ποιος εμπιστεύεται τα Δικαστήρια ;

     Να πω εξαρχής ότι η σημερινή ανάρτηση δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα, δεν σχετίζεται με την υπόθεση novartis, είναι γενική και καθαρά νομικής φύσεως. δηλαδή αφορά την ποιότητα της απονεμομένης δικαιοσύνης, από τα Δικαστήρια και μόνον.

  Επίσης, δεν χρησιμοποίησα επίτηδες τον όρο "Δικαιοσύνη", στον τίτλο, επειδή η έννοια αυτής είναι πολύ μεγαλύτερη και πιο ιερή, από το έργο που επιτελούν ...οι δημόσιες υπηρεσίες, που ονομάζονται "δικαστήρια" και αποτελούνται από δικαστές, εισαγγελείς και γραμματείς (οι τελευταίοι, ως υπάλληλοι, καμία ή ελάχιστες ευθύνες μπορεί να έχουν, πάντως).

   Μάλιστα, οι γραμμές αυτές γράφονται, ενώ προέρχομαι από δύο "κερδισμένες" ποινικές Δίκες, ωστόσο η δουλειά μου, δεν είναι οι δημόσιες σχέσεις, όπως κάνουν άλλοι συνάδελφοι (με δελτία τύπου κλπ), ενώ, όπως έχω ξαναπεί, δεν θεωρώ λογικό να ...επαινείς κάποιους, τους δικαστές, εν προκειμένω, όταν κάνουν απλά τη δουλειά τους και εφαρμόζουν ορθά το Νόμο !

   Σύμφωνα, λοιπόν, με την τελευταία σχετική δημοσκόπηση, την "δικαιοσύνη" εμπιστεύεται το 53% των ερωτηθέντων (+5% από την προηγούμενη), ήτοι ένας στους δύο...

   Δεν είμαι αυτός, που θα πει, αν πρέπει ή όχι ο κόσμος να έχει εμπιστοσύνη στα Δικαστήρια, απλά ως μέρος του "συστήματος", δηλαδή και από την προσωπική μου εμπειρία, αλλά και ως θεατής και ακροατής των δικαστικών αποφάσεων, από τα ΜΜΕ, η εμπιστοσύνη μου, πολλές φορές, κλονίζεται και θα αναφέρω κάποια παραδείγματα (μάλλον όχι τυχαία...).

    Συμβαίνει π.χ με βάση τα ίδια πραγματικά περιστατικά και την ίδια κατηγορία, όμοιες δηλαδή υποθέσεις, από τις 3, οι δύο να μπαίνουν (και ορθά) στο Αρχείο και η τρίτη να φτάνει στο ακροατήριο και εδώ δε νομίζω ότι υπάρχει λογική εξήγηση !

   Παρατηρούνται επίσης, κάποιες ...πονηριές (που φτάνουν μέχρι ποινικά αδικήματα) από την Εισαγγελία : π.χ να επιδίδονται, με "θυροκόλληση", στον κατηγορούμενο, στα όρια της παραγραφής, το βούλευμα, μαζί με την κλήση και όχι πρώτα το ένα και να έχουν πάνω μία ημερομηνία και μια μονογραφή, που η μία μοιάζει ως απομίμηση της άλλης, δίχως ονόματα, δίχως τίποτα άλλο και να υποψιάζεσαι εύλογα, ότι ίσως υπάρχει ...πλαστογραφία (από τους διώκτες της), για να φανεί ότι επιδόθηκαν εμπρόθεσμα...

   Φυσικά, είναι δύσκολο να αποδειχθεί, ειδικά αν κάποιος δεν έχει όρεξη και χρήμα να το κυνηγήσει, ενώ είναι μάλλον βέβαιο, ότι η υπόθεση θα έμπαινε στο Αρχείο (αν π.χ είχε κάνει την πλαστογράφηση δικαστικός υπάλληλος, κατόπιν εντολής εισαγγελέα, κανένας εισαγγελέας δεν θα καταδίκαζε ...τον υφιστάμενο του, θα κοίταζε να τον καλύψει, μαζί με τον εαυτό του, εννοείται) !

   Επίσης, είτε επίτηδες, είτε (μάλλον) από αβλεψία, συνέβη ο κατηγορούμενος να πάρει κλητήριο θέσπισμα, το οποίο δεν είχε το περιεχόμενο ακριβώς του κατηγορητηρίου, ήτοι το τελευταίο είχε διαφορές, που σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος, δεν ξέρει γιατί πράγμα δικάζεται, με βάση ποιο άρθρο του ποινικού Νόμου και συνακόλουθα δεν μπορεί να απαντήσει στην κατηγορία (ή απαντάει σε αυτή, για την οποία θεωρεί ότι θα δικαστεί με βάση την κλήση, που έλαβε).

  Εκεί όμως, που θεωρώ ότι πραγματικά και ανεπανόρθωτα καταρρακώνεται το (όποιο) κύρος των Δικαστηρίων και κλονίζεται η εμπιστοσύνη του πολίτη σε αυτά, είναι όταν ίδιες υποθέσεις, κρίνονται με διαφορετικό τρόπο...

   Το ζήσαμε πολύ πρόσφατα, με τον τραγέλαφο των "πλαστών διορισμών" και των καθαριστριών : ενώ η μία (από το Βόλο) απαλλάσσεται ορθά και μάλιστα από το ανώτατο Δικαστήριο, τον Άρειο Πάγο, η άλλη, προχθές, στα Ιωάννινα, καταδικάστηκε (το ότι μειώθηκε η ποινή, είναι ...ανέκδοτο, όχι παρηγοριά) !

    Γιατί δεν ακολουθούν τα Δικαστήρια των Ιωαννίνων και όλης της χώρας τη Νομολογία του Αρείου Πάγου (με αφορμή την υπόθεση της καθαρίστριας από τον Βόλο), ώστε να υπάρχει πλέον ενιαία αντιμετώπιση και ...επαναφορά στη νομική και όχι μόνον Λογική και συνεχίζουν να κάνουν "τα δικά τους" (για να μην τα χαρακτηρίσω...) ;

     Και αν η καθαρίστρια από τα Γιάννενα, "έφαγε" τρία χρόνια με αναστολή, κανείς δεν θέλει να σκεφτεί, τι συμβαίνει ακόμα, σε υποθέσεις, όπου δεν έχουν λάβει δημοσιότητα και δεν έχουν βγει στα μανταλάκια !

     Διότι αποδεικνύεται ότι, στην βενεζουέλα των βαλκανίων, για να βρεις το δίκιο σου, θα πρέπει τελικά, να πας στα κανάλια, να πάρεις την κοινή γνώμη με το μέρος σου (που μπορεί να μην έχει γνώσεις νομικές, έχει όμως "αίσθημα Δικαίου") και να νιώσουν πίεση δικαστές, μπάτσοι κλπ, ώστε να αποδώσουν Δικαιοσύνη και αυτό σίγουρα δεν δημιουργεί αίσθημα εμπιστοσύνης, στα Δικαστήρια, μάλλον το αντίθετο...