οι ...άριστοι των ΔΕΚΟ

    Υπάρχουν χιλιάδες ενδείξεις (αν όχι αποδείξεις...) ότι ΔΕΝ υπάρχει σωτηρία, για την βενεζουέλα των βαλκανίων, τη μοναδική χώρα, όπου εφαρμόζεται ακόμα (επιλεκτικά) ο υπαρκτός σοσιαλισμός, αυτός που κατέρρευσε παντού αλλού !

  Πρόσφατα, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα (τραγελαφικής) αξιολόγησης στην ΕΥΔΑΠ, που την έκαναν προφανώς μόνοι τους-μεταξύ τους και βγήκαν όλοι, από μέτριοι και πάνω, με συνέπεια να αντιδράσει ακόμα και η Διοίκηση (σου λέει, δεν κρατάμε ούτε τα προσχήματα, θα μας πάρουν χαμπάρι...).

 Θα μιλήσω σήμερα, για δύο άτομα, που γνώρισα μέσω τρίτου, τα τελευταία χρόνια και μισθοδοτούνται (αυτό είναι το σωστό ρήμα, όχι το "εργάζονται") από ΔΕΚΟ, ο ένας στη ΔΕΗ και ο άλλος, σε θυγατρική της.

  Χωρίς να θέλω να θίξω τις επιλογές της προσωπικής τους ζωής ή να πω ότι είναι αυτοί οι δύο αντιπροσωπευτικό δείγμα όλων (αν και το πιθανότερο είναι πως ναι)...

   Να πω εισαγωγικά, ότι ...κατά σύμπτωση, οι πατεράδες και των δύο, είναι συνταξιούχοι της ΔΕΗ και ότι για κάποιο λόγο, δεν συμπαθιούνται μεταξύ τους.

   Ο πρώτος, ο δεητζής, εργάζονταν σε ιδιωτική εταιρία και τον κάλεσαν για πρόσληψη μετά από πολλά χρόνια, αφού οι δύο πιο πάνω από αυτόν, αρνήθηκαν το διορισμό (ίσως είναι και αυτό μέρος του "κόλπου", αργούμε το διορισμό, ώστε οι πιο πάνω, με τα περισσότερα προσόντα, να έχουν βρει δουλειά αλλού και να μπουν τα "δικά μας παιδιά").

    Με αυτόν λοιπόν, πηγαίναμε για καφέ, κάθε Σάββατο σχεδόν, προ κορονιού και συνήθως στο ίδιο μέρος, μαζί με τον ξάδερφο μου, μέσω του οποίου, γνώρισα αυτά τα δύο άτομα.

    Το περίεργο με αυτόν, είναι ότι έστελνε το ίδιο μήνυμα και σε μένα και στον ξάδερφο μου, σαν να προσπαθεί να δει αν του λέμε ψέματα (χωρίς να του έχουμε πει ποτέ), να δει αν θα δώσουμε την ίδια απάντηση και έκανε 100 ερωτήσεις, πριν ξεκινήσει να έρθει (μερικές φορές πέρναγε η ώρα με τις ερωτήσεις του και του λέγαμε, σε λίγο θα φύγουμε ή το έλεγε και ...μόνος του).

     Εκεί που νευρίασα και είπα "τέλος", είναι μια φορά, που δεν είχε μπαταρία στο κινητό ο ξάδερφος και του λέω είμαστε εκεί (με τον ξάδερφο), έλα και απαντάει : "άστο, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε" (επειδή είχε κλείσει το κινητό ...του ξάδερφου και δεν απαντούσε, χαχα, τράτζικ ;).

   Ο άλλος, σε θυγατρική της ΔΕΗ, από ένα ΤΕΙ, βρέθηκε με πτυχίο Πολυτεχνείου και πρόσφατα, όταν έγινε αξιολόγηση για προαγωγές, έμεινε ...μεταξεταστέος (μαζί με μια κοπέλα, όλοι οι άλλοι προήχθησαν), διότι, όταν τον ρώτησαν, σε προφορική δοκιμασία της πλάκας, "ποιος ασχολείται, με αυτό το αντικείμενο", απάντησε "τα παιδιά μέσα, ο Βαγγέλης, η Παναγιώτα κλπ" (χαχα), φαντάζομαι ότι ήθελαν να ακούσουν ...ποιο τμήμα, όχι ποια ...παιδιά !

    Έκανε ένα γάμο της πλάκας, που κράτησε έξι μήνες, απλά για να μην ...προλάβει και παντρευτεί πρώτος κάποιος από τους φίλους του και μετά γράφτηκε σε 2 γραφεία συνοικεσίων...

    Δεν αφήνει ποτέ μπουρμπουάρ σε μαγαζιά, ενώ συχνά, παρότι έχει και μισθό και εισπράττει και ενοίκια, λέει "δεν έχω ψιλά, πλήρωσε εσύ και ...θα στα δώσω" !

    Αυτά, τα προσωπικά στοιχεία, τα αναφέρω μόνον και μόνον, για να υπενθυμίσω ότι η αργομισθία, έχει ευρύτερες συνέπειες, τόσο για το άτομο (που γίνεται εγωκεντρικό), όσο και για τις κοινωνικές σχέσεις, που πάνε κατά διαόλου.

    Πέρα από το ότι άτομα, με ανύπαρκτα ουσιαστικά προσόντα και ελάχιστη προσπάθεια, παίρνουν διπλάσιους μισθούς, σε σχέση με τους σκληρά και πραγματικά εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, πέραν αυτής της στρέβλωσης δηλαδή, έχουν και άλλα σκανδαλώδη προνόμια.

   Ο δεύτερος της ιστορίας, πήγαινε σε σχολή παραδοσιακών χορών και επειδή χοροπήδαγε έντονα και λόγω προδιάθεσης, αναγκάστηκε να κάνει επέμβαση στη μέση, δίνοντας 3.000 ευρώ, αλλά  πήρε πίσω τα 2.500 από την εταιρία, λες και ήταν ...εργατικό ατύχημα (ο προϊστάμενος δίσταζε να υπογράψει, αλλά με τα κατάλληλα τηλέφωνα, ως γνωστόν, στο Δημόσιο, όλα ξεπερνιούνται) !

    Από αυτόν, βέβαια, μαθαίνουμε και για άλλα γνωστά "κόλπα", που γίνονται στα κρατικά μονοπώλια, όπως αγορές υλικών, που προορίζονται ...να μείνουν σε αποθήκες και για αυτούς, που παίρνουν σύνταξη και φτιάχνουν εταιρίες, για να παίρνουν δουλειές από τις ΔΕΚΟ, μέσω των γνωριμιών τους (η συνηθέστερη μορφή "επιχειρηματικότητας" στην βενεζουέλα των βαλκανίων).

    Για να μην πολυλογούμε, όσο οι, ζημιογόνες και μη, ανώνυμες αυτές εταιρίες, παραμένουν υπό κρατικό έλεγχο, δίνουν χιλιάρικα σε υπαλλήλους, που στην πραγματική Αγορά δεν θα έπαιρναν-άξιζαν ούτε 500 ευρώ το μήνα και δεν ιδιωτικοποιούνται πλήρως (με ό,τι αυτό σημαίνει) ή δεν κλείνουν, η Ψωροκώσταινα θα συνεχίσει να φυτοζωεί και να τρώει τις σάρκες της, μέχρι να ψοφήσει...