τα διάφορα είδη δικηγόρων και πελατών

  Σήμερα, θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκόρπιες σκέψεις, για τις διάφορες "φυλές" συναδέλφων και αντίστοιχα τους διάφορους τύπους των πελατών των δικηγορικών γραφείων, απευθυνόμενος κυρίως στους νέους συναδέλφους, με βάση την έως τώρα καριέρα μου, στο δικηγορικό επάγγελμα.
   Η αλήθεια είναι ότι η Νομική Σχολή σε εφοδιάζει με (χρήσιμες) θεωρητικές γνώσεις, ωστόσο η νομική καθημερινότητα πόρρω απέχει από αυτό που μπορεί κανείς να φαντάζεται και μόνον με την άσκηση και μετά, αποκτά κανείς αληθινές εμπειρίες και γνώσεις, που θα τον βοηθήσουν σε αυτό το ψυχοφθόρο και αγχωτικό επάγγελμα.
    Η δικηγορία απαιτεί γερό στομάχι και αν δεν έχεις έτοιμο γραφείο από το μπαμπά-όπως ο γράφων-η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη : ο κύριος όγκος της δικηγορικής ύλης είναι συγκεντρωμένος σε μεγάλα γραφεία-εταιρίες, που διευθύνουν συνήθως άνθρωποι με διασυνδέσεις σε πολιτικά πρόσωπα.
     Παρά τις εξαγγελίες, το δικηγορικό επάγγελμα είναι ακόμα εξαιρετικά "κλειστό" (αν παρατηρήσει κανείς το σήμα του ΔΣΑ, θα δει ότι είναι ένα καθαρά "μασονικό" σύμβολο και αποτελεί ντροπή για όλους-απορώ γιατί δεν το αλλάζουν !).
     Τέλοσπάντων, η βασική διάκριση των δικηγόρων, ως γνωστόν, είναι σε μάχιμους και μη, ανάλογα αν κάνουν παραστάσεις σε Δικαστήρια ή όχι. Υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός δικηγόρων, που εργάζονται σε γραφεία εταιριών ή πηγαίνουν μόνον σε δημόσιες υπηρεσίες για διεκπεραιώσεις, για ελέγχους σε υποθηκοφυλακεία κλπ. ή ακόμα χειρότερα άτομα, που φέρουν μόνον την ιδιότητα, χωρίς να ασκούν το επάγγελμα και ασχολούνται με άλλα πράγματα (οικιακά κ.ο.κ).
      Από κει και μετά, υπάρχει διαφοροποίηση και σε τι είδους υποθέσεις και διαδικασίες, καταθέτεις αιτήσεις και κάνεις παραστάσεις, διότι ορισμένες υποθέσεις (π.χ συναινετικά διαζύγια, εκουσία δικαιοδοσία γενικότερα) είναι πολύ απλές και μόνον διαδικαστικές.
      Για να μην πολυλογώ και με κίνδυνο να θεωρηθώ ακραίος, θα πω ότι τον τίτλο "δικηγόρος" θα έπρεπε κανονικά να φέρουν μόνον όσοι έχουν κάνει έστω μία παράσταση σε ποινικό Δικαστήριο.
      Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οπωσδήποτε οι διάφορες "φυλές" των πελατών, οι οποίες συναρτώνται άμεσα και με τους τύπους των δικηγόρων, διότι ισχύει το "πες μου το δικηγόρο σου να σου πω ποιος είσαι και το αντίστροφο" !
      Σε γενικές γραμμές, οι τύποι που έχω ξεχωρίσει, είναι οι εξής :
-υπάρχουν καταρχάς τα "λαμόγια", οι οποίοι σου λένε : μου χρωστάει ο τάδε χρήματα, πάρτον τηλέφωνο. Θέλουν δηλαδή να χρησιμοποιήσεις τη δικηγορική σου ιδιότητα, την οποία απέκτησες με αίμα, για να πάρουν αυτοί τα λεφτά τους και εσύ..τίποτα !Γενικά, υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ τσαμπατζήδες, που αν δεν πάρεις όλα τα χρήματα προκαταβολικά, δύσκολα θα τα πάρεις κάποτε. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, οι "κύριοι", που τιμούν το λόγο τους, αλλά είναι λίγοι. Η κατηγορία αυτή θέλει πολλή προσοχή, γιατί μπορεί να προκληθεί σημαντική ζημία οικονομική.
-μια υποκατηγορία της πρώτης, είναι και όσοι θέλουν να κάνουν συμφωνίες με βάση το αποτέλεσμα και να μην πληρώσουν ούτε ένα ευρώ, μέχρι τη θετική έκβαση της υπόθεσης ή την είσπραξη των χρημάτων. Πρέπει τουλάχιστον να ζητάτε τα έξοδά σας !
-μία άλλη κατηγορία (δεν ξέρω αν υπάρχουν και σε άλλες Χώρες ή μόνον στην Ελλάδα), είναι εκείνοι που νομίζουν ότι, για να έχει θετική έκβαση η υπόθεσή τους, πρέπει να την αναθέσουν σε δικηγόρο-καθηγητή ή δικηγόρο-βουλευτή ή σε όποιον ακούγεται ότι έχει "διασυνδέσεις" (επειδή έχουμε μάθει στην Ελλάδα να προχωράμε με το "μέσον" και επειδή είμαστε μικρή χώρα και όλοι γνωστοί μεταξύ μας).
-μία υποκατηγορία της προηγούμενης, είναι όσοι δίνουν σημασία μόνον στην εικόνα : που έχει γραφείο, πόσους δικηγόρους απασχολεί, πόσο ακριβός είναι ο καναπές ή το χαλί και άλλα ανούσια πράγματα (π.χ ηλικία του δικηγόρου, αν έχει άσπρα μαλλιά ή όχι χαχα, πόσο ακριβό είναι το κοστούμι κλπ).
     Δυστυχώς στην Ελλάδα (και πιθανόν και αλλού) είσαι ό,τι δηλώσεις και οι πελάτες παρασύρονται από "μεγάλα" και ωραία λόγια, υποσχέσεις και άλλα παραμύθια. Πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί, μετά από μία σύντομη συζήτηση, αν ο δικηγόρος έχει αντίληψη, αν κάνει σωστές ερωτήσεις, αν έχει στοιχειώδεις γνώσεις. Προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να χαϊδεύω αυτιά, έχω το θάρρος της επιστημονικής μου άποψης και θα την πω, άσχετα αν αρέσει ή όχι.
    Γενικά μιλώντας, οι πιο αντιπαθείς πελάτες, είναι όσοι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και μάλιστα καλύτερα από το δικηγόρο (!), οι δικομανείς και οι ανασφαλείς-ηττοπαθείς, που σου μεταδίδουν το άγχος τους !
     Αντίστοιχα, ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ είναι αυτοί που λένε : ξέρεις, έχω αυτή την αγωγή εις βάρος μου ή μια μήνυση, ανάλαβέ την, πόσα θες, τόσα, πάρτα και τα αφήνουν όλα πάνω σου, δεν ασχολούνται ή ασχολούνται ελάχιστα με επιμέρους θέματα, είναι συνεργάσιμοι, ακούνε και ακολουθούν !
     Όταν είσαι δικηγόρος, υποτίθεται τουλάχιστον ότι ξέρεις τη δουλειά σου και την κάνεις όπως εσύ νομίζεις καλύτερα, δε χρειάζομαι τον πελάτη να μου πει τι έκανε ένας άλλος δικηγόρος ή τι του είπε ο ξάδερφος, ο φίλος και ο κάθε άσχετος !

     Τέλος, υπάρχουν και αρκετοί, οι οποίοι νομίζουν ότι τα Δικαστήρια μοιράζουν λεφτά, ότι οι αγωγές (αποζημίωσης) είναι μέσον εύκολου πλουτισμού ή θυμούνται λίγο ..αργά παραγεγραμμένες αξιώσεις ή θέλουν να κάνουν αγωγές και μηνύσεις, που είναι -προδήλως- αβάσιμες. Άσχετα, αν πληρώνουν ή όχι, οι περιπτώσεις αυτές, για ένα δικηγόρο που σέβεται τον εαυτό του και το ρόλο του, είναι απλά χάσιμο χρόνου.