ανθρώπινο, όταν σε καλούν, να φας τζάμπα, έστω και αν μέσα σου, ξέρεις (δεν μπορεί να μην ξέρεις) ότι τίποτα δεν είναι τζάμπα και ότι κάποια στιγμή, θα έρθει "ο λογαριασμός", να πηγαίνεις, να ΠΑΡΑΣΎΡΕΣΑΙ.
    Το να λέμε όμως, ότι ο λαός, φταίει εξίσου με τον Ηγέτη, που τον εκμαύλισε και του έβαλε την ιδέα, ότι μπορεί και να τρώει τζάμπα, χωρίς να προσφέρει τίποτα και χωρίς να εργάζεται, είναι σαν να λέμε ότι εκτός από τον εγκληματία, φταίει πάντα και το θύμα του, που δεν τον απέφυγε, πράγμα άτοπο και παράλογο !
    Εξάλλου, όταν ο ψεύτης-απατεώνας πολιτικός, μου υπόσχεται "εκσυγχρονισμό", "επανίδρυση του Κράτους" και χίλια δύο άλλα (αν έστω και ένα προεκλογικό σύνθημα, έγινε πράξη, μετά τις εκλογές, να μου το πείτε να το μάθω) και όταν εκλέγεται, κάνει άλλα αντί άλλων, τότε προφανώς η ευθύνη βαραίνει εκείνον 100% και όχι εμένα, που τον πίστεψα και τον ψήφισα...
    Κάποιος κακόπιστος, διαβάζοντας αυτά, ίσως να πίστευε ότι είμαι νοσταλγός της Χούντας (που δεν έζησα και ούτε θα ήθελα να ζήσω), να πήγαινε στο άλλο άκρο, αλλά όχι.
    Ακόμα και η πολύ άρρωστη, η πολύ ανάπηρη (παρά τα 43 μόλις χρόνια της) αυτή δημοκρατία, που έχουμε, είναι προτιμότερη από άλλα, αυταρχικά, καθεστώτα.
    Εκτός από το ότι οι κυβερνήσεις εκλέγονται με την ψήφο του λαού, η δημοκρατία μας, εξαντλείται, βέβαια, σε κάποιες στοιχειώδεις ελευθερίες, όπως το δικαίωμα έκφρασης, που ασκώ τώρα, το δικαίωμα συνάθροισης και μετακίνησης κλπ, πράγματα, που υπό χουντικά καθεστώτα, κάθε άλλο, παρά αυτονόητα είναι !
   Αυτό, που θέλω να πω, είναι, πως το πρόβλημα, δεν είναι αυτό καθ' εαυτό το πολίτευμα, είναι πρόβλημα προσώπων και νοοτροπιών, περισσότερο.
   Όταν αυτοί, που εκλέγονται, είναι ψεύτες, απατεώνες, φαύλοι, ανεπάγγελτοι, αυταπατώμενοι, άχρηστοι κ.ο.κ, είναι φυσικό και επόμενο, όλα να πηγαίνουν κατά διαόλου, έστω και αν έχουν εκλεγεί δημοκρατικά (εδώ δεν μπορώ παρά να θυμηθώ, τον στίχο ενός τραγουδιού, που έλεγε πως "αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι μπασταρδοκρατία").
    Συνεπώς, η δημοκρατία, είναι το καλύτερο πολίτευμα, αλλά μόνον όταν επιλέγονται και εκλέγονται στην διακυβέρνηση, οι καλύτεροι και οι πιο άξιοι, όταν βγαίνουν στον αφρό, οι φελλοί και τα σκατά, όπως σήμερα (και τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια), τότε μοιραία καταντάει κάτι τόσο άσχημο, όσο αυτό, που βιώνουμε διαρκώς και μοιάζει με εφιάλτης, δίχως τέλος.