ο ισχυρός κλονισμός του γάμου ως αιτία για διαζύγιο

    Εκτός από τα συναινετικά διαζύγια, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις (π.χ όταν οι σύζυγοι δεν συμφωνούν ή δε μένουν μαζί για χρόνια κλπ), όπου το διαζύγιο εκδίδεται, κατόπιν αγωγής, με δικαστική απόφαση, με αντιδικία δηλαδή, η οποία πολλές φορές έχει σκληρό χαρακτήρα και ακούγονται στο Δικαστήριο πράγματα τραγελαφικά !
    Για να λυθεί από το Δικαστήριο ο γάμος, θα πρέπει να αποδειχτεί ότι έχει επέλθει ο ισχυρός κλονισμός του : εννοώντας, με αυτό, ότι από λόγους, που αφορούν είτε μόνον τον ένα ή και τους δύο συζύγους, η έγγαμη συμβίωση καθίσταται πλέον αφόρητη.
    Ο Νομοθέτης, για να διευκολύνει τη διάλυση "τελειωμένων" γάμων, έχει θεσπίσει το αμάχητο τεκμήριο, ότι υφίσταται κλονισμός και λύεται ο γάμος, εφόσον οι σύζυγοι είναι σε συνεχή διάσταση για τουλάχιστον δύο (2) χρόνια (από 4 που ήταν παλιότερα).
   Αναφορικά με τα ενδιαφέροντα νομικά δεδομένα, αυτών των υποθέσεων, θα πρέπει να γίνουν οι εξής παρατηρήσεις :
-Η έννοια της διάστασης έχει τόσο φυσική, όσο και ψυχική παράμετρο, με την έννοια, όπως έχει κριθεί από Δικαστήρια, ότι οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση, παρά το γεγονός ότι τυπικά μπορεί να μένουν στο ίδιο σπίτι (αλλά σε διαφορετικά δωμάτια).
-Κρίσιμος χρόνος, για την πιστοποίηση της διετίας, είναι ο χρόνος συζήτησης της αγωγής και όχι ο χρόνος κατάθεσής της.
-Αν αποδειχτεί (συνεχής) διετής διάσταση, το Δικαστήριο απαγγέλλει τη λύση του γάμου, χωρίς να χρειάζεται να εξετάσει τίποτε άλλο !
-Μπορεί ως λόγος κλονισμού να προταθεί η διετής διάσταση και επικουρικά, εφόσον δεν αποδειχθεί, άλλα κλονιστικά γεγονότα.
-Κλονιστικά γεγονότα δεν καθορίζονται φυσικά εκ των προτέρων και ο καθένας μπορεί να φανταστεί ποια μπορεί να είναι : ενδεικτικά να αναφέρουμε την απιστία, βιαιοπραγία, έλλειψη ενδιαφέροντος και στοργής, συνεχείς έριδες και διαφωνίες, απουσία σεξουαλικών επαφών κ.ο.κ. Το μόνο που απαιτείται, είναι τα γεγονότα αυτά να είναι τόσο σημαντικά, σε έκταση και ένταση, ώστε να καθίσταται αφόρητη η κατάσταση και η συνέχιση της συμβίωσης.
-Δεν μπορεί να ζητήσει διαζύγιο ο ένας σύζυγος, επικαλούμενος αποκλειστικά δική του υπαιτιότητα, αλλά μόνον υπαιτιότητα του άλλου ή και των δύο ! Συμβαίνει μάλιστα, να ασκούν παράλληλα οι σύζυγοι διαφορετικές αγωγές, να απορρίπτεται η μία και να γίνεται δεκτή η άλλη ! Μπορεί όμως να ζητήσει, αν υπάρχει 2ετής διάσταση, ακόμα και αν ευθύνεται αυτός και μένει π.χ με την ερωμένη του !
-Η υπαιτιότητα πάντως δεν είναι κάτι που αφορά το Δικαστήριο, ούτε έχει σημασία ποιος ευθύνεται ή ποιος ευθύνεται περισσότερο. Αντικείμενο της Δίκης είναι μόνον η λύση του γάμου, η οποία και απαγγέλεται εφόσον αποδειχτεί ισχυρός κλονισμός.
-Επειδή μπορεί ο ένας σύζυγος να είναι αλλοδαπός, να πούμε ότι τα ελληνικά Δικαστήρια είναι αρμόδια και το ελληνικό δίκαιο εφαρμοστέο, εφόσον είχαν κοινή κατοικία ή έστω διαμονή στην Ελλάδα.
-Ο εναγόμενος/η μπορεί θεωρητικά να προβάλει ένσταση καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος, ωστόσο κάτι τέτοιο -πρακτικά- είναι πολύ δύσκολο να γίνει δεκτό.
-Επίσης, πολύ δύσκολο είναι να γίνει δεκτή αγωγή αποζημίωσης του ενός συζύγου (αυτού που δεν φταίει κατά βάση) κατά του άλλου, διότι : από τη φύση του, το διαζύγιο προκαλεί πόνο και έχει άσχημες συνέπειες, ακόμα και αν ο ένας από τους δύο είναι εντελώς άπορος ή άρρωστος ή υπερήλικος, εκτός αν συντρέχουν πολύ ειδικές περιστάσεις και η ψυχική δοκιμασία είναι πιο έντονη. Άλλωστε, προϋπόθεση της ηθικής βλάβης είναι η αδικοπραξία, η οποία είναι δύσκολο να διαγνωστεί, ότι δηλαδή ο άλλος σύζυγος ενήργησε παράνομα και υπαίτια, από τη στιγμή μάλιστα που η μοιχεία καταργήθηκε, ως ποινικό αδίκημα (κακώς κατά τη γνώμη μου).