Στις αστικές διαφορές, εμείς οι δικηγόροι, συνηθίζουμε να γράφουμε, στις προτάσεις μας, ότι αρνούμαστε όλους τους ισχυρισμούς του αντιδίκου, εκτός βέβαια εκείνων, που μας ...ωφελούν !
Βέβαια, είτε το γράψεις, είτε όχι, συμβαίνει συχνά, ο αντίδικος, στις δικές του προτάσεις, να (συν)ομολογεί πραγματικά περιστατικά ή να προβάλλει ισχυρισμούς, που είναι εναντίον του και υπέρ των δικών μας θέσεων.
Αυτό ισχύει και στην ποινική Δίκη, ασφαλώς, απλά εκεί είναι προφορική η διαδικασία και μπορεί εύκολα κάτι να ειπωθεί και να ξεχαστεί, ενώ στις αστικές διαφορές, υπάρχουν τα δικόγραφα και ισχύει το γνωστό : "τα γραπτά μένουν".
Όταν ο άλλος διάδικος είναι πονηρός, εξάλλου, είναι δύσκολο να μην του ξεφύγει κάτι, από την Αλήθεια, όσο και αν θέλει να παραπλανήσει το Δικαστήριο, διότι ο Θεός δεν αγαπά μόνον τον ψεύτη και τον κλέφτη, αλλά και τον νοικοκύρη...
Οι δικαστικές ομολογίες, πλέον, δεν εκτιμώνται ελεύθερα, από το Δικαστήριο, αλλά είναι υποχρεωμένο να τις δεχτεί, εκτός αν ο ομολογήσας (κατά λάθος), αποδείξει ότι δεν ισχύει αυτό, που ομολόγησε (πρακτικά δύσκολο) !
Εδώ λοιπόν, εισέρχεται ο παράγων "οξυδέρκεια" του Δικαστή, ώστε να διαβάσει τα ψιλά γράμματα ή πίσω ή ανάμεσα από τις γραμμές, όπως λέμε, για να καταλάβει, ποιος έχει δίκιο και ποιος λέει ψέματα.
Βέβαια, επειδή ο Δικαστής, μπορεί να έχει φόρτο εργασίας ή να είναι πιεσμένος και βιαστικός ή για χίλιους δύο άλλους λόγους, να μην διακρίνει τις (έμμεσες) ομολογίες του αντιδίκου μας, είναι ευθύνη του εκάστοτε δικηγόρου, να τις επισημάνει και να τις αναδείξει.
Εκτός από τις ομολογίες των διαδίκων, ηθελημένες ή αθέλητες, που συνιστούν αποδεικτικά μέσα, υπάρχουν και μερικές άλλες εξαιρέσεις, στον κανόνα, ότι ΕΣΎ, πρέπει να επικαλεστείς και να αποδείξεις κάτι !
Μιλάμε, δηλαδή, για πράγματα, που ο Δικαστής μπορεί, αλλά και πρέπει να λάβει υπόψη του, ΑΥΤΕΠΑΓΓΈΛΤΩΣ και χωρίς απόδειξη εκ μέρους σου.
Εδώ εντάσσονται τα λεγόμενα "διδάγματα της κοινής πείρας", τα λεγόμενα "πασίδηλα" γεγονότα, αλλά και τα έθιμα και τα συναλλακτικά ήθη (αυτά, υπό προϋποθέσεις, διότι μπορεί για αυτά, να ζητηθεί απόδειξη, αν δεν είναι τόσο ευρέως γνωστά).
Μιλάμε για πράγματα, δηλαδή, που τα ξέρουν και οφείλουν να τα ξέρουν όλοι (επομένως και ...οι Δικαστές, εκτός αν δεχτούμε ότι ζουν σε γυάλινες σφαίρες, απομονωμένοι, από τον υπόλοιπο κόσμο), διότι έχουν επαληθευτεί, είτε από την καθημερινή παρατήρηση του βίου, είτε από την επιστημονική έρευνα, είτε από την επαγγελματική ενασχόληση.
Για παράδειγμα, αν εκτελέσει κάποιος μια εργασία ή ένα έργο, είναι λογικό και αναμενόμενο, ότι πρέπει να πληρωθεί, ακόμα και αν δεν έχει συναφθεί σχετική, έγγραφη, σύμβαση, που να αποδεικνύει ότι συμφωνήθηκε αμοιβή !
Βέβαια, είτε το γράψεις, είτε όχι, συμβαίνει συχνά, ο αντίδικος, στις δικές του προτάσεις, να (συν)ομολογεί πραγματικά περιστατικά ή να προβάλλει ισχυρισμούς, που είναι εναντίον του και υπέρ των δικών μας θέσεων.
Αυτό ισχύει και στην ποινική Δίκη, ασφαλώς, απλά εκεί είναι προφορική η διαδικασία και μπορεί εύκολα κάτι να ειπωθεί και να ξεχαστεί, ενώ στις αστικές διαφορές, υπάρχουν τα δικόγραφα και ισχύει το γνωστό : "τα γραπτά μένουν".
Όταν ο άλλος διάδικος είναι πονηρός, εξάλλου, είναι δύσκολο να μην του ξεφύγει κάτι, από την Αλήθεια, όσο και αν θέλει να παραπλανήσει το Δικαστήριο, διότι ο Θεός δεν αγαπά μόνον τον ψεύτη και τον κλέφτη, αλλά και τον νοικοκύρη...
Οι δικαστικές ομολογίες, πλέον, δεν εκτιμώνται ελεύθερα, από το Δικαστήριο, αλλά είναι υποχρεωμένο να τις δεχτεί, εκτός αν ο ομολογήσας (κατά λάθος), αποδείξει ότι δεν ισχύει αυτό, που ομολόγησε (πρακτικά δύσκολο) !
Εδώ λοιπόν, εισέρχεται ο παράγων "οξυδέρκεια" του Δικαστή, ώστε να διαβάσει τα ψιλά γράμματα ή πίσω ή ανάμεσα από τις γραμμές, όπως λέμε, για να καταλάβει, ποιος έχει δίκιο και ποιος λέει ψέματα.
Βέβαια, επειδή ο Δικαστής, μπορεί να έχει φόρτο εργασίας ή να είναι πιεσμένος και βιαστικός ή για χίλιους δύο άλλους λόγους, να μην διακρίνει τις (έμμεσες) ομολογίες του αντιδίκου μας, είναι ευθύνη του εκάστοτε δικηγόρου, να τις επισημάνει και να τις αναδείξει.
Εκτός από τις ομολογίες των διαδίκων, ηθελημένες ή αθέλητες, που συνιστούν αποδεικτικά μέσα, υπάρχουν και μερικές άλλες εξαιρέσεις, στον κανόνα, ότι ΕΣΎ, πρέπει να επικαλεστείς και να αποδείξεις κάτι !
Μιλάμε, δηλαδή, για πράγματα, που ο Δικαστής μπορεί, αλλά και πρέπει να λάβει υπόψη του, ΑΥΤΕΠΑΓΓΈΛΤΩΣ και χωρίς απόδειξη εκ μέρους σου.
Εδώ εντάσσονται τα λεγόμενα "διδάγματα της κοινής πείρας", τα λεγόμενα "πασίδηλα" γεγονότα, αλλά και τα έθιμα και τα συναλλακτικά ήθη (αυτά, υπό προϋποθέσεις, διότι μπορεί για αυτά, να ζητηθεί απόδειξη, αν δεν είναι τόσο ευρέως γνωστά).
Μιλάμε για πράγματα, δηλαδή, που τα ξέρουν και οφείλουν να τα ξέρουν όλοι (επομένως και ...οι Δικαστές, εκτός αν δεχτούμε ότι ζουν σε γυάλινες σφαίρες, απομονωμένοι, από τον υπόλοιπο κόσμο), διότι έχουν επαληθευτεί, είτε από την καθημερινή παρατήρηση του βίου, είτε από την επιστημονική έρευνα, είτε από την επαγγελματική ενασχόληση.
Για παράδειγμα, αν εκτελέσει κάποιος μια εργασία ή ένα έργο, είναι λογικό και αναμενόμενο, ότι πρέπει να πληρωθεί, ακόμα και αν δεν έχει συναφθεί σχετική, έγγραφη, σύμβαση, που να αποδεικνύει ότι συμφωνήθηκε αμοιβή !
Να δώσω, ένα ακόμα, πραγματικό, παράδειγμα, για να γίνουν πιο κατανοητά, τα παραπάνω : Δύο ανεξάρτητοι επιχειρηματίες, συστεγάζονται και εν μέρει συνεργάζονται, τα γραφεία τους είναι δίπλα-δίπλα και επιπλέον έχουν αναπτύξει, επί τριετία και στενές φιλικές-οικογενειακές σχέσεις ! Κάποια στιγμή ο ένας, αντιμετωπίζει ταμειακές δυσχέρειες και έλλειψη ρευστού και ζητάει από τον άλλον, επιταγές ευκολίας, για να μπορέσει να πάρει χρηματοδότηση, από την τράπεζά του, καταθέτοντας τις επιταγές, στο λεγόμενο "πλαφόν" του (αλληλόχρεο λογαριασμό). Συνολικά, δίνει 10 επιταγές, οι μισές καλύπτονται, από τον λήπτη, οι άλλες όμως "σκάνε" και η τράπεζα κυνηγάει τον εκδότη αυτών. Τότε, εκείνος, για να αποφύγει τις ευθύνες του, μάλλον, ισχυρίζεται ότι εξαπατήθηκε (!) από τον έτερο επιχειρηματία, ότι δηλαδή του έλεγε πως είναι φερέγγυος και γι' αυτό έδωσε τις επιταγές...Εδώ λοιπόν, μπαίνει καταρχάς, η έννοια της κοινής λογικής, που λέει ότι, για να φτάσει κάποιος να χρειάζεται επιταγές ευκολίας, ώστε να πάρει χρήματα, από την τράπεζα, προφανώς δεν είναι καλά οικονομικά, για να ζητά τέτοια διευκόλυνση ! Επιπλέον, ο δήθεν εξαπατηθείς αναφέρει στα δικόγραφά του, ότι κάναμε στενή παρέα, με τον αντίδικο και ήξερε εκείνος τα πάντα, για την οικονομική μου κάτασταση, οπότε γεννιέται η εύλογη απορία : πως γίνεται να μην γνώριζε και αυτός, την οικονομική κατάσταση του άλλου ; Τέλος, ενώ υποστηρίζει, ότι η εταιρία του αντιδίκου του, πήγαινε καλά ή έτσι έδειχνε, φέρνει, ως μάρτυρα στο Δικαστήριο, τέως υπάλληλο (!) του αντιδίκου, ο οποίος, κατά δήλωσή τους, είχε αποχωρήσει-παραιτηθεί, από την εταιρία, έναν χρόνο και βάλε, πριν δοθούν οι επιταγές ευκολίας, επειδή έβλεπε ότι δεν πάει καλά οικονομικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτού καλά καλά στεγνώσει η ηλεκτρονική μελάνη, σε υπόθεση, που χειρίζομαι αυτές τις ημέρες, η αντίδικος ισχυρίζεται ότι μας έδωσε δάνειο, ενώ εμείς ότι τα χρήματα αυτά, αποτελούσαν προκαταβολή για αγορά ακινήτου μας...Σήμερα, λοιπόν, βλέπω στα αποδεικτικά έγγραφα, που προσκομίζει εκείνη και συγκεκριμένα πάνω στην τραπεζική απόδειξη κατάθεσης ενός μεγάλου ποσού, να αναγράφεται, ως αιτιολογία : "ΕΝΑΝΤΙ ΑΓΟΡΑΣ ΑΚΙΝΗΤΟΥ" (ΛΟΛ) ! Προσπαθεί βέβαια, μετά, να το δικαιολογήσει, λέγοντας ότι γράφτηκε κατόπιν δικής μας παράκλησης και ότι ...δεν ήξερε, δεν υποψιαζόταν κάτι και άλλα φαιδρά, τα οποία δε νομίζω ότι μπορούν να αποτελέσουν ανταπόδειξη, της δικής της ΟΜΟΛΟΓΊΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή