ανακοπή ερημοδικίας ή έφεση ;

   Εξαρχής, είχαμε πει, ως Νο1 νομική συμβουλή, πως φροντίζουμε, όταν έχουμε Δικαστήριο, να είμαστε παρόντες, η ερημοδικία απλά δεν αποτελεί επιλογή, διότι τότε, οι δικαστές και οι αντίδικοι "μας γλεντάνε" (συνήθως άδικα, από την στιγμή που δεν υπάρχει αντίλογος) !

 Υπάρχουν ωστόσο και περιπτώσεις, όπου κάποιος χάνει τη δικάσιμο, είτε λόγω αμέλειας, είτε λόγω ανωτέρας βίας, είτε επειδή δεν κλητεύθηκε κλπ...

 Ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες και του δικηγόρου, είναι αυτός, να χάσει δηλαδή μια δικάσιμο : αυτό, μπορεί να συμβεί, κυρίως όταν η αναβολή μιας υπόθεσης είναι μακρινή (μετά από 2 έτη π.χ και όταν τα ημερολόγια είναι συνήθως ετήσια).

  Εδώ βέβαια, φέρει  ευθύνη και ο εντολέας-πελάτης, που ξεχνάει και ο ίδιος την ημέρα της δικασίμου της υπόθεσης του και ενώ αυτός έχει να θυμάται μία και ο δικηγόρος εκατό !

 Η ερημοδικία, είτε εκούσια, είτε ακούσια, έχει δυσμενείς συνέπειες, ακόμα και εκ του Νόμου, έτσι π.χ αν απουσιάζει ο ενάγων, η αγωγή απορρίπτεται, δεν μπαίνει το Δικαστήριο καν στην εξέταση της αλήθειας της.

  Για αυτές τις περιπτώσεις της ερημοδικίας, προβλέπεται (στις αστικές Δίκες, εννοείται) ένα ειδικό ένδικο μέσο, που ονομάζεται "ανακοπή ερημοδικίας", το οποίο όμως μπορεί να ασκηθεί, πλέον, για συγκεκριμένους λόγους και όχι επειδή απλά ...ξεχάσαμε τη δικάσιμο ή ...αμελήσαμε να παραστούμε !

  Η ερήμην απόφαση, ορίζει ένα παράβολο (π.χ 150 ευρώ), που προκαταβάλλεται, για την άσκηση της ανακοπής και το οποίο, αν γίνει δεκτή, επιστρέφεται, ενώ αν απορριφθεί, μένει στα (τρύπια) κρατικά ταμεία...

  Ανακοπή ερημοδικίας, μπορεί να ασκηθεί μόνον αν υπάρχει ζήτημα μη επίδοσης ή μη νόμιμης επίδοσης καθώς και λόγος ανωτέρας βίας (η έννοια της, αναλύεται σε άλλη, ξεχωριστή, ανάρτηση), πλέον, σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου αυτή ήταν "αναιτιολόγητη", δηλαδή μπορούσε να ασκηθεί, χωρίς να επικαλείται ο διάδικος το λόγο, που δεν παρέστη !

 Αν γίνει δεκτή η ανακοπή, η απόφαση εξαφανίζεται και ουσιαστικά η Δίκη, γίνεται εξαρχής-από το μηδέν, σε πρώτο πάντα βαθμό (αν μιλάμε βέβαια, για πρωτοβάθμιο Δικαστήριο).

  Στις ερήμην αποφάσεις, επειδή τρέχουν παράλληλα οι προθεσμίες ανακοπής ερημοδικίας και έφεσης (15 μέρες η πρώτη και 30 η δεύτερη, από την επίδοση) ο δικηγόρος, αντιμετωπίζει, ωστόσο, το δίλημμα ή μάλλον ...τρίλημμα, αν θα ασκήσει τη μία ή την άλλη ή και τις δύο !

  Το μειονέκτημα της έφεσης, είναι ότι χάνεις ουσιαστικά τον πρώτο βαθμό, η υπόθεση σου, κρίνεται για πρώτη και τελευταία φορά (με την επιφύλαξη της αναίρεσης), από ένα Δικαστήριο, το Εφετείο.

    Ωστόσο, θεωρώ, ότι η έφεση είναι η προτιμότερη λύση, εκτός αν υπάρχει πραγματικός λόγος, για άσκηση ανακοπής ερημοδικίας, που να αποδεικνύεται κιόλας, διότι αν απορριφθεί η ανακοπή (επειδή ο λόγος, που επικαλείσαι, δεν συνιστά ανωτέρα βία π.χ η ασθένεια του διαδίκου, εφόσον μπορεί να παραστεί μέσω δικηγόρου), τυχόν έφεση, θα αφορά μόνον αυτό, δηλαδή αν καλώς ή κακώς απορρίφθηκε η ανακοπή και όχι την ουσία της υπόθεσης.

 Μετά την (καλώς ή κακώς) κατάργηση επομένως της αναιτιολόγητης ανακοπής ερημοδικίας, αυτή πρέπει να χρησιμοποιείται με μεγάλη σύνεση και περίσκεψη και να προτιμάται η λύση της έφεσης, ως πιο ασφαλής, παρόλο που χάνεται έτσι ο πρώτος βαθμός δικαστικής κρίσης.

   Τέλος, να πούμε, ότι σε αντίθεση με την έφεση, που μπορεί να ασκηθεί κανονικά, ενώ υπάρχει παράλληλα και η δυνατότητα ανακοπής ερημοδικίας, η αναίρεση, δεν μπορεί να ασκηθεί, όσο η απόφαση μπορεί να προσβληθεί με ανακοπή ερημοδικίας, δηλαδή με άλλο ένδικο μέσο !