οικόσιτοι οικιακοί μισθωτοί (βοηθοί)

      Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα ζήτημα εργατικού Δικαίου, που είναι και επίκαιρο καθώς έρχεται νέο εργασιακό νομοσχέδιο, που προκαλεί (μάλλον δικαιλογημένα) αντιδράσεις, με αφορμή μια πρόσφατη δικαστική απόφαση.

  Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι η απόφαση προέρχεται από χαμηλόβαθμο Δικαστήριο (Ειρηνοδικείο του Νομού Αττικής), πιθανόν δεν είναι αμετάκλητη και απέχει αρκετά, από το να δημιουργήσει "νομολογία" καθώς έχει και ουκ ολίγα "θολά" σημεία !

  Τα πρόσωπα του τίτλου, είναι, κατά βάση, οι λεγόμενες "γυναίκες" που προσέχουν ηλικωμένους, στα σπίτια τους, συνήθως αλλοδαπές, από το πρώην ανατολικό μπλοκ, τόσο στις πόλεις, όσο και στα χωριά (κυρίως τα τελευταία 15 χρόνια, περίπου), οπότε παρουσιάζει αρκετά μεγάλο πρακτικό ενδιαφέρον το ζήτημα.

   Αν εξαιρέσουμε χώρες, όπως η Βουλγαρία, που είναι μέλη της Ε.Ε, για τις υπόλοιπες, χρειάζεται άδεια εργασίας, που αν λείπει, καθιστά την σύμβαση άκυρη, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι εργαζόμενες αυτές, δεν μπορούν να διεκδικήσουν (ακόμα και δικαστικά) τα δεδουλευμένα τους...

  Η σχολιαζόμενη απόφαση, αντιμετωπίζει τα πρόσωπα αυτά, ακριβώς όπως τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, καθώς δεν υπάρχει κάποια ειδική ρύθμιση, ούτε είναι οργανωμένα συνδικαλιστικά (αν δεν απατώμαι).

   Ωστόσο, δεν ξέρω κατά πόσον μπορεί να γίνει αυτή η ταύτιση, καθώς εδώ μιλάμε για ειδική κατάσταση : παροχή (πραγματική ή ως ετοιμότητα) εργασίας 24 ώρες επί 7 ημέρες (ή έξι, ενίοτε) και παροχή τροφής και στέγης, από τον εργοδότη !

   Η απόφαση επιδίκασε ποσά, για μη ληφθείσες άδειες (το διπλάσιο των κανονικών αποδοχών, όπως προβλέπεται), για επιδόματα εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα, αλλά και αποζημίωση (!), επειδή ο γέρος απεβίωσε και λύθηκε η σύμβαση...

      Ως προς τα επιδόματα εορτών, εντάξει, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ορθώς, αλλά για ποια άδεια μιλάμε, όταν από την φύση της εργασίας, είναι αναγκαία η παρουσία της γυναίκας στο σπίτι διαρκώς, ειδικά όταν οι ηλικωμένοι έχουν κινητικά προβλήματα ή ζητήματα άνοιας ;

   Ένα ακόμα "σκοτεινό" σημείο της απόφασης, είναι ότι δέχεται ως εργοδότη των προσώπων αυτών, όχι τους ηλικιωμένους, που φροντίζουν, αλλά τα ...παιδιά τους, με τα οποία ίσως έγινε η συνεννόηση και ότι ορθά (!) ενάγονται τα παιδιά ως εργοδότες (με όχι τόσο πειστικές αιτιολογίες, είναι η αλήθεια).

    Αυτό, αφενός έρχεται σε ευθεία αντίφαση, με την "αποζημίωση απόλυσης" που η ίδια απόφαση επιδικάζει (με βάση τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα και όχι του εργατικού Δικαίου), επειδή απεβίωσε ο ηλικιωμένος ...εργοδότης (λες και αυτό, δεν είναι πιθανόν ότι θα συμβεί εξαρχής) και αφετέρου θα μπορούσε να λυθεί αλλιώς, εφόσον τα παιδιά μπορούν να εναχθούν ως κληρονόμοι, αν ο ηλικιώμενος έχει αποβιώσει (και δεν έχουν κάνει αποποίηση κληρονομιάς. εννοείται).

    Μία εξίσωση που δεν απασχόλησε καν την σχολιαζόμενη απόφαση, όπως την σκέφτομαι, είναι το γεγονός ότι οι εν λόγω εργαζόμενες, εφόσον διαμένουν και διατρέφονται στο σπίτι του ηλικωμένου, εξοικονομούν κάποια (σημαντικά) ποσά, κάθε μήνα, μιλάμε δηλαδή για παροχές σε είδος, πλέον του συμφωνημένου μισθού, οπότε θα έπρεπε, θεωρώ, να συνυπολογίζονται στα "ποσά", που έχει εισπράξει η εργαζόμενη οικιακή βοηθός !

    Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως είναι αναγκαία μια νομοθετική επίλυση του ζητήματος (ή μια ΣΣΕ), για να μην βγαίνουν τέτοιες δικαστικές αποφάσεις, που παρουσιάζονται ως "επιτυχίες", αλλά δημιουργούν περισσότερα προβλήματα (νομικά και όχι μόνον) από όσα λύνουν...