άμυνα σε κατάσχεση

     Το κυριότερο μέσον αναγκαστικής εκτέλεσης, δηλαδή αναγκαστικής είσπραξης χρηματικής απαίτησης, είναι η κατάσχεση ακινήτων, κινητών (πλοία, σκάφη, αεροπλάνα, αυτοκίνητα κλπ) και χρηματικών απαιτήσεων (βλέπε τραπεζικών λογαριασμών).

  Η αναγκαστική εκτέλεση ξεκινά με την επίδοση στον οφειλέτη, του λεγόμενου "απογράφου" του εκτελεστού τίτλου (δικαστικής απόφασης, διαταγής πληρωμής κλπ) μαζί με επιταγή προς πληρωμή και μετά από τρεις (3) εργάσιμες ημέρες, μπορεί να επιβληθεί κατάσχεση, εφόσον δεν υπάρξει εξόφληση ή συμβιβασμός-διακανονισμός, εννοείται.

   Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι η κατάσχεση θα επιβληθεί την 4η μέρα, μπορεί να γίνει και αργότερα, αλλά ο Νόμος θέτει ως απώτατο χρονικό όριο το ένα έτος, διότι αν δεν γίνει εντός του έτους, θα πρέπει να ξαναγίνει επίδοση του απογράφου εξαρχής, όπως επίσης και ο πλειστηριασμός, θα πρέπει να γίνει εντός έτους, από την κατάσχεση, αλλιώς ακυρώνεται (η κατάσχεση) και ο οφειλέτης, με ορισμένη διαδικασία, θα μπορεί να την διαγράψει από τα βιβλία του υποθηκοφυλακείου/κτηματολογίου.

  Επίσης, ενώ τα έξοδα της κατάσχεσης βαρύνουν εν τέλει τον οφειλέτη, θα πρέπει να προκαταβληθούν από τον δανειστή και γιαυτό βλέπουμε συνέχεια τελευταία, τα "κοράκια" που έχουν αγοράσει "κοψοχρονιά" δάνεια από τις (χρεοκοπημένες ξανά και ξανά) ελληνικές τράπεζες, να επιβάλλουν τις κατασχέσεις όχι για ολόκληρο το ποσόν (π.χ 10 εκατομμύρια ευρώ), αλλά για ένα μικρό μέρος της οφειλής (π.χ διακόσια χιλιάρικα), ώστε να μειώσουν τα έξοδα, που πρέπει να προκαταβάλουν.

   Το μέσον της άμυνας εναντίον των κατασχέσεων πάσης φύσεως, ονομάζεται "ανακοπή" και οι λόγοι της μπορεί να αφορούν, είτε την εγκυρότητα του εκτελεστού τίτλου είτε την διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης είτε και την ύπαρξη της απαίτησης, μπορεί να είναι δηλαδή, τόσο τυπικοί, όσο και ουσιαστικοί, όπως είδαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση.

    Εδώ χρειάζεται προσοχή, διότι ως προς την πραγματική ύπαρξη της απαίτησης και του ύψους αυτής, αν επέλθει δεδικασμένο, τα περιθώρια άμυνας στενεύουν και γιαυτό λέμε πάντα, ότι δεν πρέπει να είμαστε απόντες από τα δικαστήρια και να γίνονται αυτά ερήμην μας (εκτός αν δεν έχουμε κλητευθεί νόμιμα, οπότε εκεί μπορούμε ίσως να το επικαλεστούμε αυτό και να ανατρέψουμε το δεδικασμένο).

    Παράλληλα, με την εν λόγω ανακοπή δηλαδή, μπορεί να "τρέξουμε" και τα ένδικα μέσα κλπ, ώστε να ακυρώσουμε τον εκτελεστό τίτλο, βάση του οποίου επισπεύδεται η αναγκαστική εκτέλεση.

   Ο Νόμος θέτει σύντομα χρονικά όρια, εντός των οποίων πρέπει να δικάζονται οι ανακοπές αυτές και να βγαίνουν και οι αποφάσεις, ωστόσο στην πράξη, αυτά "μένουν στα χαρτιά" και δεν εφαρμόζονται και κανείς δε μιλάει (π.χ δικηγορικοί Σύλλογοι).

    Αν ο επισπεύδων την εκτέλεση δεν περιμένει το αποτελέσμα των ενδίκων μέσων ή ακυρωθεί η αναγκαστική εκτέλεση ή από δόλο ή βαριά αμέλεια επιβάλλει άδικη κατάσχεση κλπ, εκτός από την επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση μπορεί να υποχρεωθεί και σε αποζημίωση του οφειλέτη !

     Τέλος, ως ύστατο μέσον άμυνας και διαφύλαξης των συμφερόντων του, λίγο πριν τον πλειστηριασμό, που χρησιμοποιείται αρκετά συχνά πλέον, ο οφειλέτης διαθέτει και την ανακοπή, με την οποία ζητεί την διόρθωση, δηλαδή αύξηση, της τιμής πρώτης προσφοράς, ώστε να ανταποκρίνεται στην πραγματική (εμπορική) αξία του ακινήτου, πράγμα που μπορεί να αποδειχθεί, είναι δηλαδή αντικείμενο απόδειξης, ενώπιον του Δικαστηρίου.

ακύρωση διαταγής πληρωμής

     Κακά τα ψέματα, ένας μεγάλος (αν όχι ο μεγαλύτερος) όγκος υποθέσεων που απασχολούν τα αστικά (αλλά και τα ποινικά) Δικαστήρια έχει οικονομικό υπόβαθρο-αντικείμενο, πρόκειται για χρηματικές διαφορές, που φτάνουν στα ακροατήρια.

  Βέβαια, η διαταγή πληρωμής, για την οποία γίνεται λόγος σήμερα, δεν εκδίδεται κατόπιν συζήτησης στο ακροατήριο, αλλά αποτελεί ουσιαστικά μια δικαστική (είτε Ειρηνοδίκη, είτε Πρωτοδίκη) διαταγή για την πληρωμή συγκεκριμένου ποσού, που εκδίδεται πιο γρήγορα και δίχως αντίλογο, εφόσον ο δανειστής προσκομίσει έγγραφα, που αποδεικνύουν την απαίτηση του, εναντίον του οφειλέτη.

 Οι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις έκδοσης διαταγών πληρωμής, είναι από αξιόγραφα (γραμμάτια και επιταγές, δηλαδή), από μισθώσεις και από κάθε είδους δανειακές (τραπεζικές, κατά κανόνα) συμβάσεις (εσχάτως προστέθηκε και η περίπτωση της έκδοσης για μη καταβληθέντες μισθούς σε εργαζόμενο).

   Για να εκδοθεί η διαταγή πληρωμής (σε ιδιωτικά πάντα χρέη), θα πρέπει η απαίτηση, όχι μόνον να αποδεικνύεται εγγράφως, αλλά να είναι βέβαιη, εκκαθαρισμένη και να μην εξαρτάται από αίρεση ή προθεσμία και παράλληλα, να περιέχει η αίτηση της, όλα τα αναγκαία εκ του Νόμου στοιχεία !

   Επίσης, για να μην χάσει την ισχύ της, θα πρέπει να επιδοθεί εντός συγκεκριμένης προθεσμίας στον οφειλέτη, ενώ αποτελεί εκτελεστό τίτλο (μπορεί δηλαδή να γίνει αναγκαστική εκτέλεση, βάση αυτής) και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αποκτήσει και ισχύ δεδικασμένου, οπότε ανατρέπεται πλέον δύσκολα.

    Ο οφειλέτης τώρα ή καλύτερα ο καθ' ού η διαταγή πληρωμής, μπορεί να αμυνθεί, όταν του κοινοποιηθεί το δικαστικό αυτό έγγραφο, με δικαστικό επιμελητή, με ένα ένδικο βοήθημα, που ονομάζεται "ανακοπή" και αποτελεί μια περίπτωση, από τις ανακοπές, που προβλέπει ο Νόμος, για τις περιπτώσεις αυτές, όπου εκδίδονται δικαστικές πράξεις εις βάρος κάποιου και του προκαλούν βλάβη ή θέτουν σε κίνδυνο τα έννομα συμφέροντα του, δίχως να έχει προσκληθεί ή να έχει λάβει μέρος, σε αυτές !

    Με την ανακοπή, ζητείται η ολική ή μερική ακύρωση της διαταγής πληρωμής και σε αυτήν μπορεί να περιλαμβάνεται κάθε τυπικός ή ουσιαστικός λόγος, με τον οποίο αμφισβητείται η ύπαρξη της απαίτησης και το ποσόν αυτής.

     Είναι τόσο γενικοί οι λόγοι ανακοπής, που δε λέω "φαντασία να υπάρχει" (διότι θα πρέπει να έχουν και έρεισμα στο Νόμο, χαχα), αλλά πραγματικά εναπόκειται στην αντίληψη του δικηγόρου, να τους εντοπίσει και να τους προβάλλει σε κάθε μία, ξεχωριστή, περίπτωση.

   Κάθε διαταγή πληρωμής είναι ξεχωριστή και πρέπει οι λόγοι της ανακοπής να προσαρμόζονται στα εκάστοτε δεδομένα της κάθε περίπτωσης, αν η απαίτηση δεν αμφισβητείται π.χ θα πρέπει το βάρος να πέσει σε τυχόν τυπικές ελλείψεις.

     Εδώ θέλω να υπενθυμίσω ένα από τα highlights της καριέρας μου, αυτά δηλαδή που έχεις να τα θυμάσαι για πάντα, όταν πέτυχα την ακύρωση διαταγής πληρωμής, από τράπεζα για πιστωτική κάρτα, με τον εξής τρόπο : δίπλα στο όνομα (επώνυμο και πατρώνυμο) της οφειλέτριας, αναγραφόταν η διεύθυνση, οδός και αριθμός, αλλά σε έναν γειτονικό Δήμο της Αθήνας και όχι εκεί που έμενε πραγματικά και έγινε δεκτός ο ισχυρισμός μας, ότι προκύπτει έτσι ...αμφιβολία, για το αν μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο (είχα προβάλει βέβαια και ουσιαστικούς ισχυρισμούς παραγραφής κλπ, αλλά για να μην μπαίνει και σε αυτά η Ειρηνοδίκης, εξαφάνισε την διαταγή πληρωμής, για τον τυπικό αυτό λόγο) !

    Τέλος, να πούμε ότι η άσκηση ανακοπής, δεν αναστέλλει την εκτελεστότητα της διαταγής πληρωμής, κανονικά χρειάζεται να ασκηθεί και παράλληλη αίτηση αναστολής εκτέλεσης, αλλά η λογική λέει πως ο δανειστής δεν θα εκτελέσει, έως την αμετάκλητη εκδίκαση της ανακοπής (πρώτος, δεύτερος βαθμός και τυχόν Άρειος Πάγος), διότι αν εκτελεστεί και εν συνεχεία ακυρωθεί εν όλω ή εν μέρει, θα πρέπει να αποζημιώσει τον οφειλέτη, θα βρεθεί δηλαδή και να χρωστάει ο εκδόσας την διαταγή πληρωμής...

ο Λιγνάδης και ο Φιλιππίδης είναι βιαστές;

      Αν ο Φιλιππίδης (κυρίως) και ο Λιγνάδης (δευτερευόντως) αθωωθούν από τα δικαστήρια, πολλοί ίσως μιλήσουν για "σκάνδαλο", ενώ θα πρόκειται για ...απλή εφαρμογή του Νόμου !

  Μέχρι τότε βέβαια, θα έχουν παραμείνει (άδικα) για πολύ καιρό στη φυλακή και θα έχουν καταστραφεί επαγγελματικά, θα έχουν απασχοληθεί δικαστές, ένορκοι, γραμματείς, αστυνομικοί κλπ για τόσο πολλές ώρες και το αποτέλεσμα θα είναι "μηδέν", χαμένος χρόνος και κόπος (δεν υπολογίζω τον κόπο των δημοσιογράφων, γιατί από αυτά ζουν)...

   Ποιος θα ευθύνεται για αυτό ; Σίγουρα όχι οι ηθοποιοί που έκαναν τις καταγγελίες, διότι οι άνθρωποι, δηλαδή οι γυναίκες αυτές, δεν έχουν νομικές γνώσεις και δεν ξέρουν τι είναι "βιασμός" και "απόπειρα βιασμού" από νομική άποψη, όχι δηλαδή από άποψη κουτσομπολιού ή τηλεοπτικού πάνελ !

   Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τους δικαστές, που άσκησαν τις διώξεις, επηρεασμένοι από τις υπερβολές του λεγόμενου metoo και δευτερευόντως τους συναδέλφους, που δεν παρείχαν ορθή νομική κάλυψη στους κατηγορούμενους (αυτά ισχύουν κυρίως για τον Φιλιππίδη, ξαναλέω, επειδή η περίπτωση Λιγνάδη έχει άλλες ιδιαιτερότητες, όπως θα πούμε και παρακάτω), στο στάδιο της Ανάκρισης.

    Είχα πει ότι δεν είναι σωστό να μιλώ για εκκρεμείς υποθέσεις, αλλά αναθεώρησα αφενός μετά το φιάσκο της υπόθεσης Τοπαλούδη, όπου δεν μίλαγε κανείς (πλην της κυρίας Κούλας, την οποία ακούγαμε παθητικά να απειλεί να κάψει τη Βουλή) και αφετέρου επειδή, όπως λέει και ο Κούγιας, δουλειά των δικηγόρων είναι να βοηθούν τα δικαστήρια να βγάζουν ορθές αποφάσεις !

  ΤΙ ΕΊΝΑΙ λοιπόν βιασμός και τι απόπειρα βιασμού ; Ο βιασμός είναι το βαρύτερο σεξουαλικό έγκλημα και όπως λέει και η λέξη είναι έγκλημα ΒΊΑΣ, δίχως το στοιχείο της βίας, ΔΕΝ υπάρχει και βιασμός...

    Από όσα έχουν διαρρεύσει ο "σαλιάρης" Φιλιππίδης, νόμιζε ότι μπορεί να "πηδάει" όποια νεαρή συνάδελφο του ζητούσε ρόλο και δουλειά, επειδή είχε δύναμη ως σκηνοθέτης και παραγωγός, προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί αυτή τη θέση, για να "πηδήξει", κάτι που, κατά ομολογία, συμβαίνει σε όλους τους χώρους, όπου υπάρχει σχέση εξουσίας-εργοδοσίας και υφισταμένων.

  "Στρίμωχνε" λοιπόν τις νεαρές ηθοποιούς, αλλά από ΚΑΝΈΝΑ στοιχείο δεν έχει προκύψει ότι χρησιμοποιούσε ΒΊΑ : έκανε επιθέσεις σεξουαλικές, αλλά μόλις τα θύματα δεν του κάθονταν, νευρίαζε και τις έδιωχνε, απειλώντας τες ότι δεν θα ξαναπάρουν ρόλο (χαχα, γελάω, όχι με τα θύματα φυσικά, αλλά με τον βιαστή απτα λιντλ).

     Για να στοιχειοθετηθεί βιασμός ή απόπειρα βιασμού, θα πρέπει να υπάρξει σωματική βία (όχι τα χουφτώματα και τα σαλιαρίσματα του Φιλιππίδη), έντονη και διαρκής, που έχει σκοπό να κάμψει την αντίσταση του θύματος ή απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας (το θα σε καταστρέψω και δεν θα πάρεις ξανά ρόλο, αφενός λεγόταν ...εκ των υστέρων και αφετέρου αναφέρεται στο μέλλον, όχι στο παρόν και δεν σχετίζεται με την ζωή, αλλά με την καριέρα).

    Για να δούμε και να συγκρίνουμε, αναφέρω μία πρόσφατη σχετικά "καραμπινάτη" περίπτωση βιασμού, με τον καραγκιόζη που είχε βάλει αγγελία για μπέιμπι σίτερ (χωρίς να έχει ακόμα παιδί) και μόλις πήγε η κοπέλα στο σπίτι του, την βίασε ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΊΡΙ στο λαιμό : τι σχέση μπορεί να έχει λοιπόν ο Φιλιππίδης με ένα τόσο βίαιο έγκλημα ; (!)

     Η συμπεριφορά του Φιλιππίδη, νομικά, κινείται στην σφαίρα πλημμελημάτων (είτε προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας, είτε απόπειρας κατάχρησης σε ασέλγεια), όπερ σημαίνει ότι έχουν ήδη παραγραφεί και δεν θα του επιβληθεί καν ποινή...

       Αντίστοιχα, επειδή κατηγορείται για "απόπειρα", θα πρέπει να έχει ξεκινήσει το πρώτο στάδιο, δηλαδή της βίας ή της (σοβαρής) απειλής και απλά να μην τελειωθεί το έγκλημα με επίτευξη συνουσίας ή άλλων ασελγών πράξεων ισοδύναμης βαρύτητας (π.χ στοματικός έρωτας), για λόγους εξωτερικούς (π.χ εμφανίζεται ξαφνικά κάποιος) ή εσωτερικούς (επειδή μετενόησε τελευταία στιγμή), εδώ ΔΕΝ υπήρξε ποτέ καν βία, μόνον χουφτώματα και σαλιαρίσματα και ...λόγια !

      Η περίπτωση Λιγνάδη τώρα, είναι πιο ιδιάζουσα, επειδή αφορά αγόρια μικρής ηλικίας, ωστόσο σίγουρα πάνω από το όριο του Νόμου, για κακούργημα, που είναι πλέον τα ...14 έτη.

     Και στην περίπτωση αυτή, ΔΕΝ φαίνεται να υπήρξε σωματική βία ή απειλή της ζωής των θυμάτων-μηνυτών, απλά είναι αρκετά "θολό" το αν υπήρξε πραγματική συναίνεση, στην παρά φύση συνουσία.

      Διότι εδώ ο κατηγορούμενος είχε ένα pattern συμπεριφοράς, δημιουργούσε ένα "κλίμα" πρώτα, έταζε ότι θα τους γνωρίσει ...τον Ρουβά κλπ και λόγω της θέσης του και του επαγγέλματος του, τα νεαρά αγόρια, θέλοντας και μη, υπέκυπταν στις ορέξεις του, για να μην ...τον στενοχωρήσουν (τον μέντορα).

   Ωστόσο, ούτε αυτό έχει νομική σημασία, διότι αν δεν απατώμαι, όλες οι πράξεις συνέβησαν πριν προστεθεί στον ΠΚ, η περίπτωση της "μη συναίνεσης" χωρίς βία (με ποινή 5-10, έναντι 10-15 για το βασικό έγκλημα), διότι, ως γνωστόν, οι ποινικές διατάξεις ΔΕΝ έχουν αναδρομική ισχύ και επιπλέον εφαρμόζεται η πλέον ευνοϊκή για τον κατηγορούμενο, αν στο μεταξύ υπήρξαν αλλαγές.

     Στο έγκλημα του βιασμού, έχουν υπάρξει αρκετές αλλαγές τα τελευταία χρόνια και θυμίζω ότι όχι πολύ παλιότερα, ο βιασμός οριζόταν ως "εξώγαμη συνουσία", δηλαδή δεν αναγνωριζόταν εντός γάμου ή έστω μεταξύ συζύγων, ακόμα και σε διάσταση !

      Κλείνοντας, θα έλεγα, ως γενικότερο σχόλιο, ότι παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, οι δικαστικές αρχές να κινούνται βεβιασμένα και με όρους τηλεοπτικούς (όπως φαίνεται ήδη και στην περίπτωση της ρούλας), πράγμα πολύ επικίνδυνο για τα δικαιώματα των κατηγορουμένων ανθρώπων και καθόλου κολακευτικό, για τους ίδιους τους δικαστές...