η πλατεία Κλαυθμώνος αναβιώνει !

  Η εν λόγω πλατεία, ονομάστηκε έτσι, πριν πολλά-πολλά χρόνια, ως γνωστόν, από τις ορδές των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων, που πήγαιναν εκεί, δίπλα στο Υπουργείο Εσωτερικών και έκλαιγαν και οδύρονταν.
   Βλέπετε τότε, κάθε φορά που άλλαζε κυβέρνηση, άλλαζαν και οι υπάλληλοι, αυτός είναι και ο λόγος που θεσπίστηκε η μονιμότητα στο Δημόσιο.
   Σήμερα, η Ιστορία επαναλαμβάνεται, για ακόμα μια φορά, ο κύβος ερρίφθη και οι απολύσεις στο (ευρύτερο) Δημόσιο, είναι προ των πυλών !
   Μιλάμε για απολύσεις, παρόλο που ορισμένοι τις βαφτίζουν αλλιώς, για να ηχούν πιο ωραία (κινητικότητα υπαλλήλων, διαθεσιμότητα κλπ) και παρόλες τις διαβεβαιώσεις υπουργών ότι δεν θα γίνουν, όπως του Ρέππα και του Μανιτάκη, οι οποίοι ψεύδονταν, για να μη δυσαρεστήσουν, ο μεν πρώτος τους πελάτες-ψηφοφόρους, ο δε δεύτερος, τους συναδέλφους του !
   Φυσικά, αν ερωτηθούν, όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες θα ισχυριστούν ότι ήταν απαίτηση των δανειστών μας και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά : σύμφωνοι, αυτό όμως το γνωρίζατε, γιατί δημόσια λέγατε ψέμματα, κατηγορηματικά ότι δεν θα γίνουν ;; Ας κρατάγατε μία επιφύλαξη, τουλάχιστον.
    Οι τωρινές απολύσεις, λοιπόν, επιβάλλονται, για λόγους, όχι πολιτικούς, αλλά εθνικούς και κυρίως οικονομικούς, επειδή δεν υπάρχουν λεφτά. Το ελληνικό Δημόσιο ήταν υπερτροφικό και χρειαζόταν ένα "κούρεμα", κανείς δε νομίζω να διαφωνεί σε αυτό.
    Ωστόσο, μοιραία, πολλοί θα αδικηθούν, διότι κανένας δε γίνεται να πιστεύει, ότι όσοι θα φύγουν ήταν ανεπαρκείς ή αντίστροφα, όσοι θα μείνουν, είναι άξιοι ! ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ.
    Το πάρτυ και το φαγοπότι, δυστυχώς ή μάλλον ΕΥΤΥΧΩΣ, τελειώνουν, ωστόσο εκείνοι που είναι πραγματικά υπεύθυνοι, για αυτή την κατάσταση, θα μείνουν ξανά στο απυρόβλητο και θα την πληρώσουν, όπως πάντα, κάποια εξιλαστήρια θύματα.
   Θέλω να απευθυνθώ στους τελευταίους και να τους πω να μην απελπίζονται : πολλές φορές, στη ζωή, αυτό που μοιάζει με κατάρα, είναι ευλογία, είναι πως το βλέπει και πως το αντιμετωπίζει ο καθένας.
    Έχω ξαναπεί ότι, για μένα, η ζωή δεν τελειώνει, όταν φεύγεις από το Δημόσιο, αλλά όταν μπαίνεις !
     Δεν αξίζει να σκοτώνεις τα όνειρά σου και την κλίση σου, για ένα σίγουρο μισθό, είναι ευκαιρία να ανακαλύψει ο καθένας, τι θέλει πραγματικά να κάνει, τι του αρέσει αληθινά.
     Η ασφάλεια σκοτώνει την ελευθερία, το βόλεμα ισοδυναμεί με θάνατο, πνευματικό και ηθικό.
     Θα βρεθούν οπωσδήποτε, πολλοί εργατολόγοι και δήθεν εργατολόγοι, να εκμεταλλευτούν, όπως πάντα, αυτήν την κατάσταση και να πείσουν τους θιγόμενους, να ξεκινήσουν ένα δικαστικό αγώνα, με αμφίβολα αποτελέσματα.
      Η εποχή που ζούμε, είναι γεμάτη ανατροπές, γεμάτη αλλαγές και το θέμα είναι πως αντιδρά και πως προσαρμόζεται κανείς σε αυτές.
      Όποιος βιάζεται να εξασφαλίσει μία θέση στην Κόλαση, μπορεί πάντως να αυτοκτονήσει.