Σήμερα και καθώς πλησιάζουμε στο Άγιο Πάσχα, την κορυφαία εορτή του Χριστιανισμού, θα ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα, διηγούμενος δύο προσωπικές ιστορίες, για να φανεί πόσο ζωντανή είναι η Πίστη μας και να ενισχυθεί !
Αυτή είναι και η βασικότερη και μεγαλύτερη διαφορά του (Ορθόδοξου, πάντα) Χριστιανισμού, από τις άλλες "θρησκείες" του κόσμου τούτου, ότι πρόκειται για Βίωμα, για κάτι που το ζεις και το αντιλαμβάνεσαι με τις αισθήσεις σου, δεν είναι ούτε θεωρία, ούτε φιλοσοφία, ούτε κανόνες σωστής συμπεριφοράς...
Μόνον η δική μας Θρησκεία και Πίστη, έχει τις στρατιές των Μαρτύρων και λοιπών Αγίων, που επιτελούν καθημερινά Θαύματα και μας ενισχύουν, στην παρούσα ζωή και οι Οποίοι εμφανίζονται ολοζώντανοι, μέρα μεσημέρι, μπροστά μας, όχι σε όραμα δηλαδή, με σάρκα και οστά, ακόμα και εκατοντάδες χρόνια μετά την Κοίμηση Τους (έχω αναφέρει αλλού, την προσωπική μου εμπειρία, που είδα τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο, το καλοκαίρι του 2009, σε ανάρτηση με τίτλο "ένας Σταθμός στην ζωή μου") !
Προς τα τέλη Νοεμβρίου του 2014, λοιπόν, βρισκόμουν στο χωριό της μητέρας, στην Εύβοια, για να μαζέψουμε κάτι ελίτσες, που έχει εκεί και την Κυριακή, πριν γυρίσουμε Αθήνα, είχα εκκλησιαστεί στον Οξύλιθο.
Κατά την Απόλυση, ο Ιερέας μνημόνευσε διάφορους Αγίους και μεταξύ αυτών και τον Άγιο Πορφύριο και την στιγμή εκείνη, έκανα (ή μου μπήκε, τέλοσπάντων) την βλάσφημη σκέψη "σιγά τον Άγιο" (!).
Επιστρέφοντας λοιπόν στην Αθήνα, μετά από αυτό και κατά "σύμπτωση" ήταν εκείνες οι ημέρες, που Αγιοκατατάχθηκε και επίσημα ο Άγιος Πορφύριος, με το vitara του μακαρίτη του θείου Γιάννη, λίγο μετά το Αλιβέρι, εκεί στις μεγάλες ευθείες που έχει, ένιωσα κάτι περίεργα "κρατήματα" του κινητήρα και τελικά το αυτοκίνητο έσβησε, λίγο παρακάτω, στις στροφές, πριν βγούμε στην Ακτή Νηρέως, ...μερικά μέτρα πριν την πινακίδα που γράφει "Άγιος Ιωάννης" (χαχα, δηλαδή "τι κάνει νιάου νιάου"στα κεραμίδια).
Για όσους τυχόν δεν το ξέρουν, ο Άγιος Ιωάννης Αλιβερίου, είναι το χωριό, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Άγιος Πορφύριος, έτσι έγινε σαφές, Ποιος προκάλεσε αυτή την "περιπέτεια" (είχε βάλει τότε τα πρώτα κρύα και περιμέναμε καμιά ώρα, να έρθει οδική βοήθεια από την Χαλκίδα), Ποιος μου τράβηξε το αυτάκι, για την βλάσφημη σκέψη που είχα κάνει, που τόλμησα να αμφισβητήσω την Αγιότητα Του !!
Το έκανε, βέβαια, όχι ως τιμωρία, αλλά από Αγάπη, για να Τον γνωρίσω καλύτερα και να καταλάβω, ΠΌΣΟ τεράστιος Άγιος είναι και να μην ξανακάνω τέτοιες πονηρές σκέψεις και η Αλήθεια είναι, πως Άγιοι σαν τον Άγιο Πορφύριο, όπως έχουν πει, βγαίνουν κάθε 300 χρόνια, ένα παιδάκι που ένιωσε κλίση (και κλήση) για τον Θεό και το Μοναχισμό, από πολύ νωρίς και δίχως να έχει τελειώσει το Δημοτικό, έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη Θεολογίας και Θεωρίας του Θεού, έγινε ένα Δοχείο της Θείας Χάριτος, από μικρός, αποκτώντας υπερφυσικές ικανότητες και δυνάμεις και πολλά Χαρίσματα (για λεπτομέρειες αυτών, μπορείτε να διαβάσετε για τον Βίο Του).
Παρά το "πάθημα" αυτό, όμως, φαίνεται πως δεν μου έγινε μάθημα και το ξανά έκανα (!) με έναν άλλο Άγιο : πάλι στην Εύβοια, στην Κύμη αυτή τη φορά, το 2018, τον Ιούλιο, ήμουν εκεί στην Εκκλησία και έκανα την ίδια βλάσφημη σκέψη ("σιγά τον Άγιο"), στην διάρκεια της Απόλυσης, για τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, που σχετίζεται επίσης μάλιστα με την περιοχή, αφού ασκήτεψε, για ένα διάστημα, στη νήσο Σκυροπούλα, έξω από την Κύμη !!
Ο Άγιος Νικόδημος, το κοσμικό όνομα του Οποίου, ταυτιζόταν με το δικό μου (ίσως για αυτό, χαχα), με "τιμώρησε" λίγο πιο σκληρά, αφού με γκρέμισε από ύψος 2 μέτρων, πόνεσα λιγάκι, αλλά ευτυχώς δεν έσπασα κάτι, ούτε ...σκοτώθηκα (sic).
Το ότι ήταν Αυτός, φαίνεται από το γεγονός ότι έγινε το συμβάν, 4 μέρες μετά την εορτή της Μνήμης Του (14 Ιουλίου) και έτσι αναγκάστηκα να μάθω περισσότερα, για έναν ακόμα Άγιο, που δεν ήξερα καλά, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, με καταγωγή από Νάξο, που άφησε μεγάλο και αξιόλογο Συγγραφικό Έργο !!
Μερικά από τα βιβλία του, όπως ο Ευεργετινός, η Φιλοκαλία και το Πηδάλιο, που γράφτηκαν πριν από 200 και πλέον έτη, χρησιμοποιούνται ευρέως μέχρι σήμερα, από τους Μοναχούς του Αγίου Όρους και όχι μόνον, ως οδηγοί Πίστεως και Ασκήσεως.
Είναι Αυτός, που μίλησε ίσως πρώτος, για την έννοια του "Αόρατου Πολέμου", του πολέμου που κάνει ο διάβολος δηλαδή στο νου μας, πώς μας βάζει σκέψεις κλπ, για να μας απομακρύνει από τον Θεό, σκέψεις σαν αυτές που έκανα, δύο φορές και "τιμωρήθηκα", με ένα "τράβηγμα αυτιού", όπως κάνει ο πατέρας στο άτακτο παιδί, για να το συνετίσει και να σταματήσει να παρεκτρέπεται !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.