Θα διαβάσατε ασφαλώς την είδηση ότι μία νεαρή μητέρα στην Κρήτη, έκλεψε, λόγω ανέχειας, από σούπερ μάρκετ, γάλα, για να δώσει στα παιδιά της !
Στην ακυβέρνητη Ελλάδα του 2012, λοιπόν, όπου κάποιοι αγωνιούν μόνον αν θα εκλεγούν βουλευτές ή αν θα γίνουν πρωθυπουργοί, κάποιοι άλλοι στερούνται τα βασικά και πεινάνε !
Από νομική άποψη, το άρθρο 377, του ποινικού μας Κώδικα, που προβλέπει την εν λόγω συμπεριφορά, ορίζει ότι η κλοπή ή υπεξαίρεση πράγματος ευτελούς αξίας, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή φυλάκιση μέχρι 6 μήνες. Αν όμως η πράξη τελέστηκε από ανάγκη για άμεση χρήση ή ανάλωση του αντικειμένου, τότε η πράξη μπορεί να κριθεί ατιμώρητη, ενώ η ποινική δίωξη ασκείται μόνον κατόπιν εγκλήσεως, κατ' εξαίρεση του κανόνα ότι η κλοπή διώκεται αυτεπάγγελτα.
Από τα ανωτέρω, συνάγεται ότι για να μην καταδικαστεί ο δράστης κλοπής, θα πρέπει : 1. τα κλοπιμαία να είναι ευτελούς αξίας 2. να υπάρχει ανάγκη για χρήση ή ανάλωση και 3. η χρήση να είναι άμεση, αμέσως μετά την κλοπή.
Αυτό μπορεί να συμβεί, λογικά, σε τρόφιμα, φάρμακα κλπ προϊόντα, που καταναλώνονται στιγμιαία και όχι φυσικά σε διαρκή καταναλωτικά αγαθά (π.χ οδοντόκρεμα, σαπούνι, ξυραφάκια κ.ο.κ), ωστόσο και αυτό σχετικό είναι, διότι μπορεί π.χ να μου σκιστεί το παντελόνι στο δρόμο, χωρίς να έχω πάνω μου χρήματα και για να μην κυκλοφορώ γυμνός, να κλέψω ένα από κατάστημα-από τα "καλάθια", όχι Dsquared !).
Η ανάγκη επίσης μπορεί να είναι στιγμιαία και όχι συνεχής, με την έννοια, ότι στην ανάγκη να κλέψει για να φάει, μπορεί να βρεθεί όχι μόνον κάποιος πτωχός-επαίτης, αλλά και κάποιος, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή βρέθηκε χωρίς χρήματα (π.χ επειδή τον έκλεψαν ή έχασε το πορτοφόλι του).
Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να κριθεί πότε η κλοπή ήταν ευτελούς αξίας, διότι η σημαντικότερη συνέπεια είναι ότι απαιτείται έγκληση του παθόντος, η έλλειψη της οποίας, οδηγεί στην αδυναμία τιμώρησης του δράστη.
Η έννοια "ευτελής αξία", θεωρείται από τα Δικαστήρια, έννοια πραγματική και όχι νομική, ωστόσο αν υποβληθεί ισχυρισμός ότι πρόκειται για κλοπή ευτελούς αξίας, το Δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να αιτιολογήσει την κρίση του, αν είναι ή όχι (φαντάζομαι ότι ευτελής θεωρείται μία αξία, της τάξεως μέχρι τα 30 ευρώ, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο).
Επίσης, είναι προφανές ότι δεν μπορείς να καταδικάσεις κάποιον, ο οποίος πεθαίνει της πείνας και κλέβει μία τυρόπιτα, διότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη διατροφής και επιβίωσης, υπερτερούν από την όποια ποινική αξιολόγηση της συμπεριφοράς της αφαίρεσης ενός ξένου πράγματος.
Στην ακυβέρνητη Ελλάδα του 2012, λοιπόν, όπου κάποιοι αγωνιούν μόνον αν θα εκλεγούν βουλευτές ή αν θα γίνουν πρωθυπουργοί, κάποιοι άλλοι στερούνται τα βασικά και πεινάνε !
Από νομική άποψη, το άρθρο 377, του ποινικού μας Κώδικα, που προβλέπει την εν λόγω συμπεριφορά, ορίζει ότι η κλοπή ή υπεξαίρεση πράγματος ευτελούς αξίας, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή φυλάκιση μέχρι 6 μήνες. Αν όμως η πράξη τελέστηκε από ανάγκη για άμεση χρήση ή ανάλωση του αντικειμένου, τότε η πράξη μπορεί να κριθεί ατιμώρητη, ενώ η ποινική δίωξη ασκείται μόνον κατόπιν εγκλήσεως, κατ' εξαίρεση του κανόνα ότι η κλοπή διώκεται αυτεπάγγελτα.
Από τα ανωτέρω, συνάγεται ότι για να μην καταδικαστεί ο δράστης κλοπής, θα πρέπει : 1. τα κλοπιμαία να είναι ευτελούς αξίας 2. να υπάρχει ανάγκη για χρήση ή ανάλωση και 3. η χρήση να είναι άμεση, αμέσως μετά την κλοπή.
Αυτό μπορεί να συμβεί, λογικά, σε τρόφιμα, φάρμακα κλπ προϊόντα, που καταναλώνονται στιγμιαία και όχι φυσικά σε διαρκή καταναλωτικά αγαθά (π.χ οδοντόκρεμα, σαπούνι, ξυραφάκια κ.ο.κ), ωστόσο και αυτό σχετικό είναι, διότι μπορεί π.χ να μου σκιστεί το παντελόνι στο δρόμο, χωρίς να έχω πάνω μου χρήματα και για να μην κυκλοφορώ γυμνός, να κλέψω ένα από κατάστημα-από τα "καλάθια", όχι Dsquared !).
Η ανάγκη επίσης μπορεί να είναι στιγμιαία και όχι συνεχής, με την έννοια, ότι στην ανάγκη να κλέψει για να φάει, μπορεί να βρεθεί όχι μόνον κάποιος πτωχός-επαίτης, αλλά και κάποιος, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή βρέθηκε χωρίς χρήματα (π.χ επειδή τον έκλεψαν ή έχασε το πορτοφόλι του).
Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να κριθεί πότε η κλοπή ήταν ευτελούς αξίας, διότι η σημαντικότερη συνέπεια είναι ότι απαιτείται έγκληση του παθόντος, η έλλειψη της οποίας, οδηγεί στην αδυναμία τιμώρησης του δράστη.
Η έννοια "ευτελής αξία", θεωρείται από τα Δικαστήρια, έννοια πραγματική και όχι νομική, ωστόσο αν υποβληθεί ισχυρισμός ότι πρόκειται για κλοπή ευτελούς αξίας, το Δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να αιτιολογήσει την κρίση του, αν είναι ή όχι (φαντάζομαι ότι ευτελής θεωρείται μία αξία, της τάξεως μέχρι τα 30 ευρώ, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο).
Επίσης, είναι προφανές ότι δεν μπορείς να καταδικάσεις κάποιον, ο οποίος πεθαίνει της πείνας και κλέβει μία τυρόπιτα, διότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη διατροφής και επιβίωσης, υπερτερούν από την όποια ποινική αξιολόγηση της συμπεριφοράς της αφαίρεσης ενός ξένου πράγματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.