νομικές όψεις της πανδημίας

       Καθετί που κάνει (και ενίοτε, που δεν κάνει) ο άνθρωπος, έχει νομικές προεκτάσεις και πτυχές, πόσο μάλλον κάτι τόσο μεγάλο, όσο αυτά που συμβαίνουν, λόγω της πανδημίας covid !

  Εδώ μάλιστα, υπάρχουν ζητήματα που άπτονται πολλών και διαφορετικών κλάδων του Δικαίου (διεθνές, συνταγματικό, αστικό, ποινικό, εμπορικό κ.α).

   Καταρχάς, υπάρχει η συζήτηση για το πως ξεκίνησε η πανδημία και οι περισσότεροι μισούν τους Κινέζους, είτε γιατί τρώνε νυχτερίδες και αράχνες, είτε επειδή (λένε ότι) τους ξέφυγε από το εργαστήριο...

  Καταλαβαίνει κανείς, ότι, ΑΝ μπορούσε να αποδειχθεί (από έξω, από τρίτους) ότι ξέφυγε, από δόλο ή έστω αμέλεια των Κινέζων, οι αιτήσεις αποζημίωσης, από όλα τα άλλα κράτη, για απώλειες ζωών και οικονομικές ζημίες, θα οδηγούσαν πιθανόν την Κίνα, σε χρεοκοπία !

   Από εκεί και μετά, υπάρχει το ζήτητα, του κατά πόσον είναι νόμιμος και συνταγματικός, ο περιορισμός από τις κυβερνήσεις, μιας σειράς βασικών ελευθεριών του πολίτη, για λόγους δημόσιου συμφέροντος.   

   Επίσης, πρέπει να δούμε, κατά πόσον, οι κυβερνήσεις ευθύνονται για θανάτους πολιτών, διότι υπάρχουν αιτιάσεις ότι δεν έλαβαν έγκαιρα μέτρα ή δεν πήραν τα κατάλληλα, με συνέπεια οι συγγενείς τους, να στραφούν ίσως εναντίον τους, με αγωγές αποζημίωσης.

   Αυτό ισχύει κυρίως, για τις περιπτώσεις, όπου ασθενείς απεβίωσαν στο σπίτι, επειδή τους δόθηκε εντολή (ούτε καν οδηγία) να μείνουν εκεί και να μιλάνε με τον γιατρό τους (λες και όλοι έχουν προσωπικό γιατρό), επειδή είχαν ήπια συμπτώματα, τα οποία όμως, όπως είδαμε, μπορεί να επιδεινωθούν ραγδαία και απότομα...

     Ένα άλλο θέμα, που μπορεί να ανακύψει στο μέλλον, είναι το κατά πόσον τελικά, ήταν αναγκαίο το lockdown, που οδηγεί σε μαρασμό και καταστροφή τις επιχειρήσεις : σίγουρα το επιχείρημα των κυβερνήσεων, θα είναι ότι αυτό έγινε παντού (με εξαίρεση ίσως τη Σουηδία), ωστόσο μπορεί να αποδειχθεί (επιστημονικά) στο μέλλον, ότι και χωρίς το lockdown, θα είχαμε τα ίδια σχεδόν κρούσματα και τους ίδιους περίπου νεκρούς !

   Μετά, έχουμε τις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών, δηλαδή πιθανές ποινικές ή/και αστικές ευθύνες, όσων έσπασαν καραντίνες ή μετέδωσαν τον ιό, με δόλο ή αμέλεια...

     Στο θέμα "ατομική ευθύνη", οι περισσότεροι φέρθηκαν σωστά, ωστόσο βλέπουμε και ντουγάνια, να φτύνουν όπου βρουν, να φτερνίζονται μπροστά σε άλλους και να πετάνε στο δρόμο και σε άλλα σημεία (πλην κάδων) τα γάντια και τις μάσκες τους !
    Στο πεδίο του αστικού Δικαίου, υπάρχει το πρόβλημα των συμβάσεων, οι οποίες λόγω ανωτέρας βίας, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν και γι' αυτό θα πρέπει ίσως να υπάρξει νομοθετική απαγόρευση, όχι μόνον των πλειστηριασμών, αλλά και των εξώσεων, διαταγών πληρωμής κλπ, μέχρι το τέλος του έτους, τουλάχιστον.

    Τέλος, υπήρξε και μια συζήτηση, για τυχόν ευθύνες γιατρών, σε χώρες, που υπήρξε υπερφόρτωση των Νοσοκομείων και αναγκάστηκαν να επιλέξουν, ποιον θα βάλουν σε ΜΕΘ ή να βγάλουν τον αναπνευστήρα από κάποιον και να τον δώσουν σε κάποιον άλλον...

   Εδώ, βέβαια, ισχύει η αρχή ότι "κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα", καθώς και είναι βέβαιο πως η επιλογή του ποιος θα σωθεί, όταν δεν γίνεται να σωθούν όλοι, γίνεται βάση κάποιων ιατρικών πρωτοκόλλων και αντικειμενικών κριτηρίων.