ασφάλειες ζωής ή "θανάτου" ;

       Υπάρχει η άποψη ότι ο κόσμος δεν έχει και την καλύτερη γνώμη, για τους ασφαλιστές, αλλά δεν θα μείνω σε αυτό, στο τι μπορεί να φταίει δηλαδή, που οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τους συγκεκριμένους επαγγελματίες...

  Θα μείνω στο καθαρά νομικό σκέλος, σε απορίες και ενστάσεις, που μου έχουν δημιουργηθεί, από προσωπική επαφή με τον κλάδο αυτό και όχι σε προσωπικό επίπεδο, δηλαδή δεν τα έχω με τους ασφαλιστές αυτούς καθεαυτούς, αλλά με τις ασφαλιστικές εταιρίες και τα "προϊόντα", που πουλάνε !

   Η ευθύνη των ασφαλιστών περιορίζεται ίσως στο ότι δεν ενημερώνουν, ενίοτε, πλήρως, τους πελάτες, για πιθανές "παγίδες" των συμβολαίων, για τα λεγόμενα "ψιλά γράμματα" κυρίως και τονίζουν μόνον τα πιθανά οφέλη.

   Η ασφαλιστική σύμβαση και όχι μόνον, τα ίδια ισχύουν και στα συμβόλια κινητής, ρεύματος κ.ο.κ, όπου το ένα μέρος είναι το ισχυρό και έχει διαμορφώσει εκ των προτέρων τους όρους, στους οποίους ο πελάτης απλά προσχωρεί (έχοντας διαβάσει, υποτίθεται, τους όρους) δεν είναι η κλασική σύμβαση του Αστικού Κώδικα, η οποία καταρτίζεται κατόπιν διαπραγμάτευσης (ο πελάτης δεν μπορεί να αλλάξει τους όρους, εδώ) !

   Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα, συχνά, σε τέτοιες περιπτώσεις, αν ορισμένοι όροι των ασφαλιστικών συμβολαίων, είναι καταχρηστικοί και κακώς και παρανόμως έχουν τεθεί.

     Πρόσφατα ο Άρειος Πάγος, είπε ότι κακώς η ασφαλιστική εταιρία, δεν αποζημιώνει τους κληρονόμους οδηγού μηχανής, που σκοτώθηκε, επειδή υπήρχε όρος ότι αν ο οδηγός έχει πιει πάνω από το όριο του ΚΟΚ, η εταιρία δεν καλύπτει, βασισμένος σε άρθρο Νόμου του 1997...

     Στην εν λόγω περίπτωση, πάντως, θεωρώ ότι έχει μία λογική αυτός ο όρος, δεν είναι τόσο εξόφθαλμα παράνομος και καταχρηστικός, όπως συμβαίνει σε άλλα ασφαλιστικά συμβόλαια, διότι αν οδηγείς μεθυσμένος, έχεις μεγάλο ποσοστό συνυπαιτιότητας στην επέλευση του ασφαλιστικού κινδύνου !

     Εκεί που πραγματικά φρίττω και μιλώ από προσωπική εμπειρία, όπως είπα, είναι στα λεγόμενα συμβόλαια ζωής, εν ευρεία εννοία, τα οποία ονομάζονται αποταμιευτικά, επενδυτικά ή συνταξιοδοτικά και συνδέονται, κατά κανόνα, με αμοιβαία κεφάλαια, αλλά όχι πάντα.

      Σε ένα αποταμιευτικό πρόγραμμα διάρκειας 20 ετών π.χ, για να πάρεις πίσω τα χρήματα που έχεις δώσει, θα πρέπει να περιμένεις ...13 χρόνια, αν το "σπάσεις" νωρίτερα, για τον οιονδήποτε λόγο, θα σου δώσουν τα μισά ή και λιγότερα !!

     Το ερώτημα είναι, λοιπόν, αν υπάρχει νόμιμος λόγος, που σε δεσμεύουν τόσο άσχημα, στο να μην μπορείς να πάρεις πίσω τα χρήματα, που με κόπο, ιδρώτα και αίμα ίσως, έχεις μαζέψει και προσωπικά ΔΕΝ βλέπω κάποιον τέτοιο λόγο...

       Ναι μεν είναι αυτός ένας τρόπος για να ενισχύσουν την απόφαση σου να αποταμιεύσεις μακροπρόθεσμα, ωστόσο το να σου αρπάζουν (δεν μπορεί να βρεθεί πιο κατάλληλο ρήμα) τα μισά και πλέον χρήματα, επειδή άλλαξες γνώμη ή χρειάζεσαι τώρα τα λεφτά, μόνον ως "αλητεία" των ασφαλιστικών εταιριών, μπορώ να το χαρακτηρίσω !

   Φυσικά, δεν είναι όλα τα ασφαλιστικά προγράμματα ίδια, άλλοι σε δεσμεύουν για μικρότερο διάστημα (π.χ τρία χρόνια, που και αυτό δεν είναι λίγο) και άλλοι δεν έχουν τέτοιες παράνομες δεσμεύσεις, μπορείς ανά πάσα στιγμή να ρευστοποιήσεις...

     Ένα σχετικό "πέναλτυ" της τάξης του 10%, θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει ανεκτό και να κριθεί νόμιμο, κάποιες προμήθειες και διαχειριστικά έξοδα επίσης, αλλά μέχρι ενός σημείου, αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι σχεδόν απάνθρωπο, όχι απλά καταχρηστικό (ίσως ποντάρουν ότι μπορεί να πεθάνεις και να κερδίσουν εκείνοι, δεν ξέρω, με ποια "λογική" λειτουργούν οι ασφαλιστικές).

    Η περίπτωση αυτή, αναδεικνύει μάλλον την παντελή απουσία Ελεγκτικών και Εποπτικών Αρχών, στην χώρα μας, διότι αυτοί οι όροι θα έπρεπε να κρίνονται παράνομοι και καταχρηστικοί, από τις Αρχές αυτές προστασίας των (πιο αδύναμων στις συμβάσεις προσχώρησης) καταναλωτών και όχι να τρέχει ο κόσμος στα Δικαστήρια, δηλαδή να υπάρχει πρόληψη αυτών των φαινομένων και της ασυδοσίας (όπως βλέπουμε και στο ζήτημα των τιμών, όπου οι πολυεθνικές πουλάνε πιο ακριβά στην ψωροκώσταινα, από ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πολλαπλάσιους μισθούς και ΑΕΠ) !