εξω-δικαστικός συμβιβασμός : συμφέρει ή όχι ;

   Αν κάποιος έχει εμπειρία, από ακροατήρια σε αστικής φύσεως υποθέσεις, θα έχει παρατηρήσει ότι πολλές φορές ο/η Πρόεδρος, εκφωνεί τα ονόματα των διαδίκων, αλλά εκείνοι είναι άφαντοι, απουσιάζουν και η πιο λογική εξήγηση (αν και όχι η μόνη !), είναι πως "τα βρήκαν" εξωδικαστικά, οπότε δεν έχει νόημα πλέον η Δίκη.
   Ως προς το αν αξίζει να συμβιβαστεί κανείς πριν (λογικά και κατά κανόνα, διότι μετά είναι συνήθως αργά) το Δικαστήριο, η απάντηση δεν μπορεί να είναι φυσικά απόλυτη, ένα ξερό "ναι" ή "όχι", διότι εξαρτάται κάθε φορά από τα δεδομένα της κάθε υπόθεσης.
   Στη δικηγορική πιάτσα, ακούγεται η έκφραση ότι "ο χειρότερος συμβιβασμός είναι προτιμότερος από την καλύτερη δικαστική απόφαση" (ή κάπως έτσι) και ενέχει μεγάλη δόση αλήθειας.
   Ο συμβιβασμός, συμφέρει και τον ενάγοντα, διότι "κάλλιο 5 και στο χέρι..", τα Δικαστήρια αργούν πολύ, ο εναγόμενος μπορεί να αποβιώσει ή να χρεωκοπήσει κλπ, αλλά και -πρωτίστως- τον εναγόμενο, διότι γλιτώνει δικαστικά έξοδα, τόκους υπερημερίας και ένα μέρος του κεφαλαίου.
    Είναι γνωστό ότι οι αγωγές -κατά κανόνα- είναι "παραφουσκωμένες", με τη .."λογική" ότι πολλά ζητάς, πολλά παίρνεις, ενώ εμπειρικά έχει διαμορφωθεί ένας άτυπος κανόνας, ότι ο συμβιβασμός γενικά γίνεται στο 70% επί του αιτουμένου -δικαστικά- ποσού.
    Ο κανόνας αυτός δεν είναι απόλυτος, είναι πάντα θέμα συμφωνίας, ενώ είναι σημαντικό να ρυθμιστούν και άλλα ζητήματα, όπως αν θα καταβληθούν ή όχι τόκοι, αν θα πληρωθούν ή όχι δικαστικά έξοδα, σε πόσες δόσεις θα γίνει η εξόφληση κλπ.
    Στο σημείο αυτό, θέλω να καταθέσω ένα πρακτικό παράδειγμα, για τα οφέλη του συμβιβασμού, από προσωπική εμπειρία :
    Η εντολέας μου, είχε εργαστεί στην κουζίνα πιτσαρίας και κάναμε αγωγή, επιδικάστηκε ένα ποσόν, γύρω στις 10.000 ευρώ (πλέον τόκων και εξόδων, άλλα 2.000 σχεδόν).
    Προτείναμε στην αντίδικο, που λειτουργούσε ως Ο.Ε, συμβιβασμό, ως μη οφείλαμε, επειδή δεν είχε φανερά περιουσιακά στοιχεία βασικά, ακόμα και μετά την έκδοση της απόφασης !
     Η εντολέας μου, ήταν ικανοποιημένη με 8.000 (από 12.000 !), ενώ εκείνοι δεν έδιναν πάνω από 7.000, με συνέπεια ο συμβιβασμός να ναυαγήσει, εξαιτίας της ξεροκεφαλιάς και του πείσματος των αντιδίκων.
     Το αποτέλεσμα ήταν το εξής : επέβαλα κατάσχεση σε ακίνητο, που ανήκε στους ομορρύθμους εταίρους, αφού αυτοί ευθύνονται με την ατομική-προσωπική τους περιουσία, για τα χρέη της Ο.Ε, στο ..χωριό της καταγωγής τους, με συνέπεια να αναγκαστούν να πληρώσουν τελικά (μαζί με τα έξοδα κατάσχεσης κλπ) το ωραίο ποσόν των 15.000 !
     Πλήρωσαν δηλαδή σχεδόν τα διπλάσια, επειδή δε φέρθηκαν έξυπνα και δε συμβιβάστηκαν (φαντάζομαι ότι δεν μπορούσαν να υποψιαστούν ότι θα ..ξετρύπωνα το ακίνητο στο χωριό). Το κερασάκι στην τούρτα, ήρθε όταν ο αντίδικος, μου πρότεινε να συνεργαστούμε στο μέλλον (χαχα). Μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή, δεν υπάρχει, όταν "σε παραδέχεται" ο -ας πούμε- εχθρός και αναγνωρίζει την αξία σου.
    Το ζήτημα αυτό -του συμβιβασμού- βέβαια είναι μεγάλο, με πολλές προεκτάσεις, που δε γίνεται να αναλυθούν στα πλαίσια μίας σύντομης ανάρτησης, ωστόσο αυτό που πρέπει να μείνει ως επιμύθιο, είναι το εξής : ότι ένας καλός-σωστός δικηγόρος, πρέπει να συμβουλεύει σωστά τον πελάτη του και όποτε κρίνει αναγκαίο, να του προτείνει συμβιβασμό (άσχετα αν αυτό συνεπάγεται ζημία για τον ίδιο το δικηγόρο, από χαμένες παραστάσεις σε Δικαστήρια).
     Διότι, πιο σημαντικό από το να κερδίζεις μία μάχη, είναι η ικανότητα να διακρίνεις και ποιες μάχες αξίζει να δώσεις και πότε να απλά να υποχωρήσεις, εξασφαλίζοντας όσον το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη ή περιορίζοντας αντίστοιχα τις απώλειες.
    Εννοείται, ότι για να υπάρξει συμβιβασμός, πρέπει απαραίτητα :
-ο εναγόμενος να έχει τα ..χρήματα (ή έστω περιουσία ικανή)
-η αγωγή να είναι ορθή νομικά και φυσικά βάσιμη (το χρέος δηλ. να υφίσταται, να είναι υπαρκτό-πραγματικό) και
-ο ενάγων να διαθέτει τα αναγκαία αποδεικτικά μέσα !
     Αν π.χ η αγωγή είναι αόριστη και απορριπτέα ή δεν υπάρχουν αποδείξεις ή απευθύνεται σε αναρμόδιο Δικαστήριο, θα ήταν τρέλα να συμβιβαστείς, ωστόσο αυτό που μετράει, είναι η ΟΥΣΙΑ, όχι τα τυπικά λάθη (που διορθώνονται).
      ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΟΝ ΑΝ Ο ΕΝΑΓΩΝ ΕΧΕΙ -ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ- ΔΙΚΙΟ και οι απαιτήσεις του είναι νόμιμες, λογικές και όχι παραφουσκωμένες !
      Από την άλλη, αν ο εναγόμενος έχει ενστάσεις (π.χ ότι το προϊόν ήταν ελαττωματικό ή ότι έχει μερικώς εξοφλήσει Κ.Ο.Κ), αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να τις αποδείξει, ο συμβιβασμός είναι και πάλι μονόδρομος.