ζητήματα από την ακυρότητα μιας διαθήκης !

    Μιλάμε για την ιδιόχειρη διαθήκη, που είναι ίσως και η συνηθέστερη περίπτωση και η οποία, για να είναι έγκυρη, θα πρέπει να υπάρχουν τα 3 στοιχεία της, που είναι : να έχει γραφτεί με το χέρι του διαθέτη, να φέρει βέβαιη και έγκυρη ημερομηνία και τέλος, να υπάρχει στο τέλος η υπογραφή.
  Αυτά είναι τα τρία τυπικά στοιχεία της εγκυρότητάς της, από εκεί και μετά, υπάρχουν τα γενικά, όπως να έχει συνταχθεί από άτομο, με "σώας τας φρένας", υπό καθεστώς ήρεμης ψυχικής κατάστασης και όχι απειλής κλπ.
  Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση, αποτελεί μία υπόθεση, που χειρίζομαι αυτή την περίοδο και αφορά στην εγκυρότητα ή μη, μιας διαθήκης, που δεν φέρει υπογραφή (εκπροσωπώ τους εναγόμενους) !
   Εκ πρώτης όψεως, λοιπόν, φαίνεται ότι η διαθήκη αυτή δεν είναι έγκυρη, ωστόσο το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό, όσο φαίνεται, διότι τα απαραίτητα στοιχεία μιας διαθήκης, μπορεί να αναπληρώνονται και εμμέσως, από άλλα στοιχεία, προκειμένου να διασώζεται το κύρος της.
   Γενικά μιλώντας, τόσο η θεωρία του (αστικού) Δικαίου, όσο και η Νομολογία, όταν τίθεται ζήτημα εγκυρότητας ή μη, μιας ιδιόχειρης διαθήκης και υποστηρίζονται περισσότερες απόψεις, προκρίνεται εκείνη, που οδηγεί στη διάσωση του κύρους της, διότι έτσι γίνεται σεβαστή η τελευταία βούληση του θανόντος, για το διαμοιρασμό της περιουσίας του.
    Δεν πρέπει να γίνεται δηλαδή μία αμιγώς τυπολατρική-φορμαλιστική προσέγγιση των σχετικών ζητημάτων, διότι έτσι κινδυνεύει να περιπέσει σε αχρησ(τ)ία ο θεσμός της και μην ξεχνάμε, ότι οι διαθέτες συχνά είναι άτομα προχωρημένης ηλικίας και χωρίς πολλές γραμματικές γνώσεις !
    Στη συγκεκριμένη υπόθεση, υπάρχει το όνομα της διαθέτιδος, αλλά στην αρχή του κειμένου και είναι σαφές ότι η υπογραφή, πρέπει να υπάρχει στο τέλος, ώστε να καλύπτει όλο το κείμενο, γίνεται μάλιστα δεκτό, ότι αν υπάρχει κείμενο, μετά την υπογραφή, είναι άκυρο και ισχύουν, μόνον όσα αναφέρονται από πάνω...
    Υπάρχει όμως εδώ μία σημαντική "λεπτομέρεια", που ίσως κάνει τελικά και τη διαφορά : η διαθήκη, βρέθηκε μέσα σε κλειστό φάκελλο, όπου επίσης αναγράφεται το όνομα-υπογραφή της διαθέτιδος και το οποίο, σύμφωνα με θεωρητικές, αλλά και νομολογιακές απόψεις, είναι αρκετό, για να αναπληρώσει την έλλειψη, στο κείμενο.
     Η άποψη αυτή μάλιστα ενισχύεται, όταν επί του φακέλου, υπάρχει η σημείωση "η διαθήκη μου" ή απλά "διαθήκη", διότι έτσι δεν καταλείπεται αμφιβολία, περί του χαρακτήρα του εσώκλειστου κειμένου και της πρόθεσης-βούλησης του θανόντα, αυτό να αποτελέσει τον τρόπο διαμοιρασμού της περιουσίας του, στους τιμώμενους, με τη διαθήκη, κληρονόμους !
     Στην συγκεκριμένη υπόθεση βέβαια, υπάρχει και ισχυρισμός περί άνοιας της διαθέτιδος, ωστόσο, αυτό είναι ζήτημα πραγματικό, ζήτημα απόδειξης και όχι τόσο νομικό...
     Επίσης, ο δικηγόρος των αντιδίκων (αν και αναφέρει ότι έχει και μεταπτυχιακό τίτλο στο αστικό δίκαιο), έχει κάνει πολύ σοβαρό ολίσθημα, ζητώντας από τους εντολείς μου, αποζημίωση ηθικής βλάβης και αποκλειστικής χρήσης, επειδή κάνουν χρήση του επίδικου ακινήτου !
     Ενώ ορθά δέχεται, ότι η νομή του ακινήτου περιέρχεται στον κληρονόμο, αυτοδίκαια και αυτόματα, με το θάνατο του κληρονομουμένου και ότι για να γεννηθεί αξίωση αποζημίωσης, λόγω ηθικής βλάβης ή αποκλειστικής χρήσης (κοινού) ακινήτου, απαιτείται το στοιχείο της παρανομίας, εντούτοις καταλήγει σε λάθος συμπέρασμα και σε παράλογο αίτημα...
    Διότι προφανώς, όποιος αναφέρεται σε διαθήκη, ως κληρονόμος ακινήτου, το αποκτά άμεσα, μετά το θάνατο του διαθέτη, αν η διαθήκη είναι ή όχι άκυρη, θα κριθεί (αμετάκλητα) από τα δικαστήρια και έως τότε, προφανώς νόμιμα και ορθά κάνει (αποκλειστική) χρήση αυτού, χωρίς να φέρει ευθύνη αποζημίωσης, όσων τυχόν αξιώνουν μερίδιο, από αυτό, λόγω (υποτιθέμενης-ισχυριζόμενης) ακυρότητας της διαθήκης (ή προσβολής της νόμιμης μοίρας κ.ο.κ).