η δολοφονία ως μορφή ανθρωποκτονίας

     Η ανθρωποκτονία είναι γενικότερη έννοια, από τη δολοφονία, αντικειμενικά είναι το ίδιο, αφού και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ταυτίζεται, δηλαδή ο θάνατος κάποιου, αλλά υποκειμενικά διακρίνονται !

  Η δολοφονία, όπως λέει και η λέξη, είναι η ανθρωποκτονία, που γίνεται με δόλο, με πρόθεση, αλλά υπάρχει και η ανθρωποκτονία εξ αμελείας, αλλά και αυτή, όπου κάποιος μπορεί να κριθεί αθώος ή ατιμώρητος...

 Αν οδηγώ βιαστικά ή αφηρημένα και δεν κάνω καλό έλεγχο στο STOP, περάσω και πέσω πάνω στον ντελιβερά, που δεν είδα ότι έρχεται και τον σκοτώσω, θα δικαστώ για ανθρωποκτονία εξ αμελείας.

 Αν, τώρα, σε πιο ακραία περίπτωση, κάποιος τρελός που θέλει να αυτοκτονήσει, πέσει στις ρόδες του αυτοκινήτου μου, χωρίς να έχω περιθώριο αντίδρασης, εκεί θα πρέπει να αθωωθώ !

   Σε επίσης ακραία περίπτωση όμως, που έπαιζε χθες ως είδηση και βίντεο, μία Ιταλίδα έπεσε με τη τζιπάρα, τη μερσεντάρα της, πάνω σε έναν μετανάστη, που της είχε κλέψει την τσάντα και μάλιστα περισσότερες από μία φορές, για να τον αποτελειώσει, οπότε εδώ δε μιλάμε για "ατύχημα", αλλά για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, δηλαδή δολοφονία...

  Παράδειγμα δολοφονίας που μπορεί να μείνει ατιμώρητη, είναι όταν αυτή τελείται υπό καθεστώς άμυνας, σε σκοτώνω, πριν με σκοτώσεις εσύ, διότι ο Νόμος μου αναγνωρίζει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το δικαίωμα να αμυνθώ, σε βάρος μιας επίθεσης εναντίον μου (που συμβαίνει ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή) !

 Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, αποτέλεσε η δήλωση του χαροκαμένου πατέρα του αδικοχαμένου παλικαριού, που σκοτώθηκε τον Αύγουστο σε λούνα παρκ της Χαλκιδικής, ότι εδώ πρόκειται για δολοφονία...

   Ηθικά και "λαϊκά", έχει κάθε δικαίωμα να αποκαλεί έτσι αυτό το έγκλημα, ωστόσο, νομικά, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να σταθεί αυτή η κατηγορία !

    Το θέμα είναι και το ζητούμενο, βέβαια, έστω και τώρα, έστω και μετά από δεκαετίες, να αλλάξει κάτι στη Νομολογία και να μην αντιμετωπίζονται όλες αυτές οι περιπτώσεις ως απλές "αμέλειες" και να πέφτουν στα μαλακά οι κατηγορούμενοι, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες...

   Διότι και η ατιμωρησία, φυσικά, επιτείνει το πρόβλημα, όταν ο άλλος ξέρει ότι θα διωχθεί για ...πλημμέλημα, αν "γίνει στραβή", ακόμα και όταν αυτή οδηγεί κάποιον σε θάνατο, τότε είναι επόμενο να μην προσέχει και τόσο !

  Στην περίπτωση του λούνα παρκ, αλλά και στους ΧΙΛΙΆΔΕΣ θανάτους, που είχαμε και έχουμε στα δημόσια νοσοκομεία, όχι μόνον την περίοδο κόβιντ, αλλά γενικότερα, η λύση μπορεί και πρέπει να δοθεί, μέσω του άρθρου 306ΠΚ, που στοιχειοθετεί κακούργημα...

   Το αδίκημα αυτό, της κακουργηματικής έκθεσης, απαιτεί βέβαια δόλο, αλλά αρκεί και ο ενδεχόμενος (στην Αμερική τα χωρίζουν σε πρώτου, δεύτερου κλπ βαθμού) και το ερώτημα είναι : όταν ΞΈΡΕΙΣ ότι το εν λόγω "παιχνίδι" προέρχεται από σκραπ, είναι ιδιοκατασκευή της πλάκας, ΔΕΝ έχει πιστοποιήσεις και ελέγχους και το θέτεις σε λειτουργία, σε μεγάλη ταχύτητα, είσαι απλά σε ...καθεστώς αμέλειας ; 

  Δεν αποδέχεσαι το ενδεχόμενο να σκοτωθεί κάποιος (αυτό  είναι και το νόημα του ενδεχόμενου δόλου), όταν θέτεις σε λειτουργία κάτι που ξέρεις ότι δεν είναι σωστό και ασφαλές ; (!)

   Και φυσικά, το έγκλημα αυτό, ξεσκέπασε, για άλλη μια φορά, τις παθογένειες και τη διαφθορά που κυριαρχούν στην Κολομβία των Βαλκανίων, αφού το λούνα παρκ λειτουργούσε χωρίς άδεια, από το Δήμο, που "δεν είδε, δεν άκουσε" τίποτα...

     Μετά μας έκαναν να γελάμε αυγουστιάτικα, λέγοντας ότι θα γίνει ΕΔΕ (Επιχείρηση Διαφυγής Ευθυνών, την έχω "βαφτίσει"), ενώ εδώ είναι προφανές ότι η βεντάλια των (κακουργηματικών) κατηγοριών του 306ΠΚ & 2, πρέπει να ανοίξει και να περιλάβει όχι μόνον τον επιχειρηματία, αλλά και τους "υπεύθυνους" από το Δήμο και αυτόν που έδωσε (ψευδή, προφανώς) βεβαίωση ότι "όλα καλά", τουλάχιστον !