τι είναι τελικά το άρθρο 99 ;;

   Για το άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, έχουν ειπωθεί πολλά και γραφτεί ακόμα περισσότερα, τα τελευταία χρόνια, ενώ δεν έχουν λείψει και "φωνές", που σχεδόν το "δαιμονοποιούν", σαν να είναι υπεύθυνο για τα δεινά τους !
   Η αλήθεια είναι ότι η εν λόγω ρύθμιση, αποτελεί μία φωτεινή εξαίρεση, στο νομοθετικό έργο, που παράγεται στην Ελλάδα και αποδείχθηκε ιδιαίτερα προφητική και χρήσιμη, αφού ψηφίστηκε πριν την Κρίση, ωστόσο, πολύ φοβάμαι, ότι ο τρόπος που εφαρμόζεται, από τους δικαστές, δεν είναι και ο καλύτερος και σχεδόν καταργείται ο νόμος, στην πράξη, η ευκαιρία εξυγίανσης που (θα έπρεπε) να έχουν όλες οι επιχειρήσεις.
    Διότι, δε νομίζω κανένας εχέφρων άνθρωπος, να προκρίνει, ανάμεσα στη δυνατότητα εξυγίανσης και συνέχισης λειτουργίας μιας επιχείρησης, την πτώχευσή της, που σημαίνει -κατά κανόνα- ανεργία και ότι οι πιστωτές, μένουν, με τις απαιτήσεις στο χέρι !
    Ουσιαστικά, ακόμα και αν νομίζουν κάποιοι ότι, με την πτώχευση, τιμωρείται ο "πτωχός" (φυσικό ή νομικό πρόσωπο), ουσιαστικά χαμένοι είναι όλοι οι άλλοι (εργαζόμενοι, προμηθευτές, τράπεζες και Δημόσιο), ενώ ο πτωχεύσας επιχειρηματίας, συνήθως, ξεκινάει νέα εταιρία και ούτε γάτα, ούτε ζημιά...
    Μόνον η εξυγίανση και η συνέχιση της λειτουργίας της επιχείρησης, μπορεί να διασφαλίσει ότι οι πιστωτές θα πάρουν κάποια στιγμή, όλα ή μέρος των οφειλομένων, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και πως έφτασαν άλλοτε κραταιές επιχειρήσεις στο κατώφλι του άρθρου 99 : ατύχησαν να έχουν για πελάτη, το ελληνικό Δημόσιο, που κήρυξε στάση πληρωμών και χρωστάει ήδη κοντά στα 9 δισ ευρώ (αλλά αυτό δεν πτωχεύει..).
      Για να μπει μια επιχείρηση στη διαδικασία της εξυγίανσης, θα πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης και μία συμφωνία ρύθμισης των οφειλών, με τους πιστωτές : τουλάχιστον με το 60% λέει η διάταξη (στο οποίο πρέπει να υπάρχει και το 40% των εμπραγμάτως ασφαλισμένων).
      Από εκεί και μετά, υπάρχουν 2 δυνατότητες, είτε να πας στο Δικαστήριο, έχοντας ήδη συμφωνήσει με τους πιστωτές και το Δικαστήριο απλά να επικυρώσει τη συμφωνία, είτε να γίνει η διαδικασία αυτή δικαστικά, με διορισμό μεσολαβητή, που θα κάνει τις αναγκαίες διαπραγματεύσεις.
      Ως προς την πρώτη περίπτωση, που είναι προφανώς και καλύτερη, όπου δηλαδή υπάρχει ήδη συμφωνία οφειλέτη και πιστωτών, το Δικαστήριο μπορεί να μην την επικυρώσει για συγκεκριμένους λόγους, δεν έχει ευρεία διακριτική ευχέρεια, ενώ όταν ζητείται το άνοιγμα της διαδικασίας συνδιαλλαγής, για την εξεύρεση λύσης-συμφωνίας, οι δικαστές έχουν μεγαλύτερη διακριτική ευχέρεια και εκεί έγκειται και το μελανό σημείο του Νόμου, αφού δεν μπορεί να εξαρτάται η σωτηρία μιας επιχείρησης, από το ..τι όνειρο είδε ο δικαστής (χαχα).
      Ο σημαντικότερος λόγος απόρριψης, όπως προκύπτει από τις σχετικές διατάξεις, είναι ότι δεν πρέπει οι μη συμβαλλόμενοι πιστωτές (από 40% και κάτω) να περιέρχονται σε χειρότερη μοίρα, απ'ότι αν γινόταν πτώχευση και αναγκαστική εκτέλεση !
      Ωστόσο και αυτό, μου φαίνεται παράλογο, διότι θα μπορούσαν και αυτοί να συμμετάσχουν στη συνδιαλλαγή και να πετύχουν κάτι καλύτερο και να μην τιμωρείται η αιτούσα επιχείρηση, επειδή κάποιοι (η μειοψηφία !) δεν θέλησαν να συμφωνήσουν...
        Στα θετικά της ρύθμισης, συγκαταλέγεται και το ευρύ φάσμα ενεργειών και μέτρων, που μπορεί να περιλαμβάνει το σχέδιο αναδιοργάνωσης και εξυγίανσης της επιχείρησης (μέχρι και μεταβίβαση της επιχείρησης σε κάποιον άλλον, πιο ικανό ίσως ;), καθώς και το ότι μπορεί να μπει στο άρθρο 99, ακόμα και επιχείρηση, που έχει παύσει τις πληρωμές ή είναι σε αδράνεια.
       Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι μπορεί μία επιχείρηση να είναι αδρανής, αλλά να έχει καλή εμπορική φήμη, ικανές παραγωγικές εγκαταστάσεις, αξιόλογο προσωπικό κ.ο.κ, αλλά να μην έχει διοίκηση ή κεφάλαιο κίνησης, ώστε να δουλέψει και να παράγει έσοδα, με τα οποία, σε βάθος χρόνου, θα αποπληρωθούν οι πιστωτές και είναι κρίμα ή και έγκλημα (όπως έγινε με την ΕΝΚΛΩ) να μην μπορεί να μπει σε πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, προς όφελος ΟΛΩΝ !