μια απόφαση-σταθμός (μπορεί και όχι)

    Υπάρχει μια σχετική "ξηρασία" αναφορικά με δικαστικές αποφάσεις, που να παρουσιάζουν ένα ευρύτερο ενδιαφέρον, τελευταία, αλλά υπήρξε και μία περίπτωση, που προκάλεσε το ενδιαφέρον και τα σχόλια της "κοινής γνώμης" !

   Αναφέρομαι σε απόφαση ποινικού Δικαστηρίου της Θεσ/νικης, που αθώωσε την οδηγό, κατόπιν έφεσης, για τραυματισμό πεζής, η οποία, εντελώς απρόσεκτα, προσπάθησε να διασχίσει το δρόμο...

  Δεν ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί απόφαση-σταθμός (μένει να φανεί στο μέλλον, εξού και ο τίτλος), αλλά σίγουρα "χαιρετίζεται" και από εμένα, ως ένα θετικό βήμα, προς την εκλογίκευση της Νομολογίας των Δικαστηρίων, σε υποθέσεις εγκλημάτων εξ αμελείας (σωματικές βλάβες ή/και ανθρωποκτονίες, κυρίως) !

  Η "πλάκα" είναι πως, αυτή καθ' εαυτή η σχολιαζόμενη απόφαση, μπορεί να ήταν και εσφαλμένη, το θετικό της υπόθεσης είναι να μπει ένα stop στις μαζικές και "τυφλές" καταδίκες για αυτά τα, εξ αμελείας, αδικήματα...

 Δεν ξέρω αν υπάρχουν επίσημα στατιστικά, αλλά, εμπειρικά, ξέρουμε εμείς οι δικηγόροι, ότι ήταν πολύ σπάνιο να αθωωθεί κάποιος, που βαρύνεται με τέτοια κατηγορία !

 Με μία "μπακαλίστικη λογική" και εδώ, τα Δικαστήρια μας, καταδίκαζαν, ως τώρα, τον/τους κατηγορούμενο/ους, με το γνωστό "ποίημα"-αιτιολογία "καρμπόν", ότι ο δράστης μπορούσε να προβλέψει το αποτέλεσμα, αλλά δεν πήρε μέτρα να το αποφύγει...

   Οι κατηγορούμενοι (και εύλογα, τις περισσότερες φορές) έφταναν και φτάνουν μέχρι τον Άρειο Πάγο, προκειμένου να αποδείξουν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο, για να αποφευχθεί το ατύχημα (αλλά και εδώ μάταια, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων και στην καλύτερη, αν γινόταν δεκτή η αναίρεση, ήλπιζαν μετά στην παραγραφή, οπότε εμμέσως έτσι, κάποιες φορές, πετύχαιναν τον σκοπό τους, να μη λερώσουν, δηλαδή, το ποινικό τους μητρώο) !

   Όπως έχουμε πει οι προϋποθέσεις αστικής και ποινικής ευθύνης, είναι διαφορετικές, ενώ τα αστικά Δικαστήρια εξετάζουν και το "συντρέχον πταίσμα" του θύματος και βγάζουν ποσοστά (π.χ 70% ο "δράστης" και 30% το θύμα), ενώ τα ποινικά καταδικάζουν, ακόμα και αν διαγνώσουν ποσοστό ευθύνης του κατηγορούμενου στο 1% ή και στο ένα χιλιοστό...

  Η μεγαλύτερη ένσταση, για μένα, έχει να κάνει με το ό,τι εξετάζουμε τι έπρεπε να έχει προβλέψει και τι έπρεπε να είχε κάνει ο κατηγορούμενος και ξεχνάμε να εξετάσουμε το ίδιο και από την πλευρά του θύματος, όταν και το θύμα βαρύνεται με αμέλεια !

  Για παράδειγμα, γιατί πρέπει, όταν οδηγώ σε δρόμο μονής κατεύθυνσης, να κοιτάζω ...μονίμως από τους πλάγιους καθρέφτες, αν έρχεται κάποια μηχανή, είτε από δεξιά, είτε από αριστερά να προσπεράσει, προβλέποντας αυτό το ενδεχόμενο και δεν πρέπει, αντίστοιχα, ο οδηγός της μηχανής να βαρύνεται με την πρόβλεψη ότι μπορεί το προπορευόμενο όχημα να συναντήσει κάποιο εμπόδιο και να κάνει ξαφνικά δεξιά ή αριστερά, ώστε να προσέχει και να αποφύγει μια ενδεχόμενη σύγκρουση ;

   Επομένως, ας ελπίσουμε αυτή η απόφαση και άσχετα, ξαναλέω, αν ήταν ορθή ή όχι η συγκεκριμένη, να σηματοδοτήσει μία "στροφή" της Νομολογίας, ώστε η έννοια της "αμέλειας" να εξετάζεται και να αιτιολογείται με μεγαλύτερη προσοχή και να μην καταδικάζονται συλλήβδην όλοι, όταν συντρέχει σοβαρή αμέλεια και του θύματος ή όταν έχει γίνει ό,τι μπορούσε να γίνει (το λεγόμενο "ανθρωπίνως δυνατόν") !

 Επειδή στην εξεταζόμενη περίπτωση, αυτό που έσωσε την κατηγορούμενη, είναι ότι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, που άκουσαν όσα είπε το θύμα (που παράδεχτηκε ότι ήταν βιαστική και απρόσεκτη, δηλαδή), ήθελα να ρωτήσω, στην ακραία περίπτωση που κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει και πέφτει πάνω στο ΙΧ μου, πως θα αποδείξω ότι ...δεν είμαι ελέφαντας, αν δεν υπάρχει μάρτυρας ;

  Τέλος, να υπενθυμίσουμε ότι ως κριτήριο για αυτό, το αν μπορούσε να αποφευχθεί ή όχι, λαμβάνεται υπόψη ο "μέσος άνθρωπος", στα τροχαία, για παράδειγμα, όχι το τι θα έκανε σε αντίστοιχη περίπτωση ο Φερστάπεν ή κάποιος που του ήρθε το δίπλωμα στο σπίτι, χωρίς να δώσει καν σήματα ή να κάνει έστω και ένα μάθημα...