Κωνσταντίνος Βαθιώτης

     Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα, με την προηγούμενη ανάρτηση, δεν μπορώ παρά να μην επαινέσω και επικροτήσω την στάση του καθηγητή Νομικής της Κομοτηνής, τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά και ο οποίος αποτέλεσε μια (ίσως τη μοναδική, ως τώρα) φωτεινή έκλαμψη, στις σκοτεινές μέρες, που ζούμε, με την υγιεινομική (και όχι μόνον) χούντα !

  Δεν έχω παρακολουθήσει το παρασκήνιο ή το ιστορικό της παραίτησης του, άκουσα μόνον το ηχητικό απόσπασμα της ανακοίνωσης της, όπου μιλάει για παρεμβάσεις στο διδακτικό του έργο και για την διαφωνία του, αναφορικά με τον τρόπο διαχείρισης της κατάστασης, από το υπουργείο Παιδείας.

  Κατά σύμπτωση, τώρα, αν δεν κάνω λάθος, συζητείται ένα ακόμα νομοσχέδιο του εν λόγω υπουργείου, για το οποίο δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, αλλά έχει προκαλέσει αντιδράσεις, πορείες και διαμαρτυρίες !

   Πάντως, αν μιλάμε για την "αστυνομία" των πανεπιστημίων, τίθεται το ερώτημα, κατά πόσον η παρουσία των "μπάτσων" εκεί, σκοπεύει να αποτρέψει έκνομες ενέργειες ή να εξασφαλίσει ότι αυτοί που αφήνει πίσω του, ο Κων/νος Βαθιώτης, θα κάθονται φρόνιμα...

   Η παραίτηση του εν λόγω καθηγητή, αποτελεί μια βαθιά γενναία και έντιμη πράξη, ειδικά στις εποχές που ζούμε, εννοώ της οικονομικής απραγίας και των επαγγελματικών αδιεξόδων, το να απαρνιέσαι τον "σίγουρο" μισθό, βάζοντας την αξιοπρέπεια σου και την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου, πάνω από αυτόν, είναι μια κίνηση, που δεν μπορεί να μην σε συγκινήσει και να μην προκαλέσει το θαυμασμό σου.

    Για μένα βέβαια και για κάποιους άλλους, η παραίτηση είναι πράξη αυτονόητη, όταν δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου, όπως θες και όπως ξέρεις, η αξιοπρέπεια είναι (δηλαδή ...θα έπρεπε να είναι) πάντα πάνω από μισθούς και αργομισθίες !

  Η απόδραση του κ. Βαθιώτη, από την "φωλιά του κούκου", όπως στην ομώνυμη, συγκλονιστική, ταινία, δεν μπορεί παρά να είναι επαινετέα και συγκινητική και μια νότα χαράς και αισιοδοξίας, μέσα στη μιζέρια των ημερών.

    Εδώ να ανοίξουμε παρένθεση, για να πούμε ότι ο κούκος είναι ένα πουλί παρασιτικό, το οποίο πηγαίνει τα βράδια, στις φωλιές των άλλων πουλιών, βγάζει-πετάει ένα αβγό από μέσα και εναποθέτει το δικό του, με σκοπό ο νεοσσός να ανατραφεί ...από άλλη μητέρα, από ένα άλλο άσχετο πουλί, που μαζί με τα δικούς τους νεοσσούς, θα τρέφει και τον ...κούκο !

    Μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ακόμα και από αυτή την ίδια την απόδραση του Βαθιώτη από το "κλουβί με τους τρελούς", από κοινωνικής και ψυχολογικής άποψης, έχει αυτή η ίδια η (αναμενόμενη πάντως) αντίδραση όσων έμειναν και μένουν σε αυτό το κλουβί : τι έκαναν λοιπόν ; Βάφτισαν τρελό τον Βαθιώτη (ΧΑΧΑ).

   Οι τρελοί (εντός και εκτός εισαγωγικών) που θυσιάζουν ολόκληρη την ανθρώπινη ύπαρξη τους, στο βωμό ενός μισθού ή μιας αργομισθίας, έπεσαν να κατασπαράξουν αυτόν, που είχε τα κότσια να κάνει το αντίθετο, να τον μειώσουν, να τον πουν ανισόρροπο και "ψεκασμένο", για να νιώσουν οι ίδιοι λίγο καλύτερα !

    Όπως λέει και ένα τραγούδι, που ταιριάζει ΓΆΝΤΙ εδώ : στο βάθος το ζηλεύουμε, αυτό που ρεζιλεύουμε και μάρτυρας μου, όχι ο Άθως, αλλά ο Βαθιώτης...